Οι προφητείες του Ιακώβ για τον Χριστό και τον αντίχριστο

Ο Ιακώβ ευλογεί τους γιους του

Θυμάστε τα ονόματα των γιών του Ιακώβ; Πρωτότοκος ήταν ο Ρουβήμ, ακολούθησε ο Συμεών, τρίτος ήταν ο Λευί, τέταρτος ο Ιούδας, ενδέκατος ο Ιωσήφ ο Πάγκαλος και τα λοιπά.

Από ποιον από αυτούς έπρεπε να προέλθει ο Μεσσίας; Εννοείται από τον πρωτότοκο, τον Ρουβήμ. Όμως, ο Ρουβήμ είχε διαπράξει μια πολύ βαριά αμαρτία, με το να μολύνει το κρεβάτι του πατέρα του, καθώς είχε κοιμηθεί με την παλλακίδα του, την Βαλλά (Γεν. 35, 22). Αυτή η αμαρτία του στέρησε το δικαίωμα της πρωτοτοκίας. Ο δεύτερος και ο τρίτος, ο Συμεών και ο Λευί, είχαν προχωρήσει σε άγρια σφαγή απροστάτευτων κατοίκων της πόλης Συχέμ (Σχεμ), επειδή θέλησαν να εκδικηθούν για την τιμή της αδελφής τους, της Δείνας, που είχε υποστεί βιασμό σε αυτήν την πόλη. Και αυτοί στερήθηκαν του δικαιώματος να γίνουν προπάτορες του Χριστού εξαιτίας της σκληρότητάς τους.

Το δικαίωμα για τη συνέχιση της ιερής γραμμής από τον Αβραάμ μέχρι τον Ιησού Χριστό μεταφερόταν στον τέταρτο γιο του Ιακώβ, τον Ιούδα

Άρα, το δικαίωμα για τη συνέχιση της ιερής γραμμής από τον Αβραάμ μέχρι τον Ιησού Χριστό μεταφερόταν στον τέταρτο γιο του Ιακώβ, τον Ιούδα. Είναι αυτή ακριβώς η φυλή του Ιούδα, την οποία ο Κύριος θα την διαφυλάξει και θα εξασφαλίσει την επιστροφή της από την Βαβυλώνια αιχμαλωσία. Γι΄αυτό, τους Εβραίους, μετά τη Βαβυλώνια αιχμαλωσία, θα τους αποκαλούν και Ιουδαίους (εκδοχές αυτής της ονομασίας είναι το ανατολικό «γιαχούντ», το αγγλικό «Jews» και το «ζιντ»* που απέκτησε αρνητική χροιά), καθώς η πλειονότητα των Εβραίων της μεταιχμαλωσιακής εποχής κατάγονταν από τη φυλή του Ιούδα. Και ο ίδιος ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός θα είναι εκείνος ο «ὁ Λέων ὁ ἐκ τῆς φυλῆς ᾿Ιούδα» (Αποκ. 5; 5), τον Οποίον ο ετοιμοθάνατος Ιακώβ-Ισραήλ προφητικά είχε εξαγγείλει στους γιους του στην Αίγυπτο…

Λοιπόν, το έτος 1859 π.Χ., βρισκόμαστε στην Αίγυπτο, στην πόλη Άβαρης στο Δέλτα του Νείλου, εκεί όπου σε ηλικία 147 ετών ο Ιακώβ-Ισραήλ ετοιμάζεται να υποδεχτεί το θάνατο… Οι 11 γιοι του, οι προπάτορες των 11 φυλών του Ισραήλ (με τον αγαπημένο του γιο τον Ιωσήφ ο Ιακώβ είχε ήδη αποχαιρετιστεί), τον πλησιάζουν για μια τελευταία ευλογία.

Πρώτος πλησιάζει στον πατέρα του ο Ρουβήμ, γονατίζει και ακουμπάει με το πρόσωπο την άκρη του κρεβατιού. Ήταν ο Ρουβήμ, αυτός που είχε διαπράξει βδέλυγμα, αμαρτάνοντας με την παλλακίδα του ίδιου του πατέρα του.

– Ρουβήμ εσύ, πρωτότοκέ μου! – κουνώντας με δυσκολία τα ξερά του χείλη, του απευθύνεται ο Ιακώβ. – Δύναμή μου και απαρχή του ανδρισμού μου, υπέροχε σε αξία κι υπέροχε σε δύναμη, ξεχειλίζεις σαν τα νερά. Δε θα υπερισχύσεις, γιατί στο κρεβάτι του πατέρα σου ανέβηκες, και μόλυνες το στρώμα μου... (Γεν. 49: 3-4).

