Ευωδίαζαν τα λείψανα του Αγίου Νεκταρίου κατά την ανακομιδή τους το 1953

Οι μαρτυρίες πολλών παρευρισκόμενων είναι κοινές και σαφείς: Ευωδίαζαν τα λείψανα του Αγίου Νεκταρίου κατά την ανακομιδή τους, γεγονός, που εορτάζεται στις 3 Σεπτεμβρίου.

Όπως και σήμερα ευωδιάζουν. Στις 2 Σεπτεμβρίου του 1953, το απόγευμα προς το βράδυ, ξεθάφτηκαν τα λείψανα και την επομένη 3 Σεπτεμβρίου υπήρξε ο κατάλληλος εορτασμός.

Μια ανερμήνευτη ευωδιά πλημμύρισε τους πάντες.

Μάλιστα στο πρακτικό της γυναικείας κοινοβιακής Μονής της Αγίας Τριάδος, που συνεδρίασε το απόγευμα της 3ης Σεπτεμβρίου 1953, αναφέρεται, μεταξύ άλλων: «...Εκτός του προϊσταμένου και Πνευματικού ημών Πατρός, Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ύδρας, Σπετσών και Αιγίνης Κυρίου Κυρίου Προκοπίου, παρευρέθησαν δε εκ θείας συμπτώσεως ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης πρώην Ηλείας Αντώνιος, ο Αρχιερατικός Επίτροπος Ύδρας Αρχιμανδρίτης Χρύσανθος, ο Αρχιμανδρίτης Ιωάννης Ηλιόπουλος, Αρχιμ. Αμφιλόχιος Μακρής και ιεροδιάκονος Σεβαστιανός, άπας ο κλήρος Αιγίνης, ο Δήμαρχος, ο ειρηνοδίκης και ο διοικητής χωροφυλακής.

Περί δε την χθεσινήν 8 μ.μ. ώραν χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου πνευματικού ημών Πατρός και παρουσία των αναφερομένων Κλήρου και Αρχών, εγένετο η Ανακομιδή των ιερών Λειψάνων.

Σήμερον δε ετελέσθη Λειτουργία, συλλειτουργησάντων μετά του εφημερίου της Ιεράς ημών Μονής Αρχιμανδρίτου Τιμοθέου, των Αρχιμανδριτών Ιωάννου, Χρυσάνθου, Καλλιοπίου, Παύλου και των ιερέων Δημητρίου, Παναγιώτου και Αναστασίου και του ιεροδιακόνου Σεβαστιανού. Εις τους αίνους εγένετο η προσκύνησις της Αγίας Κάρας του θείου Ιεράρχου Αγίου Νεκταρίου, πλημμυρησάσης το εκκλησίασμα αρρήτου ευωδίας».

ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Ήταν φυσικό να συμβεί αυτό, αφού ο άγιος Νεκτάριος, μέσα κυρίως από τις δοκιμασίες του, καλλιέργησε το ασκητικό ήθος και το γνήσιο φρόνημα.

Τα αχνάρια, που χάραξε στην ψυχή του η αρετή και η πίστη, διαμόρφωσαν την προοπτική της αιωνιότητάς του. Έτσι εξηγείται και η μοσχοβολιά των λειψάνων του.

Διέκρινε το θέλημα του Θεού μέσα στις μπόρες, όταν καρδιά και νους πάλευαν εντός του. Χωρίς καμία αντίσταση, χωρίς την παραμικρή αργοπορία άφηνε τον εαυτό του στα χέρια του Θεού, στις υπαγορεύσεις του πνεύματός Του.

Γι' αυτό δεν ξεπάγιασε μέσα στον κρυερό βοριά των διώξεων. Δεν πνίγηκε στα κύματα των αδυναμιών.

Η σκέψη του, που δε στεκόταν στη δυστυχία, που του φόρτωσαν, αλλά επικεντρωνόταν στο μεγαλείο του Θεού, τον έφερνε κοντά Του. Και ας εκτοξεύονταν γύρω του συκοφαντίες.

Ζούσε, ανέπνεε με το ευαγγελικό: «Η δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται». Άφηνε το Θεό να διαβάζει τις ανησυχίες του.

Και την ψυχή του, την οποιαδήποτε ώρα, χωρίς αναφορές, χωρίς δικαιολογίες, την αποκάλυπτε γυμνή μπροστά στο Χριστό, που ήταν το απόλυτο, που μαγνήτιζε την ύπαρξή του.

Και ο ορθός τραχύς δρόμος, που διάβηκε ο άγιος Νεκτάριος, τον οδήγησε κατακόρυφα στον Κύριο.