«Ο γέροντας Γαβριήλ καθόταν δίπλα στο κρεβάτι μου»

«Ο γιος μου είχε διαγνωστεί με Σύνδρομο Γκιγιέν-Μπαρέ»

Η Ζάννα Σολογκασβίλι:

Ο Όσιος Γαβριήλ (Ουργκεμπάτζε) – Όταν ο γιος μου Αρτσίλ έγινε 15 χρονών, αρρώστησε από μια σπάνια ασθένεια, η οποία είναι γνωστή ως Σύνδρομο Γκιγιέν-Μπαρέ (GBS). Πρόκειται για μια σπάνια πάθηση, στην οποία το ανοσοποιητικό σύστημα επιτίθεται στα περιφερειακά νεύρα. Οι ιατροί μάς προειδοποίησαν ότι η ασθένεια αποτελεί ενδεχόμενο κίνδυνο για τη ζωή του παιδιού. Ιδιαίτερες ελπίδες για ανάρρωση του γιου μου δεν μας έδιναν. Στο νοσοκομείο είχαν επιχειρήσει αρκετά επεξεργασμένες και δαπανηρές θεραπείες. Μετά την ολοκλήρωσή τους, μας έδωσαν εξιτήριο και μας προειδοποίησαν: «Ο Αρτσίλ έχει οξεία ανοσοανεπάρκεια που έχει προκληθεί από τη συγκεκριμένη ασθένεια. Να προσέχετε πολύ! Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αρρωστήσει ή να μολυνθεί από κάποιον άλλον ιό». Το δωμάτιο στο οποίο κοιμόμουν εγώ, είχε κρύο, γι΄ αυτό τον βάλαμε στο δωμάτιο όπου κοιμόταν η μάνα μου. Εκεί είχε ζέστη. Η μάνα μου είναι και αυτή ανάπηρη και μετακινείται με αναπηρικό καροτσάκι. Εκείνη τη νύχτα, κάμποσες φορές μπήκα στο δωμάτιο, έχοντας την έγνοια για τον ύπνο και την υγεία του παιδιού μου. Μια από τις νύχτες, είχα σκεπάσει καλά τον Αρτσίλ με πάπλωμα, του έκανα το σημείο του σταυρού και πριν βγω από το δωμάτιο ζήτησα από τον γέροντα Γαβριήλ να «προσέξει το παιδί». Κοιμήθηκα. Μετά από λίγες ώρες, ακούω στον ύπνο μου μια καθαρή φωνή: «Σήκω! Σήκω! Κοίτα το παιδί…». Πρώτα σκέφτηκα ότι ήταν όνειρο, αλλά, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, με τη βοήθεια του Θεού, ανέλυσα τίνος ήταν η φωνή, πήδηξα από το κρεβάτι και έτρεξα στο δωμάτιο του Αρτσίλ. Το παιδί κοιμόταν, το πάπλωμα ήταν στο πάτωμα. Επειδή οι μύες του Αρτσίλ έχουν προσβληθεί και δε λειτουργούν, δε θα μπορούσε με τίποτα να σκεπαστεί με πάπλωμα. Εκτός από αυτό, κοιμόταν βαθειά και δεν καταλάβαινε ότι κρυώνει.

Ο Κύριος, με τις πρεσβείες του γέροντα Γαβριήλ, για δεύτερη φορά μου χάρισε το αγόρι μου

