«Άνασσα, η φέρουσα χαρά»

Η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας «Άνασσα, η φέρουσα χαρά» είναι αντίγραφο της εικόνας της Παναγίας των Ιβήρων «Πορταΐτισσας» που φυλάσσεται στην Ιερά Μονή Ιβήρων στο Άγιο Όρος Άθω. Η εικόνα «Άνασσα, η φέρουσα χαρά» βρίσκεται στην Τιφλίδα, στα χέρια του Ζουράμπ Σιοσβίλι, από το 2014.

Οι φύλακες της εικόνας ο Ζουράμπ Σιοσβίλι και ο Γεώργιος Τσοκολάβα με την εικόνα «Άνασσα, η φέρουσα χαρά»

– Γεια σας, αγαπητέ Ζουράμπ! Πολλοί από τους αναγνώστες μας είχαν δει μια μικρή αναφορά στην θαυματουργή εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου «Άνασσα, η φέρουσα χαρά» και είχαν διαβάσει για το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό αυτής της εικόνας που είναι ότι τα χέρια Της είναι πάντα ζεστά, όπως είναι τα χέρια ενός ζωντανού ανθρώπου. Μιλήστε μας, σας παρακαλώ, για την εικόνα αυτή και τα πολυάριθμα θαύματα που σχετίζονται μαζί της.

Ζουράμπ:

– Αυτό το αφήγημα έχει προϊστορία. Μια φορά, ένα πρωί, στη γιορτή του Ευαγγελισμού, όταν ήμουν ακόμα στο κρεβάτι, είχα ένα όραμα (το οποίο αργότερα διηγήθηκα στον Πατριάρχη Ηλία Β’, σύμφωνα με τις συμβουλές και την ευλογία του οποίου και ενεργούσαμε στη συνέχεια).

Ο Ζουράμπ Σιοσβίλι. Γολγοθάς

Ακούω τη μάνα μου να με φωνάζει: «Ζουράμπ, Ζουράμπ!». Στο κάλεσμά της βγαίνω από το διπλανό δωμάτιο όπου βρισκόμουν. Η μαμά μου στέκεται στη γωνία, και εγώ βλέπω στο δωμάτιό μας, στον αέρα, να κρέμεται μια εικόνα που αστράφτει με εκτυφλωτικό φως. Ήταν η εικόνα της Παναγίας των Ιβήρων, το αγιορείτικο πρωτότυπο. Χαίρομαι και εκπλήσσομαι καθώς σκέφτηκα ότι σε έσχατους καιρούς η εικόνα των Ιβήρων θα εγκαταλείψει το Άγιο Όρος και χαίρομαι που εμφανίστηκε στο σπίτι μας, στην οικογένειά μας. Εκείνη τη στιγμή έρχεται ο φίλος μου Γεώργιος. Οι δυο μας απλώνουμε τα χέρια μας προς την εικόνα, την παίρνουμε και την τοποθετούμε στο τραπεζάκι. Και εδώ ξαφνικά επανήλθα στο κρεβάτι. Η εντύπωση από το όραμα ήταν πιο ισχυρή από την ίδια την πραγματικότητα. Είχα μείνει έκθαμβος. Πήρα τηλέφωνο τον φίλο μου Γεώργιο και του τα είπα όλα. Ταυτόχρονα, δεν με εγκατέλειπε η αίσθηση ότι ήταν αληθινό σημάδι από τον Θεό, το οποίο και εκμυστηρεύτηκα στο φίλο μου Γεώργιο. Έχοντας μιλήσει για όλα αυτά, τα εναποθέσαμε όλα στο θέλημα του Θεού. Και να που πέρασε ένας μήνας, μπορεί λίγο παραπάνω, και στις ζωές μας άρχισαν να συμβαίνουν θαυμαστά πράγματα.

Ο Γεώργιος Τσολοκάβα. Ιεριχώ, το Μοναστήρι των Πειρασμών

Γεώργιος:

- Μετά από τότε που ο Ζουράμπ μου είχε μιλήσει για το όραμά του, σε ένα μήνα με μετέθεσαν στην καινούργια δουλειά, όπου είχα συνεχείς επαφές με Έλληνες. Πρέπει να πω ότι στεναχωρήθηκα λίγο, επειδή εγώ και ο Ζουράμπ συχνά ταξιδεύαμε μαζί στη Γεωργία και κάναμε επαγγελματικές φωτογραφίες ιστορικών μνημείων, από την εποχή του χαλκού μέχρι τον 19^ο αιώνα, για τα χειρόγραφα. Εκείνο το καλοκαίρι, είχαμε προγραμματίσει ταξίδι, αλλά η καινούργια δουλειά άλλαζε όλα τα σχέδιά μας. Και να, μια βδομάδα μετά την μετάθεσή μου, με πλησιάζει τελείως άγνωστος άνθρωπος, ένας Έλληνας, και μου λέει:

– Είσαι καλό παιδί και πρέπει να πας στο Άγιο Όρος!

Μέσα στο βάθος της ψυχής μου συμφώνησα με αυτόν αλλά είπα:

– Και γιατί πρέπει να πάω εκεί;

Πέρασε μια βδομάδα ακόμα, και πάλι με πλησιάζει ένας άλλος Έλληνας που μου λέει:

– Πρέπει να πας στο Άγιο Όρος!