Ο Ρουβήμ ταραγμένος σηκώνεται και απομακρύνεται. Η τύχη των απογόνων του έχει προκαθοριστεί.

«Ήδη, ο Μωυσής στην ευλογία του στη φυλή του Ρουβήμ (Δευτ. 33: 6) της εύχεται μόνο να μην εξαφανιστεί… Στο επόμενο διάστημα μια από τις πρώτες φυλές που εξαφανίζεται από την ιστορία είναι αυτή του Ρουβήμ»^[1].

Στη συνέχεια, στο νεκροκρέβατο του Ιακώβ πλησιάζουν ο Συμεών και ο Λευί. Μαζί έπαιζαν, όταν ήταν παιδιά, μαζί εκδικούνταν την ατιμωμένη μικρότερη αδελφή τους. Τώρα, την ημέρα της τελευταίας συνομιλίας με τον πατέρα, τον πλησίασαν πάλι μαζί. Μαζί γονάτισαν μπροστά του.

– Ο Συμεών και ο Λευί είναι αδέρφια, – τους λέει ο Ιακώβ με φωνή που ίσα-ίσα που ακούγεται, – όργανα του κακού τα ξίφη τους. Ας μην πάει η ψυχή μου στη συνωμοσία τους… Καταραμένος ο θυμός τους, γιατί ήταν βίαιος· και η οργή τους, γιατί ήταν βάναυση. Θα τους διαμοιράσω μέσα στον Ιακώβ, θα τους διασκορπίσω μέσα στον Ισραήλ (Γεν. 49, 5-7).

Εννοείται πως αυτό επαληθεύτηκε αργότερα.

Όπως σχολιάζει το παραπάνω απόσπασμα ο Α. Λοπουχίν, «Η προφητεία εκπληρώθηκε με ακρίβεια και στις δύο φυλές, αν και όχι με τον ίδιο τρόπο. Με την πιο σκληρή εκδοχή στη φυλή του Συμεών. Η φυλή του Συμεών πολύ γρήγορα συρρικνώθηκε μέσα στη διάρκεια των 40 χρόνων περιπλάνησης στην έρημο… Στη Χαναάν δεν της δόθηκε αποκλειστικός κλήρος, αλλά ο κλήρος ήταν εντός των ορίων της φυλής του Ιούδα (Ναυή. 19: 1, 9). Η ασημαντότητά της στην δημόσια ζωή γίνεται προφανής ήδη από το γεγονός ότι στην ευλογία του Μωυσή (Δευτ. 33) δεν μνημονεύεται καθόλου.

Αρχικά και στη φυλή του Λευί εκπληρώθηκε ο αυστηρός λόγος του πατριάρχη: δεν πήρε τον δικό του κλήρο στη διανομή της Χαναάν <...>. Στη συνέχεια, όμως, η ειλικρινής και με ζήλο προσφορά υπηρεσίας στον Θεό εκ μέρους εκπροσώπων αυτής της φυλής <...> την κατέστησε εκλεκτή και ιερή φυλή των υπηρετών του Ιεχωβά στο ιερό Του: τότε η κατάρα του διασκορπισμού μετατράπηκε σε ευλογία της ιερής υπηρεσίας: της διδασκαλίας και της ιερουργίας (Δευτ. 32: 9-11)»^[2].

Ήρθε η σειρά του τέταρτου γιου, του Ιούδα, να πλησιάσει για να πάρει την ευλογία του πατέρα του. Ο Ιακώβ κοιτάει το γιό του… και ξαφνικά οι τοίχοι της σκηνής και το παραπέτασμα της εισόδου σαν να κουνήθηκαν μπροστά στα θολωμένα μάτια του… Ο Ισραήλ επιστρατεύει τις τελευταίες του δυνάμεις, ανασηκώνεται στο κρεβάτι του, απλώνει την ευλογούσα χείρα του και αναφωνεί:

– Ιούδα! Εσένα θα υμνήσουν οι αδελφοί σου. Τα χέρια σου θα είναι στις πλάτες των εχθρών σου, θα σε προσκυνήσουν οι γιοι του πατέρα σου. Λιονταρόπουλο είσαι, Ιούδας, βλαστάρι ήσουν, γιε μου, και μεγάλωσες (Γεν. 49: 8-9)… Στο κλήμα δένει το πουλάρι του, το γαϊδουράκι του στην κληματσίδα. Θα πλύνει σε κρασί τη φορεσιά του και σε αίμα σταφυλιού το ρούχο του. Τα μάτια του δίνουν χαρά όπως το κρασί κι είναι τα δόντια [Του] πιο άσπρα από το γάλα (Γεν. 49: 11-12).

