Η διπλή πνευμονία και η υπερωκεάνια προσευχή

Θέλω να μοιραστώ μια ιστορία για το πώς οι προσευχές ενός ιερέα και γνωστών μας με βοήθησαν να ξεπεράσω την πνευμονία. Ήμουν άρρωστη στη Μόσχα, αλλά προσεύχονταν για μένα πέρα από τον ωκεανό – στην πρωτεύουσα των ΗΠΑ, στην Ουάσιγκτον. Εντάξει, αυτή την αρρώστια εδώ και πολύ καιρό τη θεραπεύουν με επιτυχία. Αλλά τη θεραπεύουν τουλάχιστον για δέκα μέρες, και η βελτίωση έρχεται σιγά-σιγά. Εγώ είχα άλλη ιστορία: μπήκα στο νοσοκομείο σε βαριά κατάσταση, με ρόγχους, υψηλό πυρετό, και την επόμενη μέρα οι γιατροί σοκαρίστηκαν από την καθαρότητα των πνευμόνων μου. Οι γιατροί είπαν ότι συμβαίνουν και φαινόμενα που μπορούμε να τα εξηγήσουμε μόνο ως θαύμα.  

Αρρωσταίνω σπάνια. Έχω συνηθίσει να μη δίνω σημασία στις αρρώστιες και τις περνάω πάντα στο πόδι. Δεν μπορώ να κάθομαι όλη μέρα και να μην κάνω τίποτα. Πέρσι με βρήκε ένα απλό κρυολόγημα που θεώρησα ότι δεν είχα λόγους για να ανησυχώ. Όπως πάντα, συνέχιζα να κάνω πολύωρες βόλτες με τα παιδιά μου, τους πήγαινα σε δραστηριότητες, τους διάβαζα, έτρεχα για ψώνια. Η αρρώστια δεν έφευγε. Μία βδομάδα, δύο, τρείς… δεν έβλεπα βελτίωση. Μάλιστα, είχε χειροτερέψει η κατάσταση της υγείας μου. Δυστυχώς, δεν αντέδρασα ακόμα και σε αυτή την προειδοποίηση και δε άλλαξα τον τρόπο ζωής μου. Έπινα τσάι με μέλι, με μαρμελάδα σμέουρο, υπολόγιζα ότι κάπως θα περάσει: αφού πάντα όλα τελείωναν ομαλά. Μια φορά, ένα πρωί, παραμονή σαββατοκύριακου, δεν μπορούσα να σηκωθώ. Έκαιγα ολόκληρη, είχα πόνους και υψηλό πυρετό. Κάλεσα γιατρό στο σπίτι. Η γιατρός με άκουσε και υποψιάστηκε πνευμονία. Κάλεσε την «Άμεση Βοήθεια». Εκεί που περιμέναμε την ομάδα «Άμεσης Βοήθειας», η παθολόγος με ρωτάει πόσο καιρό είμαι άρρωστη. Της εξήγησα τον τρόπο με τον οποίο συνηθίζω να αντιμετωπίζω τα κρυολογήματα και τις ιώσεις.

Η γιατρός αγανάκτησε:

– Δεν πρέπει τόσο επιπόλαια να αντιμετωπίζετε τα θέματα υγείας. Η πνευμονία δεν εμφανίζεται έτσι απλά. Κάνατε παλληκαριές – και τώρα να, έχετε τα αποτελέσματα του ηρωισμού σας. Έχετε και μικρά παιδιά. Αυτά το χρειάζονται τον αμφίβολο «ηρωισμό» σας;

Η ομάδα της «Άμεσης Βοήθειας» με πήγε στο νοσοκομείο, όπου με έστειλαν αμέσως για ακτινογραφία. Η διάγνωση επιβεβαιώθηκε: διπλή πνευμονία. Μου έγραψαν 10ήμερη θεραπεία με αντιβίωση. Ενέσεις 3 φορές την ημέρα.

Ο άντρας μου έγραψε επιστολή στο γνωστό μας εφημέριο του Ιερού Ναού του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου στην Ουάσιγκτον, τον πρωθιερέα Βίκτωρα Ποτάποβ. Του μίλησε για την αρρώστια μου, για τις ανησυχίες του, και, βεβαίως, τού ζήτησε να κάνει προσευχές. Ο πατήρ Βίκτωρ αποκρίθηκε γρήγορα και τον εφησύχασε ότι στην ακολουθία θα προσεύχεται για την υγεία μου και την γρήγορη ανάρρωσή μου.

Ο άντρας μου μού έστειλε το μήνυμα με την απάντηση του παππούλη για να με στηρίξει.

