Χριστούγεννα κοντά στο Κρασνογιάρσκ

Το Σοσνοβομπόρσκ είναι μια μικρή πόλη της Σιβηρίας, 20 χλμ. από το Κρασνογιάρσκ, ενώ βρίσκεται στη δεξιά όχθη του ποταμού Γιενισέι, ανάμεσα σε δάση και λόφους της τάιγκα.

Το 1970, η κυβέρνηση αποφάσισε να κατασκευάσει το μεγαλύτερο εργοστάσιο εξοπλισμού ρυμουλκούμενων για οχήματα «Καμάζ» στην περιοχή του Κρασνογιάρσκ. Ταυτόχρονα, ξεκίνησε και η κατασκευή ενός οικισμού για τους εργαζόμενους σε αυτό. Για κάποιο διάστημα το Σοσνοβομπόρσκ ήταν μέρος της περιοχής Λένινσκι της πόλης Κρασνογιάρσκ. Απέκτησε καθεστώς πόλης το 1985.

Η εκκλησία προς τιμήν της εορτής της Εισοδίων της Θεοτόκου στο ναό είναι η μοναδική στην πόλη. Αγιάστηκε στις 26 Οκτωβρίου 2010 από τον Αρχιεπίσκοπο Κρασνογιάρσκ και Γιενισέι, Αντώνιο.

Το Μπαρχάτοβο είναι ένα χωριό στην περιοχή Μπερεζόφσκι της Επικράτειας Κρασνογιάρσκ της Ρωσίας. Βρίσκεται στις όχθες του ποταμού Εσαουλόβκα, 10 χιλιόμετρα από το Σοσνοβομπόρσκ.

Η νέα ζωή της ορθόδοξης ενορίας στο χωριό Μπαρχάτοβο, ξεκίνησε το 1999, όταν, μετά από αρκετές δεκαετίες προπαγάνδας του «επιστημονικού αθεϊσμού», οι άνθρωποι μπόρεσαν τελικά να επιστρέψουν στις εκκλησίες και να ομολογήσουν ανοιχτά την πίστη τους. Αυτό το χαρούμενο γεγονός, συνέβη ακριβώς 26 χρόνια μετά την καταστροφή της πρώτης εκκλησίας Ποκρόβσκι (σ.τ.μ. Αγίας Σκέπης) το 1972.

Σήμερα, ένας μνημειακός σταυρός λατρείας βρίσκεται στο χώρο της πρώην εκκλησίας και η ζωή της ορθόδοξης κοινότητας λαμβάνει χώρα μέσα στα τείχη της νέας εκκλησίας Ποκρόβσκι, με την υποστήριξη της σημερινής ηγεσίας της φάρμας πουλερικών του Μπαρχάτοβο, η οποία σε εύθετο χρόνο διέθεσε ένα χώρο κοντά στο ναό. Στην ΕΣΣΔ, οι κατεστραμμένοι ναοί χρησιμοποιήθηκαν για οικιακές ανάγκες. Ο ναός μας είναι ένα παράδειγμα, του πώς οι προσευχές στον Κύριό μας Ιησού Χριστό προσφέρονται σήμερα, σε αντίθεση με τις οικιακές εγκαταστάσεις των περασμένων χρόνων.

Στις αρχές της δεκαετίας του 2000, ο ναός καθοδηγήθηκε πνευματικά από τον ιερέα του Ναού των Εισοδίων, ο οποίος ήρθε στην περιοχή μας από το Σοσνοβομπόρσκ, μια κοντινή γειτονική πόλη. Με το ορισμό του ηγουμένου της Εκκλησίας της Αγίας Σκέπης, οι λειτουργίες, προς χαρά των ενοριτών, κατέστησαν πιο συχνές και τακτικές.