Ο Αρχιμανδρίτης Ιωάννης (Κρεστιάνκιν) για την οικογενειακή ζωή

Δεκαπέντε χρόνια πριν, αποδήμησε εις Κύριον ο γέροντας της Ιεράς Μονής των Σπηλαίων του Πσκοβ, Αρχιμανδρίτης Ιωάννης (Κρεστιάνκιν). Το 2006, την ημέρα της κοίμησης του Παππούλη – στις 5 Φεβρουαρίου – γιορτάζαμε την ημέρα των Νεομαρτύρων και Ομολογητών της Ρωσικής Εκκλησίας. Αυτό ήταν ιδιαιτέρως συμβολικό. Ο πατήρ Ιωάννης ήταν και ο ίδιος ομολογητής πίστεως, που είχε περάσει βασανισμούς, φυλακές και εξορίες για την ατρόμητη ομολογία πίστεως στον Χριστό. Πολλοί καθοδηγητές, συλλειτουργοί και φίλοι του αγιοκατατάχθηκαν στη χορεία των Αγίων Νεομαρτύρων. Ο Αρχιμανδρίτης Ιωάννης ήταν η έκφραση του αληθινού ποιμένα, του πνευματικού που αγαπάει τα τέκνα του, του χαρισματικού γέροντα. Η αγάπη του πατέρα Ιωάννη εισχωρεί μέσα μας και τώρα: μέσα από τα κηρύγματα και τις επιστολές του, μέσα από αναμνήσεις όσων τον γνώριζαν για τις αξέχαστες συναντήσεις μαζί του.

Για την ημέρα που συμπληρωνόταν 15ετία από την εκδημία του γέροντα, ο Εκδοτικός Οίκος της Ιεράς Μονής των Σπηλαίων του Πσκοβ «Βολνιϊ Στράννικ» εξέδωσε βιβλίο με τις συμβουλές και τις σκέψεις του με τίτλο «Η Βάση της Οικογενειακής Ζωής». Το βιβλίο αποτελείται από τρία κεφάλαια. Στο πρώτο κεφάλαιο περιλαμβάνονται αποσπάσματα από τα κηρύγματα του πατέρα Ιωάννη για το πώς να χτίζουμε τις σχέσεις και να ανατρέφουμε τα παιδιά. Το δεύτερο κεφάλαιο περιέχει αποσπάσματα από τις επιστολές του με θέμα πώς να δημιουργήσεις οικογένεια και να διατηρείς τη συνοχή της. Στο τρίτο κεφάλαιο έχουν συγκεντρωθεί οι ζωντανές διηγήσεις από αναμνήσεις των πνευματικών τέκνων του γέροντα, που αφορούν στα προβλήματα της οικογένειας. Από αυτό το βιβλίο έχουμε επιλέξει ορισμένα αποσπάσματα και τα θέτουμε στη διάθεσή σας.   

Για την αγάπη στην οικογένεια

Η αγάπη είναι η δύναμη που κρύβει μέσα της ενέργεια ζωής. Από την ένωση της Θείας αγάπης με την ανθρώπινη γεννιέται στον άνθρωπο η πνευματική ζωή· από την αγάπη του ανθρώπου προς τον άνθρωπο γεννιέται η επίγεια ζωή, η ανθρώπινη. Γι’ αυτό, ο Κύριος τόσο συχνά μιλάει για την αγάπη στο Άγιο Ευαγγέλιο. Όμως, επειδή γνωρίζει πολύ καλά τη φύση της ανθρώπινης ψυχής, η οποία από την πνευματική της σφαίρα σύντομα μεταφέρεται στη σαρκική, πιο οικεία στον άνθρωπο, ο Κύριος αποκάλυψε τη Θεία αληθινή έννοια και το νόημα αυτής της λέξης. Ο Απόστολος Παύλος δε, στην επιστολή του προς Κορινθίους, γέμισε για μας αυτή τη λέξη με ζωτικό περιεχόμενο έτσι που αποκλείει κάθε λανθασμένη ερμηνεία της.  

«Η αγάπη είναι μακρόθυμη, είναι ευεργετική και ωφέλιμη, η αγάπη δε ζηλεύει, η αγάπη δεν ξιπάζεται (= δεν καυχιέται), δεν είναι περήφανη, δεν κάνει ασχήμιες, δε ζητεί το συμφέρον της, δεν ερεθίζεται, δε σκέφτεται το κακό για τους άλλους, δε χαίρει, όταν βλέπει την αδικία, αλλά συγχαίρει, όταν επικρατεί η αλήθεια. Όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει» (Α’Κορ.13, 4-7)

