Μοναστήρι Τόλγκσκι: Με αγάπη προς τους ανθρώπους. Μέρος Β.

Η κυριότερη Οικοδέσποινα εδώ είναι η Υπεραγία Θεοτόκος

Αν δώσουμε προσοχή στην αρχιτεκτονική των ναών, των κελλιών, των τοίχων και των πύργων, θα παρατηρήσουμε με έκπληξη το εξής ενδιαφέρον γεγονός: Εδώ συνδυάζονται διάφορες εποχές και διάφορες πολιτιστικές τάσεις, από το ρωσικό στυλ μέχρι τον κλασικισμό και το μπαρόκ. Οι ναοί της μονής σαν υπερίπτανται της γης. Ατενίζοντας όλη αυτήν την παλαιά αρχιτεκτονική, ο άνθρωπος προσεγγίζει την αυθεντική και αιώνια ομορφιά. Ο ναός των Εισοδίων της Παναγίας χτίστηκε το 1680, με την ευλογία του Πατριάρχη Νίκωνος, στον τόπο εύρεσης της θαυματουργικής εικόνας, και είναι περίφημος για τις τοιχογραφίες τού 17^ου αιώνα και βρίσκεται υπό την προστασία της Unesco.

Στην προεπαναστατική περίοδο το μοναστήρι επισκέφτηκαν πολλές διάσημες προσωπικότητες, όπως ο Ιβάν ο Τρομερός, ο Μιχαήλ Α΄ της Ρωσίας, η Σοφία Αλεξέγιεβνα της Ρωσίας, ο Φιόντορ Γ΄, η Αικατερίνη Β΄ της Ρωσίας, ο Παύλος Α΄ της Ρωσίας, ο Μητροπολίτης Φιλάρετος (Ντροζντόβ), ο επίσκοπος Ιγνάτιος (Μπιαντσανίνοβ), ο πατήρ Ιωάννης της Κρονστάνδης, η Μεγάλη Δούκισσα Ελισάβετ Φεοντόροβνα της Ρωσίας, ο Πατριάρχης Τύχων. Δύο φορές το μοναστήρι υποδέχτηκε τον Νικόλαο Β΄ της Ρωσίας. Στην εποχή μας, το μοναστήρι Τόλγκσκι επισκέφτηκαν οι Πατριάρχες Ποιμήν, Αλέξιος Β΄ και Κύριλλος, καθώς και οι ηγέτες του κράτους, τις τελευταίες δεκαετίες.

Τριάντα χρόνια εμπειρίας αναγέννησης της μονής Τόλγσκι πιστοποιούν το γεγονός ότι η χάρις αυτού του τόπου επηρεάζει μ’ έναν ιδιαίτερο τρόπο τις ψυχές των ανθρώπων, που έρχονται στο μοναστήρι. Ο κόσμος μαθαίνει για το μοναστήρι μέσω των Μαζικών Μέσων Ενημέρωσης, όπως εκπομπές στην τηλεόραση ή ντοκιμαντέρ, διαβάζοντας άρθρα στο Διαδίκτυο και επισκεπτόμενοι την ιστοσελίδα της μονής (montolga.ru). Πολλοί ανακαλύπτουν αυτό το μέρος, καθώς ταξιδεύουν στους τόπους του «Χρυσού Δακτύλιου της Ρωσίας»^[1]. Οι περιηγητές ομολογούν συχνά στις αδελφές ότι αισθάνονται σαν να «βρέθηκαν στον Παράδεισο», λέγοντας: «Εδώ είναι όλα τόσο περιποιημένα. Αισθανόμαστε πόσο οι αδελφές αγαπούν το σπίτι τους και πάντοτε με προθυμία εκτελούν την εντολή της φιλοξενίας». Όμως δεν είμαστε εμείς οι αυθεντικές οικοδέσποινες εδώ. Η κυριότερη Οικοδέσποινα αυτού του μέρους, όπως και άλλων ορθοδόξων μοναστηριών, είναι η Υπεραγία Θεοτόκος. Ακριβώς Αυτή διοικεί εδώ, ενώ εμείς, οι αδελφές, είμαστε απλώς οι «υπηρέτριές» Της. Μια φορά, ένας τουρίστας ρώτησε μια μοναχή: «Καταβάλλετε τόσους κόπους εδώ! Δε κουράζεστε;». Και η μοναχή του απάντησε: «Οι μοναχοί είναι τα παιδιά του Θεού και όταν τα παιδιά αγαπούν αληθινά τους γονείς τους, θα κάνουν τα πάντα, ώστε να χαίρονται οι γονείς και οι καλεσμένοι τους».

