Η γιορτή της Αγίας Ξένης

Η Έλενα Σκακούν άρχισε ν’ ασχολείται με τη φωτογραφία σχετικά πρόσφατα. Έχοντας ζήσει για περισσότερα από 10 χρόνια στην Πράγα, το 2020 επέστρεψε στη Ρωσία και συνειδητοποίησε ότι αυτό που της έλειψε όλα αυτά τα χρόνια είναι η απλή ανθρώπινη επικοινωνία. Επικοινωνία, η οποία μπορεί να προκύψει οπουδήποτε: Στον δρόμο, σε μία ουρά ή στα μαζικά μέσα μεταφοράς. «Όλο και πιο πολύ ένιωθα την ανάγκη να φωτογραφίζω ανθρώπους και όχι κτήρια και ζώα, όπως πριν», λέει και συνεχίζει: «Τα πάντα ξεκίνησαν σε μια φωτογράφιση παιδιών, που ήταν τόσο ζωντανά, αυθεντικά, δεν προσπαθούσαν να σ’ ευχαριστήσουν, για να βγουν όμορφα στη φωτογραφία, αλλά το μόνο που ήθελαν είναι να ζήσουν και να διασκεδάσουν". Σύντομα η οικογένεια της Ελένης βυθίστηκε στο πένθος, λόγω του θανάτου της γιαγιάς της. Τότε ήταν που φωτογράφισε για πρώτη φορά την εξόδιο ακολουθία και περνώντας όλη την ημέρα μαζί με τους τεθλιμένους συγγενείς και φίλους, κατάλαβε ότι θα ήθελε να φωτογραφίζει τα μυστήρια και τις τελετές της εκκλησίας.

Στις 6 Φεβρουαρίου η Έλενα βρέθηκε στην πανήγυρη μιας μικρής και ταπεινής εκκλησίας, της Αγίας Ξένης, της διά Χριστόν σαλής. Η Έλενα περιγράφει τα συναισθήματά της ως εξής: «Και πάλι αυτά τα πρόσωπα, τα οποία είναι σαν να έχουν πάνω τους τη σφραγίδα του Θεού, που θα μπορούσα να τ’ αναγνωρίσω μεταξύ πολλών άλλων. Οι άνθρωποι ήταν απορροφημένοι από την ιερή ακολουθία, έψαλλαν ύμνους και προσευχές. Και μετά στρώθηκε το τραπέζι και το δωμάτιο γέμισε με τη ζεστασιά των καρδιών τους. Εκείνην την ημέρα συνειδητοποίησα ότι θέλω να βαπτιστώ, θέλω να είμαι μαζί τους».