Τα θαύματα του Σεραφείμ του Σάρωφ στην Ελλάδα

Την ιστορία αυτή μας την διηγήθηκε μια οικογένεια πιστών Ορθόδοξων Ελλήνων που ζουν στην Αγγλία αλλά επισκέπτονται συχνά την πατρίδα τους. Σε μία από τις Προσκυνηματικές εκδρομές τους στους ιερούς τόπους της Ελλάδας, καθώς λοιπόν ταξίδευαν στη χερσόνησο της Κασσάνδρας σταμάτησαν σε έναν άγνωστο γι’ αυτούς ναό. Μπήκαν μέσα. Είδαν μια βυζαντινή ελληνική εκκλησία, αλλά αυτό που εξέπληξε τους προσκυνητές ήταν η ασυνήθιστη λατρεία του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ, η οποία αντικατοπτριζόταν στη διακόσμηση του ναού. Εκτός από τη συνηθισμένη μεγάλη εικόνα του Αγίου Σεραφείμ εδώ υπάρχει στον τοίχο και πρωτότυπη λειψανοθήκη με την εικόνα του Αγίου στον επιτάφιο, που απεικονίζει τον αποθανόντα άγιο του Θεού Σεραφείμ.

Όπως μας εξήγησαν οι Έλληνες γνωστοί μας, ο Όσιος Σεραφείμ είναι πλέον γνωστός σε πολλούς ανθρώπους στην Ελλάδα. Επιπλέον, ο Ρώσος Σεραφείμ έχει έρθει τόσο κοντά στις καρδιές των απλών πιστών που τον θεωρούν ως τον άγιο τους, ενώ και οι πιο αγράμματοι μπορούν να πουν ότι το Σάρωφ βρίσκεται κάπου στην Ελλάδα. Παρ' όλα αυτά, δεν ήταν σαφές η λατρεία προς τον άγιο σε αυτόν τον ναό. Ιδιαίτερα από τη στιγμή που βρισκόταν ο ναός σε ερημικό μέρος.

Σύντομα εμφανίστηκε ένας ιερέας και όταν οι προσκυνητές τον ρώτησαν, απάντησε ότι η εκκλησία ήταν αφιερωμένη στον Άγιο Σεραφείμ. Το γιατί και το πώς συνέβη αυτό ήταν μια ολόκληρη ιστορία, την οποία προσφέρθηκε ευχαρίστως να τους διηγηθεί πίνοντας ένα φλιτζάνι τσάι.

Η ιστορία αποδείχτηκε αρκετά ασυνήθιστη και ενδιαφέρουσα. Τον πατέρα Νεκτάριο, που τον έλεγαν εφημέριο της εκκλησίας, όντας ακόμα απλός μοναχός, διακονούσε στον Πανάγιο Τάφο στην Ιερουσαλήμ. Ήταν καθήκον του να αφιερώνει το χρόνο του στις λειτουργίες και στις προσευχές μεταξύ των Ορθοδόξων διαφορετικών δικαιοδοσιών, καθώς και των μη Ορθοδόξων. Ορισμένος χρόνος αφιερωνόταν επίσης εδώ για τις Ρωσίδες μοναχές από το μοναστήρι της Ιερουσαλήμ που ήρθαν να ψάλουν και να διαβάσουν τον ακάθιστο ύμνο.

Αλλά μια μέρα ο πάτερ Νεκτάριος θεώρησε ότι ο χρόνος που τους αφιερωνόταν ήταν πολύ μεγάλος. Αποφάσισε να κόψει τη συζήτηση στη μέση. Οι μοναχές παρακαλούσαν με δάκρυα στα μάτια να συνεχίσει αλλά μάταια. "Η απόφαση είχε παρθεί, λέγοντάς τους – καλύτερα να με ακούσετε, διαφορετικά δεν θα σας επιτραπεί να προσεύχεστε εδώ ποτέ ξανά".

Το κελί του πατέρα Νεκταρίου, όπου ξεκουραζόταν τη νύχτα, βρισκόταν στον πρώτο όροφο που βρίσκεται και ο ναός. Δεν πέρασε πολύς καιρός από αυτά τα γεγονότα του πάτερα Νεκτάριου, αφού έκανε τις βραδινές του βόλτες, ξάπλωσε να ξεκουραστεί στο κελί του. Εκείνη τη νύχτα κανείς δεν έμεινε στο ναό για να προσευχηθεί, όλες οι πόρτες ήταν κλειδωμένες. Ξαφνικά ακούστηκε ένα ελαφρύ χτύπημα στην πόρτα του κελιού του όπου ξεκουραζόταν ο μοναχός. Ο πάτερ Νεκτάριος ξαφνιάστηκε αρκετά. Ποιος θα μπορούσε να είναι; Με το δεύτερο χτύπημα άνοιξε την πόρτα. Δεν ήταν φοβισμένος, αλλά μπερδεμένος. Ίσως κάποιος είχε μείνει ακόμα στο ναό.