Να πώς εκπλήρωσε την παράκλησή μου ο γέροντας Γαβριήλ και με ξύπνησε. Τόση παρρησία έχει ο πατήρ Γαβριήλ μας. Όσο μπορούμε πηγαίνουμε τακτικά στην Ιερά Μονή Σαμταβρό, και μια ωραία μέρα ευτυχήσαμε να προσκυνήσουμε το σακάκι και άλλα κειμήλια του Αγίου Γαβριήλ. Όταν ο Αρτσίλ ακούμπησε τα κειμήλια και το σακάκι του πατέρα Γαβριήλ, ένιωσε απέραντη χαρά. Προσευχόταν, όπως μπορούσε. Δε θα ξεχάσω τα μάτια του, γεμάτα χαρά κι αγάπη. Μετά από ένα διάστημα, ο Αρτσίλ άρχισε να γίνεται καλά. Σήμερα είναι αυτόνομος σωματικά. Βέβαια, δεν μπορεί να τρέχει, αλλά κινείται ελεύθερα. Παλαιότερα δεν μπορούσε να κάθεται ίσια ούτε στο αναπηρικό καροτσάκι. Δεν μπορούσε να κρατάει το λαιμό. Δεν μπορούσε να κουνάει ούτε τα δάχτυλα, λόγω της ατροφίας στα χέρια και τα πόδια. Ο Κύριος, με τις πρεσβείες του γέροντα Γαβριήλ, για δεύτερη φορά μου χάρισε το αγόρι μου. Μετά την ανάρρωση, ο Αρτσίλ μου είπε ότι όταν ήταν καθηλωμένος στο κρεβάτι, δεν μπορούσε να κινείται και δεν είχε δυνάμεις για τίποτα, είχε δει τον γέροντα Γαβριήλ να κάθεται δίπλα στο κρεβάτι του χωρίς να τον αφήνει. «Ήξερα ότι θα με βοηθήσει. Καθόταν δίπλα και με κοιτούσε με πολλή αγάπη», λέει ο Αρτσίλ.   

«Οι ιατροί μου πρότειναν να κάνω έκτρωση»

Η Νίνα Λομπζανίτζε:

– Περίμενα το πρώτο μου παιδί. Η εγκυμοσύνη ήταν πολύ δύσκολη, είχα οξεία τοξίκωση. Η μια από τις εξετάσεις έδειξε ότι το παιδί θα γεννιόταν με Σύνδρομο Ντάουν. Οι ιατροί μου πρότειναν να κάνουμε έκτρωση. Ήμουν σε τόσο άθλια κατάσταση που δεν μπόρεσα να απαντήσω τίποτα στον ιατρό και σιωπηλή βγήκα από το νοσοκομείο. «Όχι, δε θα κάνω έκτρωση» - σκέφτηκα μέσα μου και φοβόμουν να ομολογήσω την απόφασή μου στους δικούς μου, που ήταν, δυστυχώς, μακριά από την Εκκλησία. Ο άντρας μου ήταν σε επαγγελματικό ταξίδι κι αποφάσισα να μην του πω τίποτα στο τηλέφωνο για τις εξετάσεις. Πήρα δυνάμεις, πήγα στον πνευματικό μου και του είπα για το κακό που με βρήκε. Με άκουσε και, ύστερα, πολύ ήρεμα μου είπε: «Να μεταλάβεις, να διαβάζεις το Ψαλτήρι, τους Χαιρετισμούς και όλα θα πάνε καλά…». Το επόμενο πρωί, πήγα στην Ιερά Μονή Σαμταβρό, προσκύνησα τα λείψανα του γέροντα Γαβριήλ και προσευχήθηκα με δάκρυα. Κάποια στιγμή με πλησίασε μια μοναχή, η οποία, ίσως, παρατήρησε σε τι κατάσταση ήμουν και μου έδωσε τρία σοκολατάκια. Χάθηκα, δεν ήξερα τι να κάνω. Μου λέει η μοναχή: «Πάρε, αυτά τα γλυκά είναι από την παράκληση που έγινε μόλις στον γέροντα Γαβριήλ. Να φας, είναι νόστιμα». Πήρα τα σοκολατάκια, ευχαρίστησα τη μοναχή και συνέχισα να προσεύχομαι. Όταν βγήκα από το Σαμταβρό, με πλημμύρισε ηρεμία και χάρη. Δεν έτρωγα γλυκά, αλλά και σε τέτοια κατάσταση που ήμουν με τοξίκωση, δε θα μπορούσα κιόλας να φάω. Όμως, στο δρόμο σκέφτηκα ότι πρέπει να δοκιμάσω έστω ένα σοκολατάκι. Τελικά, τα έφαγα και τα τρία, και πολύ εύκολα. Κάτι που με εξέπληξε πολύ. Δεν είχα καμία αντίδραση, ούτε ναυτία. «Μάλλον, είναι ευλογημένα γλυκά», σκέφτηκα. Έφτασα σπίτι, διάβασα τους Χαιρετισμούς και ξάπλωσα να κοιμηθώ.