Περνάνε ακόμα μερικές μέρες, και με πλησιάζει ένας Έλληνας ιερέας που μου λέει:

– Πρέπει να επισκεφτείς το Άγιο Όρος!

Μετά από μερικές ακόμα μέρες, έρχεται η δική μας ντόπια, από την Τιφλίδα, Ελληνίδα, η οποία για πολλά χρόνια ζει στην Ελλάδα, και με επιμονή μου λέει:

– Εσύ και ο φίλος σου πρέπει οπωσδήποτε να πάτε στο Άγιο Όρος! Θα σας βοηθήσω να λάβετε πρόσκληση από τον επίσκοπο.

Και, χωρίς να περιμένει από μένα τη σύμφωνη γνώμη, άρχισε να ασχολείται με το ταξίδι μας.

– Λες και η Πρόνοια του Θεού άρχισε να σας οδηγεί στους δικούς Της άγνωστους δρόμους…

Ζουράμπ:

– Ναι… Πρέπει να πω ότι όταν έμαθα ότι τον Γεώργιο τον μετέθεσαν στην καινούργια δουλειά, η οποία θα είχε σχέση με Έλληνες, στην ψυχή μου, για κάποιο λόγο, μου πέρασε η σκέψη: άρα, πρέπει να πάμε στο Άγιο Όρος! Εκείνο τον καιρό προσευχόμουν εντατικά και πολύ συχνά έβλεπα στο όνειρο την εικόνα της Παναγίας των Ιβήρων, και πάντα με λαμπερή χρυσή επένδυση. Και όταν άκουσα ότι διάφοροι άγνωστοι άνθρωποι επανειλημμένα μιλούσαν στο Γεώργιο για το Άγιο Όρος, το εξέλαβα ως σημάδι από τον Θεό. Και όταν αποφασίσαμε αμετάκλητα να πάμε στο Άγιο Όρος, οι προτροπές για αυτό σταμάτησαν. Λες και περίμενε ο Θεός πότε θα κατασταλάξουμε για το ταξίδι, έτσι που μόλις πήραμε την απόφαση, δεν υπήρχε πλέον ανάγκη για περισσότερες παροτρύνσεις.

Γεώργιος:

– Μετά από όλες αυτές τις συζητήσεις για το Άγιο Όρος, αποφασίσαμε οπωσδήποτε να πάμε εκεί, αν και δεν είχαμε την οικονομική δυνατότητα και δεν ήμασταν καθόλου έτοιμοι για ένα τέτοιο ταξίδι. Τότε αποφάσισα να γράψω στη Μονή Βατοπεδίου με την έκκληση να μας δεχτούν, και, προς έκπληξή μου, έλαβα άμεση καταφατική απάντηση. Εκείνο τον καιρό, ο Ζουράμπ είχε αρρωστήσει, κάτι που το είχα αναφέρει στην επιστολή μου στη Μονή. Ο μοναχός που μου είχε απαντήσει, πολύ θερμά μου είπε ότι θα ζητήσει από τους αδελφούς να προσευχηθούν για τη γρήγορη ανάρρωση του Ζουπάμπ και το ταξίδι μας στη Μονή Βατοπεδίου. Εγώ τότε είχα εκπλαγεί και είχα χαρεί πολύ για την τόση εγκαρδιότητα και ανταπόκριση από τη μεριά του μοναχού.

Ζουράμπ:

– Εκείνη την περίοδο, συνέχεια σκεφτόμουν ότι θα πρέπει να πάρουμε μαζί μας στο Άγιο Όρος την εικόνα της Παναγίας των Ιβήρων και οπωσδήποτε με επένδυση. Με τον Γεώργιο αποφασίσαμε να παραγγείλουμε μια τέτοια εικόνα σε έναν αγιογράφο. Αλλά, οι τιμές που μας ζητούσαν ήταν πολύ υψηλές για μας. Τότε, αρχίσαμε να ψάχνουμε σε διάφορα καταστήματα της πόλης με εκκλησιαστικά είδη. Είχε πολλή ζέστη, καλοκαίρι. Όλο πηγαίναμε και ψάχναμε, αλλά εκείνη την εικόνα την οποία θέλαμε να αγοράσουμε, δε τη βρίσκαμε…   

Προσκυνητές με τη θαυματουργή εικόνα. Ιερός Ναός των Αγίων Ιβλίτα και Κβιρικέ, Τιφλίδα.