Πώς να χτίζει κανείς τη ζωή στην οικογένεια

Με πόση λεπτομέρεια η Αγία Γραφή αναφέρεται στην όλη σειρά από τις δικές μας ζωτικές συνηθισμένες μέριμνες και σκέψεις! Το πρωί, αφού κάνουμε στα γρήγορα το σημείο του σταυρού, πολλοί μάλιστα ξεχνάνε να κάνουν ακόμα και αυτό, εσπευσμένα τρέχουμε προς τις καθημερινές μέριμνες για τα επίγεια. Μπροστά μας, όμως, στη ζυγαριά, έχουμε τελείως άλλης αξίας πράγματα: από τη μια είναι η σωτηρία της ψυχής, και από την άλλη είναι η επίγεια βιοτική ευμάρεια. Θα ακούσουμε, άραγε, σήμερα τα λόγια του Χριστού: «Δεν αξίζει η ζωή περισσότερον από την τροφήν και το σώμα από το ένδυμα;» (Μτ. 6, 25); Και πάλι φοβόμαστε να εμπιστευτούμε την υπόσχεση του Θεού. Πώς να μην έχουμε έγνοια για τα καθημερινά της οικογένειας, των παιδιών; Πώς να μη σκεφτόμαστε την τροφή, την ανατροφή, την πολύπλευρη παιδεία της νέας γενιάς; Και οι χαρές της ζωής και η διασκέδαση ακόμα, και αυτά είναι σημαντικά και χρήσιμα για μας. Η κάθε ηλικία έχει τα δικά της, και αυτό είναι μεγάλη καθημερινή έγνοια, ευθύνη και αγωνία για τους μεγάλους. Σε όλο αυτό καλούμαστε όχι μόνο να συμμετέχουμε αλλά και να είμαστε καθοδηγητές και παιδαγωγοί. Πρέπει να ζούμε καθημερινά με αυτό και σε αυτό. Και τα λόγια του Σωτήρα «μη μεριμνάτε» προκαλούν στην καρδιά μας αν όχι διαμαρτυρία, τουλάχιστον κάποια ταραχή και σύγχυση. Να το πραγματικό μέτρο της πίστης μας στον Θεό. Μήπως, το κάλεσμα «μη μεριμνάτε» έρχεται σε σαφή αντίφαση με τα λόγια της ίδιας της Αγίας Γραφής, «ἐν ἱδρῶτι τοῦ προσώπου σου φαγῇ τὸν ἄρτον σου», που είχαν ειπωθεί στον πρόγονό μας; Ή, ακόμα σαφέστερα, «εάν κανείς δεν θέλη να εργάζεται, δεν πρέπει ούτε και να τρώγη» (Β’Θεσ.3,10). Περί τίνος πρόκειται, άραγε; Ας συλλογιστούμε αυτή τη φαινομενική παρεξήγηση.

Αγαπητοί μου, αν ο Σωτήρας κήρυξε αυτά τα λόγια, για όλο τον κόσμο και όλες τις εποχές, μήπως αυτό σημαίνει ότι η αλήθεια τους είναι ικανή για να λύνει για μας όλα τα ζητήματα της ζωής μας: και της πνευματικής και της βιοτικής; Αυτό γίνεται με την πλήρη εμπιστοσύνη και την αταλάντευτη πίστη στον Θεό. Αλλά έχει η ανθρωπότητα μια τέτοια πίστη στην Πρόνοια του Θεού για μας;

***

Μπορούμε να αποφύγουμε τις βιοτικές μέριμνες; Και βεβαίως, όχι. Πολλά και διάφορα χρειαζόμαστε στην πρόσκαιρη επίγεια ζωή. Και εν ιδρώτι του προσώπου του, συχνά από το πρωί μέχρι το βράδυ, και κάθε μέρα, εργάζεται ο άνθρωπος. Οι μέριμνες δεν ξέρουν από ξεκούραση και δε μας αφήνουν σε ησυχία. Όμως, η πολυπραγμοσύνη της μέριμνας, που μας κάνει να ξεχνάμε τον Θεό ο οποίος προνοεί για μας μέρα νύχτα, είναι αμαρτωλή ασθένεια. Η σημαντικότερη εργασία μας πρέπει να είναι η επιθυμία να είμαστε με τον Θεό, και εδώ, στην επίγεια ζωή και στην Βασιλεία των Ουρανών. Όταν σηκωνόμαστε και όταν ξαπλώνουμε, πρωί και βράδυ, μεσημέρι και νύχτα, μέσα στις δουλειές της ημέρας και στις ώρες ανάπαυσης, ούτε για λεπτό δεν πρέπει να ξεχνάμε αυτή τη σημαντικότατη μέριμνά μας.

Τις επίγειες εργασίες πρέπει να τις μετατρέπουμε σε εργασίες για την απόκτηση της Βασιλείας των Ουρανών: πρέπει να ζούμε στη γη για τον ουρανό, να ζούμε εν σαρκί πνευματικά, να ζούμε μέσα στο χρόνο αλλά για την αιωνιότητα

Τις επίγειες εργασίες πρέπει να τις μετατρέπουμε σε εργασίες για την απόκτηση της Βασιλείας των Ουρανών. Τις ίδιες τις ασχολίες μας να τις οργανώνουμε έτσι ώστε να μη μας εμποδίζουν αλλά να συμβάλλουν στο να την αποκτήσουμε. Δηλαδή, πρέπει να ζούμε στη γη για τον ουρανό, να ζούμε εν σαρκί πνευματικά, να ζούμε μέσα στο χρόνο αλλά για την αιωνιότητα: ζητάτε τη Βασιλεία των Ουρανών, πρώτα από όλα.