Από το 1988 η αρχηγός αυτής της πνευματικής οικογένειας είναι η Γερόντισσα Βαρβάρα (Τρετιάκ), άνθρωπος εκπληκτικής σοφίας και δύναμης, προσευχής και δράσης. Μέσω της Γερόντισσάς μας, έχουμε τη δυνατότητα να θίξουμε την εμπειρία του μοναχισμού της προεπαναστατικής περιόδου. Το 1967 η 20χρονη Αλεξάνδρα έγινε δόκιμη στην Ιερά Μονή της Αναλήψεως και του Αγίου Φλώρου στο Κίεβο και ζούσε ανάμεσα σε μοναχές, οι οποίες έλαβαν την κουρά τους ακόμη και επί της τσαρικής Ρωσίας. Αυτήν την κλήση για τον μοναχικό βίο η Γερόντισσα την είχε αισθανθεί σε πολύ μικρή, παιδική ηλικία της. Σήμερα η Γερόντισσα Βαρβάρα καλλιεργεί στις αδελφές την ευμένεια προς όλους τους προσκυνητές και τουρίστες, που προσέρχονται στο μοναστήρι, καθώς και η ίδια αποτελεί παράδειγμα φιλοφροσύνης και φιλοξενίας.

Πολλοί επισκέπτες θαυμάζουν το αρχιτεκτονικό συγκρότημα της μονής, το οποίο αποκαταστάθηκε κυριολεκτικά εξ ερειπίων, ενώ σήμερα πνίγεται στα λουλούδια και θυμίζει τον κήπο της Εδέμ. Αυτό το θαύμα της αναγέννησης της μονής δεν θα ήταν δυνατό να συμβεί χωρίς την ακούραστη προσευχήτρια και εργάτρια, που μας εμπνέει στον καθημερινό μας αγώνα με τον ζήλο της προς τον Θεό.

Η μονή, ως τόπος πνευματικού καταφυγίου και ξεκούρασης

Η ιστορική, αρχιτεκτονική και πνευματική κληρονομιά της μονής Τόλγκσκι είναι πολύπλευρη. Στον 17^ο αιώνα το μοναστήρι υπέστη την εισβολή των Πολωνών και των Λιθουανών. Αργότερα, υπέστη ζημιά από πυρκαγιές και πλημμύρες. Βίωσε την οικονομική ευημερία κατά την περίοδο της εξουσίας των Ρομανόφ και την πλήρη ερήμωση κατά την περίοδο της σοβιετικής αθεΐας. Το μοναστήρι μας, το οποίο πριν την Επανάσταση ήταν ανδρικό, οι κομμουνιστές το έκλεισαν, παρ’ όλη την αντίσταση των κατοίκων της περιοχής. Επί δέκα χρόνια, από το 1918 έως το 1928, οι κάτοικοι των γύρω χωριών φύλαγαν τις εισόδους στην περιοχή της Τόλγκας και δεν άφηναν τους αντιπροσώπους των σοβιετικών αρχών να μπουν μέσα. Στα χωριά Τροφίμκοβο και Τόλγκομπολ, σε οικογένειες ντόπιων κατοίκων διέμεναν οι ιερείς και οι μοναχοί και οι μοναχές, από τα κατεστραμμένα και κλειστά μοναστήρια κι εκκλησίες. Η συμμετοχή του απλού κόσμου στη ζωή της μονής ήταν εντελώς αναπάντεχη για τις σοβιετικές αρχές και αποτέλεσε απόδειξη της πίστεως στον Θεό από τον λαό, καθώς και της ευγνωμοσύνης στους μοναχούς, για την προσφορά των μοναχών προς τους ανθρώπους, κατά τη διάρκεια πολλών αιώνων.

