«Μάμα Γκαμπριέλι»

O Όσιος Oμολογητής Γαβριήλ (Ουργκεμπάντζε) Η Μτσχέτα ήταν στην αρχαιότητα πρωτεύουσα της Γεωργίας. Αυτή η μικρή πόλη προσελκύει σήμερα τουρίστες και προσκυνητές. Υπάρχει λόγος. Εδώ βρίσκονται τα περίφημα μοναστήρια: Ντζβάρι, Ζενταζένι, Σβετιτσχοβέλι, Σαμταβρό. Ποτάμι αναξιοπαθούντων ανθρώπων ρέει ασταμάτητα προς το γυναικείο μοναστήρι Σαμταβρό. Πηγαίνουν στον τάφο του γέροντα Γαβριήλ (Ουργκεμπάντζε) που είχε αγιοκαταταχτεί στη χορεία των αγίων από την Εκκλησία της Γεωργίας στις 20 Δεκεμβρίου του 2012. Κάτι που ήταν ασυνήθιστο σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, 17 μόλις χρόνια μετά την κοίμησή του.

Ο εκδοτικός οίκος «Σβιατάγια Γκορά», το 2006, δημοσίευσε «Το διάδημα του γέροντα», ένα πολύ ωραίο βιβλίο για τη ζωή του. Δεν το διαβάζεις απλά, το καταβροχθίζεις, δεν μπορείς να σταματήσεις. Τον γέροντα τον έλεγαν «η μεγάλη αγάπη του 20^ου αιώνα». Συχνά έφερε στο στήθος ταμπελίτσα που έγραφε: «Ο άνθρωπος χωρίς αγάπη είναι σαν κανάτα χωρίς πάτο».

Ένας άνθρωπος γεμάτος αγάπη

Aliis inserviendo consumor.
Υπηρετώντας τους άλλους, αναλώνω τον εαυτό μου
Λατινική παροιμία

Ο Όσιος Ομολογητής Γαβριήλ (Ουργκεμπάντζε) γεννήθηκε στις 26 Αυγούστου του 1929. Το κοσμικό του όνομα ήταν Γκοντέρντζι. Η μητέρα του για πολύ καιρό δε συμφωνούσε με την κλήση του γιού της προς τον μοναχισμό, αλλά προς το τέλος της ζωής της συμφιλιώθηκε με την επιλογή του, και αργότερα έλαβε και η ίδια τη μοναχική κουρά. Έχει ενταφιαστεί στο μοναστήρι Σαμταβρό, όπως και ο γιος της.

Ο Γκοντέρντζι πίστεψε πολύ νωρίς, στην παιδική του ηλικία. Μια φορά δύο γειτόνισσες μάλωναν μεταξύ τους, και μια από αυτές είπε: «Με σταύρωσες σαν τον Χριστό». Το αγόρι απόρησε για το τι σημαίνει «σταυρώνω» και ποιος είναι ο Χριστός. Και άρχισε να το ψάχνει. Οι μεγαλύτεροι τον έστειλαν στην εκκλησία για να βρει την απάντηση. Ο φύλακας τον συμβούλεψε να διαβάσει το Ευαγγέλιο. Μάζεψε χρήματα, αγόρασε το Ευαγγέλιο και μετά από μερικά χρόνια το ήξερε σχεδόν απέξω.

Η επιθυμία να γίνει μοναχός του εμφανίστηκε ήδη από την εφηβεία. Αργότερα, ο γέροντας έλεγε: «Δεν υπάρχει μεγαλύτερος ηρωισμός από το μοναχισμό». Και με όλη του τη ζωή το αποδείκνυε.

Τη μοναχική κουρά την έλαβε στα 26 του χρόνια και έλαβε το όνομα το Οσίου Γαβριήλ του Αγιορείτη, του γέροντα ο οποίος πέρασε πάνω στα κύματα και έφερε στην ακτή του Αγίου Όρους την εικόνα της Παναγίας των Ιβήρων που είχε φτάσει εκεί πλέοντας στη θάλασσα. Ο πατήρ Γαβριήλ ευλαβούνταν ιδιαίτερα το θαυματουργό αντίγραφο της εικόνας της Παναγίας των Ιβήρων που φυλάσσεται στην Ιερά Μονή Σαμταβρό.

Στην αυλή του σπιτιού του στην οδό Τετριτσκαρόϊσκαγια, στην Τιφλίδα, ο πατήρ Γαβριήλ έκτισε πολύτρουλη εκκλησία. Την έκτιζε με τα χέρια του και την τελείωσε γύρω στο 1962. Τις εικόνες για αυτή την εκκλησία ο πατήρ Γαβριήλ τις έβρισκε στις χωματερές της πόλης, όπου, εκείνα τα χρόνια της αθεΐας, μαζί με τα σκουπίδια έφερναν και πετούσαν και πολλά κειμήλια. Μερικές φορές έψαχνε στις χωματερές για ολόκληρες μέρες. Είχε μικρό εργαστήριο όπου καθάριζε τις εικόνες και έκανε κάδρα από διάφορα υλικά. Οι τοίχοι της εκκλησίας του ήταν κατάμεστοι από εικόνες. Ακόμα και φωτογραφίες εικόνων από κοσμικά περιοδικά τα έβαζε σε κάδρα.

Στις 1 Μαΐου του 1965, την ώρα της πορείας, ο ιερομόναχος Γαβριήλ έκαψε το 12μετρο πορτραίτο του Λένιν που είχε τοποθετηθεί στο κτίριο του Ανώτατου Σοβιέτ της Σοβιετικής Δημοκρατίας της Γεωργίας και άρχισε να κηρύττει τον Χριστό στους παραβρισκόμενους. Τον έδειραν ανελέητα και τον έκλεισαν στο κρατητήριο της ΚαΓκεΜπε της Γεωργίας. Στην ανάκριση ο πατήρ Γαβριήλ ισχυριζόταν ότι το έκανε επειδή «δεν πρέπει να λατρεύουμε άνθρωπο. Εκεί, στη θέση του πορτραίτου του Λένιν έπρεπε να βρίσκεται η εικόνα της Σταύρωσης του Χριστού. Δεν τη χρειάζεται τη δόξα ο άνθρωπος. Πρέπει να γράφουμε: ”Δόξα στον Κύριο Ιησού Χριστό”». Τον Αύγουστο του 1965, πήγαν τον πατέρα Γαβριήλ στο ψυχιατρικό νοσοκομείο για εξετάσεις. Εκεί διαγνώστηκε ως τρελός. Η διάγνωση έγραφε: «ψυχοπαθητική προσωπικότητα, πιστεύει στον Θεό και στους αγγέλους». Του έδωσαν βεβαίωση ψυχασθενούς. Αλλά μετά του συνέβαιναν και άλλα περίεργα πράγματα. Οι ιεράρχες της Εκκλησίας, προκειμένου να κατευνάσουν τις Αρχές, δεν του επέτρεπαν να μπαίνει στο ναό, δεν τον άφηναν να παρακολουθεί τις ιερές ακολουθίες και τον έδιωχναν. Ο πατερούλης δεν είχε τη δυνατότητα να κοινωνάει, κάτι που το επιθυμούσε με όλη του την ψυχή. Μπορούσε για πολλές μέρες να μην τρώει, να μην κοιμάται, αλλά να ζει χωρίς την εκκλησία δεν μπορούσε. Και ο γέροντας, καθώς δεν μπορούσε να κάνει κάτι για αυτό, συχνά έκλαιγε και άνοιγε την ψυχή του στις αδελφές του.

