Ανατολι Ζαμπολότσκι. Ρωσία. Χωριά. Πόλεις. Εικόνες. Γη.

Ο Ανατόλι Ντμίτριεβιτς Ζαμπολότσκι γεννήθηκε το 1935 στη Σιβηρία, στην επαρχία του Κρασνογιάρσκ. Το 1960 αποφοίτησε από την Σχολή κινηματογραφιστών του VGIK. Εργάστηκε ως οπερατέρ σε εννέα κινηματογραφικά στούντιο της ΕΣΣΔ. Είναι δημιουργός 15 ταινιών μεγάλου μήκους: "Alpiyskaya ballada" (Belarusfilm), "Cherez kladbishce" (Belarusfilm), "Bezumie" (Tallinnfilm), "Pechki-lavochki" (A.M. Gorky Film Studio), "Kalina Krasnaya" (Mosfilm), "Obriv" (Lenfilm), "Celuyutsia zori" Mosfilm) κ.λπ., καθώς και συμμετείχε σε 8 ντοκιμαντέρ μικρού μήκους, ως καμεραμάν, συνδημιουργός και σκηνοθέτης.

Από το 1977 ασχολείται με τη φωτογραφία. Από τότε, έχουν εκδοθεί 24 έργα με φωτογραφίες του Α. Ζαμπολότσκι: Βιβλία, άλμπουμ, ημερολόγια φωτογραφιών. Όλα είναι αποτέλεσμα των πολλών ταξιδιών του στις τεράστιες εκτάσεις της Σοβιετικής Ένωσης και της Ρωσίας.

Όπως σημειώνει ο ίδιος, εξαιρετικό ενδιαφέρον προκάλεσαν οι εξής δουλειές: Δύο εκδόσεις του Β. Ι. Μπέλοφ, "Lad", "Γράμματα από το Ρωσικό Μουσείο" του Β. Σολούχιν, η πανηγυρική έκδοση "Ο λόγος για την εκστρατεία του Ιγκόρ: 800 Χρόνια" και το λεύκωμα "Το Πρόσωπο της Ορθοδοξίας". Οι αναμνήσεις του Α. Ζαμπολότσκι για τον συνάδελφο και φίλο του "Σουκσίν μέσα και πίσω από τα παρασκήνια" δημοσιεύθηκαν σε κοινή έκδοση με τον Β. Μπέλοφ το 2002.

Η έκθεση φωτογραφικών συνθέσεων «Ρωσία. Χωριά. Πόλεις. Εικόνες. Γη» είναι αποτέλεσμα σχεδόν 30 ετών δουλειάς του φωτογράφου Ανατόλι Ζαμπολότσκι, που διοργανώθηκε με μεγάλη επιτυχία στον καθεδρικό ναό του Σωτήρος Χριστού στη Μόσχα.

Μετά τον θάνατο του Βασίλι Σουκσίν, o Ανατόλι Ζαμπολότσκι ασχολήθηκε αποκλειστικά με τη φωτογραφία, εγκαταλείποντας τον κινηματόγραφο. Αντάλλαξε τη συλλογική τέχνη του κινηματογράφου με την τέχνη της φωτογραφίας, που είναι καρπόςδημιουργικότητας ενός μόνο δημιουργού.

Ολομόναχος με τη Φύση, δημιουργεί τον δικό του κόσμο, μέσα από τον φωτογραφικό φακό. Όταν περιπλανιέται στις πόλεις και στα χωριά, συχνά με τα πόδια, με βαρύ εξοπλισμό, σε δύσκολες και κακές καιρικές συνθήκες, όταν «ιδρώνουν» τα οπτικά και τα όργανα μέτρησης λανθάνουν, ενώ αποφορτίζονται και τα τροφοδοτικά, η ματιά του καλλιτέχνη συλλαμβάνει στιγμές, για τις οποίες ο ίδιος λέει: «Η ζωή με αξίωσε να τις δω».

Ο δημιουργός μάς παρουσιάζει ως ένα ανεκτίμητο δώρο την ομορφιά της πατρίδας του, την ομορφιά των ανθρώπων που ζουν σε αυτήν και όλα όσα δεν παρατηρούμε στην καθημερινότητα, από ματαιοδοξία και βιασύνη.

Τα περισσότερα από τα έργα που παρουσιάστηκαν στην έκθεση συμπεριλήφθηκαν στην υπέροχη έκδοση «Το Πρόσωπο της Ορθοδοξίας».

Παρατηρώντας τα έργα του, μας διαπερνά η σκέψη ότι ο καλλιτέχνης έχει μια ιδιαίτερη χάρη ν’ αγαπά κάθε τι το οποίο αγγίζει το βλέμμα του και στη συνέχεια να μπορεί να μοιράζεται γενναιόδωρα αυτήν την αγάπη με τον θεατή. Και από τη διαπίστωση αυτή προκύπτει ένα γοητευτικό αίσθημα, δηλαδή ότι έχουμε μια κοινή ρίζα, ανήκουμε σε μια γη, της οποίας το όνομα είναι "Ρωσία".