"Οι γερόντισσες προειδοποιούσαν: Θα έρθουν καιροί, που αιρετικοί θα υφαρπάξουν τις εκκλησίες " Μέρος Β.

Στο Φλωρόφσκι

Έτσι, το 1955, έλαβα άδεια μόνιμης διαμονής στη μονή Φλωρόφσκι και μέχρι την ηλικία των 48 ετών έκανα υπακοή. Την εποχή εκείνη υπήρχαν πολλές νεαρές, είχαμε μια διαφορετική στολή, μετά την ηλικία των 30 μάς έβαζαν ράσο και μετά την κουρά έναν μανδύα και μας έδιναν ένα νέο όνομα. Τα χρόνια πέρασαν ανεπαίσθητα, δύσκολα, αλλά ευτυχισμένα, χαρούμενα. Πραγματικά, δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από το να είμαι σ’ ένα μοναστήρι!

Τα χρόνια πέρασαν, δύσκολα, αλλά γεμάτα ευτυχία και χαρά. Και βέβαια δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά στο να είμαι σ’ ένα μοναστήρι!

Βέβαια, όταν μπήκα στο μοναστήρι, ένιωθα θλίψη για τους γονείς μου, λάμβανα νέα τους κι έκλαιγα, που ήταν τόσο ανήμποροι και δεν υπήρχε κανείς τριγύρω να τους βοηθήσει, αλλά εδώ, αν δεν ευχαριστούσα τη μοναχή, τη μέντορά μου, με την οποία ζούσα στο ίδιο κελλί, τότε αυτή θύμωνε. Αλλά οι γονείς μου με υποστήριζαν πάντα, ποτέ ούτε καν σκέφτηκαν να μου ζητήσουν να πάω να τους βοηθήσω. Κατανοούσαν ότι αυτό είναι κλήση από τον Θεό.

Μοναχή Γιελένα (δεξιά)

– Ήσασταν Όλγα και γίνατε Γιελένα». Προς τιμήν ποιας βαφτιστήκατε;

– Η μαμά είπε πως στη βρεφική ηλικία ξαφνικά λίγο έλειψε να πεθάνω, η αναπνοή μου άρχισε να παρουσιάζει διακοπές. Η μαμά ήταν μόνη στο σπίτι και, φοβούμενη ότι θα πεθάνω χωρίς να έχω βαπτιστεί, με τύλιξε, έτρεξε στον δρόμο και όταν είδε μια γυναίκα, περπατώντας και εξηγώντας ότι πεθαίνω, της ζήτησε να με βαφτίσει το συντομότερο δυνατόν. Στην ερώτησή της τι όνομα να μου δώσει, με ένα νεύμα του χεριού της, είπε: "Όπoιο σας αρέσει, πείτε την Όλια" (ΣτΜ: Χαϊδευτικό του «Όλγα»). Νομίζω, εκείνην τη στιγμή δεν σκέφτηκε καν το όνομα και ανησυχούσε μόνο αν θα προλάβει να με βαπτίσει. Όταν ο πατέρας μου επέστρεψε σπίτι, ζήτησε από τη μητέρα μου τον λόγο, γιατί αποφάσισε να με ονομάσει Όλγα και όχι Eλένη, καθ’ ότι γεννήθηκα στις 7 Ιουνίου, παραμονή της εορτής εις μνήμην της μάρτυρος Eλένης. Αλλά κατά τη διάρκεια της κουράς, το 1984, μου έδωσαν το όνομα προς τιμήν της μητέρας του Μεγάλου Κωνσταντίνου –της Αγίας αυτοκράτειρας Έλενας της Ισαποστόλου. Εξάλλου, η ίδια η ισαπόστολος Όλγα εβαπτίσθη Ελένη (ΣτΜ: Η Αγία Όλγα ήταν πριγκίπισσα των Ρως του Κιέβου). Τέτοια ήταν η Θεία πρόνοια για μένα την αμαρτωλή.