Στην Ιερά Μονή Σαμταβρό ο πατήρ Γαβριήλ εγκαταστάθηκε την δεκαετία του 1980. Τα τελευταία χρόνια ζούσε στο στρόγγυλο πύργο του μοναστηριού. Οι μοναχές τον πρώτο καιρό εκπλήσσονταν με τις σαλότητες του γέροντα, μέχρι που είδαν σε αυτές μια ιδιαίτερη άσκηση. Στην αρχή τους φαίνονταν παράξενο που για πολύ καιρό ζούσε σε κοτέτσι, όπου οι τοίχοι είχαν μεγάλες ρωγμές, και το χειμώνα περπατούσε ξυπόλυτος… Η συμπεριφορά του γέροντα δεν χωρούσε σε καλούπια, δεν αντιστοιχούσε σε συμβατικούς ανθρώπινους τρόπους. Αλλά μετά άρχισαν να νιώθουν ότι αυτός εξέπεμπε ασυνήθιστη αγάπη, ότι αγαπάει τους πάντες. Συχνά, ο γέροντας τις μάλωνε τις αδελφές. Ζητούσε υπακοή από αυτές, τις ανάγκαζε να κάνουν διάφορα πράγματα μέχρι που μπορούσε να τις αναγκάσει να τρώνε από άπλυτα πιάτα. Αλλά δεν πλήγωνε, μια και στα μάτια του έλαμπε τρυφερή αγάπη.

Έπαιρνε μαζί του στην Τιφλίδα την ηγουμένη Θεοδώρα, όταν αυτή ήταν ακόμα μοναχή, και την έβαζε να ζητιανεύει. Ζητιάνευαν οι δυο τους και μετά ο γέροντας ό,τι μάζευαν τα έδινε όλα στους φτωχούς. Όταν χρησιμοποιούσαν ταξί, ήταν φορές που μπορούσε να βάλει ακόμα και τις φωνές στον ταξιτζή μέχρι και να μην του δίνει καθόλου λεφτά, αν και άλλες φορές μπορούσε να πληρώνει πολύ παραπάνω από το κανονικό.

Τη Μεγάλη Βδομάδα από το κελλί του ακουγόταν συνέχεια κλάμα. Κάποιοι είχαν δει ότι την ώρα της προσευχής σηκωνόταν από τη γη 40-50 εκατοστά και ακτινοβολούσε φως. Οι πιστοί ευλαβούνταν τον πατέρα Γαβριήλ ως μεγάλο ασκητή, τον επισκέπτονταν ως ζωντανό άγιο. Όταν ο γέροντας δεχόταν τους πολυπληθείς επισκέπτες, πάντα νοιαζόταν να έχουν στο τραπέζι τον «καθηγητή» - έτσι ονόμαζε το κόκκινο κρασί. Αν και πολύ απλόχερα κερνούσε τους επισκέπτες, ο ίδιος δεν έτρωγε σχεδόν τίποτα. Ο παππούλης έλεγε ότι πρέπει να τρεφόμαστε με την Θεία αγάπη και όχι μόνο με τρόφιμα.

Ο Οτάρ Νικολαϊσβίλι ήταν πνευματικό τέκνο του παππούλη και συχνά πήγαινε στο κελλί του. Μια φορά, ο πατήρ Γαβριήλ ξαφνικά του είπε ότι έπρεπε εκείνη τη στιγμή, επειγόντως, να πάνε στο μοναστήρι του Αγίου Αντωνίου του Μαρτκόπ. Ο Οτάρ ταράχθηκε επειδή το αυτοκίνητό του δε λειτουργούσε καλά. Είχε σοβαρά προβλήματα. Ο παππούλης επέμεινε και έστω με δυσκολία ξεκίνησαν. Ο δρόμος είχε ανηφόρα, το αυτοκίνητο «άρχισε να βήχει και να φταρνίζεται», αλλά ο γέροντας του λέει: «Παιδί μου, μην ανησυχείς, μαζί μας στο πίσω κάθισμα έρχεται ο ίδιος ο Όσιος Αντώνιος του Μαρτκόπ, αλλά μη γυρίσεις το κεφάλι». Και το αυτοκίνητο ξαφνικά άρχισε να τρέχει τόσο γρήγορα που ο Οτάρ αναγκάστηκε να πατάει φρένο. Μόλις πέρασαν τις πόρτες του μοναστηριού, το αυτοκίνητο αμέσως έσβησε. Την ίδια ώρα σε εκείνο το σημείο μπήκαν και μερικοί οπλισμένοι άνθρωποι με άγριες διαθέσεις. Ο γέροντας αμέσως βγήκε μπροστά και τους είπε: «Πυροβολείστε εμένα». Αυτό ξάφνιασε και αφύπνισε τους κακοποιούς και έτσι έφυγαν από το μοναστήρι.

Σύμφωνα με τη διαθήκη του γέροντα, το σώμα του το τύλιξαν με μουσαμά και το έθαψαν εκεί όπου ασκήτευε η Αγία Νίνα. Ο πατήρ Γαβριήλ πέθανε στις 2 Νοεμβρίου του 1995 από ασκίτη. Υπέφερε πολύ από τους πόνους αλλά δεν το έδειχνε καθόλου.

Μετά το θάνατό του, στον τάφο του άρχισαν να γίνονται αμέτρητα θαύματα και ιάσεις. Τον γέροντα τον ευλαβείται βαθιά όλη η Γεωργία.

Η ιστοσελίδα «Ο γέροντας Γαβριήλ ο Ομολογητής του Χριστού» του Ιερού Ναού της Μεταμόρφωσης Σαμταβρό και της Ιεράς Μονής της Αγίας Νινό είναι αφιερωμένη στον αρχιμανδρίτη Γαβριήλ.

Πολλοί δημοφιλείς άνθρωποι έχουν κάνει σχόλια για τον γέροντα. Ανάμεσα τους είναι:

Η ηγουμένη της Ιεράς Μονής Γκόρνενσκιϊ (Ιεροσόλυμα): «Έχετε αληθινό γέροντα. Είστε στον παράδεισο…»

Ο μεγαλόσχημος αρχιμανδρίτης Βιτάλιος (Σιντορένκο): «Ο μοναχός Γαβριήλ είναι ο μέγας μοναχός».

Μερικά από τα αποφθέγματα του γέροντα

Όποιος μάθει να αγαπάει, αυτός θα είναι και ευτυχισμένος. Μόνο μη νομίζετε ότι η αγάπη είναι υπόθεση έμφυτου ταλέντου. Μπορούμε να μάθουμε να αγαπάμε και αυτό πρέπει να το κάνουμε.

