Ο ιερέας δίνει νόημα σε ό,τι συμβαίνει στη ζωή του στρατιώτη. Μέρος Γ.

Ο στρατιωτικός ιερέας Ντμίτρι Κουβιρτάλοφ, πρωτοπρεσβύτερος του ναού του Αρχαγγέλου Μιχαήλ στο Λέτοφ, βοηθός διοικητή της 27ης ξεχωριστής μηχανοκίνητης ταξιαρχίας τυφεκίων με αποστολή την βοήθεια στους πιστούς στρατιώτες, πρωτοπρεσβύτερος της περιοχής Ιλίνσκι της Μόσχας δέχτηκε να απαντήσει στις ερωτήσεις σχετικά με τη πρόσφατη αποστολή του στο μέτωπο.

– Έχουμε λόγο να είμαστε υπερήφανοι για τους Ρώσους στρατιώτες;

– Αυτός ο πόλεμος ανέδειξε πολλούς ήρωες. Πάρτε για παράδειγμα τον γνωστό μου Ιβάν Βελίτσκο, ο οποίος είναι τώρα αντισυνταγματάρχης και αναπληρωτής διοικητής τάγματος. Στη Μόσχα διοικούσε στην υπηρεσία ασφαλείας κατασκόπων, βρέθηκε στη Συρία και σε άλλα επικίνδυνα μέτωπα... Στο Ντονμπάς έπεσε σε ενέδρα. Τα APC μας δέχθηκαν πυρά σε ουκρανικό έδαφος και ένας εκτοξευτής χειροβομβίδων έπληξε το όχημά του. Ο ίδιος ο Ιβάν, που είχε υποστεί σοκ από οβίδες, έβγαλε τους συμπολεμιστές του από το APC του και άλλα τέσσερα από το δεύτερο APC. Μαζί ανέλαβαν κυκλική άμυνα, κατέστρεψαν δύο ουκρανικά οχήματα και είκοσι εθνικιστές και στη συνέχεια προχώρησαν για άλλα 70 χιλιόμετρα προς τους δικούς τους. Επτά άνδρες οδήγησε πίσω στη βάση του χωρίς τραυματισμό ή απώλειες. Κατά την επιστροφή του στην 27η Ταξιαρχία έλαβε τη δική του... κηδεία. Ο Ιβάν θεωρήθηκε νεκρός και του απονεμήθηκε μετά θάνατον ο τίτλος του Ήρωα της Ρωσίας. Γελώντας, μου διηγήθηκε αυτή την ιστορία και κατάλαβα ότι είναι γενικά φυσιολογικό για τα παλικάρια μας να αντιδρούν κατάλληλα σε μια ακραία κατάσταση - να οδηγούν τους δικούς τους άνδρες έξω από τα πυρά και μερικές φορές να απομακρύνουν τραυματίες άλλων ανθρώπων από το πεδίο της μάχης.

Η ενότητα είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τη δημιουργική ζωή ενός λαού

– Πώς αντιλαμβάνεται ο άμαχος πληθυσμός στο Ντονμπάς την ειδική επιχείρηση; Καθώς, οι εχθροπραξίες λαμβάνουν χώρα στο έδαφός τους.

– Ο λαός είναι ενωμένος. Παντού στους δρόμους υπάρχουν πανό με λόγια καλωσορίσματος προς τους στρατιώτες μας, σημαίες κυματίζονται σχεδόν πάνω από κάθε σπίτι... Τόσο οι πολίτες όσο και οι στρατιώτες στηρίζουν ο ένας τον άλλον και ζουν σαν μια μεγάλη οικογένεια. Η ζωή στην πρωτεύουσα φαίνεται να έχει παραμείνει αμετάβλητη από τις 24 Φεβρουαρίου. Λίγες ημέρες μετά την επιστροφή μου από το επαγγελματικό μου ταξίδι έκανα μια βόλτα στη Μόσχα στις 12 Ιουνίου και παρατήρησα ότι τίποτα δεν μου θυμίζει τα γεγονότα στην Ουκρανία. Και συνειδητοποίησα ότι στη Μόσχα, δυστυχώς, όπως και σε κάθε άλλη μεγαλούπολη, όσο απομακρύνεται από τον πόλεμο, οι εξαντλημένοι άνθρωποι έχουν ένα είδος ψυχικής αδυναμίας που σαν να φράζει τους πόρους και δεν τους επιτρέπει να αντιληφθούν τη σημασία και τον επείγοντα χαρακτήρα της παρούσας στιγμής στο σύνολό της. Το συλλογιζόμουν για πολύ χρόνο. Ένας άνθρωπος που είναι οικονομικά ευκατάστατο φοβάται πάντα μήπως χάσει το επίπεδο άνεσης στο οποίο έχει συνηθίσει. Και αποκλείει τον εαυτό του από κάθε τι ενοχλητικό. Αλλά τώρα χρειαζόμαστε ζωτικά την ενότητα και την κινητοποίηση όλης της κοινωνίας, η οποία βέβαια επιτυγχάνεται όχι μόνο μέσω των μέσων ενημέρωσης, αλλά κυρίως μέσω της κοινής προσευχής. Είναι η προσευχή που ενώνει τους ανθρώπους, και είναι υπέροχο που την έχουμε, που ξαφνικά αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε ότι μπορούμε να βοηθήσουμε τα παλικάρια μας στο μέτωπο μέσω της προσευχής. Απλά σηκωθείτε και προσευχηθείτε για να επιστρέψουν οι στρατιώτες μας σώοι και αβλαβείς, για να ολοκληρωθούν τα καθήκοντά τους, για να επικρατήσει ειρήνη πάνω στη γη. Ο Θεός είναι πάνω από τα πάντα και επιτρέπει να συμβαίνουν καταστάσεις όπως αυτή, όταν απλά δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Αλλά όταν προσευχόμαστε, γινόμαστε ένα με τον Θεό, και τότε κάθε πρόβλημα μπορεί να λυθεί. Η ενότητα αποτελεί προϋπόθεση για τη δημιουργική ζωή ενός έθνους, ενός λαού και ενός κράτους.

