Τα άγια λείψανα του αββά Σεργίου και θαύματά του Β΄

Αυτές οι περιπτώσεις δεν είναι μεμονωμένες. Όπως έλεγε ο γέροντας Ζαχαρίας (τα λείψανά του έχουν ταφεί στην κρύπτη του Ιερού Ναού Κοιμήσεως της Θεοτόκου της Λαύρας το 2019), δεν φαντάζεστε πόσο ισχυρή είναι η βοήθεια του Οσίου Σεργίου. Σε περίπτωση μεγάλης ανάγκης, οπωσδήποτε να απευθύνεστε σε αυτόν.

Ένας γνωστός ιερομόναχος της Λαύρας, ο πατήρ Πάμφιλος (Οσόκιν), διηγήθηκε ότι το 2014 διακονούσε στο εκθετήριο του Ιερού Ναού Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Κάποια στιγμή, πλησίασε μια νεαρή γυναίκα περίπου 30-35 ετών. Δεν μπορούσε να κρύψει τη χαρά της. Εκείνη και ο σύζυγός της δεν είχαν παιδιά για μεγάλο χρονικό διάστημα. Είχαν πάει σε όλους τους γιατρούς. Υποβλήθηκαν σε μακροχρόνιες θεραπείες σε ακριβά νοσοκομεία. Στο τέλος, οι γιατροί τούς έκαναν διάγνωση πλήρους ατεκνίας και άφησαν να εννοηθεί ότι δεν έχει νόημα να συνεχίσουν τις προσπάθειες. Μέσα στη θλίψη τους πήγαν στη Λαύρα και προσεύχονταν με δάκρυα στα λείψανα του Αγίου Σεργίου για πολλή ώρα. Ένα μήνα αργότερα ήρθαν ξανά, αλλά πλέον με δάκρυα ευγνωμοσύνης προς τον Όσιο Σέργιο, γιατί κατάφεραν να συλλάβουν παιδί. Οι γιατροί σήκωσαν τα χέρια ψηλά, η πρόγνωσή τους δεν επαληθεύτηκε. Μέσα στη χαρά τους το ζευγάρι δεν ήξερε σε ποιον να μιλήσουν για την περίπτωσή τους, και έτσι έτρεξαν στον Ιερό Ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, όπου ο πατήρ Πάμφιλος άκουσε την ιστορία τους.

Το θαύμα συνέβη, ο Σέργιος σηκώθηκε στα πόδια του και αφιέρωσε τον εαυτό του στη μοναστική ζωή υπό τη σκέπη του Οσίου Σεργίου

Ο ίδιος ο πατήρ Πάμφιλος διηγείται για τον εαυτό του ότι το 2008, όντας φοιτητής, εργαζόταν στην αποθήκη τροφίμων της Ακαδημίας, όπου ξεφόρτωνε κουτιά με γλυκά για το Πάσχα. Η αποθήκη βρισκόταν μέσα στο Ανατολικό τείχος. Και να που ξαφνικά χάλασε ένα σκαλοπάτι και ο πατήρ Πάμφιλος (τότε τον λέγανε Σέργιο) έπεσε στην τρύπα ανάμεσα στον τοίχο και στο δρόμο, εκεί όπου περνούσαν διάφοροι σωλήνες και καλώδια επικοινωνιών. Όσο πετούσε με την πλάτη του προς τα κάτω, χτύπησε πολλές φορές πάνω σε αυτούς τους σωλήνες. Έπεσε δίπλα σε μια μεταλλική ράβδο που θα μπορούσε να τον έχει σουβλίσει. Τον πήγαν στο νοσοκομείο. Δεν μπορούσε να περπατήσει και οι γιατροί δεν προέβλεπαν βελτίωση. Τότε άρχισε να προσεύχεται στον Όσιο Σέργιο και του υποσχέθηκε ότι αν ο άγιος τον θεράπευε, θα πήγαινε στο μοναστήρι του. Το θαύμα συνέβη. Ο Σέργιος σηκώθηκε στα πόδια του και αφιέρωσε τον εαυτό του στη μοναστική ζωή υπό τη σκέπη του Οσίου Σεργίου. Παρεμπιπτόντως, με το που έπεσε, το έμαθε ο πατήρ Ματθαίος (Μορμίλ), έκανε το σταυρό του, έκλαψε και είπε: «Ο Όσιος Σέργιος μαζεύει κοντά του τέτοιους “χωλούς”».

* * *

Γνωρίζω επίσης δύο αδέρφια, αδελφό και αδελφή, στους οποίους εμφανίστηκε ο Άγιος Σέργιος, όταν ήταν παιδιά. Δεν εμφανίστηκε σε όνειρο, αλλά στην πραγματικότητα, και μάλιστα και στους δύο τους ταυτόχρονα. Εντάξει, τι να κρύψουμε, θα σας πω τα ονόματα, αφού γράφουμε την αλήθεια. Το μικρό κοριτσάκι που είδε τον Όσιο Σέργιο είναι η Σοφία Ιλίνιτσνα Μπουλτσούκ, η οποία εργαζόταν για πολλά χρόνια στη Λαύρα.

