Πηγαίνοντας σπίτι ως φιλοξενούμενος

Την ημέρα της Αποτομής της Τιμίας Κεφαλής του Αγίου Ιωάννη Προδρόμου και Βαπτιστού, δεκάδες Σέρβοι που γεννήθηκαν στο Ουρόσεβτς, μια πόλη στο νότιο Κοσσυφοπέδιο και τα Μετόχια, προσευχήθηκαν στη Θεία Λειτουργία στην εκκλησία του Αγίου Βασιλιά Ουρόσα στην πόλη αυτή. Είναι μία από τις ελάχιστες ημέρες του χρόνου οι Σέρβοι που ζουν στο κατεχόμενο πλέον Ουρόσεβτς (που τώρα μετονομάστηκε σε Φεριζάι) συγκεντρώνονται για προσευχή και για να γευματίσουν μαζί.

Ο πάτερ Ζινόιν Κόιτς, ο πρώην πρωτοπρεσβύτερος της εκκλησίας, απευθύνθηκε στους ενορίτες πριν από την έναρξη της Θείας Λειτουργίας με τα εξής λόγια:

"Υπηρέτησα σε αυτή την εκκλησία για 20 χρόνια και σε κάθε Θεία Λειτουργία προσευχόμουν για το λαό μας στο Κοσσυφοπέδιο και για ολόκληρο τον ορθόδοξο κόσμο. Η χαρά μου σήμερα είναι ιδιαίτερη: υπάρχουν πολλοί ενορίτες, πολλά παιδιά και οι περισσότεροι από εσάς έχετε κοινωνήσει. Νομίζω ότι ποτέ πριν δεν είχαν κοινωνήσει τόσα πολλά παιδιά στην εκκλησία μας. Αυτό είναι ένα σημάδι, πιστεύω, ότι είναι η επιστροφή του λαού μας στον Θεό. Οι κάτοικοι του Ουρόσεβτς, διασκορπισμένοι σε όλη τη χώρα και τον κόσμο, επιστρέφουν στην εκκλησία τους, στην πατρίδα τους, όπου πέρασαν τα παιδικά τους χρόνια. Πολλοί από εσάς - θυμηθείτε - βρήκατε καταφύγιο για τον εαυτό σας και τα παιδιά σας σε αυτή την εκκλησία κατά τη διάρκεια της καταστροφής και του πολέμου. Χάρηκα όταν έμαθα ότι οι σημερινοί ομόθρησκοι, οι οποίοι έχουν έρθει στη δόξα του σταυρού, όχι μόνο δεν έχουν ξεχάσει τη εκκλησία τους και την πόλη τους, αλλά έχουν έρθει εδώ με τα παιδιά τους - ας είναι έτσι και στο μέλλον. Το σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα, το οποίο μιλάει για την προδοσία του μεγαλύτερου ανθρώπου μεταξύ των ανθρώπων από τον Ηρώδη, μας διδάσκει τον δίκαιο πόνο, τον πόνο για χάρη του Θεού, ο οποίος, όπως εκείνος του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή, οδηγεί στην αιώνια ζωή, μας διδάσκει να θυσιάζουμε τον εαυτό μας για την αλήθεια του Κυρίου, όπως έκανε ο Μέγας Βαπτιστής. Ο Κύριος μας δίνει εκείνες τις στιγμές που προάγουν καλύτερα τη μετάνοια, τη αλλαγή της ζωής. Θα θυμόμαστε επίσης ότι το κακό που έχουμε σπείρει θα επιστρέψει αναπόφευκτα σε εμάς. Σύμφωνα με την παράδοση, η Ηρωδιάδα ήθελε την Κεφαλή του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή, αλλά τελικά αποκεφάλισε την κόρη της. Όποιος ζει στο κακό δεν μπορεί να πλησιάσει τον ουράνιο Πατέρα».

   «Αυτός που ζει μέσα στο κακό δεν μπορεί να πλησιάσει τον ουράνιο Πατέρα του.»

Ο τωρινός πρωτοπρεσβύτερος της εκκλησίας, ο πατήρ Τράικο, δήλωσε ότι ακόμη και την ημέρα της θλίψης, την ημέρα κατά την οποία θυμόμαστε τον μαρτυρικό θάνατο του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή, υπάρχει ένας τόπος γνήσιας ειλικρινούς χαράς: η εκκλησία στο Ουρόσεβτς είναι γεμάτη από ανθρώπους.

Δυστυχώς, κατά τη διάρκεια του υπόλοιπου έτους η εκκλησία είναι ως επί το πλείστον άδεια: δεν υπάρχουν πλέον ορθόδοξοι Σέρβοι στο Ουρόσεβτς, εκτός από τον πατέρα Τράικο και την οικογένειά του. Η εκκλησία χτίστηκε το 1933. Όπως εκατοντάδες άλλες ορθόδοξες εκκλησίες στο Κοσσυφοπέδιο, βεβηλώθηκαν από Αλβανούς εξτρεμιστές: πρώτα κατά τη διάρκεια του πολέμου το 1999, στη συνέχεια το 2000 και ξανά κατά τη διάρκεια της καταστροφής του Μαρτίου 2004.

Σπάνια σε αυτή την πόλη θα ακούσετε να μιλάνε στα σέρβικα. Δεν είναι εύκολο για τους πέντε εναπομείναντες Σέρβους. Ένας από τους λίγους φίλους του πατέρα Τράικο είναι ο ιμάμης του τοπικού τζαμιού, το οποίο βρίσκεται κοντά στο ναό. Ο ιερέας δεν μπορεί, όπως συμβαίνει παντού στη Σερβία, να κυκλοφορεί στην πόλη με ράσο. Τα παιδιά τους μπορούν να παίζουν μόνο στο σπίτι, ενώ το πλησιέστερο σερβικό σχολείο απέχει 20 χιλιόμετρα. Περισσότεροι από χίλιους ανθρώπους που εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους, 22 χρόνια μετά τον πόλεμο, ούτε ένας δεν έχει επιστρέψει στο Ουρόσεβτς.

Πολλοί από τους ιερούς τόπους στο Κοσσυφοπέδιο και τα Μετόχια έχουν βεβηλωθεί ή καταστραφεί και η ιστορική κληρονομιά της Σερβίας και του σερβικού λαού απειλείται. Ωστόσο, τέτοιες συναντήσεις στη Θεία Λειτουργία, η κοινή εργασία, μας δίνουν την ελπίδα ότι το Ουρόσεβτς και οι άλλες σερβικές πόλεις και χωριά του Κοσσυφοπεδίου και των Μετοχίων δεν θα εξαφανιστούν από προσώπου γης, διότι υπάρχει μια δύναμη που μπορεί να τις αναζωογονήσει - η δύναμη του Χριστού. Το να είμαστε με τον Χριστό, το να ζούμε μαζί Του είναι πολύ σημαντικό για εμάς τους Σέρβους του Κοσσυφοπεδίου.