Ο Ντμίτρι Ντοστογιέφσκι: «Είχα θεραπευτεί και βαφτιστεί στη Στάραγια Ρούσα». Μέρος Α.

Ο Φ. Μ. Ντοστογιέφσκι έλεγε: «Να σταματάτε σε κάποια φωτεινά σημεία της ζωής σας, να τα κρατάτε στη μνήμη σας και τότε θα είναι όλα καλά στη ζωή σας». Ο δισέγγονος του συγγραφέα, ο Ντμίτρι Ντοστογιέφσκι, μοιράστηκε μαζί μας τέτοια «φωτεινά σημεία» της ζωής του, καθώς και μίλησε για τους αντιπροσώπους αυτού του περίφημου γένους, για τη δύναμη της μητρικής προσευχής και για το θαύμα της θεραπείας του, μπροστά στην εικόνα της Παναγίας της Στάραγια Ρούσα.

Για την πορεία προς την πίστη και τη νίκη επί του καρκίνου

Ντμίτρι Ντοστογιέφσκι Η ασθένειά μου μ’ έσπρωξε προς την πίστη. Όταν ήμουν 25 χρονών, διαγνώστηκα με καρκίνο. Μου έκαναν εγχείρηση και μετά πέρασα έξι μήνες σε Αντικαρκινικό Νοσοκομείο, στην οδό Τσαϊκόβσκογκο στο Λένινγκραντ, όπου έκανα χημειοθεραπείες. Πολεμούσα αυτήν την αρρώστια όσο μπορούσα. Όταν με πήγαν για την εγχείρηση χωρίς καμία προετοιμασία, είπα στους γιατρούς: «Γιατί έτσι; Φοβάμαι». Και μου αποκρίθηκαν: «Στα χαρτιά σου γράφει “Cito”. Ξέρεις τι σημαίνει “Cito”; Στα Λατινικά είναι “επείγον”. Θέλουμε να σε σώσουμε». Και τους είπα: «Εντάξει. Να με σώσετε». Δηλαδή, εκείνην τη στιγμή, επρόκειτο για ζωή ή θάνατο.

Με θαυμαστό τρόπο, εκείνην την περίοδο στην Αγία Πετρούπολη βρέθηκε κάποιος Γιαπωνέζος μεταφραστής, ο οποίος εργαζόταν πάνω στη μετάφραση των έργων του Ντοστογιέφσκι. Η Ιαπωνία τότε ήταν μία από τις πιο προηγμένες χώρες στην παραγωγή αντικαρκινικών φαρμάκων. Η μαμά μου, νυν μακαριστή, του έστειλε τότε επιστολή, παρακαλώντας τον να σώσει τον απόγονο του Φ. Μ. Ντοστογιέφσκι (μετά από καιρό παρέδωσα αυτές τις επιστολές στο μουσείο). Όταν μετά από μία εβδομάδα έφερα το κουτί με το φάρμακο στην προϊσταμένη της μονάδας μας, εκείνη δεν μπορούσε να πιστέψει ότι κάτι τέτοιο είναι δυνατό: «Παραγγέλνουμε αυτό το φάρμακο ονομαστικά, μέσω Μόσχας! Το όνομά σας δεν ήταν στη λίστα. Κι εσείς μετά από μία εβδομάδα φέρνετε αυτό το φάρμακο!». Κι εγώ της απάντησα με μεγάλη περηφάνια: «Είμαι ο Ντοστογιέφσκι, απόγονος του Φιόντορ Μιχάιλοβιτς, τον οποίο γνωρίζουν σε όλο τον κόσμο. Γι’ αυτό είναι φυσικό όλος ο κόσμος να είναι έτοιμος να με βοηθήσει να συνεχίσω τη ζωή μου».

Δεν πέθανα από καρκίνο κι έμεινα ζωντανός, χάρη στην προσευχή της μητέρας μου

Αυτή είναι η μία πλευρά. Η άλλη ήταν η μητέρα μου, η οποία ύστερα από 50 χρόνια μετά τη βάφτισή της πήγε στην εκκλησία, να προσευχηθεί για τον άρρωστο γιο της. Θεωρώ ότι η δεύτερη αιτία τού ότι έμεινα ζωντανός είναι η προσευχή της μητέρας μου. Εκείνη ξέχασε όλες τις παραδόσεις, που πρέπει να τηρηθούν σ’ ένα ναό, και απλώς απευθύνθηκε στον Θεό ως μητέρα: «Κύριε! Σώσε τον γιο μου! Ας ζήσει!». Για να βοηθήσει σε κάποιον ο Θεός, χρειάζονται η πίστη, η ψυχή και η άμεση έκκληση στον Θεό. Εμένα μ’ έχει βοηθήσει πολλές φορές ο Θεός.