Και αυτό είναι απλό, αγαπητοί μου! Πρέπει να θυμόμαστε πάντα ότι δίπλα μας υπάρχει ο Μεγάλος Ευεργέτης Θεός. «Κύριε! Ευλόγησον την ημέρα που ξεκινάω, ευλόγησον το έργο που έχω να κάνω. Κύριε! Δόξα Σοι!». Έτσι, οι επίγειες εργασίες θα γίνονται εργασίες για την απόκτηση της Βασιλείας των Ουρανών. Οι ίδιες αυτές οι επίγειες ασχολίες θα συμβάλλουν να την αποκτήσουμε. Η επίγεια ζωή θα γίνει σκάλα προς τη Βασιλεία των Ουρανών. Ζητάτε τη Βασιλεία των Ουρανών, πρώτα από όλα.

***

Ο Αρχιμανδρίτης Ιωάννης (Κρεστιάνκιν)

Αγαπητοί μου, να στρέψουμε το βλέμμα και προς τον εαυτό μας. Να κοιτάξουμε το αμπέλι της ψυχής μας, αφού ο Κύριος στον καθένα μας έδωσε τον αμπελώνα μας, το αμπέλι μας, οι καρποί του οποίου, επίσης, παίρνουν την πρέπουσα ανταμοιβή. Υπάρχει, άραγε, στο αμπέλι μας ο Θεός, υπάρχει στο αμπέλι μας εργασία για τον Θεό; Θα έχουμε κάτι να φέρουμε στον Κύριο, λέγοντάς Του: «Να, τα Σα εκ των Σων, Κύριε»; Μήπως η ψυχή μας εργάζεται ζευγμένη στο ίδιο ζυγό με τους κακούς εργάτες; Και αν τίποτα το Θείο δε βρεθεί μέσα μας; Και αν δε βρεθεί τίποτα το Θείο μέσα μας και αποδειχτεί ότι, αν και φαινομενικά κάνουμε ορθόδοξη ζωή, το εσωτερικό μας, στην καλύτερη περίπτωση, είναι γεμάτο εγωισμό, για να μην πούμε ότι το εσωτερικό μας είναι και φανερά εχθρικό; Και, αγαπητοί μου, με όλη την υπευθυνότητα του ιερέα, σας λέω: όλα τα δεινά στη ζωή μας ακριβώς αυτό βεβαιώνουν.

Ακόμα και η πλειοψηφία αυτών που βρίσκονται στην Εκκλησία, καθώς ομολογούν τον Θεό με ψυχρό υπολογιστικό νου, δεν Τον αγγίζουν με την αγάπη της καρδιάς τους, και αφήνουν την καρδιά τους να είναι όμηρη των παθών και των επιθυμιών τους και την προσφέρουν όχι στον ουρανό αλλά την αφιερώνουν ολοκληρωτικά στη γη.

***

Οποιεσδήποτε εμπαθείς προσκολλήσεις σε οτιδήποτε, και στα γήινα πλούτη, μπορούν να καταστούν εμπόδιο στο δρόμο της σωτηρίας, καθώς εξαλείφουν από μέσα μας την ίδια τη μνήμη απόκτησης των αιώνιων αγαθών, των ουράνιων. Καταστέλλουν τη ζωή του πνεύματος, ξεραίνουν την καρδιά, στρεβλώνουν τις έννοιες του καλού και του κακού, αφαιρούν από την καρδιά τη συναίσθηση και την συμπόνια. Κάθε προσκόλληση εμπεριέχει τρομερή ηθική απειλή. Να θυμόμαστε, αγαπητοί μου, ότι στη Φοβερά Κρίση ο Κύριος ο Σωτήρας μας θα μας πει:

«Δεν απαιτούσα από σας μεγάλους αγώνες. Τους αναλάμβαναν οικειοθελώς εκείνοι που ένιωθαν μέσα τους τη δύναμη του πνεύματος και που είχαν μέσα τους την τεράστια αγάπη προς Εμένα. Περίμενα ότι θα είστε τηρητές των εντολών Μου, οι οποίες πέρα από το ότι είναι στα μέτρα σας, φέρνουν τεράστια ευτυχία στον άνθρωπο που τις τηρεί. Για αυτές τις εντολές Μου είπα: ὁ γὰρ ζυγός μου χρηστὸς καὶ τὸ φορτίον μου ἐλαφρόν ἐστιν (Μτ.11,30). Σας καλούσα: να είστε ελεήμονες, όπως ο Πατέρας σας είναι ελεήμων. Να αγαπάτε ο ένας τον άλλον. Να μην κρίνετε για να μην κριθείτε. Άραγε, είναι δύσκολο να τηρείτε αυτές τις εντολές; Άραγε, δεν θα σας πρόσφεραν, όπως σας είχα υποσχεθεί, την ανάπαυση των ψυχών σας (Παρ.Μτ.11,29);»