Διώξεις του Χρουστσιόφ

– Μητερούλα, ήσασταν εδώ για 63 χρόνια αδιαλείπτως;

– Όχι αδιαλείπτως. Το 1963, επί Χρουστσιόφ, το μοναστήρι δεν έκλεισε, αλλά όλες οι νέες ασκήτριες πετάχτηκαν έξω σαν γατάκια. Άνθρωποι ντυμένοι με πολιτικά ρούχα ήρθαν, άρχισαν ν’ απειλούν και να ρωτάνε: Από πότε είσαι εδώ, ποια είναι τα καθήκοντά σου εδώ, πότε ξεκινήσες να πηγαίνεις στην εκκλησία..; Τους απάντησα με σιγουριά ότι άρχισα να πηγαίνω στην εκκλησία το 1936, όταν η μητέρα μου με είχε ακόμη στην κοιλιά της: "Πήγαινε αυτή κι εγώ μαζί της. Από μένα παραπάνω δεν πρόκειται να μάθετε τίποτα!"

Στη συνέχεια πήγαν στην ηγουμένη και διέταξαν να μην παραμείνει στο μοναστήρι κανένας κάτω των 30 ετών. Η ηγουμένη μας, όπως και οι ηγουμένες άλλων μοναστηριών, ανησυχούσαν πολύ για όλους μας, μήπως μας εξορίσουν. Έλαβαν την άδεια να εγγράψουν όλες τις νεαρές δόκιμες μοναχές στην πόλη, για τις οποίες έκαναν καταλόγους, και τις έστειλαν να δουλέψουν: Κάποιες στα νοσοκομεία, κάποιες να εφημερεύουν, αλλά εξακολουθούσαμε να δουλεύουμε πολύ στο μοναστήρι, κάνοντας την υπακοή μας.

Με τη μητέρα της στο Κίεβο, κατά τη διάρκεια της δίωξης επί Χρουστσιόφ, το 1965

Κι εμένα δεν είχαν πού να με εγγράψουν, γι' αυτό και μου έδωσαν άδεια παραμονής σ’ έναν δευτερεύντα χώρο στο μοναστήρι. Δεν κατάφερα να πιάσω δουλειά, γιατί μ’ έπιανε έλκος, όταν είχα νεύρα. Αλλά αυτό δεν τελείωσε εκεί. Οι εποπτικές αρχές δεν μας άφησαν στην ησυχία μας, μάς έκαναν επιθεωρήσεις. Για παράδειγμα, έρχονταν στο κελλί με την αστυνομία στις 5 το πρωί ή στις 9 το βράδυ. Όποιαν έπιαναν την πέταγαν έξω: "Φύγε από εδώ και μην ξαναπατήσεις το πόδι σου εδώ!".

Παρ' όλα αυτά, έπιασα δουλειά – αρχικά σε βρεφονηπιακό σταθμό, σαν νταντά, στη συνέχεια βοήθησα την αποθηκάριο των ασπρορούχων και ετοίμαζα και φωτιά, για να ζεσταθεί το νερό ή το σπίτι. Έκανα οποιαδήποτε δουλειά πέρναγε από το χέρι μου, για χάρη του Κυρίου... Και αυτό για 18 χρόνια, από το 1962 έως το 1979 ...

Έκανα, επίσης, υπακοή στη Μητρόπολη, από το 1958 έως το 1962, μας καταχωρήσαν ως μισθωτούς υπαλλήλους, ήμουν υπεύθυνη για τη γραμματεία, καθώς και για την υποδοχή των επισκεπτών και ήμουν και στην υπηρεσία των τοποτηρητών.

Καμία από εμάς τις εκδιωγμένες δεν πίστευε ότι θα επιστρέφαμε μια μέρα στο μοναστήρι. Αλλά ο Κύριος είδε με ευμένεια την υπομονή μας και μας έφερε πίσω στο μοναστήρι.

Να μας δώσουν άδεια διαμονής πίσω στο μοναστήρι έγινε δυνατό μόνο όταν ο Μητροπολίτης Θεοδόσιος (Ντικούν †2001) έγραψε μια περίφημη επιστολή στη Μόσχα, στην οποία καταδίκαζε τη δίωξη της Εκκλησίας του Χριστού. Και μας έδώσαν την άδεια, με κάποιον τρόπο, μέσω του Μοναστηριού της Εικόνας της Παναγίας του Καζάν στα Ιεροσόλυμα, όπου στέλνονταν οι προσωπικές μας υποθέσεις...

Όταν εισήλθα στο μοναστήρι, υπήρχαν περισσότερες από 200 αδελφές στο Φλωρόφσκι, πολλές από τις οποίες ζούσαν εκεί ήδη από την τσαρική εποχή.

