Γιατί δεν πρέπει να αποδεικνύεις τίποτα και σε κανέναν

Υπάρχει μια λανθασμένη αντίληψη ότι η πίστη χρειάζεται συνέχεια αποδείξεις και τεκμηρίωση.

Είναι λανθασμένος δρόμος που απομακρύνει από την πορεία προς την αληθινή γνώση του Θεού και της πίστης στο Θεό.

Πίστη είναι η ελεύθερη επιλογή του ανθρώπου, η έκφραση της βούλησής του. Αυτή δεν απαιτεί αποδείξεις, όπως δεν απαιτεί αποδείξεις η αγάπη, όταν ο ένας αγαπά πραγματικά τον άλλον. Εκεί, όπου υπάρχει, έστω και υπόνοια ότι επιθυμείς να αποδείξεις στον εαυτό σου την ορθότητα του δρόμου που έχεις επιλέξει, δεν υπάρχει πίστη.

Με το να αναζητούμε εξωτερικά σημάδια, μειώνουμε το κατόρθωμα της πίστης, ελαττώνουμε τον ήχο της.

Η ανάγκη για συνεχείς «αποδείξεις» υπονομεύει την εμπιστοσύνη στον Θεό και αναπόφευκτα οδηγεί σε απογοητεύσεις και στην αποδυνάμωση του πνεύματος.

Μόνο η συνειδητή υπέρβαση των δοκιμασιών και των πειρασμών μπορεί να δυναμώσει την πίστη και την πνευματική δύναμη.

Αν, για παράδειγμα, είναι να περάσουμε μέσα από βρόμικο και λασπώδες ρεύμα νερού και δεν υπάρχει δυνατότητα να το περάσουμε από άλλο δρόμο, πρέπει να μπούμε σε αυτό το νερό και να το διασχίσουμε, παρόλη τη βρομιά και τη λάσπη, το κρύο και τα βρεγμένα ρούχα.

Στη ζωή υπάρχουν περιστάσεις, τις οποίες πρέπει οπωσδήποτε να υπερβαίνουμε, και όχι να τις αποφεύγουμε, όπως, δυστυχώς, κάνουν πολλοί. Και αν με σταθερότητα αποφασίσουμε να «μπούμε μέσα στο νερό», ο Κύριος θα μας δώσει τις δυνάμεις και την αντοχή.

Ο Ιερέας Αλέξανδρος Ελτσανίνοβ έγραφε: «Συχνά μου φαίνεται ότι όλα τα αγκάθια και οι ακανθώδεις υποθέσεις της ζωής μας σίγουρα έχουν οργανωθεί από τον Θεό για την ίαση της δικής μας ακριβώς ψυχής. Στη ζωή μου το βλέπω με πλήρη σαφήνεια».

Πράγματι, όλες οι δοκιμασίες είναι τα σκαλοπάτια μας προς τον Θεό. Και μόνο με τη δική του προσωπική σκάλα μπορεί κανείς να ανεβεί στον Θεό.

***

Το να βγούμε από την πνευματική αναισθησία είναι ο σημαντικότερος σκοπός όλων των πνευματικών ασκήσεων και δοκιμασιών μας.

Περιπέσαμε σε αυτήν, όταν χάσαμε τη σύνδεση με το Δημιουργό μας, κάτι που επακολούθησε μετά την πτώση των Πρωτοπλάστων. Έχουμε αφεθεί στον κόσμο που έχει βυθιστεί στις ηδονές και στην αδιαφορία για τον Θεό, για την ψυχή μας, για τους πλησίον, για τον πόνο του άλλου.

Όμως, οι τσαλακωμένες και παραμορφωμένες ψυχές μας αποκαθίστανται, όταν αγγίζουν τον Κύριο. Και αυτά τα αγγίγματα δεν είναι πάντα τρυφερά και απαλά, όπως θα θέλαμε.

Μερικές φορές, μόνο όταν βλέπουμε την άκρη του γκρεμού, φωνάζουμε: «Κύριε, ελέησον!». Μερικές φορές μόνο όταν φτάνουμε σε αδιέξοδο, σε απόγνωση και αδυναμία απλώνουμε χέρι προς τον Κύριο. Και Αυτός, καθώς περίμενε υπομονετικά και για πολύ καιρό αυτή την έντονη απεύθυνση, μας απαντάει με όλη τη δύναμη της αγάπης και της τρυφερότητάς Του.

Και πόσο θλιβερό είναι το που εμείς δεν είμαστε σε θέση να την χωρέσουμε και να την νιώσουμε με όλη τη πληρότητά της. Εμείς, αδύναμοι και αμαρτωλοί, απορροφάμε τις σταγόνες της Θείας αγάπης, χωρίς ούτε καν να υποψιαζόμαστε το μέγεθος, το μεγαλείο και τη δύναμη που έχει.

Και όπως η πραγματική αγάπη δε φοβάται καμία δοκιμασία, έτσι και η πραγματική πίστη δε φοβάται διωγμούς και στερήσεις. Αυτά μόνο την δυναμώνουν και την σφυρηλατούν.

Η αγάπη μας προς τον Θεό είναι ίδια η πίστη μας. Η αγάπη μας είναι ο Ίδιος ο Θεός.

Αναγνωρίζοντας την αγάπη μας, έχουμε κιόλας αναγνωρίσει και τον Ίδιο τον Θεό. Η εμπειρία της αγάπης μας για Αυτόν είναι κιόλας ο δρόμος μας, ο σωστός δρόμος μας που δεν απαιτεί αποδείξεις.

Αφού η πραγματική αγάπη δε χρειάζεται καμία απόδειξη!