«Χωρίς πίστη δεν υπάρχει ανδραγάθημα»

Στις 14 Ιουνίου του 1995, τρομοκράτες, με επικεφαλής τον Σαμίλ Μπασάεβ, κατέλαβαν το κυβερνητικό κτίριο της Διεύθυνσης Εσωτερικών Υποθέσεων και το Νοσοκομείο της πόλης Μπουντιόνοβσκ. Ανάμεσα στους ομήρους ήταν πολλά παιδιά, ηλικιωμένοι και λεχώνες. Είκοσι έξι χρόνια έχουν περάσει από την ημέρα της τραγωδίας. Τιμάμε τη μνήμη των ηρώων που θυσίασαν τη ζωή τους για την πατρίδα και την ειρήνη. Τέτοιες προσωπικότητες είναι σημείο αναφοράς, τους θυμόμαστε, τους αγαπάμε, θλιβόμαστε για αυτούς. Το σχολείο № 1392 στην περιοχή Βατουτίνκι της Μόσχας φέρει τιμητικά το όνομα του Δημητρίου Ριαμπίνκιν, ήρωα που σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια επιχείρησης για την απελευθέρωση των ομήρων στην πόλη Μπουντιόνοβσκ. Προς τιμήν του μεγάλου ανδραγαθήματος του Δημητρίου Ριαμπίνκιν στο σχολείο οργανώθηκε τιμητική εκδήλωση. Τα παιδιά κατέθεσαν στεφάνια στο μνημείο και άκουσαν προσεκτικά τον ειδικό προσκεκλημένο, τον συνταγματάρχη Σεργκέι Αντρέεβιτς Πολιακόβ, αναπληρωτή πρόεδρο της Διεθνούς Ομοσπονδίας Απόστρατων Αντιτρομοκρατικής Ομάδας "Άλφα", έναν από εκείνους που συμμετείχαν στην επιχείρηση, στο Μπουντιόνοβσκ, έναν άνθρωπο που πέρασε πάρα πολλές δοκιμασίες και που όχι μόνο δεν έχασε την πίστη στον Θεό, αλλά και την ενίσχυσε.

Η συζήτηση με τον συνταγματάρχη περιστράφηκε γύρω από όχι και τόσο απλά ανδραγαθήματα απλών ανδρών, τη νέα γενιά, τη δύσκολη διαδικασία ανατροφής και τη σύγκρουση γενεών.

Η επιχείρηση απελευθέρωσης του Νοσοκομείου στο Μπουντιόνοβσκ, το 1995     

– Σεργκέι Αντρέεβιτς, δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα δάκρυα όταν άκουγα να διηγείστε τα όσα αναγκάστηκαν οι άντρες του Σώματος και οι όμηροι να υποστούν σε εκείνη την επιχείρηση. Τα μάτια των παιδιών έλαμπαν στην αίθουσα, ακόμα και οι πιο άτακτοι ήταν ήσυχοι και πρόσεχαν. Ήθελαν να μάθουν πιο πολλά για ένα τόσο δύσκολο αλλά ευγενές επάγγελμα – το να υπερασπίζεται κανείς την Πατρίδα. Τι πρέπει να διδαχθεί η νέα γενιά σήμερα από το παράδειγμα του Δημητρίου Ριαμπίνκιν και των συντρόφων του;

– Το παράδειγμα του Δημήτρη μιλάει για το πώς πρέπει ένας νέος να υπερασπίζεται την Πατρίδα του. Ο Δημήτρης θαρραλέα πρόταξε το κορμί του για να καλύψει τους φίλους του και δεν έσωσε μόνο τις δικές τους ζωές αλλά και των ομήρων. Μαζί του, στη διάρκεια της επιχείρησης, σκοτώθηκαν ο Δημήτρης Μπουρντιάεβ και ο Βλαδίμηρος Σόλοβοβ. Είχαν απελευθερώσει περίπου δύο χιλιάδες ομήρους. Τίποτα δε συμβαίνει χωρίς τη βοήθεια του Θεού και των αγίων Του. Χωρίς αμφιβολία, ο Άγιος Πρίγκιπας Μιχαήλ του Τβερ, με τις πρεσβείες του ενώπιον του Κυρίου, βοήθησε να σωθούν οι άνθρωποι.