Μαζί είμαστε προορισμένοι να αναζωογονήσουμε αυτή τη γη

– Και τι, κατά τη γνώμη σας, έχει συμβεί στον αδελφικό ουκρανικό λαό, ο οποίος, όπως φαίνεται τώρα, έχει χάσει τη θέληση να παραμείνει ενωμένος μαζί μας;

– Παραδόξως, δεν συνέβη τίποτα. Οι Ουκρανοί παραμένουν οι ίδιοι εδώ και αιώνες. Όπως ζούσαν, έτσι συνεχίσουν να ζουν. "Δεν ήθελα να πολεμήσω, αλλά με ανάγκασαν", θα πουν όταν τελειώσει η ειδική επιχείρηση. Ή, "Δεν πυροβολούσα εκεί", όπως λένε τώρα σχεδόν όλοι οι αιχμάλωτοι. Πρόκειται για ένα τόσο ιδιόμορφο εθνικό χαρακτηριστικό - κάπου στα όρια της πονηριάς, κάπου στα όρια της εξαπάτησης. Αυτά τα χαρακτηριστικά του λαού χρησιμοποιούνται από τους εχθρούς μας, τη λεγόμενη "ενωμένη Δύση", μια κοινότητα που έχει βαλθεί να καταστρέψει τη Ρωσία ως γεωπολιτικό αντίπαλο. Νίκησαν την τσαρική Ρωσία, κατέστρεψαν τη Σοβιετική Ένωση και τώρα αποδεικνύεται ότι κάποιος άλλος στην ίδια περιοχή είναι σε θέση να αντισταθεί. Νομίζω ότι η συνειδητοποίηση αυτού του γεγονότος αποτέλεσε σοκ για τους δυτικούς εταίρους μας. Και, δυστυχώς, ναι, ο ουκρανικός λαός έχει γίνει όμηρος της κατάστασης. Ο κόσμος υπέκυψε στην προπαγάνδα και η επιθετικότητα κατευθύνθηκε προς τη Ρωσία.

Το 1991 υπηρέτησα τη στρατιωτική μου θητεία στην πόλη Τσουγκούεβ της περιοχής Χάρκοβ. Τότε ακριβώς η Ουκρανία έγινε ανεξάρτητη και η κυβέρνησή της απαίτησε αμέσως από τις ένοπλες δυνάμεις να ορκιστούν πίστη στο νεοσύστατο κράτος. Αρνούμενος να δώσω τον όρκο υποταγής, ρώτησα τους τότε διοικητές μου: "Όρκος υποταγής στην Ουκρανία, ενάντια στη Ρωσία;". Μου επιβεβαίωσαν ότι σε περίπτωση πολέμου με τη Ρωσία θα έπρεπε να πολεμήσω εναντίον της πατρίδας μου. Ήδη από το 1991 ήταν σαφές ότι αργά ή γρήγορα αυτό θα συνέβαινε. Και τότε μου ήταν ξεκάθαρο ότι οι άνθρωποι με τους οποίους υπηρετούσα μαζί θα έρχονταν εύκολα στην άλλη πλευρά των χαρακωμάτων, θα έπαιρναν τα όπλα και θα πολεμούσαν εναντίον της πατρίδας μου.