Προσευχή για τους δεινοπαθούντες συγγενείς

Πόσα παραδείγματα άγριου δαιμονισμού βλέπουμε στις μέρες μας; Πόσες οικογένειες υποφέρουν από γιους ναρκομανείς, από εθισμένους στο αλκοόλ και από άλλες εκδοχές αυτής της βαριάς ασθένειας του πνεύματος. Και οι πιο έμπειροι και ενημερωμένοι γιατροί αδυνατούν μπροστά σε αυτή τη συμφορά. Σήμερα, ο Χριστός φανερώνει σε όλους αυτούς που θλίβονται για τους δεινοπαθούντες συγγενείς και κοντινούς τους, τον μοναδικό σε όλο τον κόσμο Γιατρό, που είναι η δύναμη της Θείας Χάριτος, η οποία έρχεται, όταν η πιστή στον Θεό καρδιά την καλεί, και φανερώνεται στην εντατική προσευχή που υποστηρίζεται με νηστεία. Άλλη δύναμη που να αντιμετωπίζει τον εχθρό του ανθρώπινου γένους που περιφέρεται σε όλο τον κόσμο, δεν υπάρχει. Επίσης, θέλω να σας αποτρέψω από την πιθανότητα να αρρωστήσετε από αυτή τη βαριά ασθένεια του δαιμονισμού. Αγαπητοί μου, το δρομάκι προς την καρδιά μας το ανοίγει στον εχθρό το ψέμα, το οποίο δε φοβόμαστε. Συχνά το χρησιμοποιούμε για λόγους συμφέροντος και κέρδους, ακόμα και για να κάνουμε απλά στον συνομιλητή μας εντύπωση. Να φοβάστε και το πιο μικρό ψέμα που μοιάζει να είναι αφελές. Είναι το δόλωμα του εχθρού, με το οποίο παγιδεύει τις ψυχές.

Για την ανατροφή των παιδιών

Η ζωή είναι δύσκολη υπόθεση. Και γίνεται αφόρητα δύσκολη, όταν από αυτήν εκδιώκεται ο Θεός.

Η ζωή είναι δύσκολη υπόθεση. Και γίνεται αφόρητα δύσκολη, όταν από αυτήν εκδιώκεται ο Θεός

Αφού, όταν εκδιώκεται ο Θεός από το σπίτι, στη θέση Του έρχονται τα κάκιστα πνεύματα τα οποία σπέρνουν τη θανατηφόρα τους ήρα. Το έρεβος και το σκοτάδι έχουν αρχίσει πολύ καιρό τώρα να εφαρμόζουν τα θανατηφόρα σχέδιά τους, καθώς επιτίθενται στην οικογένεια, στην μητρότητα, η οποία κρύβει μέσα της το μέλλον του κόσμου, την ανατροφή των απογόνων.

Εμείς πρέπει να το καταλαβαίνουμε αυτό, επειδή είναι το παρόν μας και το μέλλον μας. Εδώ βρίσκεται και η δική μας ευθύνη ενώπιον του Θεού. Η τρομερή ευθύνη!   

Ακούστε προσεκτικά τα λόγια που είχε πει ο μεγάλος δάσκαλος της Εκκλησίας, ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος:

«Οἱ γονεῖς ποὺ παραμελοῦν τὴν καλὴ ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν τους, εἶναι χειρότεροι κι ἀπὸ τοὺς παιδοκτόνους γιατί οἱ πρῶτοι θανατώνουν τὴν ἀθάνατη ψυχή, ἐνῷ οἱ δεύτεροι μόνο τὸ θνητὸ σῶμα».

Στα 70 χρόνια της ομηρίας της Εκκλησίας, τόσες γενιές μεγάλωσαν υποδουλωμένες στο σκοτάδι του αθεϊσμού και μολυσμένες με το υλιστικό πνεύμα της πολύ-κτημοσύνης και της συσσώρευσης. Οι άνθρωποι έχουν μεγαλώσει χωρίς τον Θεό. Και τώρα εμείς, μαζί, πρέπει να μπαίνουμε στις πραγματικές καταστάσεις της ζωής μας και να προσπαθούμε με κόπους και προσευχή να διορθώσουμε ό, τι είχε καταστραφεί.

