Πως να βρεθείς στον μεταμορφωμένο κόσμο. Μέρος Β

Ιερό τού Αγίου Νεκταρίου

Προσπαθούμε να διατηρήσουμε το πνεύμα του Αγίου Νεκταρίου

Η αδελφή Φιλοθέη μίλησε επίσης για τη σύγχρονη ζωή τού μοναστηριού και τις εντολές τού αγίου:

– Ολόκληρη η ζωή τού μοναστηριού μας είναι θεμελιωμένη στις εντολές τού Αγίου Νεκταρίου. Μπορεί κάποιες εξωτερικές συνθήκες τής μοναχικής μας ζωής να έχουν αλλάξει, προσπαθούμε παρ΄όλα αυτά να διατηρήσουμε το πνεύμα τού Αγίου Νεκταρίου, τη θυσιαστική του υπηρεσία προς τους ανθρώπους.

Προηγουμένως, το μοναστήρι είχε αυτόν τον κανόνα: μετά τη λειτουργία, οι αδελφές δεν μιλούσαν μεταξύ τους όλο το πρωί, προσευχόντoυσαν και παρέμεναν σιωπηλές. Στις μέρες μας, με τον τεράστιο αριθμό προσκυνητών που έχουμε δεν υπάρχει κανένας τέτοιος κανόνας, αλλά προσπαθούμε ακόμα να μιλάμε μόνο για τις δουλειές μας και να μην φλυαρούμε.

Τον καιρό τού Αγίου Νεκταρίου το μοναστήρι ήταν πολύ φτωχό, λείπανε ακόμη και τα απολύτως απαραίτητα. Για παράδειγμα, δεν υπήρχαν ταψιά, και οι αδελφές δεν μπορούσαν να τηγανίσουν κάτι, να μαγειρεύουν τα πιάτα που ετοιμάζουμε στις μέρες μας. Σήμερα μπορούμε να μαγειρέψουμε τα πάντα, αλλά δεν είναι αυτό το σημαντικό. Οι ηλικιωμένοι κάτοικοι των τοπικών χωριών, που επισκέπτονται το μοναστήρι εδώ και πολλές δεκαετίες, από την παιδική τους ηλικία, μαρτυρούν ότι τα πάντα σε μας παραμένουν απλά, δεν έχουμε/κάνουμε τίποτε πομπώδες, δεν έχουμε ειδικές τελετές – όλα είναι ακριβώς όπως στην εποχή τού αγίου.

Προσπαθούμε να διατηρήσουμε την αγάπη που βασίλευε στο μοναστήρι μας την εποχή τού ιδρυτή, προσπαθούμε να βοηθήσουμε τούς αδύναμους και τούς άρρωστους, να υπηρετήσουμε τους ανθρώπους.

Όσον αφορά στο εξωτερικό Τυπικό, αυτό που διατηρείται είναι ότι το πρόσθετο ιερό τής Αγίας Τριάδας παραμένει τόσο μικρό όσο ήταν και την εποχή τού Αγίου Νεκταρίου και επιτρέπεται να εισέρχονται σε αυτό μόνο οι γυναίκες. Οι άνδρες προσεύχονται στο γειτονικό πρόσθετο ιερό, όπου βρίσκονται τα λείψανα τού αγίου.

Το κλίμα εδώ, στην Αίγινα, είναι ζεστό, αλλά εξαιτίας τής υψηλής υγρασίας στα κελιά και τής απουσίας κεντρικής θέρμανσης, ακόμη και με αυτόν τον καιρό κάνει κρύο. Τώρα είναι τα πράματα πιό εύκολα για μάς: έχουμε την δυνατότητα να χρησιμοποιήσουμε θερμάστρες. Την εποχή τού αρχιερέα, οι αδελφές κουβάλαγαν κάρβουνα από κελί σε κελί για να ζεσταθούν. Επίσης, έκαναν ράσα από κουβέρτες, ώστε να μην παγώνουν στο δρόμο και στον ναό.