– Εσείς θέλατε ιδιαίτερη εικόνα; Αφού, εδώ στη Γεωργία, υπάρχουν πολύ ωραία αντίγραφα διάφορων θαυματουργών εικόνων της Υπεραγίας Θεοτόκου των Ιβήρων…

Ζουράμπ:

Έβλεπα στο όνειρο την εικόνα της Παναγίας των Ιβήρων, και πάντα με λαμπερή χρυσή επένδυση

– Πράγματι, στη Γεωργία μας, υπάρχουν διάφορες, ωραίες, εκπληκτικές, πολύ όμορφες θαυματουργές εικόνες της Υπεραγίας Θεοτόκου των Ιβήρων. Αν και είναι διαφορετικές στην εξωτερική εμφάνιση, όλες είναι αντίγραφα από το πρωτότυπο του Αγίου Όρους. Εμείς, φαίνεται, ψάχναμε, να το πω έτσι, «τη δική μας εικόνα», και οπωσδήποτε με χρυσή επένδυση, και αυτή δεν μπορούσαμε με τίποτα να τη βρούμε. Και να, μια φορά, όταν αρχίσαμε να μαθαίνουμε περισσότερες λεπτομέρειες για το Άγιο Όρος από φίλους και γνωστούς, μιλήσαμε με έναν ιερέα, ο οποίος μόλις λίγες μέρες πριν είχε επιστρέψει από το Άγιο Όρος. Συμφώνησε να μας συναντήσει και μας κάλεσε στο Πατριαρχείο. Όταν πλησιάζαμε στο Πατριαρχείο, συνάντησα έναν παλιό μου γνωστό, τον οποίον είχα να δω κάπου 10 χρόνια. Μέσα στη συζήτηση, για κάποιο λόγο, άρχισα να του λέω ότι ψάχνουμε την εικόνα της Παναγίας των Ιβήρων με χρυσή επένδυση, πιστό αντίγραφο από το αγιορείτικο πρωτότυπο, και αυτός μου σύστησε να απευθυνθώ σε έναν κύριο.

Πράγματι, πήγαμε με τον Γεώργιο εκεί, και όταν είδαμε την εικόνα, η καρδιά μου σταμάτησε. Είχα την αίσθηση ότι «Αυτή» ήταν εδώ κάμποσους αιώνες και μας περίμενε. Ήταν η εικόνα της Παναγίας των Ιβήρων, λίγο ασυνήθιστης τεχνοτροπίας, με χρυσή επένδυση, αλλά ακριβώς «η δική μας». Την αγοράσαμε, παραγγείλαμε και πλαίσιο. Και πήγαμε να την αγιάσουμε στον Ιερό Ναό της Αγίας Τριάδας. Όταν βγαίναμε από τον Ναό, δοκιμάσαμε μεγάλη έκπληξη που στην είσοδο μαζεύτηκε πολύς κόσμος και σαν να περίμεναν να υποδεχτούν εκεί την εικόνα. Ποιος και πώς είχε μαζέψει όλους αυτούς τους ανθρώπους; Την εικόνα την είχαμε αγιάσει για τον εαυτό μας… Αυτό μας θύμισε την Είσοδο του Κυρίου εις την Ιερουσαλήμ. Εκεί ήταν και φτωχοί, και ανάπηροι, και προσκυνητές, και ενορίτες… Μέσα στο πλήθος άρχισαν να λένε:

Ο Ζουράμπ Σιοσβίλι με την εικόνα στον Πατριάρχη Ιερουσαλήμ, Ιεροσόλυμα

Η καρδιά μου σταμάτησε, είχα την αίσθηση ότι «Αυτή» ήταν εδώ και μας περίμενε

– Η Βασίλισσα ήρθε! Η Βασίλισσα έρχεται!

Και οι άνθρωποι άρχισαν να προσκυνάνε την εικόνα. Εμείς με τον Γεώργιο είχαμε τότε εκπλαγεί πολύ…

– Άρα, το όνομα «Άνασσα» το έδωσε στην εικόνα ο ίδιος ο λαός;

Ζουράμπ:

– Ναι, ο ίδιος ο λαός έδωσε στην εικόνα το όνομα «Άνασσα». Και όταν ήμασταν στον πατριάρχη Ηλία Β’, αυτός μας είπε ότι αυτό είναι πολύ χαρμόσυνο γεγονός, και μετά από τα λεγόμενα του πατριάρχη Ηλία Β’, την εικόνα άρχισαν να την λένε «Άνασσα, η διδούσα χαρά».

Γεώργιος:

– Πράγματι, τώρα, μετά από τόσα γεγονότα και θαύματα, βλέπουμε πόση χαρά και παρηγοριά έλαβαν οι άνθρωποι από αυτή τη θαυματουργή εικόνα.  

– Και τι έγινε στη συνέχεια;

Ζουράμπ:

- Μετά αρχίσαμε να ετοιμαζόμαστε εντατικά για το ταξίδι μας στο Άγιο Όρος Άθω. Πηγαίναμε με την θαυματουργή μας εικόνα σε όλη την Γεωργία και την ακουμπούσαμε σε διάφορα κειμήλια. Μια φορά, όταν ήμασταν στο μοναστήρι Σαμταβρό, όπου φυλάσσονται τα λείψανα του νεοκαταταχθέντα Αγίου Θαυματουργού Γαβριήλ του δια Χριστόν Σαλού, νοερά τον παρακάλεσα:

«Άνασσα, η διδούσα χαρά». Ιερός Ναός της Αγίας Τριάδας, Τιφλίδα. – Άγιε Γαβριήλ, φοβάμαι, σε παρακαλώ, να είσαι μαζί μας σε αυτό το ταξίδι!