Λοιπόν, όταν ήταν παιδιά, στη μικρή Σοφία και στο μεγαλύτερο αδελφό της Μιχαήλ συνέβησαν τα εξής. Όταν η μητέρα τους πήγαινε για δουλειά στο νοσοκομείο που βρισκόταν στο τέλος της οδού Κίροφ, αυτά έμεναν μόνα τους. Η Σοφία ήταν περίπου πέντε ετών και ο Μιχαήλ ήταν τρία χρόνια μεγαλύτερος.

Όταν έβρεχε, τα παιδιά φοβόντουσαν πολύ τις αστραπές και τις βροντές (τουλάχιστον, το κορίτσι φοβόταν σίγουρα). Μια μέρα η μητέρα τους, τελειώνοντας τη δουλειά της, παρατήρησε ότι ένα τρομερό σύννεφο καταιγίδας ερχόταν πάνω από την πόλη. Έσπευσε για το σπίτι της. Ο δρόμος περνάει ακριβώς έξω από τη Λαύρα. Άρχισε να βρέχει πολύ, η καταιγίδα μαινόταν με μεγάλη δύναμη. Η καημένη η γυναίκα, ανησυχώντας περισσότερο απ' όλα για τα παιδιά της, προσευχόταν θερμά στον Όσιο Σέργιο. Όταν ξεκλείδωσε την πόρτα και μπήκε στο σπίτι, έκπληκτη βρήκε τα παιδιά ήρεμα και χαρούμενα, λες και δεν υπήρχε καταιγίδα. Αυτά άρχισαν αμέσως να μιλούν για τον γέροντα που μόλις τους είχε επισκεφτεί. Μόλις άρχισε η καταιγίδα, τα παιδιά είδαν έναν ευσχήμονα, φωτεινό γέροντα να μπαίνει στο δωμάτιο. Σημειωτέον ότι δεν τον φοβήθηκαν καθόλου. Ο γέροντας άρχισε να τους μιλάει στοργικά και να τους ηρεμεί: «Μη φοβάστε, η μαμά θα έρθει σύντομα». Έλεγε και άλλα που τώρα έχουν ξεχαστεί. Τα παιδιά δεν μπορούσαν να καταλάβουν πού πήγε ο γέροντας, όπως δεν μπορούσαν να καταλάβουν και από πού ήρθε. Ο αδελφός θυμήθηκε αργότερα ότι ο γέροντας φορούσε μοναχικό ένδυμα, όπως απεικονίζεται ο Όσιος Σέργιος στις εικόνες, ότι ήταν πολύ στοργικός, και μάλιστα ότι άγγιξε και χάιδεψε τα παιδιά. Και μετά απλώς εξαφανίστηκε.

Ο γέροντας φορούσε μοναχικό ένδυμα, όπως απεικονίζεται ο Όσιος Σέργιος στις εικόνες, ήταν πολύ στοργικός, χάιδεψε τα παιδιά και μετά απλώς εξαφανίστηκε

Ωραία θαύματα συμβαίνουν εδώ σε μας. Δεν θα κρύψω το γεγονός ότι η Σοφία Ιλίνιτσνα μεγάλωσε και έγινε βαθιά ευσεβής ορθόδοξη γυναίκα. Εργαζόταν στο μοναστήρι του Αγίου Σεργίου. Ο Μιχαήλ Ιλίτς, αν και έχει πολλές ανθρώπινες αρετές, δεν έχει δείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την εκκλησιαστική ζωή. Για μεγάλο χρονικό διάστημα ζούσε στο εξωτερικό. Σε προσωπικές συζητήσεις εξέφραζε μερικές φορές αμφιβολίες για την πίστη, για την ύπαρξη του πνευματικού κόσμου. Όταν όμως του θυμίσαμε εκείνο το θαύμα της παιδικής του ηλικίας, ξαφνικά συμφώνησε. «Ναι, είναι αλήθεια», παραδέχτηκε ο Μιχαήλ Ιλίτς, «κάτι υπάρχει εκεί τελικά, ο Σέργιος είχε έρθει από εκεί».

