Ο πάτερ πάσχιζε να αγαπάει με τον τρόπο που αγαπά ο Επουράνιος Πατέρας. Μέρος Β.

Δώρο ελευθερίας

Ο πάτερ Γκεόργκιι Μπρέεφ με την εγγονή τού Αλεξάνδρα και με τον εγγονό τού Φιόντορ     

Όπως όλοι μας, έτσι κι αυτός, κουράζονταν, αρρώσταινε, ανησυχούσε που μερικές φορές δεν μπορούσε να δώσει αρκετή προσοχή στα τού οίκου του. Αν και με εξέπληττε πάντα το γεγονός ότι ακόμη και ο λίγος χρόνος που διέθετε για εμάς ήταν τόσο γεμάτος σε εσωτερικό περιεχόμενο, και σε θετικό πνεύμα, που με μιας κατακλυζόσουν από κάποια αισιόδοξη διάθεση, όπου εσύ ο ίδιος θα μπορούσες να εντρυφήσεις με διαφορετικό τρόπο στα προβλήματά σου και να τα βγάλεις πέρα μόνος σου. Απλά και με συνοπτικό τρόπο, σού έδινε την ουσία των πραγμάτων, αφήνοντας τις λεπτομέρειες προς μελέτη από εσένα τον ίδιον. Και δεν τού έπαιρνε ώρες αυτό –σε ορισμένες περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης, μόλις ένα λεπτό, και σε άφηνε «γεμάτο», ησυχασμένο, «θρεμμένο», με εμπιστοσύνη στον Θεό.

Ο πατέρας μου και εγώ είχαμε πλήρη εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλο. Δεν μπορώ να θυμηθώ ούτε μια φορά, που να μού επέβαλε κάτι στο στυλ «πρέπει να κάνεις αυτό που σού είπα και τίποτε άλλο». Σού άφηνε πάντα το δικαίωμα να αποδείξεις τον εαυτό σας. Προσεκτικά, χωρίς να σε πιέζει, καθιστούσε σαφές γιατί είναι καλύτερο να κάνουμε αυτό ή το άλλο. Μοιραζόμουν με αυτόν την εμπειρία μου. Kι αυτός μού ζήταγε να σκεφτώ εγώ ο ίδιος. "Κάνε όμως ό,τι νομίζεις εσύ ότι είναι σωστό" - την τελική απόφαση την παίρνεις εσύ. Εκτιμoύσε την ανεξαρτησία. Ας την «πατήσεις» μερικές φορές, δεν πειράζει. Σε αυτό που ήταν εντελώς απαράδεκτο γι'αυτόν, φυσικά, μπορούσε να είναι σθεναρός. Αλλά σεβόταν την εσωτερική σου ελευθερία. Στην οικογένειά μας δεν εφαρμόζονταν μέτρα για την καταστολή της (κάτι που μερικές φορές είναι για τους γονείς πιο βολικό από την έντονη προσευχή και από το να δίνουν σταθερά το παράδειγμα επιλογής τού καλού)

Φυσικά, αυτό είναι ένα τεράστιο δώρο, ειδικά όταν είσαι έφηβος. Αυτό, νομίζω, με έσωσε από την εξέγερση που χαρακτηρίζει την εφηβική ηλικία - δεν επαναστάτησα ούτε εναντίον των γονιών μου ούτε κατά της Εκκλησίας. Δεν ήθελα να φύγω, ή να κρυφτώ, να κάνω κάτι άλλο, όπως συνήθως συμβαίνει όταν διακατεχόμαστε από μια διάθεση διαμαρτυρίας και βρισκόμαστε στα όρια τού επιτρεπτού. Όχι, μια τέτοια αντιπαράθεση ή αντίσταση δεν εκδηλώθηκε στην περίπτωσή μου.