Χωρίς θυσία για τον Κύριο και για τον πλησίον δεν θα καταφέρουμε τίποτα στην πνευματική ζωή. Χωρίς θυσία δε θα μάθεις να αγαπάς.

Ο Θεός δε δέχεται κούφια λόγια. Ο Θεός αγαπάει τις πράξεις. Καλές πράξεις, αυτή είναι η αγάπη.

Να ζεις έτσι ώστε να σε αγαπάει όχι μόνο ο Θεός αλλά και οι άνθρωποι. Δεν υπάρχει τίποτα πάνω από αυτό.

Η διαθήκη του αρχιμανδρίτη Γαβριήλ

Δόξα τω Χριστώ τω Θεώ!

Από τον Αγιώτατο και Μακαριώτατο Πατριάρχη πάσης Γεωργίας Ηλία Β’ ζητάω συγχώρεση και ευλογία. Σε όλο τον ιερατικό και μοναχικό σχήμα αφήνω την ευλογία και τη συγχώρεση-συμφιλίωσή μου. Ο Θεός είναι Αγάπη. Όμως, παρόλο που προσπαθούσα πολύ να φτάσω στην αγάπη προς τον Θεό και τον πλησίον, σύμφωνα με την εντολή του Κυρίου, δεν το κατάφερα. Η αγάπη είναι ο δρόμος για να αποκτήσει ο άνθρωπος τη Βασιλεία των Ουρανών σε αυτόν τον ορατό κόσμο και την κληρονομιά της Αιωνιότητας (της Αιώνιας Ζωής). Να με κηδέψετε χωρίς φέρετρο, σε μανδύα. Να είστε καλοί και ταπεινοί. Ο Κύριος μάς μνημονεύει όταν είμαστε ταπεινοί, καθώς στους ταπεινούς χαρίζει την χάρη Του. Μπροστά σε κάθε γεννημένο από τον Θεό άνθρωπο να φέρεστε με ταπείνωση, καλοσύνη και αγάπη. Την αγάπη προς όλους την κρατώ μαζί μου, και προς τους ορθόδοξους και προς κάθε γεννημένο από τον Θεό άνθρωπο. Ο σκοπός της ζωής όλου αυτού του ορατού κόσμου είναι να αξιωθούμε τη Βασιλεία του Θεού, να πλησιάσουμε τον Θεό και να κληρονομήσουμε την Αιώνια Ζωή. Όλα αυτά σας τα εύχομαι. Με την ευλογία μου σας εγκαταλείπω. Είθε να μη χάσει κανείς το μέγα έλεος του Θεού και είθε να αξιωθούμε όλοι τη Βασιλεία. Ουκ έστιν άνθρωπος, ος ζήσεται και ουχ αμαρτήσει. Μόνο εγώ είμαι μεγάλος αμαρτωλός, από πολλές πλευρές ανάξιος και πολύ αδύναμος. Με όλη την αγάπη μου, σας ικετεύω: όταν περνάτε από τον τάφο μου, να ζητάτε συγχώρεση για μένα, τον αμαρτωλό. Χώμα ήμουν, στο χώμα επέστρεψα.

Η προσευχή του γέροντα Γαβριήλ

Κύριε, σε ικετεύω, από τους ουρανούς επάκουσον ημάς, επίβλεψον εφ’ημάς, χάρισε το έλεός Σου, εν ειρήνη επίτρεψέ μας να πορευόμαστε στο δρόμο Σου, να τηρούμε τις εντολές Σου και να αρνούμαστε το κακό. Δίδαξόν μας, Κύριε, να προσευχόμαστε ενώπιόν Σου και να τηρούμε τον άγιο νόμο Σου, έτσι ώστε η καρδιά μας να είναι αφοσιωμένη σε Σένα και να ζούμε όλοι κατά τον άγιο νόμο Σου.

***

Στον τάφο του γέροντα Γαβριήλ

Γκριζοπράσινο μαρμάρινο μνήμα με σταυρό επάνω. Παρτέρι. Πολλές μικρές εικόνες. Ακοίμητο καντήλι. Μπουκαλάκια με λάδι. Που και που νεαρός ή κοπέλα παίρνουν από τους εισερχόμενους μπουκαλάκια με λάδι και τα συμπληρώνουν με λάδι από το καντήλι, προσεκτικά σκουπίζοντας τις σταγόνες που χύθηκαν.

Ο πατήρ Δαβίδ λειτουργεί στον τάφο

Πάνω από τον τάφο, υπάρχει ένα μεγάλο σκέπαστρο για προστασία από τον καύσωνα το καλοκαίρι και από τη βροχή στην κακοκαιρία. Στο παρτέρι έχουν βάλει μαύρο στεγνό χώμα που το συμπληρώνουν όταν χρειάζεται. Δύο παγκάκια και μια μικρή σκηνή στην οποία βρίσκεται συνέχεια η μοναχή Παρασκευή που γνώριζε πολύ καλά τον γέροντα. Ήταν η βοηθός του. Η μοναχή Παρασκευή φυλάει γυάλινο σωλήνα με το άφθαρτο αίμα του και σταυρώνει με αυτό προσκυνητές και τουρίστες, γνωστούς και άγνωστους. Πολλοί τη χαιρετάνε, κάποιοι της μιλάνε για πολλή ώρα.

Στον τάφο του γέροντα πάντα έχει πολύ κόσμο. Ιδιαίτερα, τα Σαββατοκύριακα. Καθόμουν στο παγκάκι και παρακολουθούσα τους προσκυνητές. Όλα τα πρόσωπα είναι συγκεντρωμένα στην προσευχή. Σχεδόν όλοι γονατίζουν και, καθώς βγάζουν σταυρούς ή άλλα αντικείμενα, τα ακουμπάνε στο χώμα. Ακουμπάνε με τις παλάμες τους τον τάφο και έτσι προσεύχονται για πολλή ώρα. Φέρνουν μωρά. Κάποια από αυτά τα βάζουν κατευθείαν πάνω στον τάφο. Εκπλήσσει ο αριθμός νεαρών αντρών.