* * *

Ας αναφέρουμε ακόμα μια περίπτωση, αυτή τη φορά θα κρύψουμε το όνομα αυτού που βίωσε το θαύμα. Τη δεκαετία του 2010, στην Ιερατική Σχολή της Μόσχας φοιτούσε ένας αμελής φοιτητής. Δεν τηρούσε τους κανόνες πειθαρχίας και συχνά έπινε. Από κάποιο θαύμα έφτασε στο 4^ο έτος των σπουδών χωρίς να αποβληθεί. Αλλά δεν προσπαθούσε κιόλας να διορθωθεί ιδιαίτερα. Και να που άρχισε να νιώθει στην ψυχή του μια τρομερή θλίψη και απελπισία. Δεν μπορούσε να ελέγξει τον εαυτό του, αλλά ούτε και καταλάβαινε πώς να ζούσε από κει και πέρα. Σε μια τέτοια κατάσταση θλίψης μια μέρα περπατούσε κατά μήκος του μεταβατικού κτιρίου – ένα μακρόστενο κτίριο που συνδέει το κτίριο της Σχολής με τη Λαύρα. Ξαφνικά είδε έναν γέροντα με ένδυμα μεγαλόσχημου. Υπήρχε κάτι ιδιαίτερο στον γέροντα, που αμέσως του τράβηξε την προσοχή. Ο ιεροσπουδαστής μας πλησίασε και ο γέροντας τον κοίταξε με τέτοια αγάπη που όλα μεταμορφώθηκαν μέσα του. Προχώρησαν μαζί, και ο γέροντας άρχισε να του μιλάει με τόση στοργή και καλοσύνη που ήθελε συνέχεια να είναι κοντά του. Ποτέ ξανά ο ιεροσπουδαστής μας δεν ένιωσε τέτοια καλοσύνη. Μπήκαν μαζί στον Ιερό Ναό της Αγίας Τριάδας.

Ο γέροντας άρχισε να του μιλάει με τόση στοργή και καλοσύνη που ήθελε συνέχεια να είναι κοντά του

Ο ιεροσπουδαστής κατευθύνθηκε προς τα λείψανα του Οσίου Σεργίου. Καθώς γύρισε προς τον γέροντα, ξαφνικά διαπίστωσε ότι ο γέροντας δεν υπήρχε δίπλα του. Δεν υπήρχε πουθενά γύρω. Από εκείνη τη στιγμή και ύστερα, η ζωή του ιεροσπουδαστή άλλαξε ριζικά. Δεν αποχωρίστηκε απλώς τις κακές του συνήθειες, αλλά άρχισε να διάγει ευσεβή βίο και ένα χρόνο αργότερα μπήκε στην αδελφότητα της Λαύρας. Βεβαίως, όταν έγινε δεκτός στην αδελφότητα δεν του έδωσαν καλή συστατική επιστολή από τη Ιερατική Σχολή, λόγω των προηγούμενων παραστρατημάτων του. Για αυτό το λόγο τον κράτησαν ρασοφόρο για πολύ καιρό και μόνο μετά από χρόνια τον έντυσαν με το μοναχικό σχήμα. Τώρα είναι ιεροδιάκονος. Με τη χάρη του Θεού, διάγει μια νηφάλια ζωή. Και για τη θαυματουργική συνάντηση λέει ότι ήταν ο ίδιος ο Όσιος Σέργιος που του εμφανίστηκε και τον κάλεσε σε μια νέα ζωή.

* * *

Ο μεγαλόσχημος Αρχιμανδρίτης Νίκων Ντέγιεβ (τον γνωρίζαμε ως Αρχιμανδρίτη Νικόδημο, το μεγάλο σχήμα το έλαβε πριν από το θάνατό του, το 2020) διηγήθηκε την ιστορία μιας γνωστής του γυναίκας, η οποία πήγαινε συνεχώς στον Ιερό Ναό της Αγίας Τριάδας και προσκυνούσε τον έξω τοίχο του ιερού στην πλευρά πίσω από την οποία βρίσκεται η λάρνακα με τα λείψανα του Οσίου Σεργίου. Όταν προσκυνούσε, έλεγε: «Όσιε πάτερ Σέργιε, πρέσβευε υπέρ ημών», του έλεγε κάτι για τις ανάγκες της και προσευχόταν. Και λάμβανε τακτικά βοήθεια από τον Άγιο. Μετά όμως, μια φίλη της, όταν το άκουσε αυτό, με σκεπτικισμό σχολίασε: «Προσκυνάς στον τοίχο του ιερού, αλλά πώς μπορεί να σε ακούσει ο Όσιος Σέργιος; Αυτός είναι μέσα, ενώ εσύ στέκεσαι από έξω. Τι το χρειάζεσαι;» Και η γυναίκα σκανδαλίστηκε με αυτά τα λόγια και σταμάτησε να πηγαίνει. Και να που ο ίδιος ο Όσιος Σέργιος εμφανίστηκε σ' αυτήν, την αποκάλεσε με το όνομά της και της είπε: «Γιατί σταμάτησες να έρχεσαι σε μένα; Πάντα σε έβλεπα, σε ευλογούσα και προσευχόμουν για σένα. Και εσύ σταμάτησες να έρχεσαι». Η γυναίκα μετανόησε για την απιστία της και από τότε άρχισε να ξαναπηγαίνει. Και τώρα βλέπουμε πολλούς ανθρώπους, ειδικά όταν υπάρχει μεγάλη ουρά στον Ιερό Ναό της Αγίας Τριάδας, να πλησιάζουν στο ιερό από την έξω μεριά, να προσκυνούν και να προσεύχονται στον Άγιο Σέργιο.

