Γέροντας Σίμων, ο Γέροντας της Αθήνας

Στις αρχές της δεκαετίας του 70 το πιο γνωστό ανδρικό Κοινόβιο Μοναστήρι στην Αθήνα ήταν το Μοναστήρι του Αγίου Παντελεήμονος στη Πεντέλη. Και ο πιο γνωστός Γέροντας ήταν ο Γέροντας Σίμων ο Αρβανίτης.

Και εγώ όταν έφθασα το 1974 στην Αθήνα για σπουδές στη Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή και μετά στη Θεολογική, έμαθα για τον Γέροντα Σίμωνα και το Μοναστήρι του τον Άγιο Παντελεήμονα. Μαζί με τη Μονή Παρακλήτου ήταν τα μόνα ανδρικά Μοναστήρια, που μπορούσαμε να επισκεφθούμε, να παρακολουθήσουμε μοναστηριακή Ακολουθία, να δούμε μοναχούς και προπάντων να δούμε Γέροντα, για εξομολόγηση, συμβουλή και ευχή.
Μαζί με τον Όσιο Πορφύριο ήταν εκείνη την εποχή οι δύο πιο γνωστοί Γέροντες της Αθήνας.

Θυμάμαι τον Γέροντα Σίμωνα τυφλό, ξαπλωμένο στο κελλάκι του να δέχεται το κόσμο για εξομολόγηση. Πολλές φορές πηγαίναμε μόνο να πάρουμε την ευχή του.

Για φθάσουμε στο Μοναστήρι έπρεπε να πάρουμε το λεωφορείο της Νέας Πεντέλης, που μας έβγαζε στη στάση Άγιος Σίλας και απ’εκεί με τα πόδια ανεβαίναμε για το Μοναστήρι του Αγίου Παντελεήμονα που βρισκόταν κοντά στην κορυφή της Πεντέλης. Περνούσαμε μέσα από τα πεύκα, αλλά και τα άχαρα νταμάρια– λατομεία και μετά από μια–μιάμιση ώρα φθάναμε ασθμαίνοντας και καταιδρωμένοι στο Μοναστήρι.

Προσκυνούσαμε στο Ναό και πηγαίναμε να πάρουμε την ευχή του Γέροντα. Πάντα βλέπαμε μια ουρά από χριστιανούς που περίμεναν να εξομολογηθούν.

Ο Γέροντας είχε τυπικό όσοι φθάναμε στο Μοναστήρι, όχι απλά να κερασθούμε, αλλά και να φάμε. Θυμάμαι την επιμονή των γυναικών που διακονούσαν:

– Πρέπει να φάτε, είναι εντολή του Γέροντα.

Πάντοτε υπήρχε μια χύτρα με φαγητό στην κουζίνα που περίμενε τους προσκυνητές.

Εγώ είχα πνευματικό στην Αθήνα, αλλά όταν αντιμετώπιζα ένα μεγάλο ζήτημα, αποφάσισα να πάω στο Γέροντα Σίμωνα, να εξομολογηθώ και να του θέσω το θέμα που είχα.

Μια Κυριακή μετά το Πάσχα πήγαμε με συσπουδαστές μου στο Μοναστήρι και εκκλησιασθήκαμε, γιατί θα έψαλλε στη Θεία Λειτουργία ο μακαριστός παπα– Θωμάς των Θωμάδων. Διψούσαμε τότε να ακούσουμε Αγιορείτικη Ψαλμωδία στην Αθήνα. Ο Γέροντας κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας καθόταν γονατιστός κοντά στο δεξιό ψαλτήρι, σαν τον Όσιο Ιάκωβο τον Τσαλίκη.

Ήταν πανέμορφη η διαδρομή και χαιρόμασταν νέοι να περπατάμε και να ψέλνουμε.

Αντηχούσαν οι πλαγιές από τις ψαλμωδίες μας. Θυμάμε ψάλλαμε το δοξαστικό του Εσπερινού του Σαββάτου του πλαγίου τετάρτου «Ο βασιλεύς των ουρανών διά φιλανθρωπίαν».

