Ο Μητροπολίτης Μπορίσπολ και Μπροβάρι κ.Αντώνιος (Πακάνιτς): ο ψαλμός που διαβάζουμε σε αρρώστιες και βάσανα

Ο 6^ος ψαλμός είναι το Βιβλίο του Ιώβ σε επιτομή. Μας διδάσκει πώς να αντιμετωπίζουμε σωστά τα βάσανα.

Ο Ιώβ, ένας πλούσιος άνθρωπος, δίκαιος, που απολάμβανε τεράστιο σεβασμό, «ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος εὐγενὴς τῶν ἀφ᾿ ἡλίου ἀνατολῶν», ξαφνικά στερείται μέσα σε λίγες ώρες όλη την τεράστια περιουσία του, τα δέκα παιδιά του, που έχασαν τη ζωή τους στη διάρκεια διασκέδασης, κάτω από τα συντρίμμια. Έχασε και την υγεία του.

Ενώ υπέφερε αφάνταστα, και σωματικά και ηθικά, ψάχνει υποστήριξη και παρηγοριά στους πλησίον του, αλλά, δυστυχώς, δε βρίσκει συμπαράσταση ούτε στο πρόσωπο της γυναίκας του, η οποία τον εγκατέλειψε και τον συμβούλεψε: «Είπέ, λοιπόν, ένα λόγον εναντίον του Κυρίου και δώσε ένα τέλος εις την βασανισμένην σου ζωήν». Ακόμα και στους φίλους του δεν έβρισκε συμπαράσταση, καθώς τον επέπλητταν και τον έβριζαν αντί να τον παρηγορούν.

Ο Ιώβ για κάποια στιγμή είπε ότι ο Ίδιος ο Θεός τον αποστράφηκε, ξέχασε ότι υπάρχει, ξέχασε ότι υποφέρει, έγινε κωφός στις εκκλήσεις του. Δεν καταλάβαινε γιατί τόσο μεγάλο κακό έπεσε πάνω του: ήταν άνθρωπος αγνός, δίκαιος και θεοφοβούμενος, αποστρεφόταν το κακό. Ποια ήταν η ενοχή του, σε τι έφταιγε ενώπιον του Θεού;

Τι μεγάλη αφορμή είχε ο Ιώβ για να πληγωθεί με βάσανα που δεν άξιζε!

Οι στίχοι του 6^ου ψαλμού λες και αντηχούν τους θρήνους του Ιώβ:

«Κύριε, μη με δικάσεις πάνω στο θυμό σου· μες στην οργή σου μη με τιμωρήσεις. Ελέησέ με, Κύριε, γιατί είμ' αδύναμος· θεράπευσέ με, Κύριε, γιατί τα κόκαλά μου τρέμουν και πολύ συνταράζεται η ψυχή μου. Αλλά ως πότε, Κύριε, εσύ θα μένεις απαθής; Έλα, Κύριε, λύτρωσε τη ζωή μου· σώσε με, χάρη στην ευσπλαχνία σου. Γιατί νεκρός κανείς δε σε θυμάται! Ποιος μες στον άδη σε δοξολογεί; Από τους στεναγμούς μου απόκαμα· στην κλίνη μου όλη τη νύχτα κλαίω, με δάκρυα πλημμυρώ το στρώμα μου. Το φως μου απ' την εξάντληση αδυνάτισε· καταρρακώθηκα απ' όλη αυτή τη θλίψη».

Αυτοί οι στίχοι είναι κραυγή πόνου, είναι κραυγή ψυχής. Προέρχονται από μια συντετριμμένη καρδιά που βρίσκεται σε κατάσταση τρόμου, σύγχυσης και αντιμετωπίζει φοβερά βάσανα.