Καθιστικό στο σπιτάκι τού Αγίου

Παρεκκλήσι με τον τάφο τού Αγίου μέσα σε ένα πευκοδάσος

Το πρόγραμμα τής ημέρας και ο Κανονισμός

Συνήθως ξεκουραζόμαστε 6 ώρες την ημέρα: από τις 9 το βράδυ έως τις 3 το πρωί. Στις 3 το πρωί, οι αδελφές σηκώνονται και διαβάζουν τον Κανόνα τού κελιού. Συνήθως είναι πεντακόσιες, στις μεγαλόσχημες 3000, προσευχές. Κάθε αδελφή έχει τον δικό της επιπρόσθετο ατομικό Κανόνα – έναν ορισμένο αριθμό γονυκλισιών ανάλογα με την φυσική κατάσταση και την ηλικία. Υπάρχουν αδελφές που τελούν ολονύχτια προσευχή, προσεύχονται με ζήλο και, έχοντας την ευλογία, κοιμούνται λιγότερο από το προβλεπόμενο από τον Κανονισμό τής μονής, δηλαδή λιγότερο από 6 ώρες την ημέρα.

Στις 4:30 πηγαίνουμε στο ναό, τον ετοιμάζουμε για την Λειτουργία, ανάβουμε τις λαμπάδες. Στις 5:30 – αρχίζει η ακολουθία. Το μοναστήρι είναι ακόμη κλειστό, και στον Μεσονυκτικό προσεύχονται μόνο αδελφές. Οι πόρτες για προσκυνητές ανοίγουν στις 6 το πρωί και δεν κλείνουν μέχρι το ηλιοβασίλεμα – όλες τις φωτεινές ώρες τής ημέρας. Κάθε μέρα τελούμε μια Λειτουργία, οι ιερείς έρχονται σε μάς.

Οι αδελφές συνήθως λαμβάνουν Κοινωνία 4 φορές την βδομάδα, τις Τρίτες, τις Πέμπτες, τα Σάββατα και τις Κυριακές · υπάρχουν επίσης αδελφές που λαμβάνουν Κοινωνία σε νηστείες και κάνουν νηστεία επιπλέον. Αυτό δεν αποτελεί πρότυπο για όλα τα μοναστήρια ή τούς κοσμικούς ανθρώπους – είναι ο Κανονισμός τής Μονής μας.

Μετά την Λειτουργία, πίνουμε καφέ, τρώμε ελιές και ψωμί, ένα κομμάτι λουκούμι. Στη συνέχεια δουλεύουμε στην υπακοή. Στις μια το απόγευμα – μεσημεριανό. Έχουμε 16 αδελφές – μία Ρωσίδα, δύο Ρουμάνες, και οι υπόλοιπες Ελληνίδες. Οι υπακοές είναι οι συνήθεις για τα μοναστήρια: στον κήπο, στο γεύμα, στη χορωδία, κοντά στα λείψανα. Έχουμε έναν μικρό κήπο, αλλά δεν έχουμε κανένα κατοικίδιο ζώο: ούτε κοτόπουλα, ούτε αγελάδες, ούτε κατσίκες. Περνάμε πολύ χρόνο και ξοδεύουμε πολλή ενέργεια στην υποδοχή προσκυνητών.

Ως καλύτερη υπακοή θεωρούν οι αδελφές το κέντημα στο κελί τους, την ύφανση των κομποσχοινιών και το ράψιμο γιατί μόνο τότε μπορούν να δημιουργούν χωρίς να αποσπώνται από την προσευχή στον Ιησού. Ακόμα και η ξεχωριστή για καθεμία υπακοή στον κήπο δεν μπορεί να συγκριθεί με την υπακοή στο κελί, επειδή στον κήπο ή στα βουνά, στη φύση, το μυαλό αποσπάται από την προσευχή.

Τον καιρό τού αγίου Νεκταρίου, οι αδελφές ξεκουράζονταν για μια ωρίτσα μετά το μεσημεριανό, αλλά τώρα αυτό δεν μάς είναι πάντα εφικτό και εξαρτάται από την υπακοή: όποια έχει υπακοή που επείγει, μπορεί να ξεκουραστεί λίγο αργότερα.