Εγώ προσωπικά κατάφερα να νικήσω τον καρκίνο δυο φορές. Να με πιστέψετε «ο Διάβολος δεν είναι τόσο τρομερός όσο τον παριστάνουν». Πρέπει μόνο να μην τα παρατάτε, αλλά να πιστεύετε ότι θα τα καταφέρετε. Δεν πρέπει να περιμένετε να εκδηλωθούν τα συμπτώματα, δηλαδή η αδιαθεσία και οι πόνοι (ο ίδιος ο όγκος δεν πονά), αλλά να κάνετε εξετάσεις, τουλάχιστον μια φορά το χρόνο. Οι θετικές εξελίξεις [στον τομέα της υγείας] βασίζονται στο γεγονός ότι ανακάλυπτα όλες τις αρρώστιες μου έγκαιρα.

Είναι επίσης σημαντικό να μην αφήνετε κάποιον άρρωστο άνθρωπο μόνο του με αυτήν την τρομερή ασθένεια, αλλά να συμβάλλετε στην πίστη του να τα καταφέρει. Δεν είναι λιγότερο σημαντικό και ο ίδιος ο άρρωστος να είναι σε καλή διάθεση και ακριβώς κατά τη διάρκεια της περιόδου αρρώστιας ν’ απασχολείται με κάτι το ευχάριστο. Η εμπειρία μού λέει ότι οι δυνάμεις του ιδίου του ανθρώπινου οργανισμού λειτουργούν με σκοπό ο άνθρωπος να θεραπευτεί. Γι’ αυτό πάντα εύχομαι σε όλους καλή υγεία!

«Ο Θεός με θεράπευσε από το έλκος, μπροστά στην εικόνα της Παναγίας στη Στάραγια Ρούσα»

Στάραγια Ρούσα. Ο ναός του Αγίου Γεωργίου του Τροπαιοφόρου. Φωτογραφία: sobory.ru

Στη Στάραγια Ρούσα πραγματοποιείται τακτικά το συνέδριο «Ντοστοέβσκιε τστένιγια» («Αναγνώσεις του Ντοστογιέφσκι») και επί πολλά χρόνια αυτό το συνέδριο έχει ως πνευματικό αρχηγό του τον Μητροπολίτη Νόβγκοροντ και Στάραγια Ρούσα κ. Λεβ. Ακολουθώντας τη μακρόχρονη παράδοση, το συνέδριο αρχίζει με τη Θεία Λειτουργία στον ναό του Αγίου μεγαλομάρτυρα Γεωργίου του Τροπαιοφόρου, έναν απ’ τους παλαιότερους ναούς στη Στάραγια Ρούσα. Ο Φιόντορ Μιχάιλοβιτς ήταν ενορίτης αυτού του ναού.

Ένιωσα ότι πρέπει να πλησιάσω ακριβώς αυτήν την εικόνα. Την πλησίασα και ξαφνικά ξέσπασα σε κλάματα...

Αυτός ο ναός είναι ιδιαίτερος για μένα. Κάθε φορά στη Στάραγια Ρούσα αισθανόμουν τρομερούς πόνους, λόγω του ότι το τοπικό νερό είναι τελείως διαφορετικό απ’ ό,τι στο Λένινγκραντ. Ταλαιπωρήθηκα φοβερά, εξ αιτίας της ασθένειάς μου. Και ξαφνικά, μια μέρα, κάτι με οδήγησε στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου. Οι γιαγιάδες σκούπιζαν το πάτωμα και δεν ετελείτο καμία ακολουθία τότε. Καταλάβαινα ότι είχα πάει εκεί σε λάθος χρόνο και δεν υπάρχει κανένας άλλος προσευχητής εκτός από μένα. Αλλά η καρδιά μου εκείνην τη στιγμή απευθύνθηκε στη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Στάραγια Ρούσα. Αισθάνθηκα ότι πρέπει να πλησιάσω ακριβώς αυτήν την εικόνα... Την πλησίασα και βίωσα κάποιου είδους κάθαρση. Είμαι μεγάλος άνδρας και ξαφνικά ξέσπασα σε κλάματα... Έφυγα από την εκκλησία, μην καταλαβαίνοντας τι μου είχε συμβεί.