Μπροστά του στεκόταν ένας άγνωστος γέροντας με γκρίζα μαλλιά, ο οποίος κούνησε το δάχτυλό του στον πατέρα Νεκτάριο και του είπε: "Μην τολμήσεις να προσβάλεις τις κόρες μου!" Αυτά τα λόγια τα είπε στα ελληνικά, αλλά ο μοναχός δεν μπορούσε να καταλάβει τι σήμαινε αυτό. Αφού το επανέλαβε, ο γέροντας εξαφανίστηκε στο βαθύ σκοτάδι της εκκλησίας.

Αφού έλεγξε για άλλη μια φορά την εκκλησία, ο πάτερ Νεκτάριος δεν βρήκε κανέναν και επέστρεψε στο κελί του για να ξεκουραστεί. Όταν ξημέρωσε ήταν σχεδόν σίγουρος ότι ήταν απλά ένα όνειρο. Όταν όμως οι Ρωσίδες μοναχές μπήκαν στην εκκλησία, τοποθέτησαν τις εικόνες τους και άρχισαν τις προσευχές τους, η καρδιά του μοναχού έσφιξε από δέος. Μία από τις εικόνες απεικόνιζε τον γέροντα που του είχε εμφανιστεί κατά τη διάρκεια της νύχτας. Στα αυτιά του μοναχού η φωνή ακούστηκε και πάλι σαν να είχε ζωντανέψει: "Μην τολμήσετε να πειράξετε τις κόρες μου!"

Προσκύνησε την εικόνα και τη φίλησε. Ο πάτερ Νεκτάριος έμαθε από τις μοναχές το όνομα του αγίου, τον οποίο δεν είχε γνωρίσει ποτέ πριν, και τους έδωσε αρκετό χρόνο να προσευχηθούν στον Πανάγιο Τάφο.

Σε σύντομο χρονικό διάστημα έγινε άλλο ένα ασυνήθιστο γεγονός στη ζωή του πατέρα Νεκταρίου. Πολύ πριν από τα γεγονότα που προαναφέρθηκαν, ένας ηλικιωμένος Ρώσος επίσκοπος ήρθε στον Πανάγιο Τάφο και προσευχόταν επι ώρες και μέχρι τα μεσάνυχτα, ο πατήρ Νεκτάριος του πρόσφερε να ξεκουραστεί στο κελί του. Παραχώρησε στον δεσπότη το κρεβάτι του και ο ίδιος σκόπευε να ξεκουραστεί σε μια γωνία. Ο δεσπότης δεν κοιμήθηκε και ούτε μάτι δεν έκλεισε όλη τη νύχτα και "προσευχόταν με το κομποσκοίνι", καθισμένος σε έναν καναπέ. Ο πάτερ Νεκτάριος ένιωθε άβολα και δεν μπορούσε να ξεκουραστεί και προσευχόταν με το κομποσκοίνι όλη τη νύχτα. Και έτσι, λίγες μέρες μετά την εμφάνιση του Οσίου και την επακόλουθη μετάνοια του μοναχού, ο π. Νεκτάριος έλαβε ξαφνικά από τους προσκυνητές ένα δέμα από τον προαναφερθέντα επίσκοπο. Λίγο πριν αποβιώσει ο δεσπότης είχε αφήσει ως κληρονομιά στον μοναχό ένα μέρος των ιερών λειψάνων του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ.

Η συγκίνηση ήταν μεγάλη και η ευγνωμοσύνη του Νεκταρίου δεν είχε τέλος. Πόσο φιλεύσπλαχνα του φέρθηκε ο Μοναχός, πόσο γρήγορα τον συγχωρέσε και πόσο αγάπη τον ευλόγησε! Τότε ορκίστηκε ότι μετά το τέλος της διακονίας του στον Πανάγιο Τάφο, επιστρέφοντας στην Ελλάδα, θα έχτιζε μια εκκλησία προς τιμήν του Οσίου. Και έφτιαξε μια λειψανοθήκη δίπλα στο τείχος, ώστε όταν πέθαινε να μπορεί να ταφεί στην άλλη πλευρά του τείχους - έξω από το ναό, αλλά δίπλα στον Όσιο!

Έτσι, ο Σεραφείμ ζέστανε την καρδιά του μοναχού με θερμή αγάπη και ταυτόχρονα προστάτευε τις "κόρες" του.

Θαυμαστός ο Θεός εν τοις αγίοις αυτού!