Βαχτάνγκ Κιπσίτζε: «Οι αρρώστιες και οι επιδημίες έρχονται και φεύγουν, αλλά το μίσος που καλλιεργείται είναι πληγή που παραμένει στο σώμα της κοινωνικής ενότητας»

Δήλωση του αναπληρωτή πρόεδρου του Συνοδικού Τμήματος σε σχέσεις της Εκκλησίας με την κοινωνία και τα ΜΜΕ του Πατριαρχείου Μόσχας, Βαχτάνγκ Κιπσίτζε.

Δυστυχώς, συνεχίζεται η όξυνση του διχασμού της κοινωνίας αναφορικά με την υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού και το σύστημα κωδικών QR.

Η εφαρμογή κωδικών QR είναι ξεχωριστό θέμα και απαιτεί ιδιαίτερη συζήτηση. Σε ό, τι αφορά στο θέμα του υποχρεωτικού εμβολιασμού, αυτό είναι πολύ πιο απλό.  

Ως γνωστόν, η Εκκλησία πρεσβεύει τον εκούσιο εμβολιασμό, ο οποίος είναι έκφραση σεβασμού προς την αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Οποιαδήποτε θεραπεία, από την απλή ασπιρίνη μέχρι την πιο περίπλοκη χειρουργική επέμβαση στον εγκέφαλο, προϋποθέτει ρίσκο. Κανένας γιατρός και ποτέ δε θα εγγυηθεί επιτυχία στη θεραπεία, γι΄αυτό, η τελική απόφαση για όποια ιατρική παρέμβαση πάντα παραμένει στην κρίση του ασθενή. Να γιατί ο γιατρός, ο οποίος έκανε ό,τι εξαρτιόταν από αυτόν, δεν πρέπει να λογοδοτεί για τον ενδεχόμενο θάνατο ενός ασθενή.

Ο εμβολιασμός είναι και αυτός, από τη φύση του, ιατρική παρέμβαση, η οποία εξ΄ορισμού δεν μπορεί να είναι υποχρεωτική, δεν μπορεί να παραβλέπεται η θέληση του ανθρώπου. Η υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού θα μπορούσε να είναι δυνατή, μόνο αν υπάρχει 100% βεβαιότητα της συγκεκριμένης ιατρικής παρέμβασης, για όλους τους ανθρώπους ανεξαιρέτως, κάτι που να πιστοποιείται με νομική ευθύνη των εταιρειών έρευνας και παραγωγής.

Για παράδειγμα, το κράτος, για την ασφάλεια τόσο τη δική μας όσο και των γύρω μας, μάς υποχρεώνει να αγοράσουμε πυροσβεστήρα αυτοκινήτου, τον οποίο παράγει εταιρεία πιστοποιημένη από το κράτος. Ας πούμε, ότι σε περίπτωση δυστυχήματος αυτός ο πυροσβεστήρας δε λειτουργεί ή λειτουργεί εν μέρει, και ότι αυτό προκαλεί ζημιά ή θάνατο του κατόχου του πυροσβεστήρα ή των γύρω. Σε αυτή την περίπτωση, και ο παραγωγός του πυροσβεστήρα και το κράτος (οι εκπρόσωποί του) θα έχουν οικονομική και ποινική ευθύνη, εάν στη διαδικασία της πιστοποίησης υπήρχαν παραβάσεις.

Όμως, κανένα εμβόλιο, που χορηγείται για οποιαδήποτε αρρώστια, δεν εγγυάται ότι ο άνθρωπος δε θα μολυνθεί, δε θα πεθάνει ή δε θα μολύνει τους άλλους. Το εμβόλιο απλώς μειώνει τις σχετικές πιθανότητες, κάτι που συνεπάγεται απολύτως την εκούσια συγκατάθεση του χρήστη.

Αν ένα εμβόλιο χορηγείται υποχρεωτικά, τότε σε κάθε περίπτωση που αυτό δε «λειτουργεί», η ευθύνη πρέπει να αποδοθεί στην εταιρεία έρευνας και παραγωγής του, για την ασθένεια ή το θάνατο του ανθρώπου ή τη μόλυνση των άλλων. Κάτι τέτοιο θα πτώχευε οποιαδήποτε φαρμακευτική εταιρεία και θα ανάγκαζε τους επιστήμονες να μετακινηθούν από τα εργαστήρια στα κελιά των φυλακών. Και αυτό δεν ισχύει μόνο για την περίπτωση του COVID-19, αλλά γενικώς.

Αν οι εταιρείες έρευνας και παραγωγής εμβολίων δεν είναι έτοιμες να αναλάβουν μια τέτοια ευθύνη, τότε δεν υπάρχει καμία ηθική, πόσο μάλλον νομική, βάση να κατηγορούμε εκείνους που το αρνούνται. Αλλιώς, παραβιάζεται θεμελιώδης αρχή της δικαιοσύνης.

Γι΄αυτό, δεν μπορούμε να μην χαιρετίσουμε τη δήλωση του Προέδρου της Ρωσίας Β.Β.Πούτιν, ο οποίος για πολλοστή φορά επιβεβαίωσε ότι το κράτος μας ακολουθεί αυτή την αρχή του εκούσιου εμβολιασμού. Και, βεβαίως, πρέπει να αποφεύγουμε να κατηγορούμε εκείνους που για κάποιο λόγο το αρνήθηκαν.

Οι αρρώστιες και οι επιδημίες έρχονται και φεύγουν, αλλά το μίσος που καλλιεργείται τόσο από τους εμβολιαστές όσο και από τους εντιεμβολιαστές, είναι πληγή που παραμένει στο σώμα της κοινωνικής ενότητας.