Ο λοχαγός Δημήτρης Ριαμπίνκιν (1971-1995) – Πώς εξηγείται;

– Τον 14ο αιώνα, στον τόπο μελλοντικών τραγικών γεγονότων, είχε συμβεί ένα θαυμαστό γεγονός. Όταν μετέφεραν τα λείψανα του Αγίου Πρίγκιπα Μιχαήλ από την Ορδή στο Τβερ, στο δρόμο έκαναν στάση και την ίδια νύχτα από το κειμήλιο άρχισε να βγαίνει πολύ έντονη λάμψη. Βεβαίως, αυτό το θαύμα δεν μπορούσε να μείνει απαρατήρητο. Σε αυτό το μέρος έχει κτιστεί μοναστήρι και μέχρι πριν την επανάσταση η πόλη έφερε το όνομα του Σταυρού του Κυρίου. Από τα τούβλα αυτού του μοναστηριού είχε κτιστεί το συγκεκριμένο νοσοκομείο.

Και πάλι παρατηρούμε εδώ τη συνάντηση των αιώνων: τώρα στην πόλη, που κάποτε είχε αυτό το όνομα, υπάρχει σταυρός προς τιμήν του Αγίου Μιχαήλ του Τβερ και του ταγματάρχη Βλαδίμηρου Σόλοβοβ. Στο κτίριο του νοσοκομείου έχει τοποθετηθεί αναμνηστική πλάκα προς τιμήν του Δημητρίου Μπουρντιάεβ και στην παιδική χαρά αναμνηστική πέτρα προς τιμήν του Δημητρίου Ριαμπίνκιν. Είχαν τηρήσει την εντολή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, έδωσαν τη ζωή τους για τους φίλους τους. Στη διάρκεια της μάχης είχαν σχηματίσει αλυσίδα, ξαπλωμένοι κάτω στο έδαφος, σε απόσταση 25 μέτρων από τους τρομοκράτες, κάτω από σφαίρες που σφύριζαν. Ο Δημήτρης Ριαμπίνκιν, μόλις αντιλήφθηκε το σημείο από όπου προέρχονταν οι σφαίρες, ανασηκώθηκε για να εξουδετερώσει τον τρομοκράτη. Καταλάβαινε ότι βρίσκεται στο οπτικό πεδίο του σκοπευτή. Και έτσι σκοτώθηκε.

– Υπάρχει χώρος για ανδραγάθημα στις μέρες μας;

Γιατί στους δυτικούς στρατούς δεν αναφέρονται πολλά ανδραγαθήματα; Είναι μισθοφόροι, και ο μισθοφόρος ποτέ δε θα υπερασπίζεται την Πατρίδα μέχρι την τελευταία ρανίδα του αίματός του

– Στις μέρες μας δεν έχει αλλάξει τίποτα από τότε, εκτός από τα μέσα επικοινωνίας. Μόνο η μάχη για την ψυχή έχει οξυνθεί. Αν μιλήσουμε για θαρραλέες πράξεις, μπορούμε να αναφέρουμε πολλά παραδείγματα. Στην πόλη Μπεσλάν, οι στρατιώτες κάλυπταν τις χειροβομβίδες με τα κορμιά τους για να αποτρέψουν τον όποιο κίνδυνο υπήρχε για αυτούς που βρίσκονταν κοντά. Για να φτάσει κανείς σε αυτό το σημείο, χρειάζεται δουλειά. Γιατί στους περισσότερους δυτικούς στρατούς δεν αναφέρονται πολλά ανδραγαθήματα; Επειδή δεν τους ετοιμάζουν για αυτά. Είναι μισθοφόροι, και ο μισθοφόρος ποτέ δε θα υπερασπίζεται την Πατρίδα μέχρι την τελευταία ρανίδα του αίματός του. Για αυτόν η υπηρεσία στο στρατό είναι απλά μπίζνα. Πόσο μάλλον να θυσιάζει τη ζωή του για την πίστη, όπως έκανε ο Ευγένιος Ροντιόνοβ, ένας απλός στρατιώτης συνοριοφύλακας. Πολλά δικά μας παιδιά είναι έτοιμα να ακολουθήσουν το παράδειγμά του.