Πολλοί θυμούνται τα τραγικά, για σας και τα παιδιά σας, χρόνια, όταν, μόνο για την επιθυμία σας να αναθρέψετε τα παιδιά σας εν πνεύματι χριστιανισμού, διατρέχατε τον κίνδυνο να τα χάσετε για πάντα. Οι γονείς στερούνταν μητρότητας και πατρότητας, και τα παιδιά με βίαιο τρόπο δίνονταν σε ιδρύματα. Έβαζαν εμπόδια μπροστά στα παιδιά σας στο δρόμο προς τη ζωή, και τους έκλειναν τις πόρτες των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Πέρασαν αυτοί οι δύσκολοι καιροί. Και, αναμφισβήτητα, δεν θα μπορούσαν να μην αφήσουν ουλές στις καρδιές σας. Πόσα δάκρια και τι πόνο κόστισε στη μητρική καρδιά να βλέπει πως αυτά τα λίγα που είχε καταφέρει να κάνει στο σπίτι, στην οικογένεια, τσαλαπατήθηκαν στην ψυχή του παιδιού στο σχολείο. Και έρρεαν δάκρια, έρρεαν προσευχές. Μη νομίζετε ότι δεν καταγράφηκαν και δεν εισακούστηκαν. Οι άνθρωποι μπορεί να μην εισακούουν και να μην καταλαβαίνουν. Όχι, όμως, ο Θεός. Για τον Θεό δεν είναι απλά δάκρια, είναι ο σταυρικός δρόμος της χριστιανής μητέρας που πολεμά για το τέκνο της ενάντια σε ολόκληρο τον κόσμο, ενάντια στον ίδιο το διάβολο.   

Ο Αρχιμανδρίτης Ιωάννης (Κρεστιάνκιν)

Δεν είναι απλά σταυρός. Είναι μαρτύριο. Μαρτύριο για τον Χριστό. Η χάρις του Θεού πάντα ενδυνάμωνε τους μάρτυρες. Ενδυνάμωνε και εσάς στην άνιση πάλη σας για τα παιδιά. Θα σας ενδυναμώσει και τώρα. Μόνο να μην χαλαρώσει η χριστιανική πεποίθηση και αφιέρωση, δηλαδή η πίστη μας. Τώρα και εμείς, σαν την Αγία Άννα (μητέρα της Υπεραγίας Θεοτόκου), πρέπει να παρακαλάμε τον Κύριο για το θαύμα: «Κύριε! Γιάτρεψε την ασθένεια της καρδιάς μου. Είθε να ευλογείται και να δοξάζεται η ευσπλαχνία Σου στον γεννηθέντα από μένα». Και μην αμφιβάλετε, το θαύμα θα γίνει, κατά την πίστη σας.

Είναι φοβερό και καταστροφικό, όταν, σε μας τους μεγάλους, η πίστη στον Θεό μένει μόνο στα λόγια, δε μεταμορφώνει την καθημερινή μας ζωή και συνοδεύεται μέσα μας με πνευματική στειρότητα που δεν έχει τη ζωντανή ζωτική δύναμη του Πνεύματος του Θεού. Όμως, και αυτό το θαύμα να ζητάτε και θα σας δοθεί.

Όλοι εμείς πρέπει να καταλάβουμε τώρα ότι χρειάζεται επειγόντως να σώζουμε την Μικρή μας Εκκλησία, την οικογένειά μας, από το ολέθριο πνεύμα της εποχής και να την επιστρέφουμε στον Θεό. Ακριβώς, μέσα της πρέπει να ανάψουμε το καντήλι της χριστιανικής ζωής εν Θεώ. Μόνο εδώ βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου και η δική μας.

Δε θα τα καταφέρουμε αμέσως. Θα δυσκολευτούμε πολύ, αλλά πρέπει να τα κάνουμε για χάρη της ζωής στην αιωνιότητα.

Οι πατέρες και οι μητέρες, οι ευλογημένοι από τον Θεό δημιουργοί και προστάτες των παιδιών τους, είναι υπεύθυνοι για αυτά και για τον εαυτό τους. Άραγε, δεν είναι έργο μας, τώρα, στην έρημο του κόσμου όπου βασιλεύουν η μοναξιά, η πολυπραγμοσύνη και η αδιαφορία, η ανησυχητική αβεβαιότητα και η κακία, να δημιουργήσουμε εστία προσευχής; Πρέπει να θυμόμαστε ότι όπου είναι συναγμένοι δύο ή τρείς στο όνομα του Θεού, εκεί είναι και ο Κύριος ανάμεσά τους (παρ.Μτ.18,20).

Τότε θα ζωντανέψει το σπίτι! Και το ένα και το άλλο και το παράλλο. Θα αποκατασταθεί η τάξη στην εσωτερική ζωή της οικογένειας και του κάθε ανθρώπου που είχε αποδιοργανωθεί από την αθεΐα. Και η Βασιλεία του Θεού που θα επιστρέψει στην ψυχή, θα αρχίσει ξανά να μεταμορφώνει τον κόσμο.

Για τη δημιουργία οικογένειας

Δεν ήταν τυχαία η ρωσική σοφία: επτά φορές να υπολογίσεις και μια να κόψεις. Εμείς ξεμάθαμε να το κάνουμε τώρα. Δεν σκεφτόμαστε και δεν υπολογίζουμε. Εμείς κόβουμε και κομματιάζουμε, μόνο που αυτό πονάει γιατί είναι ζωντανό. Δεν γνωρίζω γέροντες που να παραβιάζουν τους ορισμούς του Θεού οι οποίοι λένε ότι μέχρι τις τελευταίες μέρες του κόσμου οι άνθρωποι θα παντρεύονται, θα γεννάνε, θα ανατρέφουν παιδιά και θα σώζονται από αυτό. Ο καθένας, όμως, ό, τι προλάβει στο δρόμο της ζωής του. Στον έναν ο Κύριος ευλογεί το ένα, στον άλλον το άλλο.