Τον χειμώνα, ο Εσπερινός ξεκινά στις 4 το μεσημέρι, ακολούθως κλείνουμε το μοναστήρι, ενώ το καλοκαίρι μένει ανοιχτό όλη την μέρα και ο Εσπερινός τελείται στις 6 το βράδυ περίπου. Μετά τον Εσπερινό, το δείπνο είναι προαιρετικό, μερικές από τις αδελφές συμμετάσχουν, άλλες όχι. Στη συνέχεια, βραδινός κανονισμός, και οι αδελφές πηγαίνουν στα κελιά τους, προσεύχονται, διαβάζουν τούς Αγίους Πατέρες, συλλογίζονται περί πνευματικών θεμάτων. Δεν είναι ευλογημένο να κρατάνε φαγητό στα κελιά τους, εκτός ίσως από λίγο ψωμί και νερό.

Στο μοναστήρι υπάρχουν λίγες αδελφές και πολλές δουλειές, αλλά θα ήθελα να σημειώσω ότι όλες οι υπακοές μας, με την βοήθεια των προσευχών τού Αγίου Νεκταρίου, εκτελούνται χωρίς ένταση, ήρεμα. Στον κόσμο, τέτοιες εργασίες στον κήπο, για το γεύμα, για την υποδοχή προσκυνητών, θα απαιτούσαν σημαντική προσπάθεια, εδώ όμως, με την βοήθεια των προσευχών τού αγαπημένου μας Αγίου, όλα αυτά φαίνονται εύκολα. Σαν σε παραμύθι ...

Αυλή τής Μονής

Αρχοναρίκι και βιβλιοπωλείο

Αφανής υπηρεσία

Το καλοκαίρι μάς επισκέπτονται πολλοί προσκυνητές, πρέπει να τούς υποδεχόμαστε και να ασχολούμαστε με όλους. Κατά τη διάρκεια τής ημέρας είναι ανοιχτά δύο από τα καταστήματα μας με εικόνες, το παρεκκλήσι με τον τάφο τού Αγίου Νεκταρίου και το σπίτι του αγίου, όπου ζούσε συνεχώς τα τελευταία 12 χρόνια τής ζωής του, από το 1908 έως το 1920. Παντού οι αδελφές υποδέχονται προσκυνητές, απαντούν στις ερωτήσεις τους, τούς δείχνουν πού να πάνε, πού να πάρουν αγίασμα, τούς δίνουν ευλογημένο λάδι και μπουκάλια για νερό.

Όλο αυτό είναι μια αφανής υπηρεσία, που απαιτεί πολλή όμως προσπάθεια και χρόνο, αν σκεφτεί κανείς ότι κατά τη διάρκεια τής ημέρας πρέπει να απαντήσετε στην ίδια ερώτηση διακόσιες φορές, να βοηθήσετε, να φέρετε νερό, να κάνετε καφέ, να δείξετε το δρόμο, την είσοδο στο σπίτι τού αγίου, την τράπεζα, την ιερή πηγή. Μερικές φορές πάτε στην υπακοή, να πλύνετε, για παράδειγμα, και τότε καταφτάνει ένα ολόκληρο λεωφορείο με προσκυνητές. Παρατάτε την υπακοή και πάτε να τούς υποδεχθείτε – πρέπει να επιδεικνύουμε την ετοιμότητα για θυσία που μάς έδωσε εντολή να διατηρήσουμε ο άγιος Νεκτάριος.

Το χειμώνα ζούμε πιο μοναχικά.