Με τις αδελφές του μοναστηριού. Η Γιελένα είναι η δεύτερη από αριστερά

– Και τι σας θύμιζαν αυτές οι μητερούλες;

– Ήταν άνθρωποι από έναν άλλο κόσμο, από άποψη εκπαίδευσης, ανατροφής, πολιτισμού, τρόπων, συμπεριφοράς, ομιλίας. Ήταν ένα εντελώς διαφορετικό μοναστήρι.

Η πρώτη μου μητερούλα, η Eυνικία, ήταν μια Κοζάκα από την περιοχή του Κρασνοντάρ, ήμουν 17 ετών και αυτή 70 ετών. Ένα μοναδικό άτομο. Από την ηλικία των 16 στο μοναστήρι, μπορούσε να κάνει οποιαδήποτε δουλειά: Να βάφει τις στέγες, τους φούρνους. Ήταν βοηθός του ιερέα. Όλοι τη σέβονταν.

Μεγαλόσχημη Ευνικία

Και τι κανόνες είχαμε τότε! Πήγαινε ν’ αγοράσεις ψωμί και χτύπαγες στο επόμενο κελλί: Ίσως κάποια ήθελε να της φέρεις κάτι. Και πόσα είδη υπακοής –παρασκευή του προσφόρου, φροντίδα των κήπων με τα λαχανικά, συγκομιδή λαχανικών για τον χειμώνα και πολλές άλλες. Αλλά εξακολουθούσα να ψάλλω στη χορωδία για πολλές δεκαετίες...

Κι έτσι σταδιακά, από χρόνο σε χρόνο, πέρασε η μοναστική μου ζωή. Και ευχαριστώ τον Θεό για τα πάντα! Έτσι, λοιπόν, φτάσαμε να γιορτάσουμε τη 1000η επέτειο της βάπτισης των Ρως, οπότε άρχισαν ν’ ανοίγουν εκκλησίες, άρχισε η πνευματική αναγέννηση, οι αλυσίδες του αθεϊσμού έσπασαν. Αλλά οι παλιές μητερούλες μάς προειδοποιούσαν: Μη σπεύδετε να χαρείτε, θα υπάρξουν στιγμές στο μέλλον, που οι αιρετικοί θα υφαρπάξουν τους ναούς. Βλέπετε ότι φτάσαμε να βιώσουμε κι αυτές τις εποχές...

Σήμερα

– Σήμερα, ελαφρά τη καρδία του Προέδρου, δημιουργήθηκε μια άλλη "εκκλησία" στην Ουκρανία – η O.E.O. ...

– Τι θα μπορούσε να είναι μια άλλη "εκκλησία"; Έχουμε μια Εκκλησία – την ενωμένη, ιερή και αποστολική, μ’ επικεφαλής τον Πατριάρχη Κύριλλο στη Ρωσία και τον Μητροπολίτη Ονούφριο στην Ουκρανία, τελεία και παύλα. Εξάλλου, είναι δυνατόν να διαιρέσουμε την επικράτεια σε κράτη, αλλά την ενωμένη Ρως, ορθόδοξη από την εποχή του βαπτίσματος από τον Άγιο Πρίγκιπα Βλαντίμιρ, και την Εκκλησία μας, δεν μπορεί κανείς να χωρίσει. Βόηθησε, Κύριε, τους ιεράρχες μας, να κουβαλήσουν τον βαρύ Σταυρό τους!

Στο κελί

– Μητέρα, τι νιώθουν οι απλοί πιστοί με όλα όσα συμβαίνουν; Και εκκλησίες κατάσχονται και νόμοι εναντίον της Εκκλησίας θεσπίζονται...

– Υπο τον Θεό, τίποτα δεν είναι τρομακτικό. Πρέπει να είμαστε με τον Θεό. Μπορούν και ναούς να κατασχέσουν, όπως μπορούν και να εκδιώχνουν από τη μονή. Αλλά κανείς δεν μπορεί να ξεριζώσει την πίστη από την ψυχή μας. Πρέπει να πασχίσουμε να είναι η πίστη μας ισχυρή, να μην τη χάσουμε, και να είναι ο Κύριος στην καρδιά μας. Τότε η Εκκλησία μας θα είναι ισχυρή. Νομίζω – και προσεύχομαι – ότι αυτοί οι καιροί της καταπίεσης θα περάσουν σύντομα. Εξάλλου, ο Κύριος είναι μαζί μας.