Γράφει ο π. Ηλίας Μάκος για τη Romfea.gr
Μέσα σε μια μυσταγωγική μοναστηριακή ατμόσφαιρα εορτάστηκε το Γεννέσιον της Θεοτόκου στο ομώνυμο μοναστήρι της Αδρενίστσας, που βρίσκεται στην κοιλάδα της Μεγάλης Μουζακιάς της ΚεντρικήςΑλβανίας, επάνω σε έναν λόφο, ανάμεσα στα χωριά Αρδενίτσα και Λίμποφτσα.
Εκεί,σ' αυτό το σημαντικόπνευματικό κέντρο της Ορθόδοξης Εκκλησίας, που χτίστηκε την εποχή τουΔεσποτάτου της Ηπείρου, εψάλη εσπερινός και τελέστηκε όρθρος και θεία λειτουργία μετά αρτοκλασίας.
Οι πιστοί συλλογίστηκαν ότι κάποτε έζησε πάνω στηγη μας η Θεοτόκος.
Η ζωή της δεν χαρακτηριζόταν από ευημερία και ο δρόμος της δενήταν σπαρμένος με ρόδα.
Και σκέφτηκαν ότι και ο δικός τους δρόμος κάνει τα βήματά τους διστακτικά, αιματωμένα, ποτισμένα με το δάκρυ του πόνου, βαριά από το βάρος οδυνηρών πληγμάτων.
Όμως το παράδειγμα της Παναγίας, το παράδειγμα τηςάφθαστης υπομονής της, πολλά έχει και για τις περιπτώσεις αυτές να πει. Παρακολουθεί με πολλή, βέβαια, οδύνη το μαρτύριοτου Χριστού. Δεν πέφτει όμως, δεν λιποθυμεί, δεν βγάζει απέλπιδες κραυγές, όπως θα έκανε άλλη μητέρα. Μένει σιωπηλή.
Ματώνει η τρυφερή της καρδιά, αλλά υπομένει με καρτερία τη σκληρή δοκιμασία. Και δείχνει τον υπερθαύμαστο ηρωισμό της ψυχής της.
Προς αυτή στρέφουν ευλαβικά τα μάτια της ψυχής τους, όσες φορές πιέζονται τα στήθη τους, όπως έκαναν και οι προγονοί τους τα χρόνια της αθεΐας στη χώρα.