Καθώς πήγαινα στον τάφο του γέροντα κάθε μέρα, διαπίστωσα ότι εκεί νιώθεις ιδιαίτερη χάρη και ηρεμία. Δε σκέφτεσαι τίποτα, δε θυμάσαι τίποτα, δεν αγχώνεσαι. Στην ψυχή επικρατεί ασυνήθιστη ειρήνη. Οι Γεωργιανοί ονομάζουν τον γέροντα «Μάμα Γκαμπριέλι» που σημαίνει «Πάτερ Γαβριήλ», κάτι το οποίο συνήθισα αμέσως και εγώ. Δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί καθόμουν στον τάφο για τόσες πολλές ώρες. Συχνά επικοινωνούσα με το χαρούμενο και βροντόφωνο παππούλη που λειτουργεί στο Σβετιτσχοβέλι – τον πρωθιερέα Δαβίδ. Χαιρετούσε πολύ χαρούμενα και τους τουρίστες και τους προσκυνητές, γνωστούς και άγνωστους. Σε όλους τους ρώσους έλεγε: «Καλώς ήρθατε! Εμείς εδώ στη Γεωργία σας αγαπάμε πολύ και πάντα σας περιμένουμε. Να έρχεστε». Ο πατήρ Δαβίδ συνέχεια είτε βάπτιζε είτε στεφάνωνε είτε πουλούσε κεριά στο εκκλησιαστικό κιόσκι. Όταν με έβλεπε, με ρωτούσε: «Τι σχέδια έχεις; Τι άλλο έχεις δει, που ήσουν;»

Μια φορά, τον ρώτησα αν γνώριζε τον γέροντα Γαβριήλ. Με διαβεβαίωσε ότι τον ήξερε και πολύ καλά μάλιστα. Με ρώτησε αν γνωρίζω για το θαύμα που έγινε μερικά χρόνια μετά την κοίμηση του παππούλη, με το αίμα του στο γυάλινο σωλήνα. Όχι; Και μου διηγήθηκε την ακόλουθη ιστορία.  

Τις τελευταίες βδομάδες της ζωής του, ο γέροντας είχε σοβαρά προβλήματα υγείας. Είχε ασκίτη και προβλήματα με το στομάχι. Ένας πολύ καλός γιατρός, χειρούργος, ο Ζουράμπ Γεώργιεβιτς Βαράζι ερχόταν στο Σαμταβρό για τον γέροντα. Λίγες μέρες πριν από την κοίμησή του, ο γιατρός αποφάσισε να του πάρει αίμα για εξετάσεις. Ο πατήρ Γαβριήλ στην αρχή αρνιόταν, αλλά όταν ο γιατρός του είπε ότι θα τον τιμωρήσει ο Θεός αν δεν θεραπεύει τους ασθενείς του όπως πρέπει, εκείνος τελικά δέχτηκε.

Σε ένα συνηθισμένο γυάλινο σωλήνα είχαν βάλει 10 ml αίματος. Ένας συνάδελφος του Ζουράμπ Γεώργιεβιτς μπήκε στο αυτοκίνητο και ξεκίνησε για την Τιφλίδα. Στο δρόμο, ο σωλήνας γλίστρησε από τα χέρια του, έπεσε, το καπάκι άνοιξε και το αίμα χύθηκε. Είχαν μείνει μόλις 2 ml. Στο εργαστήριο τον καθησύχασαν ότι και τα 2 ml είναι αρκετά και έκαναν την εξέταση.

Την επόμενη μέρα, η κατάσταση της υγείας του γέροντα Γαβριήλ χειροτέρεψε. Έπρεπε να κάνουν εγχείρηση. Αλλά ο γέροντας αρνιόταν επίμονα. Το βράδυ κοιμήθηκε.

Μετά από λίγα χρόνια, ο συγκεκριμένος συνάδελφος του γιατρού τον πήρε τηλέφωνο και του είπε ότι απρόσμενα, την ώρα που έκανε επισκευή στο εργαστήριο, είχε βρει ξεχασμένο το σωλήνα με το αίμα που είχαν πάρει από τον γέροντα Γαβριήλ, τέσσερα χρόνια πριν. Και αυτό το αίμα ήταν λες και ήταν φρέσκο! Ο Ζουράμπ Γεώργιεβιτς δεν το πίστευε. Ο συνάδελφος πήγε να τον συναντήσει. Πράγματι, το αίμα δεν είχε πήξει, δεν είχε στεγνώσει, δεν είχε πάθει αποσύνθεση. Ο γιατρός με μια σύριγγα έβγαλε μια σταγόνα, την έβαλε στο γυάλινο πλακίδιο και την πήγε στο εργαστήριο. Η εξέταση έδειξε ότι όλα ήταν φυσιολογικά!

Ούτε οι ίδιοι δεν καταλάβαιναν αυτό που διαπίστωσαν. Ο γιατρός πήγε στον πατριάρχη και του είπε ότι είχαν πάρει αίμα από τον πατέρα Γαβριήλ, τέσσερα χρόνια πριν, και αυτό ακόμα είναι σε μια κατάσταση, λες και το πήραν χτες. Δεν είναι θαύμα; Ο Αγιώτατος συμβούλεψε το αίμα αυτό να ενταφιαστεί εκεί που αναπαύεται ο πατήρ Γαβριήλ. Το γυάλινο σωλήνα τον έβαλαν μέσα στο χώμα στον τάφο του γέροντα στο μοναστήρι Σαμταβρό. Εκεί άρχισαν να γίνονται θαύματα και οι άνθρωποι που έρχονταν από όλες τις άκρες της Γεωργίας έπαιρναν μαζί τους ιαματικό λάδι και χώμα. Συνέχεια έσκαβαν τον τάφο, γι’ αυτό η μοναχή Παρασκευή που φροντίζει τον τάφο, τον πήρε από το χώμα. Και με αυτόν το σωλήνα τώρα σταυρώνει όλους τους προσκυνητές που έρχονται στον τάφο.

Οι νιόπαντροι παίρνουν ευλογία

Μια φορά, μια ηλιόλουστη μέρα, δεν είχε πολύ κόσμο στον τάφο. Καθόμουν στο παγκάκι στη σκιά μιας πλούσιας κληματαριάς και διάβαζα το Ευαγγέλιο, το Ψαλτήρι, παρακολουθούσα τους επισκέπτες που προσέρχονταν.

Πρόσεξα έναν άντρα ο οποίος οδηγούσε με το χέρι έναν παχουλό, λίγο αναστατωμένο έφηβο. Ο πατέρας εξηγούσε ήρεμα κάτι στο γιό του, και ήταν σαν να τον παρότρυνε. Πλησίασαν τον τάφο. Ο πατέρας προσπάθησε να βάλει το γιο του να γονατίσει, αλλά εκείνος αρνιόταν, αντιστεκόταν και ξαφνικά άρχισε να ταλαντεύεται και να πατάει από το ένα πόδι στο άλλο: μπρος-πίσω, μπρος-πίσω. Οι κινήσεις γίνονταν όλο και πιο γρήγορες και απότομες. Τότε ήρθε η μητέρα Παρασκευή, έβγαλε το σωλήνα με το αίμα του γέροντα και με μια γρήγορη και σβέλτη κίνηση σταύρωσε το κεφάλι του έφηβου. Εδώ έγινε κάτι το παράξενο: το παιδί έβγαλε δυνατές κραυγές, που έμοιαζαν με χλιμίντρισμα αλόγων. Έφυγε τρέχοντας από κει, αλλά ακριβώς όπως τα άλογα: καλπάζοντας. Ο πατέρας έτρεξε πίσω του. Μετά από ένα τέταρτο περίπου, εμφανίστηκαν ξανά για να επαναληφθεί η ίδια ιστορία. Μετά, ξανά και ξανά. Μόνο που κάθε φορά το παιδί όλο και περισσότερο δεν ήθελε να πλησιάζει: κάποια δύναμη δεν του το επέτρεπε.