* * *

Θέλω να μοιραστώ μια ιστορία που σχετίζεται με τον αγαπητό μας γέροντα, Αρχιμανδρίτη Κύριλλο (Πάβλοφ). Τον αγαπούσαμε πολύ και βλέπαμε σε αυτόν να αντανακλάται τρόπον τινά η αγάπη του Οσίου Σεργίου. Ο πατήρ Κύριλλος ήταν κυριολεκτικά άγιος εν ζωή, και όταν επισκεπτόμασταν το κελί του, σε τύλιγε μια τέτοια ζεστασιά αγάπης και καλοσύνης, την οποία εξέπεμπε ο παππούλης, που νόμιζες ότι βρισκόσουν στον ίδιο τον Παράδεισο. Ο πατέρας Κύριλλος υπενθύμιζε συνεχώς στους αδελφούς: «Μην φεύγετε αυτοβούλως από τη Λαύρα του Οσίου Σεργίου. Κρατηθείτε από το μοναστήρι του Σέργιου». Κάποτε όμως, στη σοβιετική εποχή ακόμα, κάποιος αποφάσισε να εκδιώξει τον ίδιο τον πατέρα Κύριλλο, να τον εξορίσει σε άγνωστο μέρος. Ήταν πολύ θλιμμένος και προσευχόταν, και ήταν ανθρωπίνως δύσκολο να γίνει κάτι για να αποτραπεί κάτι τέτοιο.

Ο Όσιος Σέργιος αγκάλιασε το κεφάλι του και του είπε στοργικά: «Δεν θα σε αφήσω να φύγεις από εδώ»

Μια μέρα, ενώ προσκυνούσε τα λείψανα του Οσίου Σεργίου, έσκυψε το κεφάλι του προς την λάρνακα. Ορισμένοι παρατήρησαν ότι δεν σήκωσε αμέσως το κεφάλι του. Από εκείνη τη στιγμή η ψυχή του πατέρα Κύριλλου ηρέμησε. Δεν τον έδιωξαν τελικά από τη Λαύρα. Μετά από καιρό αποκάλυψε σε κοντινούς του ανθρώπους ότι εκείνη τη στιγμή είδε τον ίδιο τον Όσιο Σέργιο να αγκαλιάζει το κεφάλι του και να του λέει στοργικά: «Δεν θα σε αφήσω να φύγεις από εδώ».

* * *

Ολοκληρώνοντας τη μικρή μας αφήγηση για τον Όσιο Σέργιο, τα άγια λείψανα και τα θαύματά του, ας παραθέσουμε μια άλλη μικρή ιστορία. Μια μέρα ήρθε στη Λαύρα ένας άνθρωπος που ήταν δυσαρεστημένος με κάτι και ρώτησε έναν μοναχό που περνούσε από εκεί: «Ποιος είναι ο επικεφαλής εδώ; Θέλω να παραπονεθώ!» Είχε αισθανθεί ότι του φέρθηκαν κάπως άδικα στο μοναστήρι. Ο μοναχός απάντησε ταπεινά: «Εντάξει, ας πάμε στον επικεφαλής». Τον οδήγησε στον Ιερό Ναό της Αγίας Τριάδας, στη λάρνακα του Οσίου Σεργίου: «Να, αυτός είναι ο επικεφαλής». Ο άνθρωπος θύμωσε: «Για ποιον με περνάτε; Αφού είναι νεκρός!» «Δεν έχουμε νεκρούς, ο Θεός μας δεν είναι ο Θεός των νεκρών, αλλά ο Θεός των ζωντανών! Ερχόμαστε κάθε πρωί και παίρνουμε ευλογία από τον Όσιο Σέργιο. Εδώ αναπαύεται το σώμα του, αλλά η ψυχή του κυβερνά το μοναστήρι».

Αυτός ο άνθρωπος κοντοστάθηκε, σκέφτηκε, έφυγε, και μετά έγινε πραγματικός χριστιανός. Επισκεπτόταν τακτικά τη Λαύρα. Διηγόταν μετά ότι εκείνος ο μοναχός τον είχε εντυπωσιάσει με την απλή, αλλά πολύ ειλικρινή, εγκάρδια απάντησή του. Η Λαύρα διοικείται πράγματι από τον ίδιο τον Όσιο Σέργιο, και όποιος απευθύνεται σ' αυτόν με πίστη είναι σίγουρο ότι θα εισακουστεί.