Μια μεγάλη οικογένεια είναι συναγωνισμός για το καλό και την αγάπη

Έξι παιδιά στην οικογένεια Ποστοβάλοφ - ένα πραγματικό θαύμα: σε κάθε εγκυμοσύνη, οι γιατροί έλεγαν στην Έλενα ότι ο οργανισμός της δεν μπορούσε να αντέξει την εγκυμοσύνη. Αλλά από αγάπη για τα παιδιά, το ζευγάρι ήταν πρόθυμο να πάρει κινδύνους. Και αν δεν υπήρχαν τα προβλήματα υγείας, θα είχαν δύο φορές περισσότερα παιδιά, διαβεβαιώνει η Έλενα.

Οικογένεια Ποστοβάλοβι

Γονείς:

• Μαξίμ Βαλεντίνοβιτς, 52 ετών, πολιτικός μηχανικός.
• Ελένα Μιχάηλοβνα, 49 ετών, πολιτικός μηχανικός.

Παντρεμένοι 26 χρόνια τώρα.

Παιδιά:

1. Ντάρια, 25 ετών, υπάλληλος τής Aeroflot.
2. Ξένια, 19 ετών, 2ος φοιτήτρια στο Ο.Α.Π.Α.Τ. ^[1]
3. Σόφια , 14 ετών, μαθήτρια τής 7ης τάξης.
4. Μαρία, 11 ετών, μαθήτρια τής 5ης τάξης.
5. Πέτερ, 10 χρονών, μαθητής τής 3ης τάξης.
6. Ιβάν, 8 χρονών, μαθητής τής 2ης τάξης.

Οικογένεια Ποστοβάλοβι Μαξίμ Βαλεντίνοβιτς:

- Έχουμε βρει μια ιδιότυπη ιστορία για να λέμε στους τριγύρω μας για να τους «εξηγήσουμε» το γεγονός ότι καταλήξαμε με πολλά παιδιά στην οικογένεια. Στις γεμάτες περιέργεια ερωτήσεις τους απαντούσαμε: συνεχίζαμε να κάνουμε παιδιά γιατί θέλαμε ένα αγόρι. Είμαι, βλέπετε, ο τελευταίος στην οικογένεια και για να μην σβήσει το επώνυμο από προσώπου γης, χρειαζόμασταν γιούς – μάς ήρθαν τα κορίτσια πρώτα όλα μαζί. Αυτή η εξήγηση φάνηκε να «ικανοποιεί» όλους, οι ερωτήσεις σταμάτησαν, και εμείς βρήκαμε μια ευλογοφανή δικαιολογία. Αν το δεί κανείς από την μεριά τής ψυχρής λογικής, όλα πρέπει να προγραμματίζονται σε αυτόν τον κόσμο – όχι όμως στην περίπτωσή μας. Την ζωή μας σχεδιάζει o Κύριος κι εμείς απλώς υπακούμε στο σχέδιο Του.

Ο κύριος λόγος για τον οποίο οι οικογένειες αρνούνται να αποκτήσουν παιδιά έχει συνήθως να κάνει με τα οικονομικά. Αλλά ο φόβος των γονιών ότι δεν θα είναι σε θέση να ταΐσουν μια πολυμελή οικογένεια δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Πρόκειται πιο πολύ για ένα κλισέ τής συνείδησης. Ποιος καθόρισε πόσο είναι απαραίτητο για το παιδί, ποιος όρισε το μέτρο για να μετράμε τις ανάγκες τού παιδιού; Ακόμη κι οι στενοί μου φίλοι μάς λέγανε ότι στην φτώχεια μόνο φτωχότερος γίνεσαι, κι αυτό το λέγαν χωρίς να συνειδητοποιούν τι λένε, υπό τύπο αξιώματος τής ζωής που δεν επιδέχεται περαιτέρω κουβέντα. Πού είναι η διαχωριστική γραμμή μεταξύ ευημερίας και στέρησης; Πώς ορίζεται αυτή η γραμμή; Τα παιδιά μας τρέφονται καλά, είναι καλά ντυμένα και πηγαίνουν σε Σχολή Μουσικής και Τέχνης. Και αυτό δεν είναι θέμα οικονομικών τής οικογένειας, είναι θέμα γονικής εργασίας και προσπάθειας. Είναι έτοιμοι οι γονείς να καταβάλουν τις απαραίτητες προσπάθειες για να κάνουν αυτό που χρειάζεται για τα παιδιά; Εάν ναι, τότε είναι απίθανο τα παιδιά να αισθανθούν ανάγκη για κάτι παραπάνω.