Ο Ευγένιος Ροντιόνοβ     

Ο Ευγένιος «δεν έπιανε πουλιά στον αέρα», στα μαθήματα ήταν μέτριος. Όμως, η γιαγιά του τον πήγαινε στην εκκλησία για τη Θεία Κοινωνία. Αυτό το πνευματικό φορτίο ήταν αρκετό για να κάνει την ηρωική πράξη και να γίνει παράδειγμα για τους χιλιάδες νέους που υπηρετούν στις ένοπλες δυνάμεις και ετοιμάζονται να υπερασπιστούν την Πατρίδα. Στην Τσετσενία πέρασε περίπου 100 μέρες όμηρος και υποβάλλονταν σε σκληρά βασανιστήρια. Μπροστά του είχε δύο επιλογές: ή να διασώσει την πίστη του, την τιμή του, να κάνει το καθήκον του ενώπιον της Πατρίδας, των γονέων και των φίλων του ή να πετάξει το σταυρό και να γίνει προδότης. Ο στρατιώτης του Χριστού Ευγένιος δε θέλησε να αποχωριστεί την ορθόδοξη πίστη, παρέμεινε πιστός στην Πατρίδα και, στις 23 Μαΐου του 1996, ανήμερα της Αναλήψεως του Κυρίου και την ημέρα των γενεθλίων του, ξεκίνησε για τους ουρανούς, καθώς υπέστη μαρτυρικό θάνατο: αποκεφαλίστηκε.

Ακόμα ένα παράδειγμα. Σε ένα από τα στρατόπεδα τσετσένων τρομοκρατών, όπως κάποτε στην περίπτωση των 40 μαρτύρων της Σεβάστειας, είχαν βάλει 40 στρατιώτες ομήρους στη σειρά και τους είπαν περίπου ό, τι είχαν πει και στον Ευγένιο Ροντιόνοβ: αν θέλετε να σώσετε τη ζωή σας, να ασπαστείτε το μουσουλμανισμό, να πάρετε όπλα στα χέρια σας και να πολεμήσετε μαζί μας. Και τι λέτε, πόσοι συμφώνησαν; Μόνο δύο. Αργότερα, οι προδότες δικάστηκαν. Όμως, πολύ πιο φοβερή κρίση είναι η κρίση του Θεού.

– Και εσείς έχετε συμμετάσχει σε πολλές επιχειρήσεις. Για πολλά χρόνια υπηρετούσατε στο Ειδικό Αντιτρομοκρατικό Σώμα "Αλφα". Κατά τη γνώμη σας, ποια χαρακτηριστικά πρέπει να έχει ένας άνθρωπος για να ακολουθήσει αυτόν τον δρόμο και μέσα σε ποιο πνεύμα πρέπει να ανατρέφουμε τους νέους, ώστε να μεγαλώνουν όπως ο Δημήτρης, Άνθρωπος με Άλφα κεφαλαίο;

Αν δεν αγαπάς τους ανθρώπους και δεν τους βοηθάς, πώς να υπερασπίζεσαι τον άνθρωπο;

– Μετά τον Θεό, αγάπησε τον πλησίον ως εαυτόν. Αν δεν αγαπάς τους ανθρώπους και δεν τους βοηθάς, πώς να υπερασπίζεσαι τον άνθρωπο; Προτεραιότητα έχει η πνευματική συνιστώσα, μετά ακολουθεί η φυσική κατάσταση και ύστερα στην πράξη εμφανίζονται και τα χαρακτηριστικά της βούλησης. Άλλο είναι να κάνεις παρατηρήσεις και άλλο είναι να σώζεις μια κοπέλα από κακοποιούς.