Και όπως ο Ιώβ που δεν πρόδωσε τον Θεό και που δεν άρχισε να Τον βλασφημεί, έτσι και η ψυχή μας πρέπει να διασπάσει το σκότος, τον πόνο, τα βάσανα και τη θλίψη, στις πιο φοβερές στιγμές, και να αναγεννηθεί, να βγει στο φως και ακλόνητη στην πίστη στον Κύριο.

Είναι τρομερά δύσκολο στον άνθρωπο να κατανοήσει το νόημα που έχουν τα βάσανα, ιδιαίτερα όταν αυτά δεν τα αξίζει κανείς. Ποτέ δε θα λύσουμε πλήρως αυτό το αίνιγμα. Όμως, η ιστορία του Ιώβ μας βοηθάει να το μισανοίξουμε λίγο. Η ιστορία του Ιώβ δείχνει ότι ο Κύριος επιτρέπει τις δοκιμασίες όχι μόνο εξαιτίας των αμαρτιών, αλλά έχει επιπλέον και άλλες αιτίες και σκοπούς (στην περίπτωση του Ιώβ, ο Κύριος επέτρεψε στον σατανά να πειράξει τον δίκαιο). Το ίδιο και οι μάρτυρες και οι ομολογητές είχαν υποστεί μαρτύρια και βασανιστήρια για να στερεωθούν περαιτέρω στην πίστη, να μην προδώσουν Εκείνον που τους επέλεξε και που τους επέτρεψε να φορέσουν το στέφανο του μαρτυρίου.

Η εμπειρία του δικαίου Ιώβ υπενθυμίζει σε μας, τους πιστούς, ότι όποιες και να είναι οι δοκιμασίες, όσο και να μας φαίνονται ότι δεν τις αξίζουμε, δεν πρέπει να αρνούμαστε τον Θεό. Μπορούμε να ρωτάμε, όπως ο Ιώβ, αλλά με κανένα τρόπο δεν πρέπει να γογγύζουμε και να βλασφημούμε. Ολοκληρωτικά εμπιστευόμαστε τον Θεό, το θέλημα Του, ελπίζουμε σε Αυτόν. Τότε, ο Κύριος θα μας δικαιώσει, όπως δικαίωσε τον Ιώβ.

Οι τελευταίοι στίχοι του 6^ου ψαλμού μας μιλάνε για αυτό:

«Μακριά από μένα φύγετε της ανομίας οι εργάτες όλοι· γιατί ο Κύριος άκουσε του θρήνου μου τον ήχο. Ήκουσε ο Κύριος τη δέησή μου, δέχτηκε ο Κύριος το αίτημά μου. Θα ντροπιαστούν, θα ταραχτούν πολύ οι εχθροί μου όλοι· θα τραβηχτούνε πίσω, θα καταντροπιαστούνε ξαφνικά».

Δέκα στίχοι του ψαλμού! Σε αυτούς χωράει όλη η ζωή: όλες οι αμφιβολίες και οι φόβοι μας, οι γογγυσμοί και οι προσβολές, τα βάσανα και οι λύπες. Δέκα βήματα: από την απιστία στην πίστη, από τον θάνατο στη ζωή, από το μη όν στην αιωνιότητα.

Ο κάθε στίχος είναι όπως η βολή, γρήγορη και ισχυρή, που φτάνει ακριβώς στο στόχο της. Σε αυτό τον μικρό τέλειο ψαλμό φαίνεται εκπληκτικά το βάθος της ταπείνωσης της ψυχής μπροστά στην ομορφιά και το μεγαλείο του Θεού.

Όλοι εμείς είμαστε παιδιά του Πολύπαθου Ιώβ. Μεγαλώνουμε, κάνουμε σχέδια, διασκεδάζουμε, και την επόμενη στιγμή καταστρεφόμαστε κάτω από τα συντρίμμια των παθών μας. Όμως, ο Δίκαιος Ιώβ δικαιώθηκε και σώθηκε. Εμείς, όμως, θα έχουμε αρκετή δύναμη και πίστη;