Δεν είναι θέμα οικονομικών τής οικογένειας, είναι θέμα γονικής εργασίας. Είναι έτοιμοι οι γονείς να καταβάλουν τις απαραίτητες προσπάθειες για να κάνουν ό,τι χρειάζεται να γίνει για τα παιδία;

Η κατανάλωση δημιουργεί την ψευδαίσθηση τής πληρότητας και τής ικανοποίησης - αυτός είναι ένας απλουστευτικός τρόπος πλήρωσης τής ζωής, καθότι η ποιοτική πληρότητα απαιτεί μεγάλη προσπάθεια, χρόνο και φαντασία. Προσεύχομαι στον Θεό, όπως μπορώ, και Τον ευχαριστώ για όλα όσα έχω αλλά και για όσα δεν έχω ή που έχουν φύγει. Η μοίρα είναι στην κρίση τού Θεού. Ο Σταυρός μου. Οικογένεια, σπίτι, οικογένεια και φίλοι, η υγεία είναι πολύ πιο σημαντικά από το υλικό και χρηματικό πλουτισμό.

Δεν εφαρμόζω κάποιες συγκεκριμένες εκπαιδευτικές αρχές. Τα παιδιά γεννιούνται με χαρακτήρα. οι γονείς μπορούν να τα αναθρέψουν όπως τούς αρέσει - τα παιδιά όμως σε τελική ανάλυση θα μεγαλώσουν με τα στοιχεία τού χαρακτήρα που κουβαλάνε από την γέννησή τους. Ο κάθε άνθρωπος αντιλαμβάνεται διαφορετικά το πώς να είναι σε αυτόν τον κόσμο. Μπορούμε να πάρουμε αποφάσεις για τα παιδιά, αλλά δεν πιστεύω ότι αυτό θα αποτελέσει κατευθυντήρια γραμμή γι΄αυτά. Η κοσμοθεωρία αναπτύσσεται στα παιδιά μέσα από αυτά που βλέπουν στην οικογένεια, ποιες αξίες έχει η οικογένεια. Βγάζουν συμπεράσματα με βάση το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνουν και ζουν στο πλαίσιο αυτό. Στην οικογένειά μας, οι αξίες είναι πολύ απλές: οι Εντολές του Κυρίου, ο φόβος τού Θεού - αυτό είναι όλο.

Πάνε τα παιδιά μας πρόθυμα στον ναό; Ακόμα και οι ενήλικες μερικές φορές δεν θέλουν να σηκωθούν το πρωί για να πάνε στην Λειτουργία, επειδή είναι πολύ τεμπέληδες. Σε αυτή την περίπτωση, οι γονείς έχουν δύο επιλογές: να χρησιμοποιήσουν τη δύναμή τους ή να επιτρέψουν στο παιδί να επιλέξει για τον εαυτό του: αν θέλει, ας πάει, αν δεν θέλει, τότε να μην πάει. Τα δικά μας σηκώνονται και πάνε. Χωρίς κανέναν εξαναγκασμό – τα παιδιά κάνουν ακριβώς αυτό που κάνουν και τα υπόλοιπα μέλη τής οικογένειας.

Τα παιδιά μας δεν τα τιμωρώ. Όχι επειδή αρνούμαι την τιμωρία ως τέτοια – απλά τα παιδιά δεν μού δίνουν την παραμικρή αφορμή να τα τιμωρήσω. Η οικογενειακή μας ζωή, κατά κανόνα, είναι ειρηνική και φιλική. Δεν έχουν υπάρξει ποτέ ουσιαστικές συγκρούσεις με την Έλενα. Συμβαίνει οι απόψεις μας να διαφέρουν σε ορισμένα ζητήματα, αλλά αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό - κάθε άτομο έχει τη δική του άποψη. Η σύγκρουση γεννιέται όταν δεν ακούμε το άλλο άτομο. Ακούω. Και μπορώ να κάνω παραχωρήσεις.