***

Δύο είναι οι δρόμοι της σωτηρίας: η οικογένεια και ο μοναχισμός. Μπες στην καρδιά σου και ρώτησέ την που έχει κλίση.

***

Αν ο Κύριος δε δώσει γάμο με αγάπη, τότε το καλύτερο είναι να αφεθείς στο θέλημα του Θεού. Όμως, το να δημιουργείς κάτι που να μοιάζει με οικογένεια, χωρίς αγάπη, σημαίνει για ακόμη μια φορά να πληγώνεις την καρδιά και την ψυχή σου, να βαθαίνεις τον πόνο της ψυχής σου για πολύ καιρό, αν όχι για όλη τη ζωή.

Το να δημιουργείς οικογένεια χωρίς αγάπη σημαίνει να πληγώνεις την καρδιά και την ψυχή σου

Για τη συνοχή της οικογένειας

«Ἐν τῇ ὑπομονῇ ὑμῶν κτήσασθε τὰς ψυχὰς ὑμῶν!» (Λκ.21,19). Εσύ θα τα ήθελες όλα έτοιμα και καλά. Την οικογένεια, όμως, πρέπει να την κτίζετε μαζί, με τη βοήθεια του Θεού, να απευθύνεστε συνεχώς για το έλεος του Θεού.

Και ο μοναχισμός είναι σταυρός αλλά και ο γάμος δεν είναι μικρότερος σταυρός. Όμως, χωρίς τον σταυρό δε θα δούμε τον Χριστό. Ο σταυρός έχει σηκωθεί και έχει ευλογηθεί για σας. Και τώρα πρέπει να μάθουμε να τον κουβαλάμε για τη σωτηρία μας, προσφέροντας βοήθεια και στον εαυτό μας και στους δικούς μας, με ευαισθησία και προσευχή.

***

Η ανθρώπινη ευτυχία δε βρίσκεται σε τίποτα άλλο παρά μόνο στην ένωση με τον Θεό, στην τήρηση των σωτήριων εντολών Του. Οπότε, τα πιο σημαντικά για τη ζωή σας προβλήματα να τα λύνετε με αυτή τη στάση. Είστε άνθρωπος της οικογένειας, ο γάμος σας είναι ευλογημένος, άρα, το πιο σημαντικό για σας είναι η σωτηρία όλης της οικογένειας και η ζωή όλης της οικογένειας εν Θεώ. Στην ίδια υπόσχεση που δώσατε στον Θεό, εμπεριέχεται και η υλική υποστήριξη της οικογένειας. Οπότε, να σκέφτεστε, να προσεύχεστε πώς να το πραγματοποιήσετε με τον καλύτερο τρόπο. Για αυτό, συγχωρέστε με, σας έχει δοθεί το κεφάλι και το μυαλό σας.  

***

Το να κουβαλάς το σταυρό και να ανεβαίνεις πάνω του δεν είναι ανώδυνο για κανένα. Χωρίς το σταυρό δε θα δούμε τον Χριστό. Η επιλογή γίνεται μια φορά και τον υπόλοιπο χρόνο πρέπει να ζούμε με αυτά που μας προτείνει αυτός ο σταυρός. Την επιλογή σας την είχατε κάνει όταν παντρευτήκατε χήρο, αυτό σημαίνει ότι αν ο γάμος και η δημιουργία νέας οικογένειας είναι σταυρικός αγώνας, η δημιουργία οικογένειας σε ξένα θεμέλια είναι διπλός αγώνας.

Δεν είμαστε πιόνια στη ζωή, αλλά συνδημιουργοί του Θεού

Να σας φωτίσει ο Θεός και να σας δυναμώσει. Πολλά εξαρτώνται και από σας την ίδια. Τώρα, όταν ξαφνικά συγκεντρώσατε την προσοχή σε σας και στις πληγές σας, ξεχωρίζοντας τον εαυτό σας από την οικογένεια – «εγώ» και «αυτοί» - θέλω να σας πω μόνο ένα: στην περίπτωσή σας, συγκρούστηκαν δυο αντίθετες αντιλήψεις για τη ζωή. Και αυτό δεν έγινε τώρα, αλλά υπήρχε από τότε που είχατε συμφωνήσει στο γάμο με αυτόν τον άνθρωπο. Άρα, όλο αυτό είχε μπει στα θεμέλια του σταυρού σας. Οπότε, το να αποφασίσετε αν θα κουβαλάτε αυτόν τον σταυρό μέχρι τέλους ή αν θα τον εγκαταλείψετε για να πάρετε έναν άλλον, νομίζω όχι λιγότερο βαρύ, θα αναγκαστείτε να το κάνετε η ίδια. Αγαπητή, η ίδια η ζωή μας μαθαίνει να ζούμε. Όμως, πρέπει να σκέφτεστε και τον εαυτό σας και το σύζυγο.