«Από μόνος σου πρέπει να έρθεις σε αυτό»

Ο πρωθιερέας Γεώργιος Μπρέεφ με τον Βλαντύκα Τύχωνα   

Αν και κάπου-κάπου τα πάντα στην Εκκλησία μού φαινόταν ντεμοντέ, όχι τόσο επίκαιρα ως προς την μορφή όσο θα ήθελα να είναι, ένιωσα να αναπνέω πιο εύκολα εδώ. Στην Εκκλησία όλα καλά, δεν σε βαραίνει κάτι. Κανείς εδώ δεν με πιέζει, δεν με καταναγκάζει να κάνω κάτι παρακάμπτοντας τη συνείδησή μου, δεν με χειραγωγεί εξαπατώντας με.

Αντιθέτως, εδώ γίνεται σαφές αυτό που στην καθημερινή ζωή μάς διαφεύγει μέσα σε όλη την φασαρία τής καθημερινότητας: έρχεσαι στην Ολονυχτία το Σάββατο, στην θεία Λειτουργία την Κυριακή, και έχεις ήδη ξεκόψει από τον ρυθμό που σε εξαντλεί. Αυτό σού επιτρέπει να ρίξεις μια ματιά μακρόθεν στα πάντα και να καταλάβεις τι/πώς μπορείς να ενεργήσεις σε αυτόν τον κόσμο, αλλάζοντας τον εαυτό σου και τη ζωή σου προς το καλύτερο.

Και ο πάτερ είχε πίστη σε μένα, και στους άλλους, γενικότερα. Συνειδητά δεν σε φόρτωνε με ευθύνη: «;άκου, είσαι γιος ιερέα, που σημαίνει ...», και τέτοια. Σού επέτρεπε να είσαι ο εαυτός σου, να αναζητήσεις την θέση σου στην ζωή σου. Φυσικά, θα ήταν χαρούμενος αν συνέχιζα τη διακονία του, το οποίο μού επανέλαβε περισσότερες από μία φορές, αλλά την ίδια στιγμή τόνιζε πάντα: «Πρέπει να έρθεις σε αυτό με δική σου απόφαση. Αυτό το μονοπάτι δεν είναι εύκολο. Μπορείς να το περπατήσεις μόνο εάν διψάς μέσα σου, αν διακατέχεσαι από μια πλήρη επιθυμία να υπηρετήσεις τον Θεό και τους ανθρώπους. Είσαι ελεύθερος να επιλέξεις άλλο μονοπάτι».

Ο πατέρας μου μού έδωσε πάντα να καταλάβω ότι οποιαδήποτε και να ήταν η επιλογή, θα τού ήμουν πάντα πολύτιμος. Και γι 'αυτόν - τον επί γης πατέρα, και ακόμη περισσότερο – για τον Επουράνιο Πατέρα, που μάς έφερε στη ζωή μόνο από Αγάπη που αγκαλιάζει τα πάντα, Θεική, που δεν απαιτεί τίποτα σε αντάλλαγμα. Ο Κύριος μάς προίκισε με ελευθερία, η οποία σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να μάς αφαιρεθεί, και που μόνο σε αυτήν μπορείς να «ξεδιπλωθείς», μέσα από την πλήρη και αμοιβαία αγάπη για τον Θεό και τούς ανθρώπους. Μόνο εν Χριστώ μπορεί κάποιος να αναταθεί προς το Φως, και να μοιραστεί αυτό το Φως με άλλους. Κάτω από το φως αυτής της Αγάπης, όλα τα λάθη μας είναι ένα τίποτα, και όλες οι αδυναμίες μας είναι αντισταθμίσιμες.

Ο Πατέρας προσπάθησε να αγαπήσει τούς άλλους όπως ο Επουράνιος Πατέρας αγαπά εμάς.

Η δύναμη τής αγάπης

Ο πρωθιερέας Γκεόργκιι Μπρέεφ δείχνει την εικόνα "Φλεγόμενη Βάτος" στο κελλί του     

- Μήπως να δώσεις τις εξετάσεις σε ένα χρόνο; Υπάρχει ακόμη ευκαιρία να φτιάξουν τα πράγματα. Θα σε στηρίξω σε αυτό.