Μια μεγάλη οικογένεια είναι μια πραγματική οικογένεια: δεν υπάρχει χώρος για εγωισμό

Ο κοινωνικός μας κύκλος αποτελείται κυρίως από μεγάλες οικογένειες, επομένως αυτός είναι ο κανόνας για τους φίλους και τους γνωστούς μας. Δεν έχουμε την αίσθηση ότι επιτελούμε κάποιον άθλο. Απλά έχουμε πολλά παιδιά στην οικογένεια, κάτι το απολύτως σύνηθες. Μια τέτοια οικογένεια είναι μια πραγματική οικογένεια, γιατί δεν υπάρχει σχεδόν κανένα περιθώριο εγωισμού στους κόλπους της: σαν να μην φτάνει πόσο δύσκολο να μην ακούμε αυτό που μάς υπαγορεύει η υπερηφάνεια μας, αυτό που είναι επιθυμία μας, πρέπει αντ΄αυτού να λάβουμε υπόψη τούς ανθρώπους που βρίσκονται κοντά.

Το παιδί μαθαίνει από την παιδική ηλικία να έχει την ευθύνη για τις πράξεις του. Φυσικά, όπου υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, μπορεί να υπάρξει ζήλια, ανταγωνισμός, αλλά ακόμα κι αν ένα παιδί τραβήξει την κουβέρτα προς το μέρος του, τότε κι από την άλλη μεριά κάποιο άλλο παιδί θα την τραβήξει στην δικιά του μεριά - με αυτό τον τρόπο μαθαίνουν να κάνουν συμβιβασμούς. Και στο τέλος- τέλος, οι σχέσεις μέσα σε μια μεγάλη οικογένεια μετατρέπονται σε συναγωνισμό σε αγαθότητα και αγάπη.

Έλενα Μιχάηλοβνα :-

Όταν είδα για πρώτη φορά τον Μαξίμ, σκέφτηκα αμέσως: από αυτόν θα γεννήσω γιό. Σπουδάσαμε στο ίδιο Ινστιτούτο, αλλά ο Μαξίμ ήταν κάποιος παλαιότερος φοιτητής.

Στη ζωή μου υπήρξα άριστη σε όλα: μιλούσα αγγλικά, ισπανικά, άρχισα να δουλεύω ήδη ενώ ήμουν φοιτήτρια. Στη συνέχεια, και καθώς οι εταιρίες άνοιγαν παντού, σαν τα μανιτάρια, εργάστηκα σε μια πολύ καλή ισπανική εταιρεία. Είχα την προοπτική να φύγω για την Ισπανία να κάνω πρακτική, η οποία θα εξελισσόταν σε ειδικότητα, και εκείνη την στιγμή ο Μαξίμ μού έκανε πρόταση. Επέλεξα την οικογένεια, κι όχι μια σταδιοδρομία, κάτι για το οποίο ο πατέρας μου δεν με συγχώρησε ποτέ. Είπε ότι «έθαψα τον εαυτό μου και τα ταλέντα μου». Αλλά στη ζωή μου δεν υπήρξε ούτε μια μέρα που να σκεφτώ: "Τι ανόητη που είσαι! Έπρεπε να έχεις επιλέξει τον δρόμο τής σταδιοδρομίας". Η οικογένεια και τα παιδιά ήταν το πεπρωμένο μου.

Υπήρξα μια πολύ υπάκουη κόρη. Όταν παντρεύτηκα, οι γονείς μου μού είπαν: "Λοιπόν, ένα, δύο παιδάκια κι αυτό είναι όλο. Ζήσε και απόλαυσε μετά". Κι έτσι και θα ζούσα, αν δεν είχα γνωρίσει την Ζένια. Τα μεγαλύτερα παιδιά μας έπαιζαν στο σκάμμα με την άμμο. Κι αυτή κι εγώ έτυχε να διαβάζουμε το ίδιο βιβλίο, το «Προετοιμασία για εξομολόγηση». Αρχίσαμε να έχουμε επικοινωνία, γίναμε φίλες. Και στη συνέχεια η Ζένια είπε κάποτε: "Καλά, θα καθόμαστε έτσι όλη την ώρα στο σπίτι; Ας κάνουμε τουλάχιστον παιδιά". Άντε και το έκανα. Σήμερα έχω έξι, και αυτή οκτώ παιδιά. Και αν δεν είχαμε γνωριστεί; .. Αν και, πιθανότατα, ο Κύριος θα έβρισκε άλλο τρόπο να με φέρει στα συγκαλά μου.