Την εβδομάδα μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας, μόλις οι Σοβιετικοί έφυγαν από την Ουκρανία, τα εκπαιδευτικά προγράμματα άλλαξαν και οι πολιτικοί πληροφοριοδότες μπήκαν στο στρατό. Όχι μόνο σε κάθε σχολείο και σε κάθε πανεπιστήμιο, αλλά και σε κάθε στρατιωτική μονάδα. Στη μονάδα στην οποία υπηρέτησα, η πολιτική ενημέρωση ξεκίνησε την επόμενη Δευτέρα. Αλλά στον ρωσικό στρατό δεν υπάρχει κατ' αρχήν καμία πολιτική πληροφόρηση.

Εξάλλου, στην Ουκρανία υπάρχουν εθνικιστικές μονάδες από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο πρώτος πρόεδρος της χώρας, ο Κράβτσουκ, ήταν μέλος της οργάνωσης "Εκατό γενναίοι νέοι", η οποία εκπαίδευε στελέχη για μελλοντική εκδίκηση. Όταν ήρθε στην εξουσία, ενθάρρυνε ανθρώπους με εθνικιστικές πεποιθήσεις να αναλάβουν όλες τις ηγετικές θέσεις. Αυτό πρέπει να το ξεπεράσουμε μαζί με τον αδελφικό ουκρανικό λαό, γιατί όλοι μαζί είμαστε προορισμένοι να αναζωογονήσουμε αυτή τη γη και να την ξανακάνουμε όμορφη, άξια να είναι ένα από τα παραρτήματα της Μητέρας του Θεού, Προστάτιδας και Μεσίτριας των Ρως του Κιέβου. Πιστεύω ότι, με τη βοήθεια του Θεού, όλοι μαζί μπορούμε να τα καταφέρουμε. Η νίκη της Ρωσίας θα σημάνει την απελευθέρωση του ουκρανικού λαού, ο οποίος δεν είναι καθόλου εχθρός μας. Πριν από κάθε μάχη, οι πολεμιστές καλούνται να καταθέσουν τα όπλα τους και να μην πολεμήσουν τη Ρωσία. Δεν πολεμάμε εναντίον της Ουκρανίας, αλλά "για" την Ουκρανία, επειδή αυτή η γη είναι ιστορικά εγγενής για εμάς. Οι Ρώσοι σέβονται το κοινό μας τόπο βάπτισης και τους ανθρώπους που την κατοικούν.

– ​Οι ορθόδοξοι προσεύχονται για την ειρήνη στην Ουκρανία τόσο στις εκκλησίες όσο και ατομικά. Οι λίστες μνήμης στρατιωτών και πολιτών δεν περιέχουν μόνο χριστιανικά ονόματα. Ποιος είναι ο σωστός τρόπος για να μνημονεύουμε όλους εκείνους που πολεμούν για τη Ρωσία;

– Φυσικά, δεν πρέπει να μνημονεύουμε τέτοια ονόματα στα ονόματα για την Προσκομιδή στην εκκλησία, αλλά μπορούμε και πρέπει να τους μνημονεύουμε στις προσευχές μας. Στη Γεωργία, υπάρχει ένας ενδιαφέρων θρύλος που δικαιολογεί το γεγονός ότι οι ορθόδοξοι χριστιανοί εκεί αποκαλούνται με πολλά διαφορετικά ονόματα. Η εκκλησιαστική ιστορία θυμάται το γεγονός, όταν οι Πέρσες βασάνισαν μερικές χιλιάδες ανθρώπους επειδή δεν βεβήλωναν τις εικόνες του Χριστού και της Παναγίας. Τους εκτέλεσαν και τους έριξαν στον ποταμό Κούρα και όλοι τους έγιναν μάρτυρες που υπέφεραν για τον Χριστό. Ανάμεσά τους ήταν, προφανώς, και εκείνοι των οποίων τα ονόματα δεν συναντάμε στο Αγιολόγιο της Εκκλησίας. Υπήρξαν τόσοι πολλοί μάρτυρες που υπέφεραν από τους Πέρσες, που ακόμη και στις μέρες μας, οι Γεωργιανοί πιστεύουν, δίνοντας στο παιδί τους οποιοδήποτε όνομα, είναι σίγουρο ότι υπάρχει ο ουράνιος προστάτης ανάμεσά τους. Κάθε άνθρωπος έχει έναν άγγελο που προσεύχεται γι' αυτόν στον θρόνο του Θεού. Και αν αναστενάζουμε για εκείνους που διακινδυνεύουν τη ζωή τους σήμερα στο πεδίο της μάχης για την Πατρίδα, ο Κύριος σίγουρα θα δεχτεί την προσευχή μας.