Και να, ενώ με τον Γεώργιο κάναμε τις βίζες και τα εισιτήρια μας, έπρεπε να κάνουμε και την ασφάλιση. Στον Γεώργιο την ασφάλιση την έκαναν αμέσως. Εμένα όμως με κρατούσαν πολλή ώρα στο παράθυρο και η κοπέλα που ετοίμαζε τα χαρτιά, συνέχεια κάπου έπαιρνε τηλέφωνο, ρωτούσε και ξαναρωτούσε κάτι, με κοιτούσε περίεργα, και με φωνή που ζητάει συγγνώμη στο τέλος μου είπε:

– Ξέρετε, για κάποιο λόγο αναγκαστήκαμε για σας να κάνουμε διπλή ασφάλιση. Αυτό δε συμβαίνει κανονικά, αλλά για κάποιο λόγο έτσι έγινε και θα έχετε ασφάλιση για δύο ανθρώπους.

Όταν με πλησίασε ο Γεώργιος και με ρώτησε γιατί με έχουν καθυστερήσει τόσο πολύ, του είπα:

– Ο Άγιος Γέροντας Γαβριήλ έρχεται μαζί μας!

Είμαι σίγουρος ότι ο πατήρ Γαβριήλ ήταν συνέχεια μαζί μας

– Και πράγματι, ήταν εκπληκτικό το γεγονός ότι όπου και να πηγαίναμε, παντού δίπλα μας, είχαμε μια κενή θέση: και εκεί που διανυκτερεύαμε, και στην τραπεζαρία, αν και τέτοιο πράγμα δεν συμβαίνει ποτέ. Είμαι σίγουρος ότι ο πατήρ Γαβριήλ ήταν συνέχεια μαζί μας. Από τη Γεωργία στην Ελλάδα ταξιδεύαμε για 4 μέρες, και το εκπληκτικό ήταν ότι, αν και εμείς πολλές φορές περνούσαμε από διάφορα τελωνεία, κανένας πουθενά δεν ενδιαφέρθηκε για την εικόνα μας. Αν και εμείς είχαμε πάρει ακόμα και ειδικό έγγραφο από το Υπουργείο Πολιτισμού που μας έδινε την ελεύθερη πρόσβαση για την εισαγωγή και την εξαγωγή της εικόνας μας. Η εικόνα λες και ήταν αόρατη για τους τελωνειακούς που έκαναν τον έλεγχο. Στο δρόμο είχαμε διάφορες δυσκολίες. Δύο φορές έγινε τροχαίο. Αλλά με θαυμαστό τρόπο όλα τελείωσαν καλά. Όταν φτάσαμε στην Ελλάδα, αμέσως ξεκινήσαμε για το Άγιο Όρος. Φτάσαμε στην Ουρανούπολη. Στον έλεγχο εγγράφων διαπιστώθηκε ότι εμείς με τον Γεώργιο δεν είμαστε στη λίστα. Στεναχωρημένοι, ξαφνικά ακούμε από τον υπάλληλο, ότι τα χαρτιά μας έχουν εκδοθεί από εκεί όπου χορηγούνται άδειες εισόδου για επίσημους προσκεκλημένους. Μέσα μου αισθάνθηκα ότι αυτές οι τιμές αποδίδονταν στην Υπεραγία Θεοτόκο, την εικόνα της Οποίας φέραμε μαζί μας.   

Στην Ιερά Μονή Βατοπεδίου μας υποδέχτηκαν πολύ ένθερμα. Μετά την τράπεζα, πήγαμε να προσκυνήσουμε τα κειμήλια, μπήκαμε στο Ναό και βγάλαμε την εικόνα μας «Άνασσα, η φέρουσα χαρά» και εδώ συνέβη κάτι εκπληκτικό: όταν βγάζαμε την εικόνα, πάνω της βρέθηκε η εικόνα του Αγίου Γαβριήλ του δια Χριστόν Σαλού. Κανένας από μας δεν την είχε βάλει εκεί, και την εικόνα της Παναγίας μέχρι τότε την είχαμε βγάλει πολλές φορές και τίποτα εκτός από αυτή την εικόνα δεν υπήρχε στην ιδιαίτερη τσάντα που είχε ραφτεί ειδικά για αυτήν. Δίπλα μας, στέκονταν η αδελφότητα του μοναστηριού. Όλοι ήταν συγκλονισμένοι. Τους ρώτησα αν έχουν στο μοναστήρι την εικόνα του Αγίου Γαβριήλ του δια Χριστόν Σαλού. Μου απάντησαν πως όχι. Τότε τους παρακάλεσα να δεχτούν ως δώρο από μας αυτή την αγία εικόνα. Ακόμα δεν μπορώ να δώσω εξήγηση πώς μπορούσε η γεωργιανή εικόνα του Αγίου Γαβριήλ, την οποία δεν είχαμε δει ποτέ, να βρεθεί στα πράγματά μας. Ήταν φανερό θαύμα.