Το επόμενο πρωί στο νοσοκομείο οι γιατροί έκαναν την καθιερωμένη επίσκεψη. Ο γιατρός με άκουγε πολλή ώρα, μετά έβγαλε το στηθοσκόπιο και με κοίταξε περίεργα. Εγώ τρόμαξα: άραγε συμβαίνει κάτι κακό; Στο κεφάλι άρχισαν να με πλημμυρίζουν διάφορες σκέψεις: τα δύο από τα τέσσερα παιδιά μας είναι ακόμα μικρά. Πόσο θέλω να υποδεχτώ μαζί με την οικογένειά μου την άνοιξη και το Πάσχα. Πόσο δε θέλω να είμαι βαριά άρρωστη και να πεθάνω!..

Ο γιατρός ξαναρωτάει το επίθετό μου, το όνομα, ημερομηνία γέννησης και τα συγκρίνει με αυτά που γράφει η κάρτα μου.

– Κάτι δεν πάει καλά; - ρωτάω εγώ συνεσταλμένη.

– Δεν ξέρω τι να πω. Απορώ. Η ακτινογραφία έδειξε διπλή πνευμονία. Και τώρα δεν έχετε βαριά αναπνοή. Εγώ ακούω σχεδόν καθαρά πνευμόνια. Χτες ήταν τελείως διαφορετική η εικόνα, και δεν είχαμε αμφιβολίες στη διάγνωση. Δεν υπάρχει περίπτωση μέσα σε μια μέρα να έχουμε τέτοιες αλλαγές στα πνευμόνια.

– Μήπως την πλάκα μου την μπέρδεψαν με κάποιου άλλου; Και αυτός τώρα να μην παίρνει τη θεραπεία του;…

– Δεν μπορεί να έχει γίνει μπέρδεμα, μόνο και μόνο επειδή μόνο σε σας από όλο το νοσοκομείο έκαναν ακτινογραφία. Για μένα είναι αίνιγμα.

Ο γιατρός κάλεσε τους συναδέλφους του και έκαναν συμβούλιο. Με άκουγαν για πολλή ώρα και άλλοι δυο γιατροί. Προσεκτικά κοιτούσαν την ακτινογραφία και σήκωναν τους ώμους. Πριν βγει από το θάλαμο, ένας από τους γιατρούς είπε:

– Είστε πολύ τυχερή. Καμιά φορά συμβαίνει στη ζωή κάτι τέτοιο, που δεν μπορούμε να το εξηγήσουμε επιστημονικά. Ανήκει στην κατηγορία των απίστευτων… Θαύμα, ίσως… Όταν πάρετε εξιτήριο, ανάψτε ένα κερί στην εκκλησία.

Ο γιατρός αποφάσισε να μην αλλάξει το πρόγραμμα της θεραπείας, επειδή, παρόλο που δεν είχα ρόγχους, ήμουν κουρασμένη, νύσταζα, ένιωθα αδυναμία και δεν είχα όρεξη. Οι εξετάσεις αίματος έδειξαν μεγάλη ποσότητα λευκών αιμοσφαιρίων: ο οργανισμός πάλευε την ασθένεια.

Αργότερα, στον άντρα μου είπα πως η ακτινογραφία ήταν λάθος και οι γιατροί βιάστηκαν να κάνουν τη διάγνωση. Και ο άντρας μου μού απαντάει:

– Γιατί «έκαναν λάθος»; Εκείνη τη μέρα που σε πήρε η «Άμεση Βοήθεια» εσύ ήσουν τόσο χάλια! Δεν μπορούσες να μετακινηθείς. Δεν μπορούσες μόνη σου να μαζέψεις τα πράγματά σου για το νοσοκομείο. Δεν ήθελα να σου το πω, αλλά το χρώμα του προσώπου σου με τρόμαξε πάρα πολύ. Ποτέ δε σε έχω δει σε τέτοια κατάσταση. Εμείς όλοι αγχωνόμασταν πολύ. Τα παιδιά ανησυχούσαν, έκλαιγαν στα κρυφά.

– Και πώς να εξηγήσεις το ότι ο γιατρός δεν άκουγε ρόγχους το πρωί; Πολύ περίεργα είναι: μια μέρα πριν είχα ρόγχους, και μέσα σε μια νύχτα εξαφανίστηκαν; Υπάρχει περίπτωση να έχει συμβεί κάτι τέτοιο; - συνέχιζα εγώ τις αντιρρήσεις μου.

– Πόσο ολιγόπιστοι που είμαστε! … Εσύ νομίζεις ότι και τόσοι γιατροί μαζί έκαναν λάθος και τα μηχανήματα τους παραπλάνησαν;… Ναι, είναι πιο βολικό να το εξηγείς έτσι. Γιατί δε σκέφτηκες όμως ότι έγινε θαύμα; Για σένα ο πατήρ Βίκτωρ και όλος ο ναός προσεύχονταν – και ο Κύριος άκουσε την προσευχή τους. Και βέβαια, ήταν θαύμα.