Ήταν πάντα έτοιμος να προσφέρει βοήθεια. Συνέχιζε να πιστεύει σε μένα. Αυτή είναι η δύναμη τής Αγάπης, με την οποία ξεδιπλώνονται μέσα σου όλα τα καλά, πράματα που και συ ο ίδιος δεν θα μπορούσες ποτέ να έχεις φανταστεί. Η συμπεριφορά του ήταν ένα μάθημα για μένα. Δεν βιαζόταν να με κατηγορήσει ότι ήμουν τάχα επιπόλαιος ή ότι παιδιάκιζα, απλώς «κάλυπτε» το λάθος μου και μού έδινε μια ακόμη ευκαιρία. Και χρησιμοποίησα αυτήν την ευκαιρία, κι έτσι αποφοίτησα από το Πανεπιστήμιο.

Ο πάτερ Γκεόργκιι δεν δημιουργούσε ποτέ και σε κανέναν, το οποιοδήποτε συναίσθημα ενοχής. Ούτε χρησιμοποίησε αποδείξεις για την, προφανή, υπεροχή του. Ούτε η ηλικία του, ούτε η εμπειρία, ούτε το λειτούργημά του δεν θα μπορούσαν να αποτελέσουν επιχειρήματα για να στηρίξει την ορθότητα των όσων έλεγε. Δεν ήθελε ούτε καν να διαδίδει κάτι περί των λαμπερών στιγμών τής ζωής του, πόσο μάλλον να κάνει επίδειξη. Σε γενικές γραμμές, αντιμετώπιζε προσεκτικά το θέμα «θαύμα». Με ταπεινότητα. Είναι κι αυτό ζήτημα ελευθερίας.

Στο γραφείο του, κυριολεκτικά μπροστά σε όλους εκείνους που ήταν εκεί από καιρό σε καιρό, δύο εικόνες ζωντάνεψαν. Ο ίδιος ο πάτερ μίλαγε για αυτό ήρεμα, με ένα ήρεμο χαμόγελο. Αυτές είναι: η εικόνα τής Ρούντνια (ΣτΜ: πόλη στην περιφέρια τού Σμολένσκ) τής Παναγίας Θεοτόκου, στην οποία αφιερώθηκε ένας από τα πρόσθετα ιερά τής Εκκλησίας τού Κρυλάτσκυ, και η «Φλεγόμενη Βάτος». Όταν τις είχαν φέρει στο πάτερ Γκεόργκιι είχαν την μορφή «μαύρων σανίδων» και απλά ζωντάνεψαν – με την προσευχή και την λατρεία του απέναντι σε αυτές τις εικόνες - σε βαθμό να είναι σχεδόν νέες αναστημένες εικόνες. Έτσι αντιμετώπιζε και τούς ανθρώπους - με μεγάλο σεβασμό, με πίστη, με ελπίδα.

Όταν κάτι υπέπεφτε στην αντίληψή του σχετικά με την ζωή μου, προσπαθούσε να μην το δείχνει, αν και από την αντίδραση ήταν δυνατό να καταλάβει κανείς ότι το είχε προβλέψει κι ότι γνώριζε τα πάντα.

Η κλήση

Ο πρωθιερέας Γκεόργκιι Μπρέεφ τελεί την Θεία Λειτουργία     

Υπό αυτή την έννοια, για παράδειγμα, η πολιτική, συμπεριλαμβανομένης της εκκλησιαστικής πολιτικής, δεν ενδιέφερε καθόλου τον πάτερ. Η κλήση του του ήταν η τέλεση τής θείας Λειτουργίας, ο ρόλος του ως πνευματικός - και σε αυτά συγκέντρωσε όλη την δύναμη της ψυχής του. Είναι αδύνατο να μεταδώσω όλα αυτά που σού αποκαλύπτονταν όταν ήσουν δίπλα του – στην Αγία Τράπεζα κατά τη διάρκεια τής διακονίας του. Μόνο ο Θεός και αυτός. Και οι άνθρωποι για τούς οποίους προσεύχονταν.