Γεώργιος:

– Μετά, είχαμε να πάμε προς την Ιερά Μονή Ιβήρων. Για αυτό, χρειάστηκε να πάμε στις Καρυές. Εκείνη τη μέρα έβρεχε ασταμάτητα και καταρρακτωδώς. Γίναμε μούσκεμα, και την εικόνα μας τη βολέψαμε κάτω από το στέγαστρο μικρού μαγαζιού. Για κάμποσες ώρες στεκόμασταν μέσα στη βροχή, με την ελπίδα να βρούμε κάποιο διερχόμενο όχημα, αλλά οι ελπίδες μας ήταν μάταιες. Τότε, απευθυνθήκαμε στον ιδιοκτήτη του καταστήματος και τον ρωτήσαμε πώς μπορούμε να φτάσουμε στη Μονή Ιβήρων. Μας απάντησε ότι θα ήταν καλύτερα να πηγαίναμε στη Μονή Κουτλουμουσίου για να βρούμε εκεί καταφύγιο και να τα πληροφορηθούμε όλα αναλυτικά. Έτσι και κάναμε. Όταν φτάσαμε στη Μονή Κουτλουμουσίου, βγάλαμε την εικόνα μας. Οι μοναχοί που ήταν δίπλα, αναστατώθηκαν πολύ, μόλις την αντίκρισαν. Μετά, αν και μας εξήγησαν πώς να φτάσουμε ως τη Μονή Ιβήρων, μας συμβούλεψαν να μην πάμε εκεί. Ήταν ήδη απόγευμα και σουρούπωνε. Ήμασταν κουρασμένοι και αποδυναμωμένοι. Για να βρεις φαγητό, αν δε ζεις μόνιμα σε μοναστήρι, είναι πολύ δύσκολο. Πρέπει να πούμε εδώ ότι ο δρόμος που είχαμε να κάνουμε ήταν μέσα σε δάσος, γεμάτο άγρια ζώα και φίδια. Αλλά, εμείς με τον Ζουράμπ αποφασίσαμε να πάμε. Έχοντας κάνει ένα μικρό κομμάτι του δρόμου, καταλάβαμε ότι είχαμε τελείως χαθεί…

Ο Γεώργιος Τσολοκάβα. Ακτή της Μονής Ιβήρων. Το μέρος όπου ο Γαβριήλ ο Γεωργιανός έβγαλε στη στεριά την εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου.

Τότε, ξαφνικά δίπλα μας εμφανίστηκε ένα μεγάλο σκυλί. Μας πλησίασε λες και το ξέραμε χρόνια. Και εδώ τα’ χασα: το σκυλί πλησίασε την εικόνα της Παναγίας! Έβαλε τη μούρη του και το πόδι του, ως εάν ήταν άνθρωπος που προσκυνούσε την εικόνα με πρόσωπο και χέρι. Μετά, το σκυλί έβαλε τη μούρη του στο χέρι του Ζουράμπ και ένιωσα ότι ήταν σταλμένο για να μας βοηθήσει. Ο Ζουράμπ του απευθύνθηκε στα γεωργιανά:

Ο Ζουράμπ Σιοσβίλι. Ακτή της Μονής Ιβήρων, Άγιο Όρος

– Οδήγησέ μας μέχρι τη Μονή Ιβήρων!

Το σκυλί υπάκουα έτρεχε μπροστά, εμείς το ακολουθούσαμε. Μερικές φορές, εξαφανιζόταν μπροστά στα μάτια μας και για κάποιο διάστημα περπατούσαμε χωρίς αυτό, ώσπου μετά από λίγο εμφανιζόταν ξανά. Έτσι φτάσαμε στις πύλες της Μονής Ιβήρων. Όταν μπήκαμε μέσα, μας υποδέχτηκαν πολύ θερμά και δέχτηκαν την έκκλησή μας να μας φιλοξενήσουν στο μοναστήρι. Αργότερα, όταν ρωτούσαμε διάφορους ανθρώπους για το σκυλί, μας απαντούσαν ότι κανένας ποτέ δεν το είχε δει και δεν το ξέρει…

Η εικόνα της Παναγίας των Ιβήρων «Πορταΐτισσα». Η Ιερά Μονή Ιβήρων, Άγιο Όρος

Ζουράμπ:

– Μας επέτρεψαν να προσκυνήσουμε το σημαντικότερο κειμήλιο του μοναστηριού – την εικόνα της Παναγίας των Ιβήρων «Πορταΐτισσα». Μαζί μας ήταν και άλλοι προσκυνητές. Γνωρίζοντας ότι δε θα μας αφήσουν να μείνουμε για πολύ στην εικόνα, είπα στον Γεώργιο:

– Όσο χρόνο οι άλλοι προσκυνάνε την εικόνα, έλα εμείς να προσευχόμαστε.