Μια φορά βραδιαστήκαμε και καθώς θελαμε να κόψουμε δρόμο ξαφνικά βρεθήκαμε πάνω από ένα γκρεμό. Βρισκόμασταν στο χείλος ενός λατομείου και κάτω απ΄τα πόδια μας έχασκε το χάος. Καταφέραμε και ξεφύγαμε απ το νταμάρι και με την ευχή του γέροντα κατεβήλαμε σώοι και αβλαβείς και επιστρέψαμε στη Σχολή.

Κάθε φορά που πηγαίναμε βλέπαμε την πρόοδο της Μονής. Στην αρχή τον διακονούσαν χριστιανοί, μαγείρευαν για τους προσκυνητές, κερνούσαν και καθάριζαν. Μετά πήγαν πατέρες κοντά του που είχαν τα διακονήματα της Μονής. Χτίσθηκε ο Ναός, τα κελλιά και η τράπεζα, κάτω από το Ναό όπου τρώγαμε όλοι οι προσκυνητές και μας μιλούσε ο Γέροντας.

Θυμάμε τον π. Ζωσιμά, που έμεινε πιστός κοντά του και κατέγραψε λεπτομερώς τη ζωή, τους λόγους του και τα θαύματα του.

Μας έκανε εντύπωση ο κόσμος που πήγαινε, αλλά και η καρτερία του Γέροντα ανήμπορος, ξαπλωμένος και τυφλός να τους δέχεται, να εξομολογεί να ξεφορτώνει και να φορτώνεται εκείνος.

Κάποιος από την παρέα είπε την πονηριά:

– Α! προτιμούν να έρχονται στον τυφλό πνευματικό για να μη νιώθουν ντροπή.
Και πρόσθεσε κάποιος άλλος:

– Ναί, αν είναι έτσι τότε θα θέλαμε τους πνευματικούς, όχι μόνο τυφλούς, αλλά και κουφούς και μουγγούς!

Ασκητής, θερμός λειτουργός του Υψίστου, πνευματικός, Ιδρυτής Ναού, Ιδρυτής Μονής, διωγμένος, καταφρονεμένος.

Στην εποχή εκείνη της μεταπολίτευσης μετά την περίοδο της χούντας, που ο λαός είχε χωρισθεί σε χουντικούς και αντιστασιακούς, η αριστερή αθεΐα έκανε την μεγάλη επίθεση που κράτησε μέχρι που ανέλαβε την εξουσία και την άφησε πριν 2 μήνες, αφού κυρίεψε τον κρατικό μηχανισμό και κυρίως την παιδεία. Η εκκλησιαστική ζωή ήταν τραγική σπαρασσόταν σε δύο παρατάξεις Ιερωνυμικούς και Σεραφειμικούς. Η ευσέβεια περιοριζόταν σε μια τυπική θρησκευτικότητα. Οι Πατέρες, ο μοναχισμός και η ασκητική ζωή ήταν άγνωστα.

Την πνευματική στήριξη του λαού την ανέλαβαν οι Γέροντες σαν τον Όσιο Παΐσιο, τον Όσιο Πορφύριο, τον Όσιο Ιάκωβο και τον Γέροντα Σίμωνα.

Αυτοί νοιάστηκαν για το λαό. Και μοιράσθηκαν μαζί του τις αμαρτίες του, τα βάσανα και τις ελπίδες του.

Τότε ξεκίνησε η πνευματική αφύπνιση, η ανακάλυψη του πλούτου της Ορθοδοξίας. Η Ησυχαστική ζωή της προσευχής, της άσκησης των αρετών,της μελέτης των Πατέρων, της πραγματικής ζωής σύμφωνα με το θέλημα του Θεού.

Ο Γέροντας Σίμων εκεί από την κορυφή της Πεντέλης στήριξε και ευλόγησε την Αθήνα.

Σήμερα με την εκδήλωση αυτή γίνεται γνωστός και σε ευρύτερο κοινό στη Θεσσαλονίκη, για στηρίξει και εδώ με τη ζωή και την ευλογία του, για να γίνει αιτία να δοξάσουμε τον Κύριο, που δεν μας άφησε ορφανούς, αλλά μας έστειλε τους Γέροντες, σαν τον Σίμωνα της Πεντέλης. Η ευχή του ας μας στηρίζει!