Για ένα θαύμα της ευλογημένης Λιούμπουσκα Σουσάνινσκαγια

Αυτό το θαύμα της ευλογημένης Λιούμπουσκα Σουσάνινσκαγια έλαβε χώρα ακριβώς πριν από 30 χρόνια, έναν γεμάτο χιόνια χειμώνα του 1993.

Για την ευλογημένη Λιούμπουσκα

Η ευλογημένη Λιούμπουσκα Σουσάνινσκαγια Τα σύντομα στοιχεία από τη ζωή της ευλογημένης Λιούμπουσκα Σουσάνινσκαγια έχουν ως εξής:

Γεννήθηκε το 1912, στην περιφέρεια του Σμολένσκ, σε μια αγροτική οικογένεια. Το πλήρες όνομά της είναι Λιουμπόβ Ιβάνοβνα Λάζαρεβα. Η μητέρα της πέθανε πολύ νωρίς, ο πατέρας πέθανε στα χρόνια της πολιτικής καταστολής και η Λιούμπουσκα έμεινε ορφανή. Την πήρε στο σπίτι της μια συγγενής και, όταν η Λιούμπουσκα έκλεισε τα 18, μετακόμισε στο Λένινγκραντ, στον μεγαλύτερο αδελφό της. Στην αρχή εργαζόταν σ’ ένα εργοστάσιο, αλλά στη συνέχεια αποφάσισε να περιπλανηθεί στη χώρα. Ο πνευματικός πατέρας της ήταν ο Όσιος γέροντας Σεραφείμ της Βίριτσα.

Η Λιούμπουσκα έκανε πολλά προσκυνήματα σε ιερούς τόπους, μοναστήρια και ναούς. Αλλά κάθε φορά επέστρεφε στη Βίριτσα. Τελικά, τη δεκαετία του 1970 έμεινε εκεί κι εγκαταστάθηκε στο σπίτι μιας ευσεβούς γυναίκας, της Λουκίας Μιρόνοβα. Μετά από κάμποσα χρόνια, μετακόμισαν μαζί στο Σουσάνινο. Εκεί, σ’ ένα σπιτάκι που ανήκε στην ενορία της εικόνας της Παναγίας του Καζάν, η Λιούμπουσκα δεχόταν τον ταλαιπωρημένο κόσμο. Από τότε έγινε γνωστή και άρχιζε να συρρέει ο ορθόδοξος λαός στον τόπο αυτό, «φέρνονας» τις συμφορές και τις ανάγκες του. Η Λιούμπουσκα δεχόταν τους πάντες με πραότητα και με τις πρεσβείες της πραγματοποιήθηκαν διάφορα θαύματα. Προσευχόταν μ’ έναν πολύ παράξενο τρόπο: Περνούσε το δάχτυλό της πάνω στην παλάμη της και ψιθύριζε τα αιτήματά της. Και ο Κύριος εισάκουγε όλα αυτά τα ταπεινά αιτήματα και τα εκπλήρωνε.

Η αγαπημένη εικόνα της Λιούμπουσκα ήταν η Παναγία του Καζάν και στο κελλί της προσευχόταν πολύ μπροστά στην εικόνα αυτήν κι επικοινωνούσε με τη Θεοτόκο. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες κάποιων ανθρώπων, η Λιούμπουσκα σχεδόν δεν κοιμόταν. Συχνά περνούσε τις νύχτες προσευχόμενη και μπορούσε να μισοκοιμηθεί λιγάκι όντας καθισμένη. Δεν έλεγε πολλά και ήταν ήσυχη.

Λίγο πριν τον θάνατό της, η Λιούμπουσκα εγκαταστάθηκε σ’ ένα μοναστήρι της εικόνας της Παναγίας του Καζάν, στο Βίσνι Βολοτσιόκ, που ήταν υπό αποκατάσταση εκείνην την εποχή. Εκεί τελείωσε και τον δρόμο της ζωής της. Η μακαρία κοίμησή της έλαβε χώρα στις 11 Σεπτεμβρίου του 1997. Η γερόντισσα ετάφη στο παρεκκλήσι κοντά στο ιερό του Καθεδρικού Ναού της εικόνας της Παναγίας του Καζάν. Η αγαπημένη της εικόνα της Θεοτόκου τοποθετήθηκε δίπλα στον τάφο της.

Πολλοί προσκυνητές απευθύνονται στη Λιούμπουσκα διά των προσευχών τους και λαμβάνουν τη βοήθεια και την παρηγορία της.