Ο Ισραήλ βλέπει καθαρά Εκείνον, για τον Οποίον μιλούσε ο Θεός στο Πρωτοευαγγέλιο (Γεν. 3: 15), τον Σωτήρα του κόσμου, τον Βασιλιά και Μεσσία! Βλέπει τον Βασιλιά από το γένος του Δαυίδ, τον Οποίον υποδέχεται ο όχλος με αγαλλίαση, πάνω στο γαϊδουράκι να εισέρχεται στην Ιερουσαλήμ...

Ο Ισραήλ βλέπει καθαρά τον Σωτήρα του κόσμου, τον Βασιλιά και Μεσσία!

Ο Ιακώβ βλέπει: στο λόφο που υψώνεται πάνω από το παρατημένο λατομείο, αμέσως πίσω από τα τείχη της Ιερουσαλήμ, το νεαρό Λιοντάρι από τη φυλή του Ιούδα άπλωσε στον Σταυρό τα χέρια Του… Το Πανάχραντο Σώμα Του Το αποκαθηλώνουν από τον Σταυρό οι μαθητές Του, Τον πλένουν, Τον τυλίγουν σε σεντόνι… Οι γυναίκες με κλάματα Τον αλείφουν με αρώματα… Το Σώμα του Βασανισμένου Το φέρουν στον τάφο, Το τοποθετούν στο κρεβάτι που είχε λαξευτεί στο ασβεστολιθικό σπήλαιο, σε πεζούλι του λατομείου. Τον ενταφιάζουν και σφραγίζουν τον τάφο με βαρύ λίθο…

– Πλάγιασες κι εκοιμήθης, σαν λιοντάρι και σαν το μικρό του· να τον ξυπνήσει ποιός τολμά; (Γεν. 49: 9), – ψιθυρίζει με θλίψη ο γέροντας Ιακώβ. – Ποιος άλλος εκτός από τον Ίδιο τον Ύψιστο, θα αναστήσει τώρα τον Υιό Του;

Θα προσπεράσουμε τις μετέπειτα ευλογίες και τις προφητείες για τους άλλους γιούς του Ισραήλ. Θα σταματήσουμε μόνο σε έναν ακόμα από τους δώδεκα, στο γιο του Ιακώβ με το όνομα Δαν.

Η Γραφή δε μας λέει τίποτα το κακό για τον Δαν. Όμως, κοιτώντας το θλιμμένο πρόσωπο του γιού του, ο Ιακώβ-Ισραήλ προφητικά προβλέπει στους απογόνους του Δαν τον άνθρωπο της αμαρτίας, τον αντίχριστο, που είναι γραφτό να έρθει στους έσχατους καιρούς της ιστορίας της ανθρωπότητας.

– Ο Δαν θα είναι σαν φίδι μες στο δρόμο, – με δυσκολία μιλάει ο γέρος, σαν να μην πιστεύει ο ίδιος αυτά που μόλις του είχαν αποκαλυφθεί από τον Θεό, – σαν έχιδνα στο μονοπάτι, που δαγκώνει τις φτέρνες του αλόγου κι ο καβαλάρης πέφτει πίσω ανάποδα. (Γεν. 49: 17).

Έσχατοι καιροί της ιστορίας της ανθρωπότητας… Στον θρόνο, στο βασιλικό πρόναο του ανακατασκευασμένου Ναού της Ιερουσαλήμ ανέβηκε γιος πόρνης, ο αντίχριστος, ο αδιάντροπος απατεώνας που κάνει μεγάλα θαύματα, ο Εβραίος από τη φυλή του Δαν. Οι Εβραίοι στην αρχή τον αναγνώρισαν ως τον δικό τους Μασσιάχ, όμως, στη συνέχεια, αφού διδάχτηκαν από τον προφήτη Ηλία, διαπίστωσαν ότι είναι σφετεριστής και ψεύτης και επαναστάτησαν εναντίον της εξουσίας του. Ο εξαγριωμένος αντίχριστος μαζεύει τους άρχοντες όλου του κόσμου και οδηγεί τα στρατεύματά τους στην Αγία Γη, για να τιμωρήσει τους επαναστατημένους εναντίον του Εβραίους… Η κοιλάδα του Ιεσραέλ δονείται από τις εκρήξεις και το θόρυβο, η κοιλάδα του Αρμαγεδδών τρέμει από τις κραυγές των τραυματισμένων…

Και το άσπρο κεφάλι του Ιακώβ γέρνει ξανά πάνω στο μαξιλάρι και εξαντλημένος ψιθυρίζει:

– Τη σωτηρία μου από σένα περιμένω, Κύριε! (Γεν. 49: 18).