Μην ξεχνάτε ότι δεν είμαστε πιόνια στη ζωή, αλλά συνδημιουργοί του Θεού.

***

Η χριστιανική σας υπομονή, η ταπείνωση και η αγάπη, έστω και λίγο, στην ώρα τους, θα κάνουν τη δουλειά τους και το δεύτερο σας ήμισυ, ο άντρας σας, θα ζωντανέψει εν πνεύματι.

Όμως, για αυτό ξεκινήστε να εργάζεστε πάνω σας: αυτός ξεσπάει, εσείς μην ξεσπάτε. Καταλάβετε ότι αυτός δυσκολεύεται πιο πολύ από σας, δεν ξέρει τον Θεό και ο εχθρός τον κατευθύνει «ὅπου οὐ θέλει».

Ξεκινήστε να προσεύχεστε για αυτόν συνέχεια και με συναίσθημα λύπης, να θυμάστε ότι και αυτός πέρασε δύσκολα από όταν ήταν παιδί, όπως και εσείς. Τα υπόλοιπα είναι υπόθεση του Θεού. Να διαβάστε την Α’ Επιστολή προς τους Κορινθίους, κεφάλαιο 7 και να θυμάστε ότι και εσείς πάσχετε μαζί με τον άνδρα σας, αφού εσείς είστε δυο σε σάρκα μια.

Το που προσεύχεστε κρυφά από αυτόν είναι καλό. Αυτό πρέπει να το κάνετε οπωσδήποτε για να μην τον προκαλέσετε για βλασφημία. Όταν έρθει η ώρα, τα κρυφά θα μπορέσετε να κάνετε και φανερά.

***

Σας δίνω την ευλογία του Θεού για αγάπη και υπομονή. Υπήρξε εποχή που και τις δικές μας ασθένειες τις θεράπευε υπομονετικά ο Κύριος, με τις προσευχές των δικών μας για μας. Και ωρίμαζε η ψυχή μας, αόρατα σε μας, μέχρι που μια φορά αποκρίθηκε και η ίδια στην αγάπη και την υπομονή των άλλων. Εσείς, όμως, έχετε θλίψη για πολύ δικό σας άνθρωπο, για το σύζυγο. Και αυτή η θλίψη πρέπει να εντείνει την προσευχή.

Όμως, στο σύζυγο μη δείχνετε τους κόπους σας και τις προσπάθειές σας. Να ζείτε με αυτόν ζευγμένοι στον ίδιο ζυγό, χωρίς να τρέχετε πολύ μπροστά με το θρησκευτικό σας ζήλο, όλη την ώρα να νιώθετε δίπλα τον δικό σας Σ...

***

Μόνο ένα θα σας συμβούλευα: να σκεφτείτε σοβαρά τις σχέσεις σας με τον πρώην σύζυγο. Όχι, αγαπητή μου, ανάμεσα στον άνδρα και στη γυναίκα δεν μπορούν να υπάρχουν αδελφικές σχέσεις. Και οι επαφές σας δεν είναι καθόλου βοήθεια για αυτόν. Το αντίθετο, είναι ερέθισμα που τον ωθεί σε διάφορες άνομες πράξεις.

Γι’ αυτό, πρέπει να λύσετε αυτό το πρόβλημα, πρώτα από όλα: ή νομιμοποιείτε τις σχέσεις σας και ζείτε όπως πρέπει να ζουν οι σύζυγοι ή φεύγετε και να του δίνετε την ελευθερία να τακτοποιήσει τη ζωή του. Αγαπητή μου, αυτό είναι πολύ σοβαρό πρόβλημα και εδώ δεν πρέπει να σκέφτεστε μόνο τον εαυτό σας και τα θέλω σας.

***

Να σας δώσει ο Θεός σοφία και υπομονή για να σώσετε την οικογένειά σας και την αγάπη μέσα σε αυτή. Δεν πρέπει να γίνεστε κάποια άλλη, διαφορετική, από αυτή που αγαπούσε ο άντρας σας. Πρέπει και να ντύνεστε με γούστο και να κάνετε χτένισμα που σας πάει και όλα τα υπόλοιπα. Αφού δεν είστε μοναχή. Και τα ενδιαφέροντα με τον σύζυγο πρέπει να είναι κοινά. Μην τον ταράζετε με την επιδεικτική σας θρησκευτικότητα, αλλά να έχετε σε όλα μέτρο και να παίρνετε υπόψη σας την πνευματική ασθένεια που τον βρήκε. Να προσεύχεστε κρυφά για αυτόν.