Ένα θαύμα με την αδελφή μου τη Σβετλάνα

Η ευλογημένη Λιούμπουσκα Σουσάνινσκαγια στον ναό Θα διηγηθώ ένα θαύμα της ευλογημένης γερόντισσας, του οποίου ήμουν μάρτυρας. Τη Λιούμπουσκα την είδα μόνο μια φορά, τον χειμώνα του 1993. Και η συνάντηση αυτή έμεινε στη μνημη μου για όλη μου τη ζωή, φωτίζοντάς τη μ’ ένα ουράνιο φως.

Πριν από το θαύμα είχαν συμβεί κάποια θλιβερά γεγονότα. Η μικρότερή μου αδελφή, η Σβετλάνα, έμενε τότε μαζί με τον σύζυγό της στο Ιρκούτσκ. Ο άντρας της ήταν στρατιωτικός και συχνά είχε νυχτερινές βάρδιες.

Μια φορά, όταν ο άντρας της ήταν στην υπηρεσία, το βράδυ ήρθε ένας συγγενής του. Η Σβετλάνα του είπε ότι ο άντρας της λείπει. Ο συγγενής ήταν έτοιμος να φύγει, αλλά στον διάδρομο ζήτησε ένα σφυρί (δήθεν για την επισκευή παπουτσιών). Η Σβετλάνα, μην έχοντας υποψιαστεί κάτι κακό, του έδωσε το εργαλείο. Εκείνος, όμως, άρχισε να τη χτυπάει στο κεφάλι με το σφυρί. Η Σβετλάνα έπεσε κάτω. Ο κακούργος άρχισε να την στραγγαλίζει. Αυτή έβγαλε έναν πνιχτό ήχο και λιποθύμισε. Εκείνος, νομίζοντας ότι τη σκότωσε, άρχισε να ψάχνει στο διαμέρισμα, με σκοπό τη ληστεία. Η Σβετλάνα συνήλθε και βγήκε έξω. Αιμορραγούσε, έτρεχε στον δρόμο μέσα στον παγετό της Σιβηρίας, Δεκέμβρη μήνα, φορώντας μία ρόμπα, σχεδόν ξυπόλυτη. Ο ληστής έτρεξε από πίσω της. Η Σβετλάνα πρόλαβε να φτάσει στο αστυνομικό τμήμα, που λειτουργούσε όλο το εικοσιτετράωρο τότε. Έτσι η Σβετλάνα σώθηκε από τρομερό θάνατο.

Αλλά αυτή ήταν μόνο η αρχή. Η Σβετλάνα τραυματίστηκε σοβαρά και βρισκόταν σε κατάσταση σοκ. Μεταφέρθηκε στα επείγοντα, της παρασχέθηκε ιατρική περίθαλψη και της έβαλαν επίδεσμους. Αργότερα, κατά τη διάρκεια της εξέτασης, αποδείχθηκε ότι είχε υποστεί βλάβη όχι μόνο το κρανίο, αλλά και ο εγκέφαλος. Έτσι η αδελφή μου μπήκε στο νοσοκομείο. Οι γιατροί προέβλεπαν μόνο δύο πιθανές περιπτώσεις: Είτε να πεθάνει είτε να υποστεί εγκεφαλική βλάβη.

Οι γιατροί προέβλεπαν μόνο δύο πιθανές περιπτώσεις: Είτε να πεθάνει είτε να υποστεί εγκεφαλική βλάβη.

Αυτό έγινε τον Δεκέμβρη του 1993. Ένας συγγενής μας, ο οποίος ήρθε τότε στη Μόσχα από το Ιρκούτσκ, με ειδοποίησε γι’ αυτήν την τραγωδία. Επίσης, μου είπε ότι η αδελφή μου χρειάζεται ένα ειδικό φάρμακο για τον εγκέφαλο, το οποίο έχει έλλειψη στο Ιρκούτσκ. Το φάρμακο λεγόταν Cerebrolysin.

Είναι εκπληκτικό ότι την παραμονή αυτής της συνάντησης με τον συγγενή, μία γνωστή μού πρότεινε να πάμε στην ευλογημένη Λιούμπουσκα, στο Σουσάνινο, λέγοντας ότι είναι πραγματική ασκήτρια. Είχαμε ορίσει και την ημερομηνία του ταξιδιού μας, που έπεσε ακριβώς εκείνες τις μέρες, όταν και μάθαμε για το γεγονός. Ήταν σαν κάποιος να είχε προσχεδιάσει αυτό το ταξίδι.

Έχοντας κλάψει αρκετά, αποφάσισα πρώτα να πάω στην ευλογημένη Λιούμπουσκα και να παρακαλέσω τις προσευχές για την αδελφή μου. Έτσι πήγαμε με το τρένο στην Αγία Πετρούπολη και από ’κεί μ’ ένα άλλο στο Σουσάνινο.