***

Μετά από πολλές επισκέψεις μου στον τάφο του γέροντα, άρχισαν να μου συμβαίνουν εκπληκτικά πράγματα. Θα έλεγα ότι ο μάμα Γκαμπριέλι με πήρε κάτω από τη σκέπη του, άρχισε να με βοηθάει πολύ δυναμικά και να με φροντίζει. Είχα πολλές πειστικές εμπειρίες.

Θα διηγηθώ κάποιες από αυτές.

Όταν σχεδίαζα να επισκεφτώ για δεύτερη φορά τη Γεωργία, ο πνευματικός μου ζήτησε να του φέρω χειροποίητη εικόνα του μάμα Γκαμπριέλι. Προσπάθησα να την παραγγείλω στο μοναστήρι Σαμταβρό, αλλά μου αρνήθηκαν επειδή δεν αγιογραφούν για ιδιώτες. Πέρασα από τα καταστήματα της Τιφλίδας, αλλά δεν μου άρεσε ούτε μια από αυτές. Άρχισα να προσεύχομαι στον τάφο. Και ξαφνικά βγαίνει από τη σκηνή ένας νεαρός και ρωτάει: «Ποιος είναι εδώ από τη Ρωσία; Μπείτε μέσα, σας προσκαλεί ο παππούλης».

Έκπληκτη μπαίνω μέσα. Μέσα στη σκηνή όλοι οι τοίχοι είναι κατάμεστοι από εικόνες. Η καρδιά μου σταμάτησε. Κοιτάω γύρω: η μητέρα Παρασκευή, η ηλικιωμένη μοναχή στο σκαμνάκι και ο χαμογελαστός πρωθιερέας Δαβίδ. Μου έδωσε ένα μπουκαλάκι με λάδι και μια αρκετά μεγάλη χάρτινη εικόνα του γέροντα. Μόλις που την κοίταξα, κατάλαβα ότι ακριβώς μια τέτοια εικόνα θα ταίριαζε για τον παππούλη μου. Ναι, αλλά που να βρω αγιογράφο; Γονάτισα στον τάφο του γέροντα και του ζήτησα να με βοηθήσει.

Την επόμενη μέρα, στο Ναό Κασβέτι, γνώρισα τον πρωθιερέα Ελισμπάρ Οτιασβίλι. Στη διάρκεια της συνομιλίας μας μου σύστησε μια νέα γυναίκα, τη Μήδεια, μητέρα τεσσάρων παιδιών.

– Παρεμπιπτόντως, η Μήδεια αγιογραφεί, - μου είπε.

Έτσι, η Μήδεια Δαβιτάντζε αγιογράφησε μια υπέροχη εικόνα του γέροντα. Ήμουν ήδη στη Μόσχα, όταν η εικόνα ήταν έτοιμη, και σκεφτόμασταν με τη Μήδεια πώς να τη μεταφέρουμε. Προσευχόμασταν στον πατέρα Γαβριήλ. Και ξαφνικά παίρνει τηλέφωνο ένας γνωστός γεωργιανός, ο Μιριάν, και μου λέει ότι ένας ανιψιός του θα πάει στη Μόσχα από την Τιφλίδα και θα φέρει και την εικόνα. Η εικόνα βγήκε καταπληκτική: χαμογελαστός ο γέροντας, με διάδημα στο κεφάλι, και στην πίσω πλευρά της το απολυτίκιο στα γεωργιανά. Ο παππούλης, όταν την πήρε, ήταν πανευτυχής.

Το επόμενο καλοκαίρι, πήγα ξανά στη Γεωργία, τώρα όμως για δύο μήνες. Έφτασα στην Τιφλίδα το απόγευμα και στεναχωριόμουν λίγο που δε θα μπορούσα να πάω την ίδια μέρα στη Μτσχέτα και που δε θα προσκυνούσα τον γέροντα. Προς έκπληξή μου, οι φίλοι μου μού είπαν ότι το βράδυ θα πάνε στο Σαμταβρό για να συμφωνήσουν με τον πνευματικό για την ώρα του γάμου τους και ότι μπορώ να πάω μαζί τους! Έτσι με φρόντισε ο μάμα Γκαμπριέλι. Κάναμε λιτανεία με τις μοναχές κατά μήκος του μοναστηριού, προσευχηθήκαμε στον τάφο και τελέσαμε παράκληση στον ναό.

Δεν αποχωρίζομαι ποτέ τη μικρή εικόνα του γέροντα. Όταν έμενα στο Μπορζόμι, άκουσα συνομιλία δύο γυναικών, μια από της οποίες ανέφερε τον μάμα Γκαμπριέλι. Δεν άντεξα και ρώτησα:

- Τι μάμα Γκαμπριέλι;

Μου εξήγησαν ότι σε έναν από τους ναούς βρίσκεται το σακάκι του μάμα Γκαμπριέλι.

Έμαθα τη διεύθυνση και αμέσως πήγα σε αυτόν τον Ναό. Πρόκειται για την Ιερά Μονή Γενέσεως της Θεοτόκου. Στον Ναό δεν υπήρχε κανείς, εκτός από μία μοναχή που με βοήθησε να φορέσω το σακάκι. Από την αριστερή τσέπη κρέμονταν ένας ασημένιος σταυρός με αλυσίδα. Όταν έβγαζα το σακάκι, είδα ότι στο Ναό ήδη είχε σχηματιστεί ουρά από κόσμο. Μετά την Παράκληση ζήτησα από τον παππούλη την ευλογία να μείνω μερικές μέρες στο μοναστήρι. Αυτές τις μέρες, εκεί, μου συνέβησαν πολλές απίστευτες ιστορίες. Αλλά το πιο εκπληκτικό ήταν το ότι αυτό το σακάκι που φορούσε ο γέροντας Γαβριήλ κάτω από τον μοναχικό μανδύα, ήταν διαθέσιμο για μας, κάθε φορά που έφευγαν όλοι οι επισκέπτες του μοναστηριού. Κάθε πρωί είχα τη δυνατότητα να μπαίνω στο Ναό όταν οι πύλες του μοναστηριού ήταν ακόμα κλειστές, και να διαβάζω τις πρωινές προσευχές φορώντας το σακάκι Αγίου που είχε πρόσφατα αγιοκαταταχτεί. Και τα βράδια, όταν μαζευόμασταν σε ένα δωμάτιο, κοντά στην τράπεζα, και τρώγαμε τούρτα που έφερναν ενορίτισσες που μεριμνούσαν για τις μοναχές, οι αδελφές με τη σειρά κάθονταν με αυτό το σακάκι στους ώμους. Και κάπου-κάπου ακουγόταν η φωνή:

– Το έχεις φορέσει, δώσε τώρα και σε μένα.

Στο μοναστήρι Σαμταβρό μερικοί άνθρωποι διηγούνταν τα θαύματα και τη βοήθεια του γέροντα Γαβριήλ. Θα αναφέρω μερικές περιπτώσεις ιαμάτων από το βιβλίο του Οτάρ Νικολαϊσβίλι «Από τον Θεό δοσμένα θαύματα και ιάματα» που αγόρασα στο μοναστήρι.

