Π. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος : Ὁ ἅγιος Ἰωάννης Μαξίμοβιτς καί ἡ ἁγιομαχική θέση τοῦ Μητροπολίτου Προικοννήσου Ἰωσήφ

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ ΚΑΙ Η ΑΓΙΟΜΑΧΙΚΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΠΡΟΙΚΟΝΝΗΣΟΥ ΙΩΣΗΦ

Μέ τόν Σεβ. Μητρ. Προικοννήσου κ. Ἰωσήφ, Ἱεράρχη τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου καί ἱεροκήρυκα τῆς Ἰερᾶς Μητροπόλεως Πειραιῶς, ἔχουμε ἀσχοληθεῖ καί στό παρελθόν^[1].

Στό παρόν κείμενο ἐπιθυμοῦμε νά σχολιάσουμε τίς νέες προσωπικές ἀπόψεις του ἐναντίον τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ Μαξίμοβιτς Ἐπισκόπου Σαγγάης καί Σαν Φρανσίσκο, ἡ μνήμη τοῦ ὁποίου τιμᾶται κάθε χρόνο στις 2 Ἰουλίου, μέ τίς ὁποῖες καταδεικνύεται ἡ ἁγιομαχία, ἡ πατρομαχία καί ἡ μεταπατερικότητά του.

Ὁ ρηθείς Μητροπολίτης, στίς 22 Ἰουλίου 2019, στόν προσωπικό του λογαριασμό στό Facebook, ἔγραψε τά ἑξῆς : «ΚΑΠΟΙΟΙ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΠΕΙΣΟΥΝ ΜΕ ΤΟ ΖΟΡΙ ΟΤΙ Ο ΡΩΣΣΟΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ ΕΙΝΑΙ ΑΓΙΟΣ. ΤΑ ΦΡΙΚΑΛΕΑ ΓΡΑΦΟΜΕΝΑ ΤΟΥ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΠΟΥ ΕΙΔΑΝ ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΤΗΤΟΣ ΠΡΟΔΙΔΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΘΕΟΛΟΓΙΚΩΣ ΑΚΑΤΑΡΤΙΣΤΟ, ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΩΣ ΑΝΕΡΜΑΤΙΣΤΟ, ΙΣΤΟΡΙΚΩΣ ΑΓΡΑΜΜΑΤΟ, ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΣ ΚΑΚΟΜΟΙΡΗ. ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΤΑ ΞΕΡΕΙ Ο ΘΕΟΣ»^[2].

Δυστυχῶς γιά τόν Μητροπολίτη, ἀπόδειξη τῆς ἀνεγνωρισμένης ἀπό τόν Ἅγιο Τριαδικό Θεό καί τό εὐσεβές καί ὀρθόδοξο πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας ἁγιότητος τοῦ Ἐπισκόπου Ἰωάννου εἶναι ἡ ὕπαρξη τοῦ ἀφθάρτου σκηνώματός του, πού βρίσκεται στό Βόρειο Σάν Φρανσίσκο τῆς Καλιφόρνιας.

Εἶναι πολύ φυσικό ὁ οἰκουμενιστικῶν φρονημάτων Μητροπολίτης Ἰωσήφ νά προσβάλλει βάναυσα τόν ἅγιο Ἰωάννη Μαξίμοβιτς, διότι ὁ τελευταῖος ὑπῆρξε πολέμιος τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Γιά τόν λόγο αὐτό κρίνεται ἀναγκαῖο νά ὑπενθυμίσουμε ἐνδεικτικά κάποια θεολογική θέση τοῦ ἁγίου, γιά νά φανεῖ πόσο «θεολογικῶς ἀκατάρτιστος, ἐκκλησιολογικῶς ἀνερμάτιστος, ἱστορικῶς ἀγράμματος καί ἐκκλησιαστικῶς κακομοίρης» ἦταν, ὅπως ἰσχυρίζεται ὁ Μητροπολίτης.  

Ὁ ἅγιος Ἐπίσκοπος Ἰωάννης Μαξίμοβιτς γιά τά ἀναθέματα

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Μαξίμοβιτς^[3], Ἀρχιεπίσκοπος Σαγγάης καί Σάν Φρανσίσκο, ἑρμηνεύοντας τό χωρίο ἀπό τήν πρός Γαλάτας ἐπιστολή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, «ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ᾿ ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω. Ὡς προειρήκαμεν, καὶ ἄρτι πάλιν λέγω· εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ᾿ ὃ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω»^[4], λέγει : «Ἐδῶ τό ἀνάθεμα ἐκφωνεῖται ἐναντίον τῆς διαστρεβλώσεως τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ, ὅπως αὐτό κηρυσσόταν ἀπό τόν Ἀπόστολο, ἀνεξαρτήτως ἀπό ποιόν θά μποροῦσε αὐτή [ἡ διαστρέβλωση] νά διαπράττεται, εἴτε ἀπό τόν ἴδιο τόν Ἀπόστολο εἴτε ἀπό Ἄγγελο ἐξ οὐρανοῦ. Σέ αὐτήν τήν ἴδια ἔκφραση ἐπίσης ὑπονοεῖται : «Ἄς κατακρίνει ὁ ἴδιος ὁ Κύριος», διότι ποιός ἄλλος μπορεῖ νά κατακρίνει τούς Ἀγγέλους;