Είχαμε την αίσθηση ότι προσευχόμαστε μπροστά στην Ίδια την Υπεραγία Θεοτόκο

Ακουμπήσαμε την εικόνα μας στην πρωτότυπη, γονατίσαμε και αρχίσαμε την προσευχή. Ποτέ και πουθενά δεν είχα νιώσει τέτοια συναισθήματα. Η χάρη από την Παναγία των Ιβήρων ήταν τόσο δυνατή που την ένιωθα φυσικά. Τα πολύ δυνατά αισθήματα με γέμιζαν και άρχισα να κλαίω. Κοίταξα τον Γεώργιο και είδα ότι και αυτός κλαίει… Προσευχόμασταν για πολλή ώρα, και η χάρη ξεχείλιζε πάνω μας, είχαμε την αίσθηση ότι δεν προσευχόμαστε μπροστά στην εικόνα αλλά μπροστά στην Ίδια την Υπεραγία Θεοτόκο. Εκείνη την ώρα, ο μοναχός, που διάβαζε τις προσευχές μπροστά από αυτή την ιερή εικόνα, μας είδε ότι κλαίμε και προσευχόμαστε, βγήκε και μας άφησε ελεύθερα να προσευχόμαστε στην Υπεραγία Θεοτόκο, αν και ο χρόνος για προσευχή των προσκυνητών είναι περιορισμένος. Προσευχόμασταν, μάλλον, γύρω στις δύο ώρες και αποχαιρετήσαμε την Θεοτόκο με μεγάλη ευλάβεια και αγάπη. Επίσης, θυμάμαι ένα εκπληκτικό επεισόδιο: όταν προσευχόμασταν εκεί, ο Έλληνας μοναχός κάτι με ρώτησε στα ελληνικά, και εγώ, χωρίς να ξέρω καθόλου αυτή την γλώσσα, τα κατάλαβα όλα. Είχα διαβάσει παλιότερα ότι στο Άγιο Όρος συμβαίνει αυτό το θαύμα, όταν οι άνθρωποι, χωρίς να ξέρουν τις γλώσσες τους, μπορούν να μιλάνε με τις ώρες. Την επόμενη μέρα, νωρίς το πρωί, την αυγή, εμείς, με τις προσευχές, κρατώντας την εικόνα μας «Άνασσα, η φέρουσα χαρά», πήγαμε προς το μέρος εκείνο, όπου ο γεωργιανός μοναχός, ο Άγιος Γαβριήλ ο Γεωργιανός, πήρε στα χέρια του την πασίγνωστη εικόνα «Πορταΐτισσα». Αυτό ήταν ιδιαίτερα συγκινητικό. Δεν ήταν μια μεγάλη πομπή, αλλά μια λιτανεία που τελούνταν με πολλή ευλάβεια, με παρατήρηση, με αγάπη, σε ένα δρόμο ο οποίος είναι γνωστός από παλιά για την άγια ιστορία του.

Η εικόνα «Άνασσα, η φέρουσα χαρά» η ίδια διαλέγει που θέλει να πάει

– Ναι, βεβαίως, σχεδόν όλοι οι χριστιανοί έχουν ακούσει την ιστορία ότι ένας γεωργιανός μοναχός, ο Άγιος Γαβριήλ ο Γεωργιανός, πήρε στα χέρια του την εικόνα «Πορταΐτισσα». Ότι η Ίδια η Θεοτόκος είπε στους μοναχούς ότι θα είναι η προστάτιδα και η σκέπη τους. Εσείς νιώθετε την σκέπη και την προστασία από την εικόνα «Άνασσα, η φέρουσα χαρά»;

Γεώργιος:

– Ξέρετε, η εικόνα μας «Άνασσα, η φέρουσα χαρά» η ίδια διαλέγει που θέλει να πάει. Και πολύ συχνά, αυτό γίνεται χωρίς να το περιμένουμε. Έτσι έγινε και στο Άγιο Όρος. Πολύ δύσκολο να το εξηγήσουμε αλλά εμείς πάντα περιμένουμε ταπεινά το πού η Θεοτόκος θέλει να μας στείλει.

Ο Γεώργιος Τσολοκάβα με την θαυματουργή εικόνα δίπλα στο σπίτι της Βερόνικας. Via Dolorosa, Ιεροσόλυμα.

– Πολλές απρόσμενες χαρές σας έχει χαρίσει η «Άνασσα, η φέρουσα χαρά».

Ζουράμπ, Γεώργιος:

Οι άνθρωποι θεραπεύονταν από ανίατες ασθένειες, αυτό έμοιαζε με ανάσταση νεκρών

– Ναι, εκπληκτικό και χαρμόσυνο ήταν επίσης και το ότι τη βίζα την οποία εκδίδουν στο Άγιο Όρος για 4 μέρες, δεν μας την είχαν ελέγξει και με θαυμαστό τρόπο είχαμε μείνει στον Άθω 11 μέρες. Με μεγάλη αγάπη δέχτηκαν την εικόνα μας «Άνασσα, η φέρουσα χαρά» στη Μεγίστη Λαύρα και σε άλλα μοναστήρια όπου είχαμε πάει. Οι μοναχοί περικύκλωναν την εικόνα και έκαναν μπροστά της στρωτές μετάνοιες. Πολύ μεγάλα θαύματα μας έδωσε η Βασίλισσα των Ουρανών στο Άγιο Όρος και σε πολλά άλλα μέρη όπου είχαμε πάει.

Μετά το Άγιο Όρος, κατευθυνθήκαμε προς τα Μετέωρα. Τέλος, όταν επιστρέψαμε στη Γεωργία, τα θαύματα όλο και πλήθαιναν. Η Θεοτόκος μάς έκανε ένα ιδιαίτερο θαύμα, το οποίο συνεχίζεται και τώρα και, ίσως, είναι το μοναδικό στον χριστιανικό κόσμο. Αυτό το θαύμα το πρόσεξε ένας προσευχόμενος μπροστά στην εικόνα, μετά ακολούθησε ένας άλλος, και άλλος κτλ. Συχνά ακόμα και σε αντίγραφα της θαυματουργής εικόνας, εκτυπωμένα σε απλό χαρτί, τα χέρια της Θεοτόκου είναι ζεστά, μερικές φορές και καυτά. Όταν το έμαθαν οι πιστοί, πολλοί άρχισαν να επιβεβαιώνουν αυτό το γεγονός, το ότι τα χέρια στα αντίγραφα της εικόνας της Υπεραγίας Θεοτόκου «Άνασσα, η φέρουσα χαρά» είναι ζεστά, ζωντανά. Θυμάμαι ακόμα ότι από την Ελλάδα μας έγραψαν ότι δεν έχουν αντίγραφο από τη θαυματουργή εικόνα αλλά έχουν ένα περιοδικό με τη φωτογραφία της εικόνας, και ότι τα χέρια Της στο περιοδικό είναι ζεστά, όπως σε έναν ζωντανό άνθρωπο.