Πρέπει και να ντύνεστε με γούστο και να κάνετε χτένισμα που σας πάει και όλα τα υπόλοιπα. Αφού δεν είστε μοναχή. Μην τον ταράζετε με την επιδεικτική σας θρησκευτικότητα

Με μια λέξη: να διατηρείτε στην οικογένεια ειρήνη και αγάπη και να ανέχεστε υπομονετικά την πνευματική του ασθένεια. Θα έρθει η πίστη και σε αυτόν ως απάντηση για τους κόπους σας και για τη σοφή συμπεριφορά σας σε όλα.

***

Στην οικογενειακή ζωή, το σημαντικότερο δεν είναι να αναμετριέστε, αλλά να έχετε την ικανότητα να είστε πιο αυστηρή με τον εαυτό σας και πιο επιεικής με τον άλλον, τον αγαπημένο.

Για τον Θεό δεν υπάρχουν ξεχασμένοι άνθρωποι. Η Πρόνοια του Θεού τους βλέπει όλους. Τον κόσμο τον κυβερνά ο Θεός. Μόνο ο Θεός και κανένας άλλος. Δεν έχω ευλογήσει ποτέ κουρές γυναικών οι οποίες έχουν ανήλικα παιδιά. Ποιος είμαι εγώ για να αντιπαρατίθεμαι με τον Θεό. Ο Θεός την πρόσταξε να γίνει μητέρα, και αυτό είναι έργο που αρκεί για μια ζωή.

Τώρα έγινε της μόδας να είσαι ταυτόχρονα τα πάντα: και μοναχή και μητέρα και σύζυγος. Όμως, πολύ αμφιβάλλω αν αυτή η οχλαγωγία και η σύγχυση της Βαβυλώνας οδηγεί στη σωτηρία.

Την επιλογή του δρόμου της ζωής ο άνθρωπος την κάνει μια φορά, και μόνο με ειδική παρέμβαση του Θεού ο άνθρωπος μετακινείται σε άλλον τρόπο ζωής. Αν ο Κύριος ο Ίδιος απελευθερώνει αυτόν τον άνθρωπο από τις υποχρεώσεις τις οποίες είχε αναλάβει στην επιλογή του δρόμου της ζωής, – πεθαίνει ο σύζυγος, πεθαίνουν τα παιδιά – αυτό είναι από τον Θεό. Όλα τα άλλα είναι το ίδιον θέλημα και αυθαιρεσίες.

***

Τα συναισθήματά σας είναι πολύ λεπτή και δημιουργική υπόθεση. Είναι υπόθεση αγάπης. Δεν καταφέρνουμε πάντα να πιάσουμε τον τόνο και να τραγουδάμε αρμονικά. Αλλά είναι ζωή. Η ζωή είναι αγώνας, η ζωή είναι επιστήμη, σφυρηλατεί μέσα μας και την υπομονή και την ταπείνωση και την αγάπη. Σκεφτείτε, αν και φαίνεται ότι μένουμε μακριά από τις τρικυμίες του κόσμου, ο πυρετός του φτάνει και μέχρι εμάς. Τι να πούμε για αυτούς που την ψυχή, το νου και τη καρδιά τους, τα ακουμπάει άμεσα. Να τους δώσει ο Θεός δύναμη να σταθούν και να μην παρασύρονται από τις πρόσκαιρες ιδιοτροπίες της ζωής (αφού η ζωή ακόμα κτίζεται χωρίς τον Θεό, άρα η ζωή ακόμα δεν είναι ζωή).

Το σημαντικότερο για μας είναι να είμαστε πάντα και παντού με τον Θεό

Οπότε, αγαπητή μου, να ξέρετε, ότι εμείς έχουμε πολύ σημαντικό ρόλο – να καταλαβαίνουμε και να προσευχόμαστε, να προσφέρουμε έγκαιρα και να δεχόμαστε παρηγορητικά, ξελαφρώνοντας το σύζυγο από το δύσκολο φορτίο των αλλότριων ανησυχιών.

Εσείς πρέπει να είστε βοηθός, και για αυτό δε χρειάζεται να ξέρετε όσο οπωσδήποτε να αισθάνεστε. Και να τελειώσω με τα λόγια του Αποστόλου που ταιριάζουν και για την ώρα και για την περίσταση: «ἡ γνῶσις φυσιοῖ, ἡ δὲ ἀγάπη οἰκοδομεῖ» (Α’Κορ.8,1). Ξέρω ότι έχετε διπλή δυσκολία. Θέλετε να έχετε η ίδια στήριγμα αλλά, όμως, εδώ, παντού, η ίδια πρέπει να είστε το στήριγμα. Εγώ είμαι ήδη 90 και από μένα αλύπητα απαιτούν να είμαι στήριγμα. Όμως, εγώ ξέρω ότι στήριγμα έχουμε τον Ένα. Και η δύναμή μας είναι ο Ένας και η σωτηρία βρίσκεται στον Ένα. Όλα είναι εν Χριστώ Κύριον ημών και Σωτήρα. Να, με τη βοήθεια του Θεού θα τα αντέξουμε όλα και θα επιβιώσουμε, σώζοντας την πίστη και την πιστότητα. Το σημαντικότερο για μας είναι να είμαστε πάντα και παντού με τον Θεό.