Η Αντιτρομοκρατική Ομάδα «Άλφα»     

Πρόσφατα έχω διαβάσει το βιβλίο του Ηγουμένου Ιωάννη (Αλεξέεβ) «Οι επιστολές του πνευματικού της Ιεράς Μονής Βάλαμο». Με εξέπληξε η σκέψη του ότι χωρίς πίστη ο άνθρωπος δεν μπορεί να κάνει ανδραγάθημα. Τα απαραίτητα χαρακτηριστικά σφυρηλατούνται στην πορεία της εργασίας για τον εσωτερικό εαυτό σου, δηλαδή, με την προσευχή, με την επικοινωνία με τον πνευματικό. Μπορώ να σας αναφέρω πολλά παραδείγματα ανθρώπων από στρατιωτικές κοινότητες που προσέρχονται στον Θεό και αρχίζουν να ζουν ενεργά τη ζωή της Εκκλησίας. Πρόσφατα, ο Πατριάρχης Κύριλλος συναντήθηκε με παιδιά γονέων που είχαν σκοτωθεί τόσο από την ομάδα «Άλφα» όσο και από άλλα Σώματα Ασφαλείας. Οπότε, ασχολούμαστε με τη γενιά που μεγαλώνει, προσπαθούμε να τους μπολιάσουμε με τις βασικές αξίες.

– Πότε και με ποιες συνθήκες ανακαλύψατε τον ποθητό δρόμο προς τον Θεό, προς την εκκλησία; Πότε καταλάβατε ότι χωρίς τον Κύριο δε γίνεται τίποτα;

– Από τη γέννησή μου μέχρι και σήμερα, δεν είχα στο περίγυρό μου επεισόδια θεομαχίας. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς έγινε και δεν με άγγιξαν. Τότε δε γνώριζα ότι το δημοτικό μας σχολείο λειτουργούσε στο κτίριο του παλαιού ναού. Όμως, τώρα καταλαβαίνω γιατί η αίσθηση της χάριτος ήταν αδιαλείπτως παρούσα σε αυτό.

Ο παππούς μου σκοτώθηκε στον πόλεμο και η γιαγιά μου δεν παντρεύτηκε δεύτερη φορά. Ήταν πολύ πιστή και μας ανέθρεψε με το ίδιο πνεύμα. Οι άνθρωποι εκείνα τα χρόνια ήταν τόσο πιστοί που ευχαριστούσαν τον Κύριο για όλα. Στη Σιβηρία, οι αρχές τότε δεν αστειεύονταν με τις εκκλησίες. Κατέστρεφαν τα πάντα.

Η οριστική συνειδητοποίηση της χριστιανικής μου πίστης ήρθε το 1995. Τότε και βαπτίστηκα. Όταν βλέπεις, με τα ίδια σου τα μάτια, να ξετυλίγεται μπροστά σου μια επιχείρηση ομηρίας ανθρώπων, καταλαβαίνεις ότι, χωρίς τη βοήθεια του Θεού, χωρίς τους ουράνιους προστάτες μας, δεν μπορεί να επιτευχθεί η διάσωση των ομήρων.

Για να εδραιώσουμε την πίστη, εγώ και οι συνάδελφοί μου, μας βοήθησε το ταξίδι στα Ιεροσόλυμα, το 2000. Η Ομάδα «Άλφα» εγγυόταν την ασφάλεια του Πατριάρχη Αλέξιου Β΄. Τότε γιορτάζονταν η 2000ετία από τη Γέννηση του Χριστού. Εκείνη την ημέρα, για πρώτη φορά, στα δύο χιλιάδες χρόνια, συγκεντρώθηκαν οι ορθόδοξοι ιεράρχες και οι επικεφαλής των κρατών, στα οποία παραδοσιακά ομολογείται η Ορθοδοξία.

Μετά την επίσκεψη στα Ιεροσόλυμα, πολλοί συνάδελφοί μας άρχισαν να ζουν τη ζωή της Εκκλησίας και έγιναν βαθιά πιστοί άνθρωποι. Με τη βοήθεια του Θεού, κατέλαβαν υψηλές θέσεις και έγιναν ήρωες της χώρας μας.

– Μόνο που για κάποιο λόγο στη ζωή συμβαίνει έτσι ώστε να απευθυνόμαστε στον Θεό, κατά κανόνα, όταν αντιμετωπίζουμε δύσκολες καταστάσεις.

– Ο Κύριος λέει: «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς» (Μτ. 11, 28). Οπότε, προσερχόμαστε μέσα από δοκιμασίες και θλίψεις. Ιδιαίτερα, τον τελευταίο καιρό. Καλά είναι όταν οι γονείς ετοιμάζουν τα παιδιά τους ώστε να αντιμετωπίσουν τις ενδεχόμενες δυσκολίες.

Συνεχίζεται...