Ο πατέρας εξεδήμησε εις Κύριον τις μέρες του Πάσχα, όταν όλοι χαιρετούν αλλήλους με το: " Χριστός Ανέστη!". Και πόσους άραγε να συνάντησε από αυτούς για τούς οποίους προσεύχονταν! Και παρόλο που λίγοι μπορούσαν να «αποχαιρετήσουν» τον πάτερ Γκεόργκιι λόγω της καραντίνας, όλοι σημείωσαν ομόφωνα ότι δεν υπήρχε αίσθημα θανάτου, εγκατάλειψης. Υπάρχει η χαρά τής «συνάντησης» τού Πάσχα, στην οποία έχουμε κληθεί όλοι μας ακόμη κι αν οι πόρτες των εκκλησιών είναι κλειστές. Με την προσευχή του, με την αγάπη για όλους και με τη συμπόνοια του, ο πάτερ Γκέοργκιι δεν αφήνει κανέναν πίσω.

Ο Θεός είναι πάντα μεθ΄ημών

Ο πρωθιερέας Γκεόργκιι Μπρέεφ με τον γιο του Νικολάι     

Έκανε απλά μια επιλογή που δεν μπορεί να ακυρωθεί ακόμη και με τον θάνατο. Και πάντα προσπαθούσε να ζήσει σε αυτό το ύψος. Όταν, για παράδειγμα, κατά την διάρκεια ενός γεύματος μετά το πέρας τής θείας Λειτουργίας ή στο σπίτι (είχαμε συνήθως πολλούς καλεσμένους, ειδικά όταν οι γονείς ήταν νεότεροι), κάποιος υπαινίσσονταν θέματα περί πολιτικών αναταραχών, κοινωνικής αδικίας, ο πάτερ Γκεόργκιι απομακρύνονταν πάντα με πραότητα από όλες αυτές τις συζητήσεις. Απλά αντιλαμβάνονταν ότι αυτά όλα δεν εμπίπτουν στην σφαίρα αρμοδιοτήτων και ασχολιών του. Να βοηθήσει προσωπικά κάποιον - αυτό, μάλιστα. Και ούτε ήταν μεταξύ των επιδιώξεων του κάποια παγκόσμια αναδιοργάνωση τού κόσμου, ούτε γύρευε κάτι τέτοιο.

Η οδός που ακολούθησε στην ζωή του ήταν αυτή τής πλήρους άφεσης στα χέρια του Θεού, η υπακοή στην ιεραρχία της εκκλησίας: υπάρχει ιθύνων αρχιερέας, υπάρχει εφημέριος – δουλειά τους είναι να λύσουν γενικά ζητήματα της εκκλησίας και θέλημά του ήταν να «φωλιάσει» σε έναν «χώρο» που τίποτα δεν έρχονταν σε αντίθεση με την χριστιανική συνείδησή του, αλλά και να οδηγήσει στην σωτηρία ψυχής αυτόν που εμπιστεύτηκαν το ποιμαντικό του καθήκον.

Ακόμη και σε περίπτωση κάποιας σαφούς αδικίας απέναντί στο πρόσωπό του ή απέναντι στην οικογένειά του ή στην ενορία του, δεν θα έμπαινε ποτέ σε διαφωνίες, μπορούσε να μιλήσει με αμεσότητα, ειδικά όταν ήταν ανάγκη να υπερασπιστεί τούς αδύναμους, ή να υπεραμυνθεί τού εαυτού του. Σε σχέση, δε, με τον εαυτό του, εάν δεν εισακούγονταν, τότε ο ίδιος δεν θα προσπαθούσε να αποδείξει τίποτα στην απέναντι πλευρά, αλλά προσευχόμενος, άφηνε την κατάσταση ως είναι, αφήνοντας τούς άλλους να ενεργήσουν ως είχαν συνηθίσει, και για τον εαυτό του προσπαθούσε να μην αποσπάται από το «ἑνὸς δέ ἐστι χρεία».

Σε αυτό έγκειται η εγγύηση της χαράς, τής συνεχούς προσευχής, των ευχαριστιών. Επειδή ο Θεός μεθ΄ημών πάντα. Δεν είναι τυχαίο, που στο πρώτο του βιβλίο, που εκδόθηκε ήδη, ο πάτερ Γκεόργκιι έδωσε τον τίτλο, προτρέποντας όλους μας: «Χαίρετε!»