*

«Αυτοκίνητο είχε πατήσει το παιδί των γειτόνων μου. Είχε κάταγμα στο κρανίο. Το παιδί ήταν να πεθάνει. Η εγχείρηση διήρκησε τέσσερις ώρες. Μετά την εγχείρηση πρήστηκε το πρόσωπό του και η γλώσσα του. Όταν τον αλείψαμε με το λάδι του πατέρα Γαβριήλ, το πρήξιμο πέρασε και το παιδί άρχισε να επιστρέφει στη ζωή. Τώρα έχει πάρει εξιτήριο και νιώθει καλά.

Ντάρια,

Τιφλίδα, πλατό Νουτσουμπίτνζε, περιοχή 5, κτίριο 8»

*

«Πέρσι το Μάρτιο, διαγνώστηκα με όγκο στο στήθος και στα εσωτερικά όργανα. Σχεδόν όλοι οι ογκολόγοι επέμεναν για εγχείρηση. Πήγα στον τάφο του πατέρα Γαβριήλ για να αποφασίσω. Μετά είδα μια οπτασία: ο πατήρ Γαβριήλ στεκόταν και μου χαμογελούσε. Γέμισα με πίστη και αρνήθηκα την εγχείρηση. Όλη την ώρα πήγαινα στον τάφο και έβαζα λάδι. Δύο μήνες πριν, έκανα όλες τις εξετάσεις και στον οργανισμό μου δε βρήκαν τίποτα που να μοιάζει με όγκο. Ενώ μου είχαν προβλέψει μόνο δύο βδομάδες ζωής αν δεν χειρουργούμουν.

Λέλα Τσιρεκίντζε,

Τιφλίδα, ΤΕΒΖ, διαμ.1, κτίριο 23»

*

«Μου βρήκαν ίνωμα και μύωμα. Χρειαζόμουν εγχείρηση. Λόγω της ασθένειας συχνά νέκρωνε η γλώσσα. Μια συγγενής μου έφερε λάδι από τον πατέρα Γαβριήλ. Αλείφθηκα δύο φορές και ένιωσα ανακούφιση. Όταν θέλησα να αλείψω για τρίτη φορά, ένιωσα ότι πάλι νεκρώνει η γλώσσα μου. Είπα στον εαυτό μου: “Δε βοηθάει”, και εκείνο το βράδυ ξάπλωσα χωρίς να αλειφτώ με λάδι. Το ίδιο βράδυ βλέπω όνειρο. Ήρθε στο σπίτι μου ιερέας με μεγάλη γενειάδα και μου είπε “Να, εσύ κλαις: «δε βοηθάει, δε βοηθάει»! Τι μπορεί να σε βοηθήσει, όταν δεν προσεύχεσαι; Να προσευχηθείς και θα δεις, αν βοηθάει ή όχι. Κοίταξέ με. Είμαι ιερέας και έχω γενειάδα. Αν δεν είχα τη γενειάδα, θα ήμουν ιερέας; Εσύ λες ότι πιστεύεις αλλά δεν προσεύχεσαι. Τι πίστη είναι αυτή; Να προσεύχεσαι και θα έχεις βοήθεια”.

Ξύπνησα. Άρχισα πάλι να αλείφομαι με λάδι και ταυτόχρονα προσευχόμουν. Χτες μου έκαναν υπέρηχο και δεν βρήκαν τίποτα. Ο γιατρός παραλίγο να τρελαθεί από την έκπληξη.

Πελαγία Ταταρασβίλι,

Χωριό Σαγκουράμο»

*

«Τον τρίτο μήνα της εγκυμοσύνης μού έκαναν υπέρηχο. Φαινόταν ότι το παιδί στην κοιλιακή του χώρα είχε έναν κυστικό σχηματισμό. Η περίπτωση ήταν τόσο δύσκολη που οι γιατροί συμβούλευαν επίμονα να κάνω έκτρωση. Εγώ αρνήθηκα. Άρχισα να πηγαίνω στον τάφο του πατέρα Γαβριήλ και να χρησιμοποιώ το λάδι. Το παιδί γεννήθηκε εντελώς υγιές. Το υγειονομικό προσωπικό δοκίμασε μεγάλη έκπληξη.

Μαριάμ Κβιτσιάνι,

Τίφλίδα, Βαρκετίλι, οδός Ντζαβαχέτσκαγια, 11, διαμ.21»

*

«Είχα ψωρίαση. Είναι ασθένεια του δέρματος. Οι πληγές γέμισαν όλο το κορμί μου. Δεν μπορούσα να ξαπλώσω στην πλάτη. Η γειτόνισσα μού έδωσε λάδι του πατέρα Γαβριήλ σε μπουκαλάκι από πενικιλίνη. Μετά την τέταρτη φορά που αλείφθηκα, η ασθένεια πέρασε και το δέρμα καθάρισε.

Μακβάλα Νταβιτασβίλι,

Τιφλίδα, οικ.ΤΕΒΖ, περιοχή 4, διαμ.8»

*

«Δόξα και ευχαριστίες στον Κύριο για όλα! Ο Κύριος χάρισε σε μας, τους αμαρτωλούς, τον πατέρα Γαβριήλ! Για κάμποσα χρόνια είχα κίρρωση του ήπατος, σε πολύ βαριά μορφή. Στις 4 Νοεμβρίου του 2004 επισκέφτηκα τον τάφο του πατέρα Γαβριήλ. Αλείφθηκα, γονάτισα και ζήτησα την ευλογία του για να μπω στο νοσοκομείο, επειδή δε με δέχονταν. Όταν επέστρεψα από τον τάφο, όλα έγιναν τόσο εύκολα που μπορεί να ονομαστεί θαύμα. Με δέχτηκαν στο νοσοκομείο, μου έκαναν υπέρηχο και διαπιστώθηκε ότι δεν είχα πλέον κίρρωση.

Σουλικό Γκβιντζίλια,

Πόλη Σενάκι»

*

«Μια νέα κοπέλα είχε όγκο πρώτου βαθμού στον τράχηλο της μήτρας. Σε ένα μήνα έπρεπε να της κάνουν εγχείρηση. Αυτό το διάστημα χρησιμοποιούσε λάδι από τον τάφο του πατέρα Γαβριήλ και όταν πήγε στο νοσοκομείο για εγχείρηση, διαπιστώθηκε ότι δεν είχε πλέον κανέναν όγκο. Αυτό είναι πραγματικό θαύμα.

Νάνα Σιράντζε,

Χωριό Νεμοκμέντι της περιοχής Οζουρέτσκιϊ»

*

«Πηγαίνω στον τάφο του πατέρα Γαβριήλ από το 1997. Πήγαινα εκεί με σταθερή πίστη και πόνο στην καρδιά που δεν τον είχα γνωρίσει εν ζωή. Με το που πήγα στον τάφο, άρχισαν να γίνονται στη ζωή μου ριζικές αλλαγές. Η επίσκεψη στον τάφο του πατέρα Γαβριήλ από μόνη της είναι ένα θαύμα. Εκπληρώνει όλες τις παρακλήσεις. Η ηλικιωμένη μητέρα μου έπασχε από άτακτη επαναλαμβανόμενη κλιμακτήριο. Άρχισα να της δίνω το λάδι και θεραπεύτηκε. Η μητέρα μου τότε δεν ήταν πιστή. Τώρα γύρισε στον χριστιανισμό. Και αυτό το θεωρώ επακόλουθο της θεραπείας με το λάδι και ευχαριστώ τον πατέρα Γαβριήλ.