Ήταν μια λαμπερή, χιονισμένη Κυριακή. Τα δέντρα ήταν καλυμμένα από αφράτη παγωνιά. Έκανε κρύο, αλλά ήταν υπέροχα. Έτσι η ψυχή μου αισθάνθηκε λίγη ανακούφιση.

Ο ναός ήταν γεμάτος κόσμο. Είχε τη Θεία Λειτουργία. Σκεφτόμουν για την ευλογημένη: Πού είναι; Πώς θα τη γνωρίσω; Όλοι ήταν όρθιοι, χωρίς να κουνηθούν, και μόνο μια γριούλα μ’ ένα παιδικό πρόσωπο τριγυρνούσε στον ναό, σαν να μην άκουγε τις ψαλμωδίες. Ήταν περίεργη. Είχε ένα άσπρο μαντηλάκι τραβηγμένο στο μέτωπό της και φορούσε μια μακριά ροζ βαμβακερή μπλούζα με δύο μεγάλες τσέπες, γεμάτες με κάθε λογής νόστιμα φαγητά – μπισκότα, γλυκά, μανταρίνια, που «κοίταζαν» χαρούμενα από τις τσέπες. Έχοντας συνηθίσει την τάξη στον μοσχοβίτικο ναό μας, ήμουν δυσαρεστημένη με μια τέτοια αταξία κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας.

Μετά το τέλος της λειτουργίας, μάθαμε ότι είναι δυνατόν να δούμε την ευλογημένη αμέσως εκεί, σ’ ένα παράρτημα του ναού, όπου είχε ήδη σχηματιστεί ουρά. Αφού περίμενα τη σειρά μου, μπήκα με δέος στο κελλί της, όπου με υποδέχτηκαν δύο κυρίες. Αυτές μου έδειξαν πού μπορώ να περάσω και τότε είδα εκείνην τη γριούλα με τη ροζ μπλούζα. Ήταν όρθια και με κοιτούσε ήρεμα.

Η Λιούμπουσκα έστρεψε τα νώτα της σιωπηλά, πήγε δίπλα στο παράθυρο και άρχισε να κοιτάζει προς τον ουρανό, μέσ’ από το ανοιχτό παράθυρο

Το ήπιο βλέμμα των παραδεισένιων ματιών της με συγκίνησε τόσο πολύ, που γονάτισα μπροστά της και άρχισα να της μιλάω δακρυσμένη για τη μικρότερή μου αδελφή. Την παρακαλούσα να τη βοηθήσει. Η Λιούμπουσκα έστρεψε τα νώτα της σιωπηλά, πήγε δίπλα στο παράθυρο και άρχισε να κοιτάζει προς τον ουρανό, μέσ’ από το ανοιχτό παράθυρο. Γι’ αρκετή ώρα, μου φάνηκε, έμενα γονατιστή και η Λιούμπουσκα στεκόταν δίπλα στο παράθυρο. Αφού η Λιούμπουσκα σιωπούσε, σκέφτηκα ότι η ευλογημένη δεν θέλει να μιλήσει μαζί μου, λόγω των αμαρτιών μου, και σκόπευα να φύγω. Κοίταξα ερωτηματικά προς τις γυναίκες, που τη βοηθούσαν και τις ρώτησα ψιθυριστά αν πρέπει να φύγω. Μου υπέδειξαν να σιωπήσω και είπαν ότι η Λιούμπουσκα προσεύχεται για μας.

Και πράγματι, η Λιούμπουσκα γύρισε τελικά και είπε με χαμηλή φωνή ότι η αδελφή μου θα είναι καλά. Μόνο αυτό είπε. Μετά ρώτησε από πού είμαι και με τι ασχολούμαι. Της απάντησα ότι σπουδάζω σε μια σχολή αγιογραφίας στη Μόσχα. Μου έδωσε κάποιες οδηγίες και προέβλεψε το μέλλον μου στην αγιογραφία. Όλα τα λόγια της ήταν σύντομα, αλλά μεστά νοήματος, σαν τα λόγια του Ευαγγελίου, που αλλάζουν όλη τη ζωή.

Έτσι κι έγινε, όπως είπε η Λιούμπουσκα.

Βγήκα από ’κεί εντελώς διαφορετική, ανανεωμένη, εμπνευσμένη, γαλήνια. Η ψυχή μου μεταμορφώθηκε.