Το 1987 πάρθηκε η απόφαση ν’ αναγεννηθεί η ζωή στο μοναστήρι Τόλγκσκι, το οποίο θα ήταν η πρώτη λειτουργούσα γυναικεία μονή στην επικράτεια της Ρωσικής Σοβιετικής Ομοσπονδιακής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας. Την αποκατάσταση της βεβηλωμένης μονής ανέλαβαν οι γυναίκες. Για τη γυναικεία διακονία στην Εκκλησία, η Γερόντισσα Σεραφείμα (Σέβτσικ) είπε το εξής: «Η γυναίκα στην Εκκλησία αποτελεί την πληρότητα των συναισθημάτων, την πληρότητα της ζωής. [...] Η γυναίκα στην Εκκλησία είναι, επίσης, η γενναιότητα και η αφοσίωση στον Χριστό». Δεν μπορούμε να μη συμφωνήσουμε μ’ αυτό το ρητό, όταν κοιτάζουμε τις φωτογραφίες της αναγέννησης της μονής από τα ερείπια στο τέλος της δεκαετίας του ’80 μέχρι την ανοικοδόμηση στα μέσα της δεκαετίας του 2000. Οι ίδιες οι καλόγριες ξεφόρτωναν φορτηγά με τούβλα, ανακάτευαν τσιμέντο και ανακατασκεύαζαν τους τοίχους. Οι ίδιες οδηγούσαν τρακτέρ, περιποιούνταν τα ζώα, εξυπηρετούσαν το λεβητοστάσιο και τους λαχανόκηπους. Ταυτόχρονα, με πολλή αγάπη και προσοχή, υποδέχονταν τους προσκυνητές, που έψαχναν κάποιο πνευματικό στήριγμα. Και μάλιστα προσεύχονταν. Η προσευχή είναι το νόημα της ύπαρξης του μοναχισμού.

Οι μοναχοί και οι μοναχές είναι πνευματικοί πατέρες και μητέρες για τους σύγχρονους ανθρώπους. Ο τρόπος ζωής τους επηρεάζει το πνευματικό κλίμα της κοινωνίας. Με το παράδειγμά τους διατηρούν το ηθικό επίπεδο όχι μόνο των πιστών ανθρώπων, αλλά και των ανθρώπων που είναι μακριά από την Εκκλησία. Βλέποντας το πόσο οι καλόγριες κοπιάζουν για την ευταξία της μονής, ο κόσμος αρχίζει να τρέφει βαθύ σεβασμό στις παραδόσεις της Ορθοδοξίας.

Το μοναστήρι μπορεί να γίνει για τον άνθρωπο τόπος πνευματικού καταφυγίου και ξεκούρασης. Όταν ο άνθρωπος έρχεται στη μονή Τόλγκσκι, αποκτά εσωτερικές δυνάμεις και λαμβάνει την Ευλογία του Θεού για τη μελλοντική ζωή του. Πολλοί μόνιμοι προσκυνητές δεν μπορούν να φανταστούν ότι θα περάσουν τις διακοπές τους ή τα σαββατοκύριακά τους κάπου μακριά από το μοναστήρι. Εδώ έρχονται προσκυνητές από διάφορες περιοχές της Ρωσίας: Από τη Μόσχα και την Αγία Πετρούπολη, από το Γιεκατερινμπούργκ και το Κρασνοντάρ, από το Μπλαγκοβέτσενσκ και το Χαμπάροβσκ. Οι επισκέπτες μας συχνά συμμετέχουν σε διάφορες εργασίες και απασχολούνται μαζί με τις μοναχές. Βλέποντας τις μοναχές, που εργάζονται και προσεύχονται, οι άνθρωποι γεμίζουν με μια ιδιαίτερη χάρη και χαρά και προσπαθούν να κρατήσουν αυτήν τη χαρά για πολλά χρόνια. Υπάρχουν προσκυνητές, που έρχονται οικογενειακώς εδώ και δεκαετίες. Τα ονόματα των μονίμων προσκυνητών μνημονεύονται καθημερινά από τις αδελφές και αυτοί οι φίλοι μας αισθάνονται την προστασία του Θεού στις πιο δύσκολες καταστάσεις της ζωής τους.