Στά πρακτικά τῶν Συνόδων καί τήν περαιτέρω πορεία τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας τῆς Καινῆς Διαθήκης, ἡ λέξη ἀνάθεμα κατέληξε νά σημαίνει τέλειο διαχωρισμό ἀπό τήν Ἐκκλησία. «Ἡ Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία ἀναθεματίζει», «ἀνάθεμα οὗτος ἔστω», ἤ «ἀνάθεμα τοῦτο ἔστω», σημαίνει τελεία ἀπόσχιση ἀπό τήν Ἐκκλησία. Ἀντιθέτως, σέ περιπτώσεις «διαχωρισμοῦ ἀπό τήν κοινωνία τῆς Ἐκκλησίας» καί ἄλλων ἐπιτιμίων ἤ κανόνων μετανοίας ἐφαρμοσμένων σέ ἕνα πρόσωπο, τό ἴδιο τό πρόσωπο παρέμενε μέλος τῆς Ἐκκλησίας, ἄν καί ἦταν περιορισμένη ἡ συμμετοχή του στήν πλήρη χάριτος ζωή Της. Παρά ταῦτα, αὐτοί, πού παρεδίδοντο σέ ἀνάθεμα, ἀπεσχίζονταν τελείως ἀπό Αὐτήν, μέχρι τή μετάνοιά τους. Ἡ ἐπί γῆς Ἐκκλησία, συνειδητοποιώντας, ἐν ὄψει τῆς ἰσχυρογνωμοσύνης καί σκληροκαρδίας τους, ὅτι δέν μπορεῖ νά κάνει τίποτε γιά τή σωτηρία τους, τούς ἀνυψώνει στήν κρίση τοῦ Θεοῦ. Αὐτή ἡ κρίση εἶναι ἐλεήμων πάνω στούς μετανοοῦντες ἁμαρτωλούς, ἀλλά φοβερή πρός τούς πείσμονες ἐχθρούς τοῦ Θεοῦ. «Φοβερόν τό ἐμπεσεῖν εἰς χεῖρας Θεοῦ ζῶντος ... καί γάρ ὁ Θεός ἡμῶν πῦρ καταναλίσκον»^[5].

Τό ἀνάθεμα δέν εἶναι τελεία καταδίκη : μέχρι τόν θάνατο εἶναι δυνατή ἡ μετάνοια. Τό ἀνάθεμα δέν εἶναι φοβερό, ἐπειδή ἡ Ἐκκλησία εὔχεται συμφορές γιά ὁποιονδήποτε ἤ ἐπειδή ὀ Θεός ἐπιδιώκει τήν καταδίκη του. Ἐπιθυμοῦν [ὁ Θεός καί ἡ Ἐκκλησία] νά σωθοῦν ὅλοι. Ἀλλά, εἶναι φοβερό νά ἵσταται κάποιος ἔμπροσθεν τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ σέ κατάσταση ἀποσκληρυμμμένου κακοῦ : τίποτε δέν εἶναι κρυφό ἀπό Αὐτόν.

«Φοβερόν τό ἐμπεσεῖν εἰς χεῖρας Θεοῦ ζῶντος· οὗτος Κριτής ἐστιν ἐνθυμήσεων καί ἐννοιῶν καρδίας· μηδείς εἰσέλθῃ πειράζων τήν πίστιν τήν ἀμώμητον, ἀλλ' ἐν πραότητι καί φόβῳ Χριστῷ προσέλθωμεν, ἵνα λάβωμεν ἔλεον καί χάριν εὕρωμεν εἰς εὔκαιρον βοήθειαν»^[6].

2. Ἐπίσημο ἀνάθεμα τῆς Συνόδου τῆς Ρωσικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας ἔξω ἀπό τή Ρωσία (ROCOR) κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τόν Αὔγουστο τοῦ 1983 ἀπό τήν Σύνοδο τοῦ Βανκοῦβερ.