Πέρασε μια μέρα. Και ξαφνικά ανακάλυψα ότι ο πόνος εξαφανίστηκε και ότι είμαι απολύτως υγιής, αισθανόμενος μάλιστα και πιο δυνατός. Πέρασα ακόμη μια μέρα εκεί, άκουσα τις ομιλίες των συμμετεχόντων στο συνέδριο και την επόμενη μέρα έλαβε χώρα το επίσημο κλείσιμο του συνεδρίου, με δεξίωση, στην οποία παρευρέθηκε σύσσωμη η διοίκηση της Στάραγια Ρούσα. Βλέποντας εμένα, όλοι ρωτούσαν με απορία: «Ντμίτρι Αντρέεβιτς, επιτέλους, λαμβάνετε μέρος στην αποχαιρετηστήρια δεξίωσή μας. Τι ωραία που είναι!». Από τότε η αρρώστια μου σαν να έχει εξαφανιστεί εντελώς.

Η εικόνα της Παναγίας Στάραγια Ρούσα, στον ναό του Αγίου Γεωργίου του Τροπαιοφόρου, στο χωριό Στάραγια Ρούσα. Φωτογραφία: russablago.ru Σε ηλικία 45 χρονών, δηλαδή σε αρκετά μεγάλη ηλικία, βαφτίστηκα στη Στάραγια Ρούσα, όπου αργότερα πήγα να γιορτάσω και τα 60^α μου γενέθλια. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ακριβώς στη Στάραγια Ρούσα, έλαβαν χώρα η θεραπεία μου, καθώς κι ένα από τα πιο σημαντικά γεγονότα της ζωής μου, η βάπτισή μου. Με την ευλογία των ιερέων από τον ναό του Αγίου Γεωργίου, διηγούμαι παντού για τη θαυμαστή θεραπεία μου από το έλκος. Και χαίρομαι πάρα πολύ, όταν με πλησιάζουν κάποιοι άνθρωποι και λένε: «Ξέρετε, εμένα μου είχε συμβεί το ίδιο». Θεραπεύτηκαν όχι μόνο από τις ασθένειές τους, αλλά και λύθηκαν διάφορα προβλήματα στη ζωή τους, ύστερα από την προσευχή τους στην εικόνα της Παναγίας Στάραγια Ρούσα. Όλοι οι πιστοί, που τυγχάνει να βρεθούν στη Στάραγια Ρούσα, προσπαθούν να προσκυνήσουν την εικόνα.

Την έφεραν οι Έλληνες από την Ολβιόπολη, κατά τους πρώτους αιώνες του Χριστιανισμού στη Ρωσία και η εικόνα βρισκόταν στη Στάραγια Ρούσα μέχρι τον 17^ο αιώνα. Κατά τη διάρκεια της πανούκλας, το 1655, ένας κάτοικος της πόλης Τίχβιν είδε σε όραμα ότι ο λοιμός μπορεί να σταματήσει, αν θα μεταφερθεί εκεί η εικονα της Παναγίας Στάραγια Ρούσα και η εικόνα της Παναγίας Τίχβιν θα μεταφερθεί στη Στάραγια Ρούσα. Μετά την ανταλλαγή των εικόνων, οι κάτοικοι του Τίχβιν δεν έφεραν πίσω την εικόνα και μόνο τον 18^ο αιώνα επέτρεψαν να φτιαχτεί αντίγραφο της εικόνας Στάραγια Ρούσα. Την 4^η Μαΐου του 1768 το αντίγραφο μεταφέρθηκε στη Στάραγια Ρούσα, γεγονός το οποίο καθιερώθηκε ως γιορτή. Το δεύτερο πανηγύρι καθιερώθηκε τη 18^η Σεπτεμβρίου, όταν το πρωτότυπο της εικόνα επιστράφηκε στη Στάραγια Ρούσα. Φέτος θα συμπληρωθούν 130 χρόνια από αυτό το ιστορικό γεγονός.