Οι κάτοικοι του Γιαροσλάβλ συχνά επισκέπτονται το μοναστήρι τα σαββατοκύριακα. Γι’ αυτούς το μοναστήρι Τόλγκσκι αποτελεί όχι μόνο έναν ιερό τόπο, αλλά κι ένα αρχιτεκτονικό και φυσικό πάρκο, ένα υπαίθριο μουσείο. Πολλοί άνθρωποι, μεσήλικες και υπερήλικες, όταν προσέρχονται στο μοναστήρι, αναθυμούνται τους καιρούς, που εργάζονταν εδώ, στην αποκατάσταση των τοίχων, των κελλιών και των ναών, στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Όλη αυτή η ομορφιά περιέχει τους κόπους τους. Οι πρόγονοι των προσκυνητών μας επισκέπτονταν το μοναστήρι τούς καιρούς πριν την Επανάσταση και αυτές οι οικογένειες διατήρησαν τις οικογενειακές παραδόσεις για την επικοινωνία με τους μοναχούς, για την επίσκεψη στη μονή της τσαρικής οικογένειας του Νικολάου Β΄ της Ρωσίας, για τις προσευχές με δάκρυα, που ακούγονταν πίσω από τα τείχη της μονής στα χρόνια της καταστροφής της.

«Ο κόσμος δεν θα προστρέχει σε άδειο πηγάδι»

Δεν είναι μυστικό ότι πολλά μοναστήρια επιβιώνουν χάρη στους προσκυνητές και τους τουρίστες. Όμως, για εμάς είναι σημαντικό ώστε ο άνθρωπος όχι μόνο να πληρώσει για τα κεριά και τα υπόλοιπα πράγματα, αλλά και να αισθανθεί την ιδιαίτερη χάρη αυτού του ιερού τόπου, να σκεφτεί κάτι και να θελήσει να παραμείνει μέλος της Εκκλησίας. Γι’ αυτόν τον λόγο, στις ξεναγήσεις που πραγματοποιούμε, μιλάμε όχι μόνο για τα ιστορικά γεγονότα, αλλά αναφέρουμε και την εμπειρία ζωής των σύγχρονών μας ανθρώπων, προσπαθούμε να βρούμε απαντήσεις σε φιλοσοφικές και θεολογικές ερωτήσεις.

Ο Αγιώτατος Πατριάρχης Μόσχας, συνειδητοποιώντας τη σημασία της ιεραποστολής των μοναστηριών και την αναγκαιότητα ύπαρξης ιερέων και κληρικών, οι οποίοι να μπορούν να διαδίδουν την ορθόδοξη πίστη στους ανθρώπους που μόλις μπήκαν στην Εκκλησία και ιδιαίτερα στους διανοούμενους και τους νέους, έδωσε την ευλογία να πραγματοποιούνται μαθήματα Θεολογίας για μοναχούς και μοναχές. Καθώς οι αδελφές μας επικοινωνούν καθημερινά με δεκάδες ανθρώπους, κάποιες φορές και μ’ εκατοντάδες κιόλας, αναγκάστηκαν να κάτσουν ξανά στα θρανία, για ν’ ανανεώσουν τις γνώσεις τους για τη διδασκαλία της Εκκλησίας. «Ο κόσμος δεν θα προστρέχει σε άδειο πηγάδι», το ίδιο δεν θα προσέρχονται και σ’ εμάς, αν δε θα είμαστε πρότυπα σοφίας ή τουλάχιστον μόρφωσης.

Στον σύγχρονο κόσμο, ο μοναχισμός δεν μπορεί να μείνει αδρανής, σε σχέση με τα προβλήματα των ανθρώπων. Οι αδελφές βάζουν όλη τους την ψυχή στην επικοινωνία με τον κόσμο, ελπίζοντας ότι οι σπόροι του Ευαγγελίου του Χριστού θα δώσουν καρπούς στην προσωπική ζωή του κάθε ανθρώπου. Η ξενάγηση στο μοναστήρι μας είναι μια μορφή τέχνης. Κατά την υποδοχή κάποιας ομάδας, η μοναχή, που πραγματοποιεί την ξενάγηση, πρέπει να καταλάβει τη διάθεση, το πολιτιστικό επίπεδο και τις αναζητήσεις του ακροατηρίου της. Ας πούμε, στους κοσμικούς τουρίστες μιλάμε πιο πολύ για τα ενδιαφέροντα γεγονότα και την αρχιτεκτονική, ενώ στους πιστούς ανθρώπους εστιάζουμε την προσοχή στα ιερά κειμήλια, που βρίσκονται στο μοναστήρι. Είναι μεγάλη χαρά για εμάς, όταν βλέπουμε κάποιον άνθρωπο, που ήρθε για πρώτη φορά στο μοναστήρι, να μεταμορφώνεται πνευματικά, να επανεξετάζει τη ζωή του και να φεύγει εμπνευσμένος από την ελπίδα και την πίστη. Καμιά φορά, κάποιος πρωτόφερτος εξομολογείται και μεταλαμβάνει της Θείας Κοινωνίας για πρώτη φορά.

