Μοναχός Κυπριανός: «Ο μοναχισμός είναι πολύ πιο δύσκολος από τον πόλεμο!»

Ο Βαλέριϊ Ανατόλιεβιτς Μπουρκόβ είναι ένας από τους τελευταίους αξιωματικούς που έλαβαν το παράσημο του Ήρωα της Σοβιετικής Ένωσης. Στρατιωτικός δεύτερης γενιάς, έχοντας αρμοδιότητα στην κατάδειξη στρατιωτικών στόχων, είχε χάσει και τα δύο του πόδια στο Αφγανιστάν, τρείς φορές ήταν κλινικά νεκρός, και παρόλα αυτά επέζησε και επέστρεψε στο Στρατό. Τη δεκαετία του 1990, είχε κάνει λαμπρή πολιτική καριέρα, καθώς διετέλεσε Σύμβουλος του Προέδρου της Ρωσικής Ομοσπονδίας και βουλευτής. Στη συνέχεια, ο Βαλέριϊ Μπουρκόβ χάθηκε. Εξαφανίστηκε από τη δημόσια σφαίρα. Το χρονικό διάστημα, από το 2009 έως το 2016, υπάρχει κενό στη βιογραφία του. Επέστρεψε, το 2016, ως μοναχός Κυπριανός. Στην ερώτηση τι έκανε, τα τελευταία αυτά χρόνια, απαντάει: «Μάθαινα να είμαι χριστιανός».

Ο Πόλεμος είναι αφύσικο φαινόμενο

Ο Βαλέριϊ Μπουρκόβ Ο πατήρ Κυπριανός υποστηρίζει ότι «Ο δρόμος προς τον Θεό συνεχίζεται σε όλη τη ζωή. Ο Χριστός είπε: «Ιδού, έχω σταθεί μπροστά στη θύρα και κτυπώ. Αν κάποιος ακούσει τη φωνή μου και ανοίξει τη θύρα, τότε θα εισέλθω προς αυτόν και θα δειπνήσω μαζί του». Τέτοια χτυπήματα στην πόρτα της ζωής μου υπήρχαν πολλά, και φανερά κιόλας!»

Η μια από τις πιο σοβαρές αφορμές να ξανασκεφτεί, να αναλογιστεί τη ζωή του, βεβαίως, ήταν ο πόλεμος.

Το 1979, είχε αρχίσει ο πόλεμος στο Αφγανιστάν. Στον πόλεμο αυτό, είχε πάει ο πατέρας του Βαλέριϊ, ο Ανατόλιϊ Μπουρκόβ, με αποστολή Σοβιετικών Στρατευμάτων. Τον Οκτώβριο του 1982, στο σπίτι θα φτάσει η θλιβερή αγγελία του θανάτου του. Ο πατήρ Μπουρκόβ, στην προσπάθειά του να σώσει το πλήρωμα ελικοπτέρου που είχε χτυπηθεί, χτυπήθηκε ο ίδιος και κάηκε μαζί με το ελικόπτερο, ενώ το πλήρωμα διασώθηκε.

Ο Ανατόλιϊ Μπουρκόβ, μετά θάνατον, βραβεύτηκε με το Παράσημο του Κόκκινου Αστέρα.

Ο γιός του, ο Βαλέριϊ Ανατόλιεβιτς Μπουρκόβ, υπηρέτησε στο Στρατό από τα μέσα της δεκαετίας του 1970. Είχε αποκτήσει την ανώτατη στρατιωτική εκπαίδευση και υπηρετούσε στην Άπω Ανατολή. Μετά το θάνατο του πατέρα του, αν και η κατάσταση της υγείας του δεν του το επέτρεπε, κυριολεκτικά άρπαξε από το Αρχηγείο την άδεια για να πάει στο Αφγανιστάν. Ορισμένοι νόμιζαν ότι πάει για να εκδικηθεί. Στην πραγματικότητα, όμως, πήγε, επειδή είχε υποσχεθεί στον πατέρα, τότε που είχαν μιλήσει στο τηλέφωνο για τελευταία φορά, ότι θα πήγαινε να υπηρετήσει εκεί.