Πώς μπορεί κάτι το άλαλο να δοξάζει τον Θεό;

"Όλγα, αυτήν την στιγμή καθόμαστε μέσα sτο ίδιο πευκόδασος, όπου ο Άγιος Νεκτάριος συνομιλούσε με τις αδελφές, ερμήνευε το Ψαλτήριο, απαντούσε σε ερωτήσεις. Μερικές φορές η συζήτηση διαρκούσε τόση πολλή ώρα που σε κάποια στιγμή ακούγονταν το πρωινό λάλημα τών κοκοριών. Κάποτε, οι αδελφές ρώτησαν τον πνευματικό πατέρα ποιό είναι το νόημα τών όσων λέει ο Ψαλμωδός, Βασιλιάς και Προφήτης Δαβίδ: «Πάσα πνοή αινεσάτω τον Κύριον ..». Πώς μπορεί κάτι το άλαλο να δοξάζει τον Θεό;

Αντί για απάντηση ο Άγιος Νεκτάριος άρχισε να προσεύχεται – και οι μοναχές ξαφνικά βρήκαν τον εαυτό τους σε έναν μεταμορφωμένον κόσμο, όπου άκουγαν πώς κάθε δέντρο, κάθε λουλούδι και κάθε χορταράκι τραγουδούσαν δοξάζοντας τον Κύριο".

Κάτω από αυτό το δέντρο, ο Άγιος Νεκτάριος μιλούσε με τις αδελφές

Παράθυρο στο κελί τού Αγίου

Ο Άγιος Νεκτάριος βοηθά πολλούς ασθενείς

Μάς επισκέπτονται πολλοί Ρουμάνοι – αγαπούν πολύ τον Άγιο Νεκτάριο. Τούς ακούτε να λένε: «Αυτός είναι ο άγιος μας!» Ο μεγαλύτερος αριθμός προσκυνητών, όμως, έρχεται σε μάς από τη Σερβία. Μετά από βομβαρδισμούς με βλήματα των οποίων οι κεφαλές ήταν εμπλουτισμένες σε ουράνιο, στην Σερβία γνώρισαν τεράστια αύξηση τού αριθμού των κρουσμάτων καρκίνου. Και ο Άγιος Νεκτάριος βοηθά τούς ασθενείς αυτούς πάρα πολύ.

Εκτός από τα συνηθισμένα λεωφορεία προσκυνητών, έρχονται ολόκληρα λεωφορεία ασθενών με καρκίνο που τρομάζεις να τούς βλέπεις: εξαντλημένοι άνθρωποι στο 3o – 4o στάδιο τής νόσου, όλοι μιλούν από μόνοι τους γι΄αυτό, μιλούν για μεταστάσεις. Και δεν είμαστε πλέον έκπληκτοι όταν οι ίδιοι προσκυνητές έρχονται σε μάς λίγους μήνες αργότερα και μιλούν για σημαντική βελτίωση τής κατάστασής τής υγείας τους ή ακόμη θέλουν να ευχαριστήσουν για τη θεραπεία.

Πολλοί ασθενείς μετά από ένα ταξίδι στον Άγιο Νεκτάριο, πριν να συνεχίσουν τη θεραπεία ή να υποβληθούν σε χειρουργική επέμβαση, κάνουν ιατρικές αναλύσεις ή υποβάλλονται ξανά σε εξέταση. Και τα αποτελέσματα των αναλύσεων και των εξετάσεων δείχνουν πλήρη θεραπεία!

Ασημένια και μεταλλικά τάματα στον Άγιο Νεκτάριο

Οι γιατροί δεν μπορούσαν να πιστέψουν τις εικόνες

Ένας ιερέας, ο πατέρας Dalibor από το Leskovac (Σερβία), μάς διηγήθηκε πώς ήρθαν κάποτε σε αυτόν οι γονείς ενός άρρωστου αγοριού το οποίο παρουσίαζε συμπτώματα εγκεφαλικής βλάβης. Υποβλήθηκε σε αξονική τομογραφία, αποτέλεσμα τής οποίας ήταν ο εντοπισμός τεράστιου όγκου. Το αγόρι έπρεπε να υποβληθεί σε μια περίπλοκη εγχείρηση κρανιοτομίας.

