Ψηφιδωτά της Μονής Δαφνίου

Το βυζαντινό μοναστήρι Δαφνίου, το οποίο βρίσκεται 11 χλμ. βορειοδυτικά του κέντρου της Αθήνας, ιδρύθηκε τον 6^ο αιώνα στη θέση που υπήρχε το παγανιστικό ιερό του Δαφναίου Απόλλωνα, λεηλατημένο από τους Γότθους το 395 μ.Χ. Το καθολικό της μονής χρονολογείται στον 11^ο αιώνα και είναι μία από τις σημαντικότερες αρχιτεκτονικές δομές της Μακεδονικής εποχής. Τα ψηφιδωτά της μονής ανήκουν στη Δυναστεία Κομνηνών και χρονολογούνται από τις αρχές του 12^ου αιώνα.

Μετά την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους, το μοναστήρι λεηλατήθηκε και στη συνέχεια, το 1206, παραχωρήθηκε στους Κιστερκιανούς μοναχούς (Αββαείο Notre Dame de Belvo). Στα χρόνια της λατινικής κατοχής στο μοναστήρι ανοικοδομήθηκε ο εξωνάρθηκας και προστέθηκε ένα χαρακτηριστικό περίβολο γύρω από τα κτίρια.

Μετά τη κατάληψη της Αθήνας από τους Οθωμανούς το 1458, ο σουλτάνος Μεχμέτ Β' παρέδωσε το μοναστήρι στους Ορθοδόξους. Το 1821, μετά την έναρξη της ελληνικής επανάστασης, ο σουλτάνος Μαχμούντ Β' διέταξε τη διάλυση της μονής.

To 1990 η μονή Δαφνίου εγγράφηκε στον Κατάλογο Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO ως ένα από τα πιο σημαντικά μνημεία του βυζαντινού κόσμου.