Ίζο Μπερίντζε,

Ενορίτισσα της εκκλησίας Αντσισχάτι,

Τιφλίδα, Ντίλι Ντιγκόμι, περιοχή 3, κτίριο 14, διαμ.73»

*

«Το λάδι από τον τάφο του πατέρα Γαβριήλ και οι προσευχές που ανεβαίνουν προς τον Κύριο από τον τάφο του πατέρα Γαβριήλ μπορούν να κάνουν τα πάντα: όχι μόνο να θεραπεύσουν έναν ασθενή αλλά και να συμφιλιώσουν, να ενώσουν χωρισμένες από καιρό οικογένειες και να τους φέρουν όλους κοντά μέσω της ευλογημένης αγάπης. Εγώ, η αδελφή μου και η οικογένεια κοντινών μας ανθρώπων για πολλά χρόνια ήμασταν μαλωμένοι, και οι προσευχές στον πατέρα Γαβριήλ μάς βοήθησαν να συμφιλιωθούμε. Τώρα, έχουμε τόσο πολύ καλές σχέσεις που παρόμοιες ευχόμαστε για κάθε οικογένεια.

Νατέλα Εμπανοΐντζε,

Ενορίτισσα της εκκλησίας στο Κασουέτι»

*

Η Νινό με το σακάκι του μάμα Γκαμπριέλι

«Έναν ολόκληρο χρόνο με βασάνιζε η αλλεργία, είχα εξάνθημα. Έκανα θεραπεία αλλά χωρίς επιτυχία. Με τη βοήθεια μιας φίλης μου, πήγα στον τάφο του πατέρα Γαβριήλ. Είχε μπόρα, αλλά η μητέρα Παρασκευή βγήκε να μας υποδεχτεί, μας έδωσε λάδι και μας εξήγησε πώς να το χρησιμοποιούμε. Αλείφθηκα με το λάδι και το ήπια. Μετά από δύο βδομάδες, πήγα ξανά εκεί με το σύζυγό μου και φίλους μας και πήρα ξανά λάδι. Μετά από μια βδομάδα, παρατήρησα ότι το εξάνθημα είχε εξαφανιστεί τελείως και ότι είχα θεραπευτεί από την αλλεργία.

Νινό Πιροσμανισβίλι,

Τιφλίδα, οδός Μιτσούρινα, 10»

*

«Όταν αλείφομαι με λάδι του πατέρα Γαβριήλ, εξαφανίζεται κάθε πόνος. Όταν επέστρεψα από τη θάλασσα μού πονούσε το δάκτυλο στο πόδι. Δεν έφευγε με τίποτα, εκτός από το λάδι του πατέρα Γαβριήλ. Ο 12χρονος γιός μου είχε πόνους στο στομάχι και στην κοιλιά. Του έδωσα μαζί με το φαγητό και λάδι του πατέρα Γαβριήλ, του σταύρωσα το μέτωπο με αυτό και οι πόνοι πέρασαν. Όταν με απασχολεί κάποιο πρόβλημα, κάθομαι στη φωτογραφία του και ζητάω βοήθεια. Είμαι χήρα, οπότε μπορείτε να φανταστείτε, πόσα προβλήματα έχω. Ευχαριστώ πολύ για όλα, πάτερ Γαβριήλ, για όσα κάνετε για μένα.

Μαρίνα Ματσαβαριάνι,

Τιφλίδα, οδ.Παλιασβίλι, 31»

*

«Έπασχα από ολική μυελοΐνωση. Ενάμιση χρόνο πριν, οι γιατροί είχαν χάσει κάθε ελπίδα για τη σωτηρία μου. Από τα οστά έβγαινε κίτρινο υγρό. Αφέθηκα στο έλεος του Θεού. Προσευχόμουν, αλειφόμουν με λάδι από τον πάτερα Γαβριήλ και το έπινα. Τρείς μήνες μετά είδα αποτέλεσμα. Τώρα είμαι απολύτως υγιής. Εκτός από αυτό, είχα άσπρα φρύδια και μαλλιά. Μετά τη θεραπεία με το λάδι, τα φρύδια έγιναν μαύρα και τα μαλλιά γκρίζα.

Βανό Τσιλικασβίλι,

Λόφος Βαρκετίλι, Περιοχή Β, κτίριο 6»

*

«Μια γνωστή μου είχε πολλές αποβολές. Στη Γεωργία είχε έρθει μια ομάδα από την Ελλάδα. Ένας από τους επισκέπτες – Έλληνας ιερέας – της είπε: “Εσείς στη Γεωργία έχετε έναν εκπληκτικό θησαυρό” και τη συμβούλεψε να πάει στον τάφο του πατέρα Γαβριήλ, πράγμα το οποίο και έπραξε. Μετά από ένα διάστημα έμεινε έγκυος.

Μάϊα Κουμπλασβίλι,

Τιφλίδα, οδ.Καντελάκη, 10»

*

«Τρία χρόνια δεν μπορούσα να κάνω παιδί. Όλες οι θεραπείες δεν έφεραν αποτέλεσμα. Τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή πήγα στον τάφο του πατέρα Γαβριήλ και του ζήτησα να πρεσβεύσει για μένα ενώπιον του Κυρίου. Στον τάφο είχε πάρα πολύ κόσμο αλλά η μητέρα Παρασκευή για κάποιο λόγο με πρόσεξε και μου άλειψε το μέτωπο με λάδι. Πήρα μαζί μου το λάδι και κάθε μέρα άλειφα το μέτωπό μου σύμφωνα με τις οδηγίες. Εκείνο το μήνα έμεινα έγκυος.

Όπως το διηγήθηκε η Μάϊα Κουμπλασβίλι»

Από επιστολές κρατουμένων

«Οι θεραπευθέντες με λάδι του πατέρα Γαβριήλ κρατούμενοι των φυλακών στρέφονται προς τον Χριστό! Ευχαριστούμε τον Κύριο για όλα!

Τώρα είμαι κρατούμενος. Κρατούμαι στις φυλακές Ξάνξ, στην έβδομη πτέρυγα. Στην πτέρυγά μας υπάρχει η εκκλησία του Αγίου Νικολάου, όπου και προσευχόμαστε. Μου πρόσφεραν ένα κελλί κοντά στην εκκλησία και βοηθάω στην εκκλησία. Ξέρετε πόσο δύσκολοι είναι τώρα οι καιροί. Οι άνθρωποι ακόμα και σε καθεστώς ελευθερίας δεν μπορούν να εξασφαλίζουν διατροφή, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και να λύνουν άλλα προβλήματα. Πολύ περισσότερο, όλο αυτό είναι διπλά δύσκολο για κρατούμενους. Σε τέτοιους καιρούς, για μας μεγάλη παρηγοριά είναι ο πατήρ Γαβριήλ. Το θαυματουργό του λάδι έχει θεραπεύσει πολλούς κρατούμενους, και ο αριθμός των θεραπευμένων όλο και αυξάνει. Ο πατήρ Γαβριήλ έχει επιτρέψει και σε μένα να δω τη θαυματουργή του δύναμη.           