Ρώσοι Επίσκοποι, μεταξύ αὐτῶν καί ὁ ἅγιος Ἰωάννης Μαξίμοβιτς, μή δεχθέντες νά συνεργασθοῦν μέ τό ἄθεο κομμουνιστικό καθεστῶς τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, ἔφυγαν ἀπό τήν Σοβιετική Ἕνωση, μαζί μέ χιλιάδες λαοῦ, στίς ἐλεύθερες χώρες τῆς Δύσεως καί συνέστησαν τήν ἐν Διασπορᾷ Ρωσική Ἐκκλησία. Ἡ Σύνοδος τῶν Ἐπισκόπων τῆς ἐν διασπορᾷ Ρωσικῆς Ἐκκλησίας, στήν ὁποία συμμετεῖχε καί ὁ ἅγιος Ἰωάννης Μαξίμοβιτς, ἀφοῦ πρῶτα διαμαρτυρήθηκε ἐντόνως καί κατ΄ ἐπανάληψιν γιά τήν οἰκουμενιστική πορεία ἡγετῶν τῆς Ὀρθοδοξίας, χωρίς ἀποτέλεσμα, ἐξέδωσε τό κάτωθι συνοδικό ἀνάθεμα κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ :

Τό Συνοδικό ἀνάθεμα ἔχει ὡς ἑξῆς :

«Τοῖς βάλλουσι κατά τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καί διδάσκουσιν ὅτι ἡ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία μεμέρισται ἐν οὕτω καλουμένοις «κλάδοις», οἵτινες διαφέρουσιν ἀλλήλων ἐν διδασκαλίᾳ καί τρόπῳ ζωῆς, ἤ ὅτι ἡ Ἐκκλησία οὐχ ὑφίσταται ὁρατῶς, ἀλλ' ἀπαρτισθήσεται ἐν τῷ μέλλοντι, ὅταν ἅπαντες οἱ «κλάδοι» ἤ τμήματα ἤ ὁμολογίαι ἤ προσέτι καί θρησκεῖαι ἐνωθῶσιν ἐν ἑνί σώματι˙ καί οἵτινες οὐ διακρίνουσι τήν ἱερωσύνην καί τά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας ἀπό τήν ἱερωσύνην καί τά μυστήρια τῶν αἱρετικῶν, ἀλλά λέγουσιν ὅτι τό βάπτισμα καί ἡ εὐχαριστία τῶν αἱρετικῶν εἰσίν ἱκανά πρός σωτηρίαν˙ ὡσαύτως, τοῖς κοινωνοῦσιν ἐν γνώσει τοῖς προμνημονευθεῖσιν αἱρετικοῖς ἤ συνηγοροῦσι, διαδίδουσι, ἤ ὑπεραμυνομένοις τῆς καινοφανοῦς αὐτῶν αἱρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ ἐν προσχήματι ἀδελφικῆς ἀγάπης, ἤ ὑποτιθεμένης ἑνώσεως τῶν διαχωρισθέντων Χριστιανῶν, ΑΝΑΘΕΜΑ»!

Δηλαδή, «σ'αὐτούς πού βάλλουν ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καί διδάσκουν ὅτι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι χωρισμένη σέ ἔτσι ὀνομαζομένους «κλάδους», οἱ ὁποῖοι διαφέρουν μεταξύ τους στήν διδασκαλία καί στόν τρόπο ζωῆς, ἤ ὅτι ἡ Ἐκκλησία δέν ὑφίσταται (δέν ὑπάρχει) ὁρατῶς, ἀλλά θά ἀπαρτισθεῖ στό μέλλον, ὅταν ὅλοι οἱ «κλάδοι» ἤ τά τμήματα, ἤ ἀκόμη καί οἱ θρησκεῖες ἑνωθοῦν σέ ἕνα σῶμα, καί οἱ ὁποῖοι δέν διακρίνουν τήν ἱερωσύνη καί τά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας ἀπό τήν ἱερωσύνη καί τά μυστήρια τῶν αἱρετικῶν, ἀλλά λένε ὅτι τό βάπτισμα καί ἡ εὐχαριστία τῶν αἱρετικῶν εἶναι ἱκανά γιά τήν σωτηρία˙ γι'αὐτό, σέ αὐτούς, πού κοινωνοῦν ἐν γνώσει μέ τούς αἱρετικούς, πού προμνημονεύθηκαν, ἤ συνηγοροῦν, διαδίδουν ἤ ὑπεραμύνονται αὐτῆς τῆς καινοφανοῦς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, μέ τό πρόσχημα τῆς ἀδελφικῆς ἀγάπης ἤ τῆς ὑποτιθέμενης ἑνώσεως τῶν χωρισμένων (διηρημένων) Χριστιανῶν, νά εἶναι ΑΝΑΘΕΜΑ, δηλαδή νά εἶναι χωρισμένοι ἀπό τόν Θεό»^[7].

3. Ἡ ὁσία βιοτή τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Μαξίμοβιτς

Κατακλείουμε τό παρόν ἄρθρο μας, παρουσιάζοντας τόν βίο τοῦ ἁγίου Ἰωάννου Μαξίμοβιτς, ἔτσι ὅπως τόν κατέγραψε ὁ Ἀρχιμ. Μελέτιος Βαρδαχάνης στό κείμενό του «Ὁ ἱερός Χρυσόστομος καί ἡ ἱερά ἀποδημία μας στήν Ἀμερική»^[8], τό ὁποῖο παραθέτουμε σέ μορφή PDF.