Η υγεία μου δεν ήταν πάντα πολύ καλή. Αλλά στην μονή της Όπτινα με γνώρισαν με τον γέροντα Ηλία και έτρεχα ξοπίσω του: "Ευλογήστε να γεννήσω αγόρι. Ο Κύριος δεν στέλνει παιδιά". Γέλασε: "Πόσα χρειάζεστε;". Τού λέω: "Πάτερ, θέλω αγόρι!" Κάθε φορά που οι γιατροί με έσωζαν, έλεγαν: "Από ιατρικής άποψης, δεν θα μπορούσατε ποτέ να φέρετε στον κόσμο παιδιά. Το σώμα σας δεν είναι φτιαγμένο για κάτι τέτοιο. Τώρα, το πώς τα καταφέρνετε και γεννάτε, είναι ένα μυστήριο". Ήμουν μια δύσκολη περίπτωση, βλέπετε. Δύο γεννήθηκαν πρόωρα, με ένα άλλο μόλις που δεν έχασα την ζωή μου. Κάθε παιδί είναι ένα θαύμα. Φυσικά, κάποιος μπορεί να ρωτήσει: γιατί παίρνετε αυτόν τον κίνδυνο; Η απάντηση είναι απλή: αυτά έχει η αγάπη για τα παιδιά. Τα αγαπώ παράφορα. Εάν η ηλικία μου και η υγεία μου το επέτρεπαν, θα είχα γεννήσει δύο φορές περισσότερα.

Η ανατροφή των αγοριών έχει τρομακτική διαφορά από αυτήν των κοριτσιών. Ακόμη και σήμερα σκέφτομαι: γιατί ο Κύριος δεν μού έστειλε πρώτα τα αγόρια όταν ήμουν νέα και γεμάτη δύναμη; Μου αρέσει πολύ η χειροτεχνία - πλέκω, ράβω ... Το αγαπημένο μου χόμπι. Και τα κορίτσια κάθονταν μαζί μου και κάναν κι αυτές χειροτεχνία. Και όταν τα αγόρια εμφανίστηκαν, έπρεπε να τρέχω μαζί τους, να πυροβολάμε και οι δυνάμεις μου πλέον δεν ήταν οι ίδιες! Με τα αγόρια, ξέχνα το πλέξιμο και το ράψιμο. Όλα θα ήταν, κατά πώς φάνηκε, ευκολότερο αν είχαν γεννηθεί πρώτα τα αγόρια και μετά τα κορίτσια.

Ευτυχώς, ο Κύριος μού έδωσε υπάκουα παιδιά: αρκεί να κάνω μια κίνηση με το φρύδι και καταλαβαίνουν αμέσως ότι κάνουν λάθος. Όταν τα παιδιά συμπεριφέρονται άσχημα, με πιάνει λύπη και σιωπώ.

Δεν νευριάζω, δεν ουρλιάζω ... Προσπαθώ να καταλάβω: πού έκανα λάθος υπολογισμό;

Και όταν είμαι λυπημένη, μαζεύονται όλα τριγύρω μου: "Ω, μαμά ..." Μερικές φορές, αν προκύψει κάποια αδιέξοδη, παιδαγωγική όμως κατάσταση (ΣτΜ: κατάσταση που μπορεί να συζητηθεί σε γκρουπ και να αναζητηθούν λύσεις), συγκαλώ ένα συμβούλιο των παιδιών και τα ρωτάω: τι πρέπει να κάνω; Συμβαίνει μερικές φορές να ακούω αυτό από όλα τα παιδιά. Άλλες φορές συμβαίνει να ακούω έξι διαφορετικές απόψεις - τότε πηγαίνω στο σύζυγό μου. Το αρσενικό μυαλό είναι πάντα πολύ σαφές, ο Μαξίμ βρίσκει γρήγορα μια λύση στο πρόβλημα. Συγκρούσεις με τον σύζυγο δεν έχουμε ποτέ.

Να επικοινωνήσω με τον σύζυγό μπορώ κυρίως αργά το βράδυ. Έρχεται σπίτι από την εργασία αργά και όταν τα παιδιά έχουν ήδη ξαπλώσει να κοιμηθούν, οπότε καθόμαστε στην κουζίνα για μία-μιάμιση ώρα και μιλάμε. Είναι μια αναντικατάστατη βραδινή απόλαυση το να μιλάμε, να παρακολουθούμε μαζί μια ταινία. Και τα Σαββατοκύριακα, προσπαθούμε να πάμε στο πάρκο, στον ζωολογικό κήπο, στον κινηματογράφο όλοι μαζί σαν οικογένεια. Μού είναι αδύνατο να πάω κάπου να ξεκουραστώ χωρίς τα παιδιά, θα πεθάνω από θλίψη. Μια φορά, συμφώνησα με τη γιαγιά τους να τής αφήσω τα αγόρια και να μείνω μόνο με τα κορίτσια. Αποδείχτηκε όχι μόνο δεν ήταν ξεκούραση, αλλά μάλλον βασανιστήριο, δεν με χώραγε ο τόπος. Τελικά το πήρα απόφαση: δεν πρόκειται ποτέ πλέον να πάω να ξεκουραστώ με μόνο ένα κομμάτι τής οικογένειας.