Το πρωί, όταν ξύπνησα, ο άντρας μου ήδη είχε γυρίσει από το ταξίδι του. Πήρα δυνάμεις να του τα πω όλα, και ξαφνικά αυτός μου λέει με χαμόγελο: «Νίνα, ξέρεις τι περίεργο και αστείο όνειρο είχα δει στον ύπνο μου; Ότι ήμασταν σε εκκλησία κι εσύ καθόσουν σε μια γωνιά. Ξαφνικά σε πλησιάζει ένας παράξενος ιερέας με άσπρα γένια και, λες και ήσουν μικρό κορίτσι, σου δίνει σοκολατάκια και σου λέει: ‟Φάε, φάε, είναι πολύ καλά...” και με ένα παράξενο βηματισμό, κουνώντας τα χέρια του, βγήκε από την εκκλησία…». Δεν πρόλαβε ο άντρας μου να τελειώσει να μου διηγείται το όνειρό του κι άρχισα να κλαίω σπαρακτικά… Δεν καταλάβαινε, απορημένος, τι συμβαίνει… Κλαίγοντας, του τα διηγήθηκα όλα και αυτός με άκουσε σιωπηλός. Προς μεγάλη μου έκπληξη, ο ίδιος μου ζήτησε να πάμε στο Σαμταβρό. Πήγαμε εκεί κι αυτός καθόταν και κοιτούσε την εικόνα του γέροντα Γαβριήλ. Και μετά είπε: «Μου φαίνεται, αυτός ήταν». Αποφασίσαμε ότι δε θα κάνουμε έκτρωση! Από εκείνη τη μέρα, προσπαθούσε μαζί μου να πηγαίνει στην εκκλησία. Στη διάρκεια όλης της εγκυμοσύνης δεν χάναμε την ελπίδα κι εγώ παρακαλούσα τον γέροντα να πάνε όλα καλά, να γεννηθεί υγιές το παιδί…

Ήρθε η ώρα, και γέννησα κορίτσι… Απολύτως υγιές! Βαρβάρα. Οι ιατροί είχαν εκπλαγεί. Εμείς με τον άντρα μου, όμως, ξέραμε ποιος μας είχε βοηθήσει, ποιος είχε κάνει αυτό που φαινόταν αδύνατο! Ωστόσο, «τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν» (Λκ. 18,27). Μετά από αυτό, πέρασε ένας χρόνος και κάτι μήνες, όταν εμφανίστηκαν τα νέα βίντεο-στιγμιότυπα του γέροντα Γαβριήλ. Όταν είδε τα βίντεο, ο άντρας μου, έκπληκτος, είπε: «Εκείνος από το όνειρο, ήταν σίγουρα αυτός. Ακριβώς έτσι ανέβαζε τα χέρια του προς τους ουρανούς…». Τώρα, ο άντρας μου έχει αποκτήσει πνευματικό. Προσπαθούμε να επισκεπτόμαστε συχνά την Μονή Σαμταβρό, μαζί με τη Βαρβάρα, η οποία και αυτή αγαπάει πολύ τον γέροντα Γαβριήλ!

Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν! Δόξα στο δικό μας αγαπημένο γέροντα Γαβριήλ!

Θα ήθελα να απευθυνθώ στις γυναίκες, στις μητέρες που θα βρεθούν ή που βρέθηκαν σε παρόμοια κατάσταση: να πιστεύετε στον Κύριο τον Θεό, να προσεύχεστε σε Αυτόν, στους Αγίους Του, μην απελπίζεστε και μην κάνετε εκτρώσεις σε καμία περίπτωση!