Σύντομα και στη Γεωργία, στο περιοδικό «Τμπιλισελέμπι», έχουν εκτυπώσει ημερολόγιο με την παράσταση της θαυματουργής εικόνας «Άνασσα, η φέρουσα χαρά» και οι πιστοί άρχισαν να μας πληροφορούν ότι στην εικόνα τα χέρια της Θεοτόκου είναι ζεστά. Όλο αυτό άρχισε να συνοδεύεται με «μυρορροές», και στις φωτογραφίες που είχαν τραβηχτεί από την πρωτότυπη εικόνα, άρχισαν να εμφανίζονται φιγούρες Αγίων. Κάθε μέρα τα θαύματα πολλαπλασιάζονταν, γίνονταν καταπληκτικές θεραπείες οι οποίες στα μάτια μας συνέβαιναν κατά χιλιάδες, μερικές φορές μέσα σε μια μέρα είχαμε κάμποσες τέτοιες θεραπείες. Οι άνθρωποι θεραπεύονταν από ανίατες ασθένειες. Αυτό έμοιαζε με ανάσταση νεκρών. Καρκίνος, λευχαιμία, τύφλωση, ατεκνία και πολλά-πολλά άλλα.

Είχαμε θαύμα και από την Αγία μητερούλα Ματρόνα της Μόσχας. Ο κοντινός και αγαπημένος φίλος μας που ζει στη Μόσχα, πηγαίνει συχνά στο μοναστήρι στην Αγία Ματρόνα, και πολύ συχνά, οι αδελφές, οι οποίες φροντίζουν τον τάφο της Αγίας, του δίνουν λουλούδια, αγιασμένα στα λείψανά της. Σε μια από αυτές τις επισκέψεις, οι αδελφές του έδωσαν για μας έναν άσπρο αποξηραμένο κρίνο, το οποίο είχε λίγα φυλλαράκια στο κοτσάνι. Ο φίλος μας ήταν στη Μόσχα και δε σχεδίαζε να έρθει. Φυσικά, το λουλούδι μπορούσε να χαλάσει, και αυτός, για να το διαφυλάξει καλά και για να το αποξηράνει, το στέγνωνε πολύ προσεκτικά στο σώμα του καλοριφέρ, γύρω στις δύο βδομάδες.

Κάποια στιγμή, ο φίλος μας μάς είχε στείλει τον κρίνο, και εμείς, χαρούμενοι, όταν πήγαμε σπίτι, το βάλαμε μπροστά στην θαυματουργή εικόνα «Άνασσα, η φέρουσα χαρά», δίπλα στο καντήλι που ήταν αναμμένο μπροστά της. Το επόμενο πρωί αισθάνθηκα ασυνήθιστη μυρωδιά που έβγαινε από το δωμάτιο όπου βρίσκεται η αγία εικόνα. Δε δοκίμασα και κάποια έκπληξη, επειδή ένα από τα πολλά θαύματα της Θεοτόκου από αυτή την εικόνα είναι ότι συχνά από αυτήν βγαίνει μια ευωδία που είναι κάθε φορά και διαφορετική. Συμβαίνει ώστε η ευωδία να βγαίνει πριν από τις δοκιμασίες, γι’ αυτό γρήγορα προσκύνησα την εικόνα – και, ω να το θαύμα! – είδα ότι τα ξερά φύλλα στον κρίνο ζωντάνεψαν και άνοιξαν. Στην αρχή δεν το σκέφτηκα, αλλά αργότερα έκανα φωτογραφία για να αποτυπώσω τη στιγμή. Έτσι το νεκρό λουλούδι άνθισε υπό την επήρεια της χάριτος. Θαύμα έγινε και με βαμβάκι που είχαμε πάρει από τον τάφο του Αγίου Γεωργίου, στο οποίο και τώρα υπάρχουν σταγόνες μύρου. Αυτό το βαμβάκι πάντα βρίσκεται μπροστά στην εικόνα και συχνά το μύρο αναβλύζει πιο έντονα.