Με τα οικιακά ασχολούμαι στο σπίτι εγώ. Οι δύο πρώτες κόρες άρχισαν να παρέχουν απτή βοήθεια όταν ήταν στο γυμνάσιο. Μετά από ένα μεγάλο διάλειμμα με τις γέννες (ήμουν άρρωστη για μεγάλο χρονικό διάστημα) και ήρθαν το ένα μετά το άλλο τα παιδιά. Οι κόρες και πιάτα πλέναν και κάθονταν με τα μικρά, τούς έδιναν φαγητό, τούς διάβαζαν παραμύθια. Τώρα είναι ενήλικες, βοηθούν οικονομικά. Η δευτερότοκη, η Ξένια, αν και εξακολουθεί να σπουδάζει στο Ο.Α.Π.Α.Τ., το καλοκαίρι προσπαθεί να βρίσκει εργασία με μερική απασχόληση για να βοηθήσει την οικογένεια. Και η πρωτότοκη, η Ντάρια, αποφοίτησε από το Στρατιωτικό Πανεπιστήμιο, έλαβε πτυχίο νομικής και αποφάσισε να εκπληρώσει το όνειρό της: να πετάξει. Έγινε αεροσυνοδός στην Aeroflot. Πέταξε μια ολόκληρη χρονιά και τώρα λέει: «Θα γίνω και πιλότος». Τής λέω: "Ντάρια, πρέπει να παντρευτείς, να κάνεις παιδιά!" Θέλει πραγματικά μια οικογένεια και παιδιά, αλλά γαμπροί δεν υπάρχουν. Και τα δύο μεγαλύτερα κορίτσια θέλουν να παντρευτούν, και το μόνο που τούς προσφέρουν είναι μια ελεύθερη σχέση. Μού φαίνεται η κοινωνία έχει αλλάξει προς το χειρότερο τα τελευταία χρόνια.

Πήγαμε στο μουσικό σχολείο με τα μεγαλύτερα παιδιά, αλλά το εγκατέλειψαν. Κάπου δεν τα βρήκαν. Αν και η Ξένια τραγουδά. Πήγαν σε διεθνείς διαγωνισμούς με ένα σχολικό συγκρότημα χορωδιών, έφεραν χρυσά και αργυρά μετάλλια. Τώρα και οι δύο μεγαλύτερες κόρες το μετανιώνουν πολύ που δεν απέχτησαν μουσική εκπαίδευση. Ως εκ τούτου, αποφάσισα να είμαι πιό επίμονη με τους νεότερους. Έστειλα τον ένα γιο στην κιθάρα, τούς άλλους στο πιάνο. Ασχολούνται επίσης με ζωγραφική και με το να φτιάχνουν παιχνίδια από πηλό.

Τα παιδιά μου γνώρισαν πρόσφατα ένα αγόρι που δεν έχει αδέρφια ή αδερφές. Ήρθαν στο σπίτι με γουρλωμένα τα μάτια: "Μαμά, μπορείς να φανταστείς, είναι μόνος στην οικογένεια! Και βαριέται πολύ!". Τα παιδιά καταλαβαίνουν ότι σε μια μεγάλη οικογένεια όλοι ζουν με χαρά και φιλία. Και εγώ, παρά τα προβλήματα υγείας, σκεφτόμουν σε κάθε εγκυμοσύνη: "Πόσο δύσκολα θα είναι τα πράματα για μένα αργότερα, αν ήδη τώρα είναι τόσο άσχημα!" Δηλαδή, εδώ δεν είχα γεννήσει αυτό ακόμα, και σκεφτόμουν ήδη για το επόμενο – τέτοιος ήταν πάντα ο ενθουσιασμός μου για τεκνοποίηση. Συνειδητοποίησα μια τέτοια ευτυχία δεν μπορείς να την αγοράσεις ακόμη και όλα τα λεφτά τού κόσμου να πληρώσεις.