Μια φορά, σε μια ξενάγηση, ένας νεαρός ενοχλούσε πολύ την αδελφή-ξεναγό, διακόπτοντάς τη με άσχημα σχόλια, σχετικά με τη διακόσμηση και την αρχιτεκτονική της μονής. Στο τέλος της ξενάγησης, αποχαιρετώντας το γκρουπ, η αδελφή αποφάσισε να βρει τον τρόπο για να πλησιάσει την ψυχή αυτού του επισκέπτη και τον παρακάλεσε να της εξηγήσει τι τον πείραξε τόσο πολύ στην ομιλία της. Αντί να παραθέσει επιχειρήματα, αυτός άρχισε να εκφράζει τη διαφωνία του με τη γενική πολιτική της Εκκλησίας και την λανθασμένη δομή της ιεραρχίας της. Ακούγοντάς τον με προσοχή, η αδελφή υπέθεσε ότι η αιτία είναι κάποια αποτυχημένη συνάντηση με κάποιον ιερέα. Πραγματικά, κάποτε, σε μια δύσκολη στιγμή της ζωής του, ο Μιχαήλ (αυτό ήταν το όνομα του επισκέπτη) πήγε σε κάποιον κοντινό ναό και προσπάθησε να μιλήσει μ’ έναν ιερέα, ο οποίος έσπευδε σε κάποια ακολουθία και δεν μπορούσε εκείνην τη στιγμή να τον ακούσει προσεχτικά και να τον παρηγορήσει. Έτσι συμβαίνει, δυστυχώς. Βρισκόμαστε απροετοίμαστοι στο ν’ ακούσουμε με προσοχή για τα προβλήματα των άλλων ανθρώπων και συχνά για σοβαρούς λόγους. Εκείνην την ημέρα, η αδελφή-ξεναγός μίλησε με τον Μιχαήλ για πολλή ώρα, όσο είχε ελεύθερο χρόνο. Αυτός ηρέμησε και προσπάθησε ν’ αποδεχτεί την κατάσταση, στην οποία βρέθηκε. Οι μοναχές δεν έχουν πάντα τη δυνατότητα και τις δυνάμεις να δώσουν προσοχή σε όλες τις ερωτήσεις των τουριστών. Αλλά προσπαθούμε κάθε μέρα να διατηρούμε το ειρηνικό πνεύμα και να στηρίζουμε τους ανθρώπους με τις προσευχές μας.

Συχνά συμβαίνει να έχει έρθει κάποιος για λόγους όχι πνευματικούς, και ενώ βγάζει σέλφι με φόντο τους παλιούς τοίχους, σταματά και στρέφει την προσοχή του στον εσωτερικό του κόσμο. Σαν να του αφαιρούνται οι παρωπίδες και αυτός μένει ενεός μπροστά στην ομορφιά που απλώνεται. Μια φορά, δύο νέοι, ένας σκηνοθέτης και μία δημοσιογράφος, οι οποίοι ήρθαν να κάνουν ένα ρεπορτάζ για το μοναστήρι, ένιωσαν την παρουσία του Θεού και οι δύο δάκρυσαν μπροστά στην εικόνα «Τόλγκσκαγια». Σαν ν’ άνοιξαν τα μάτια των ψυχών τους και άρχισαν να καθαρίζουν, με την παρουσία αυτού του ιερού κειμηλίου.