– Πείτε μας, παρακαλώ, τι έγινε μετά, όταν επιστρέψατε από το Άγιο Όρος στη Γεωργία;

Γεώργιος:

– Μετά την επιστροφή μας από το Άγιο Όρος, πήγαμε να επισκεφτούμε τον Πατριάρχη Ηλία Β’. Άκουσε όλες τις ιστορίες μας για τα θαύματα που έγιναν από την εικόνα «Άνασσα, η φέρουσα χαρά» και μας είπε ότι όλα αυτά είναι σημάδια μεγάλης χαράς. Και πράγματι, από Αυτήν παντού σκορπίζεται χαρά, επειδή είναι Μήτηρ και Προστάτις όλων των προσευχομένων. Με την ευλογία του Πατριάρχη Ηλία Β’, είχαμε τοποθετήσει την εικόνα στον κυρίως Ιερό Ναό της Παναγίας Τριάδας για προσκύνημα. Και οι άνθρωποι, σε συνεχή ροή, πήγαιναν προς την Θεοτόκο, από το πρωί μέχρι το βράδυ, και περίμεναν σε μεγάλες ουρές. Το ένα θαύμα διαδέχονταν το άλλο. Η Θεοτόκος στην εικόνα «Άνασσα, η φέρουσα χαρά» είναι τόσο Γοργοϋπήκοος, που οι άνθρωποι δεν προλάβαιναν να βγουν από τον Ναό και ήδη είχαν αυτό που ζητούσαν. Οι Γεωργιανοί αγαπούν πολύ την Υπεραγία Θεοτόκο. Για αυτούς είναι η Ελπίδα, η Παρηγοριά, μια τεράστια πηγή αγάπης.

Η θαυματουργή εικόνα στον Ιερό Ναό της Αγίας Τριάδας και ο Πατριάρχης Γεωργίας Ηλίας. Τιφλίδα. – Υπήρχαν θαύματα που έγιναν από την θαυματουργή εικόνα σε άλλα μέρη εκτός από τη Γεωργία;

Ζουράμπ:

– Ναι, αφού για την θαυματουργή εικόνα ταυτόχρονα πληροφορήθηκαν όχι μόνο στη Γεωργία, αλλά και σε πολλές άλλες χώρες. Την ιστορία της την έχουν μεταφράσει σε πολλές γλώσσες και έχουμε διαβάσει διηγήσεις σε διάφορες ηλεκτρονικές ιστοσελίδες στα ρωσικά, στα αγγλικά, στα γαλλικά, στα ισπανικά. Οι προσκυνητές άρχισαν να συρρέουν από το εξωτερικό, και η κοσμοσυρροή στον Ιερό Ναό της Παναγίας Τριάδας δεν έχει σταματήσει. Σε αυτόν τον ναό έγινε και ένα άλλο μεγάλο θαύμα, όπου η Θεοτόκος παρουσιάστηκε σε ζωντανή μορφή. Παρουσιάστηκε σε μια οικογένεια προσκυνητών ως Μοναχή. Αυτό έγινε, όταν μια οικογένεια είχε επισκεφτεί τον ναό αργά το βράδυ (ο ναός Σαμέμπα είναι ανοιχτός για όλους έως τις 10 το βράδυ) για να προσευχηθεί και η Θεοτόκος εμφανίστηκε σε αυτούς ως Μοναχή και τους μιλούσε. Είναι μια πολύ σπάνια και συγκινητική έως τα βάθη της ψυχής ιστορία. Ο Γεώργιος, ο φύλακας της εικόνας, έγραψε και παρακλητικό κανόνα, και η Θεοτόκος ακούει και συχνά πολύ γρήγορα ανταποκρίνεται στις παρακλήσεις των προσευχομένων και δίνει μεγάλες ευλογίες και ελέη, μετά τον παρακλητικό κανόνα.

«Άνασσα, η φέρουσα χαρά» στον Πανάγιο Τάφο του Κυρίου. Ο Ναός της Αναστάσεως, Ιεροσόλυμα.

Δυστυχώς, αυτός ο παρακλητικός κανόνας δεν έχει μεταφραστεί ακόμα στα ρωσικά. Κάποτε είχαμε πάρει σημάδι από την Θεοτόκο ότι πρέπει να πάμε την εικόνα στα Ιεροσόλυμα. Για μας ήταν αδύνατον. Ο Γεώργιος και εγώ είμαστε απλοί, συνηθισμένοι άνθρωποι, οι φύλακες της θαυματουργής εικόνας «Άνασσα, η φέρουσα χαρά». Δε δεχόμαστε δωρεές και δεν έχουμε κάποια άλλα έσοδα. Για το ταξίδι μας στα Ιεροσόλυμα δεν είχαμε καθόλου λεφτά. Όμως, έγινε το θαύμα και μετά από μερικούς μήνες πήγαμε στους Αγίους Τόπους. Θυμάμαι τότε που μεταφέραμε για πρώτη φορά στους δρόμους της Ιερουσαλήμ και πλησιάζαμε τον Ναό της Αναστάσεως του Χριστού: η πλατεία, μπροστά στο ναό, αμέσως είχε γεμίσει προσκυνητές και όλοι ήθελαν να προσκυνήσουν και να προσευχηθούν μπροστά από την θαυματουργή εικόνα «Άνασσα, η φέρουσα χαρά». Οι προσευχόμενοι ήταν τόσοι πολλοί που εμείς κάθε βράδυ φέρναμε την εικόνα στο ναό για να μπορούν να προσευχηθούν μπροστά στη Θεοτόκο όλοι όσοι επιθυμούν. Η φήμη για Αυτήν και εδώ διαδόθηκε αστραπιαία ανάμεσα στους πιστούς. Άρχισαν να γίνονται θαύματα.