Ο ιερέας ευλόγησε όλους τούς συγγενείς του παιδιού να συμφιλιωθούν, αν κάποτε είχαν χαλάσει τις καρδιές τους, και να διαβάσουν τον Ακάθιστο τού Αγίου Νεκταρίου Αιγίνης για την θεραπεία τού παιδιού – και το αγόρι θεραπεύτηκε τελείως. Οι γιατροί έμειναν άφωνοι, δεν μπορούσαν να το πιστέψουν. Και δεν υπήρχε περίπτωση αμφισβήτησης τής αξιοπιστίας τής εξέτασης καθότι η αξονική τομογραφία τού εγκεφάλου είναι υψηλότατης ακρίβειας.

(Κατά τη διάρκεια τής εξιστόρησης, υπέθεσα σιωπηρά ότι η αδερφή Φιλοθέη είναι γιατρός, και αποδείχτηκε ότι είχα δίκιο: στην ερώτησή μου, απάντησε ότι εργάστηκε ως θεραπεύτρια στη Ρωσία για 7 χρόνια μετά την αποφοίτησή της από την ιατρική Σχολή).

Τάφος του Αγίου

"Πήγαινε σε αυτήν εκκλησία να προσκυνήσεις τον Άγιο Νεκτάριο!"

Αυτή την ιστορία μάς την διηγήθηκε ένας άλλος Σέρβος ιερέας. Όταν ήταν ακόμα νεαρός και δεν σκεφτόταν καν την ιεροσύνη, αλλά εργάζονταν ως οικονομολόγος, η μητέρα του τού φανέρωσε ότι είχε διαγνωσθεί με λευχαιμία. Ήταν πολύ ανήσυχος για την αγαπημένη του μητέρα και μια νύχτα είδε σε ένα όνειρο ένα ναό. Μία φωνή τού έλεγε:

– Πήγαινε σε αυτήν την εκκλησία να προσκυνήσεις τον Άγιο Νεκτάριο!

Ο νεαρός αναγνώρισε τον ναό που ήταν στο Βελιγράδι. Μόλις ξύπνησε, άκουσε στο ραδιόφωνο:

– Η θαυματουργή εικόνα τού Αγίου Νεκταρίου Αιγίνης μεταφέρθηκε στο Βελιγράδι ...

Δεν υπάρχει ίχνος λευχαιμίας

Ο γεμάτος αγάπη γιός πήγε αμέσως στο ναό και προσευχήθηκε στην εικόνα τού Αγίου Νεκταρίου, και ζήτησε την βοήθεια τής προσευχής τού Αγίου. Μετά από την προσευχή, η μητέρα του έπρεπε απλώς να κάνει εξετάσεις ξανά. Οι εξετάσεις έδειξαν ότι δεν υπήρχε καν ίχνος τής λευχαιμίας. Από τότε η μητέρα του είναι εντελώς υγιής και επισκέπτεται συχνά το μοναστήρι μας.

Αλλά αυτό δεν είναι το τέλος τής ιστορίας. Ο πνευματικός αυτού τού νεαρού πήγε στον αρχιερέα τής Επισκοπής τής Νίς (ΣτΜ: τρίτη μεγαλύτερη πόλη στην Σερβία) και τού εξιστόρησε το θαύμα που είχε συμβεί. Ο αρχιερέας άκουσε και απάντησε ότι αυτός ο νεαρός πρέπει να γίνει κληρικός.

Όταν ο πνευματικός μίλησε στο παιδί για την ευλογία τού αρχιερέα, ο νεαρός είδε ένα άλλο όνειρο στο οποίο ο ίδιος ο άγιος Νεκτάριος τού απένειμε το οφφίκιο τού διακόνου σε κάποιον άγνωστο ναό.

Όταν η χειροτονία του νεαρού σε διάκονο έλαβε τελικά χώρα, ο νεαρός συνειδητοποίησε ότι συνέβαινε στον ίδιο τον ναό που είχε δει στο όνειρο. Ο πρώην οικονομολόγος ήταν πλέον ιερέας.

Άγιε πάτερ Νεκτάριε, προσευχήσου στον Θεό για μάς!

Άγιος Νεκτάριος τής Αιγίνης