Μια ιδιαίτερη κατηγορία φιλοξενούμενων είναι τα παιδιά. Είναι πολύ σημαντικό να μιλάμε με τους μικρούς μας επισκέπτες και να συζητάμε μαζί τους κάποια αιώνια ερωτήματα και να τους πούμε για το μοναστήρι μ’ έναν ενδιαφέροντα τρόπο. Για να μη βαριούνται τα παιδιά, διοργανώνουμε διάφορα παιχνίδια, αλλά μόλις μπούμε στον ναό, τους παρακαλούμε να συμπεριφέρονται ήσυχα και ν’ ακούνε την ξεναγό. Πόσες ερωτήσεις έχουν οι μικροί μας προσκυνητές! «Αν ζει ο Θεός πάνω στα σύννεφα», «Αν υπάρχει ο Παράδεισος για τα χάμστερ», «Αν μπορούν να προσεύχονται για την αγαπημένη τους γάτα», «Αν μπορεί ο Θεός να συμφιλιώσει τον μπαμπά με τη μαμά». Κάποιες φορές «κολλάμε» και δεν ξέρουμε τι να τους απαντήσουμε. Αλλά το κύριο στοιχείο στις συναντήσεις με τα παιδιά είναι η ειλικρίνεια. Είναι πολύ σημαντικό ποιο θεμέλιο θα τεθεί στην ψυχή ενός μικρού ανθρώπου, πάνω σε ποια παραδείγματα θα διαμορφωθεί η κοσμοθεωρία του. Τα παιδάκια, όταν γυρίζουν στο σπίτι τους μετά από το μοναστήρι, λένε στους γονείς τους αυτά που άκουσαν για το μοναστήρι και συνεχίζουν να ρωτούν τις μητέρες και τους πατέρες τους περίπλοκες ερωτήσεις. Εκείνοι, με τη σειρά τους, επίσης, αρχίζουν να σκέφτονται αυτά τα θέματα και μετά έρχονται στο μοναστήρι μαζί με τα παιδιά τους.

Στον σύγχρονο κόσμο είναι σημαντικό να έχει κανείς ομοϊδεατές

Το μοναστήρι μας, όπως και πολλές άλλες ενορίες, διαθέτει κατηχητικό σχολείο. Την ώρα που τα παιδιά έχουν μάθημα με τις μοναχές και τις βοηθούς τους, οι μητέρες και οι πατέρες ακούνε την ομιλία του ιερέα. Είναι σημαντικό, όταν στο μοναστήρι υπάρχει μια δυνατή ενορία. Δηλαδή, ο κόσμος έρχεται όχι μόνο για τις ακολουθίες, αλλά και για να έχουν επικοινωνία μεταξύ τους κι εκτός της μονής. Τα παιδιά αρχίζουν να κάνουν παρέα μεταξύ τους, μετά γνωρίζονται και οι γονείς τους. Στον σύγχρονο κόσμο είναι σημαντικό να έχει κανείς ομοϊδεατές. Οι ενορίτες μας διοργανώνουν εκδρομές, συμμετέχουν σε αθλητικές εκδηλώσεις, βαφτίζουν τα παιδιά ο ένας του άλλου. Βλέποντας το υψηλό «πνευματικό επίπεδο», που έθεσαν οι μοναχές, οι άνθρωποι συχνά είναι αληθινοί χριστιανοί και στην ιδιωτική τους ζωή. Καμιά φορά, επί πολλά χρόνια, παρατηρούμε τη ζωή ενός ανθρώπου: Κάποιος νεαρός τελειώνει το Πανεπιστήμιο και πάει να κοινωνήσει πριν την τελευταία του εξέταση. Σ’ έναν χρόνο τον βλέπουμε στην ουρά για εξομολόγηση, μαζί με τη νέα σύζυγό του. Σε μερικά χρόνια τον βλέπουμε ως αρχηγό μιας οικογένειας, που έφερε τα παιδάκια του για τη Θεία Κοινωνία. Και μετά τα παιδιά του έρχονται στο κατηχητικό σχολείο μας.

Σήμερα στη Ρωσία υπάρχουν πάνω από 800 μοναστήρια. Όλοι εμείς ταξιδεύουμε μ’ ένα μεγάλο πλοίο της Εκκλησίας, ο επικεφαλής του οποίου είναι ο Χριστός. Και επιδιώκουμε ώστε ο περισσότερος κόσμος να αισθανθεί την Εκκλησία ως μητέρα του και τη χώρα ως πατρίδα του. Πιστεύουμε ότι η Υπεραγία Θεοτόκος ευλογεί κάθε άνθρωπο, που με πίστη προσκυνά τη θαυματουργή εικόνα της «Τόλγκσκαγια». Εύχομαι η ευλογία της Βασίλισσας των Ουρανών να είναι πάντοτε μαζί σας!