Όταν έφτασα στη Μόσχα, άρχισα αμέσως να ψάχνω για το Cerebrolysin. Δυσκολεύτηκα, αλλά τελικά βρήκα αυτό το φάρμακο και πήγα στο αεροδρόμιο. Μόλις μπήκα στο κτήριο του αεροδρομίου, είδα έναν τεράστιο παπά με μαύρο ράσο, που στεκόταν μπροστά από την είσοδο, μ’ ένα κουτί για να συγκεντρώνει δωρεές για την αναστήλωση του ναού. Τον πλησίασα και παρακάλεσα την ευλογία και τις προσευχές του για την πτήση μου. Με ευλόγησε. Εκείνην την εποχή ήταν ένα πραγματικό θαύμα να δει κανείς έναν ιερέα στο αεροδρόμιο.

Υπήρχαν μεγάλες πολύωρες ουρές. Τα εισιτήρια είχαν τελειώσει. Ήμουν απαγοητευμένη, αλλά ξαφνικά το βλέμμα μου έπεσε σε δύο παραθυράκια, που ήταν λίγο στην άκρη και δεν είχαν καθόλου ουρές. Από πάνω υπήρχε μόνο μία ταμπέλα, με την ένδειξη «ΚΡΑΤΗΣΗ» (ή κάτι τέτοιο). Πετάχτηκα εκεί και άρχισα να παρακαλώ να με βοηθήσουν να πάω στο Ιρκούτσκ. Προς έκπληξή μου, η κοπέλα εκεί δέχτηκε να με βοηθήσει και -ω του θαύματος- βρήκε εισιτήριο! Μετά τη συνάντησή μου με τη Λιούμπουσκα όλα λειτουργούσαν μ’ έναν θαυμαστό τρόπο. Μπήκα στο αεροπλάνο και πέταξα. Παρ’ όλο που η πτήση ήταν δύσκολη (λόγω χιονοθύελλας και αναταράξεων, σε σημείο που το αεροδρόμιο του Ιρκούτσκ δεν μας δέχτηκε και το αεροπλάνο μας αναγκάστηκε να προσγειωθεί αλλού, σε κάποιο δευτερεύον αεροδρόμιο), τελικά έφτασα στο Ιρκούτσκ.

Κατευθυνόμουν προς το σπίτι με μια εσωτερική ανατριχίλα. Τι θα πουν οι γονείς για την αδελφή μου; Είναι, άραγε, ζωντανή; Έχει, άραγε, τις αισθήσεις της;

Χτυπάω το κουδούνι και μου ανοίγει η αδερφούλα μου χαμογελαστή! Έμεινα άφωνη, γιατί δεν περίμενα ένα τόσο προφανές θαύμα. Το μόνο που μπορούσα να πω ήταν: «Γιατί δεν είσαι στο νοσοκομείο;».

Η Σβετλάνα είπε ότι μία μέρα πριν οι γιατροί την άφησαν να φύγει. Όλοι οι γιατροί ήταν σοκαρισμένοι, που αυτή έτσι ξαφνικά έγινε καλά και μπόρεσε να σηκωθεί. Δεν μπόρεσαν να βρουν κάποιες εξηγήσεις, δεν είχαν δει ποτέ ένα τέτοιο γεγονός στην ιατρική τους εμπειρία: Ένας μισοπεθαμένος άνθρωπος εντελώς απροσδόκητα ζωντάνεψε και σηκώθηκε! Επίσης, δεν βρήκαν καμία εγκεφαλική βλάβη, αλλά για παν ενδεχόμενο την έθεσαν υπό παρακολούθηση για έναν χρόνο.

Πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος και δεν παρατηρήθηκαν προβλήματα στην υγεία της. Έπαυσε και η ειδική της παρακολούθηση. Κατέστη απόλυτα υγιής, δεν υπήρχαν καθόλου συνέπειες. Και μόνο το κουτί με το Cerebrolysin, που έμεινε χωρίς να το χρησιμοποιήσουμε, επί πολλά χρόνια μας θύμιζε αυτήν την ιστορία.

Η Λιούμπουσκα έσωσε τη ζωή της αδελφής μου, ενός υπέροχου ανθρώπου, που δεν είχε ακόμα βαφτιστεί. Όλο δίσταζε και αρνιόταν, αλλά αυτήν τη φορά όλα πήγαν διαφορετικά. Από τη Μόσχα έφερα τρεις σταυρούς για βάπτιση, για να διαλέξει. Η αδελφή μου, χωρίς να εκφέρει κάποια αντίρρηση, διάλεξε έναν σταυρό και δέχτηκε τη βάπτιση! Η ψυχή της γεννήθηκε για την αιώνια ζωή.

Το θαύμα αυτό έγινε χάρη στην αγαπημένη μας γερόντισσα Λιούμπουσκα!