Στην πτέρυγά μας είχε έρθει μια γυναίκα με δεκάμηνο βρέφος για έκτακτη επίσκεψη στον κρατούμενο άνδρα της. Το παιδί είχε αρρωστήσει βαριά, και είχε πολύ υψηλό πυρετό. Οι γιατροί δεν μπόρεσαν να καταλάβουν τι έχει το παιδί. Όταν με κάλεσαν, πήρα μαζί μου το λάδι του πατέρα Γαβριήλ. Όταν έφτασα, το παιδάκι ήταν πολύ εξουθενωμένο από την αρρώστια και άπλωνε τα χέρια του προς εμένα. Έβαλα μια σταγόνα λάδι στο μικρό δάκτυλο και σταύρωσα το μέτωπο του παιδιού. Το παιδάκι έγλυψε το δάκτυλο που είχε το λάδι και κοιμήθηκε. Ξύπνησε εντελώς υγιής. Υπάρχουν πολλοί αυτόπτες μάρτυρες, ανάμεσα στους κρατούμενους, για αυτό το συμβάν. Μετά από αυτό το γεγονός, όταν κάποιος αρρωσταίνει, πάντα με καλούν και μου ζητούν να τους αλείψω με το λάδι από το καντήλι στον τάφο του πατέρα Γαβριήλ.  

Το Δεκέμβριο του 2002, ονειρευόμουν να αποκτήσω μεγάλη σε μέγεθος απεικόνιση του πατέρα Γαβριήλ. Μια μέρα ξύπνησα πρωί και πήγα στον πρωινό έλεγχο όπου πηγαίνω σπάνια. Ξαφνικά, με καλεί εργαζόμενος των φυλακών και μου λέει ότι ο κουνιάδος του έστειλε για μένα τις εικόνες του πατέρα Γαβριήλ και ένα ημερολόγιο. Ευχαρίστησα τον Κύριο και έβαλα τις εικόνες του πατέρα Γαβριήλ και το ημερολόγιο στο κελλί μου. Το βράδυ ξάπλωσα να κοιμηθώ. Στη διάρκεια της ημέρας είχα κουραστεί πολύ και νύσταζα αλλά δεν μπορούσα να κοιμηθώ με τίποτα. Μετά από 10-15 λεπτά ένιωσα ότι κάποια δύναμη μου λέει να βγω στην αυλή. Βγήκα και είδα ότι ένας φίλος μου στεκόταν εκεί και έφτυνε αίμα. Αρρώστησε. Τον οδήγησα στο κελλί μου και του ζήτησα να προσευχηθούμε μαζί. Ήταν τόσο χάλια, που δεν μπορούσε ούτε να προσευχηθεί. Άναψα ένα κερί, διάβασα το «Πάτερ ημών» και τον άλειψα με το λάδι. Μετά του έδωσα να πιει και λίγο λάδι. Μετά από τέσσερα λεπτά, οι πόνοι έφυγαν και μου ζήτησε τσάι. Ευχαριστεί πολύ τον πατέρα Γαβριήλ.

Η σύζυγός μου έχει αναπηρία δευτέρου βαθμού. Έχει στραβή σπονδυλική στήλη (σκολίωση). Μαζί με αυτό, ακριβώς πάνω στη σπονδυλική στήλη, έχει ένα μεγάλο εξόγκωμα το οποίο πονούσε πολύ. Με ένα άγγιγμα στο εξόγκωμα αυτό λιποθυμούσε. Χωρίς να πάρει άλλη θεραπεία, δύο φορές την άλειψα με το λάδι του πατέρα Γαβριήλ και της έδωσα να πιεί λίγο. Η σπονδυλική στήλη δεν πονάει από τότε. Ευχαριστούμε πολύ τον Κύριο και τον πατέρα Γαβριήλ για τη βοήθειά του.

Ο κρατούμενος Βασίλειος Ναριντοσβίλι»

*

«Το 1994-1995, εξαιτίας ξυλοδαρμού στο αριστερό μου αυτί είχε σπάσει η τυμπανική μεμβράνη. Μετά από αυτό, άρχισε να τρέχει συνέχεια αίμα με πύον. Είχα χάσει την ακοή. Έμαθα ότι το λάδι από το καντήλι στον τάφο του πατέρα Γαβριήλ θεραπεύει με θαυματουργό τρόπο τους ασθενείς. Μόνο δύο φορές άλειψα το αυτί μου με το λάδι αυτό και έγινε το θαύμα. Ο πόνος έφυγε και επέστρεψε η ακοή μου (στα 80-90%). Μια φορά μου πόνεσε ο λαιμός. Μασούσα στρεπτοκίδη αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Μόλις ήπια το λάδι, ο πόνος πέρασε μέσα σε πέντε λεπτά. Ευχαριστώ πολύ τον Κύριο! Ευγνωμονώ τον πατέρα Γαβριήλ για τη βοήθειά του.

Ο κρατούμενος Γκουράμ Μαναγκάντζε»

*

«Είχα έλκος στο στομάχι. Συχνά είχα δυνατούς πόνους. Στις 2 Ιανουαρίου φέτος βασανιζόμουν από τον πόνο και έψαχνα σόδα για να πιω. Τα παιδιά με βοήθησαν να διαβάσω την προσευχή «Πάτερ ημών» και μετά με άλειψαν σταυρωτά με λάδι του πατέρα Γαβριήλ και μου έδωσαν να πιω λίγο από αυτό το λάδι. Ο πόνος αμέσως σταμάτησε. Τώρα δεν έχω πόνους στο στομάχι. Όποια φαγητά και να τρώω.

Ο κρατούμενος Αρτούρ Σουκασιάν»

*

«Είχα πάθει μόλυνση στα δύο δάκτυλα του ποδιού μου και έβγαζε πύον. Τίποτα δεν με βοηθούσε. Πήγα στον Βασίλειο και του ζήτησα να με αλείψει με το λάδι του πατέρα Γαβριήλ. Με άλειψε, αλλά εκτός από αυτό, έριξε στο πόδι μου λίγο χώμα από τον τάφο του πατέρα Γαβριήλ και μου το έδεσε. Το επόμενο πρωί έβγαλα τον επίδεσμο και είδα το θαύμα: το πόδι ήταν εντελώς καλά. Ευχαριστώ πολύ τον πατέρα Γαβριήλ.

Ο κρατούμενος Δαβίδ Τσιτάϊα»

Όσιε Ομολογητή Γαβριήλ, πρέσβευε υπέρ ημών!