Ο Ανατόλιϊ Ιβάνοβιτς Μπουρκόβ (31.03.1934 - 12.10.1982) Ο πατήρ Κυπριανός είναι ξεκάθαρος ως προς τον πόλεμο: ο πόλεμος δεν είναι παιχνίδι. Δεν είναι τόπος όπου παίζουν με τα μπράτσα γυμνασμένα. Είναι τρομερό πράγμα, βαθύτατα απεχθές για τον άνθρωπο: «Όταν, στη διάρκεια μιας πρώτης πολεμικής επιχείρησης, είδα σκοτωμένους και τραυματισμένους, μπορώ να σας πω ότι ανακατευόμουν, έκανα εμετό, γενικώς ένιωθα άσχημα. Ο πόλεμος είναι ψυχικό τραύμα, ούτως ή άλλως, επειδή κάθε μέρα αντικρίζεις θάνατο, αίμα, τραγωδίες. Αν και δε γίνεται να συνηθίσεις το θάνατο, στην πορεία ενεργοποιείται κάτι σαν εσωτερική προστασία, και αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι διαφορετικά αυτά που συμβαίνουν. Στον πόλεμο βρίσκεσαι συνεχώς μπροστά σε δίλημμα: να παραβιάσεις τον ηθικό νόμο, που έχουμε έμφυτο από τον Θεό, ή όχι».

Σε κάποια περίπτωση, ο Βαλέριϊ Μπουρκόβ δεν έμεινε αδιάφορος, αν και θα μπορούσε. Έσωσε άνθρωπο από το θάνατο. Ο πόλεμος είναι πόλεμος. Είχαν πιάσει έναν που έμοιαζε να είναι μοτζαχεντίν. Αργότερα εκτιμήθηκε ότι μπορεί και να μην ήταν, και να είναι ένας συνηθισμένος Αφγανός. Αλλά, για να μην τον κουβαλούν μαζί τους και για να μην έχουν αμφιβολίες για το αν είναι εχθρός ή όχι (τον εχθρό δεν επιτρέπεται να τον αφήνεις ζωντανό, αλλά και να τον κουβαλάς μαζί σου πάλι είναι επικίνδυνο), το Αρχηγείο αποφάσισε να τον σκοτώσουν.

Ο Βαλέριϊ Μπουρκόβ δεν άφησε τον διοικητή του τάγματος να το κάνει αυτό. Κάτι που ξελάφρωσε και τους στρατιώτες που είχαν λάβει τη σχετική διαταγή. Ακόμα και τώρα θεωρεί ότι αυτό είναι το μοναδικό πραγματικό κατόρθωμα που έχει κάνει στη ζωή και στον πόλεμο.

Το καταραμένο όνειρο που βγήκε αληθινό   

…Μια φορά, ο Βαλέριϊ, τότε που ήταν νεαρός αξιωματικός, απόφοιτος της Ανώτατης Σχολής Αεροναυτίλων Πολεμικής Αεροπορίας, στην πόλη Τσελιάμπινσκ, είχε δει ένα όνειρο πως είχε ανατιναχτεί από νάρκη. Εδώ που τα λέμε, δεν μπορείς να φανταστείς κάτι χειρότερο. Ο Μπουρκόβ μοιράστηκε αυτό το όνειρο με έναν φίλο του, ο οποίος του είπε τότε: «Ο, μη γένοιτο! Καλύτερα να αυτοπυροβοληθείς τότε»…

…Το όνειρο βγήκε αληθινό, τον Απρίλιο του 1984, όταν ο Βαλέριϊ ήταν 27 ετών. Στη διάρκεια μιας από τις πολλές επιχειρήσεις του Παντζίρ, ο νεαρός αξιωματικός ανατινάχτηκε από νάρκη. Ο τόπος ήταν ορεινός και τον απομάκρυναν με ελικόπτερο, με πάρα πολλές και μεγάλες δυσκολίες. Όσο έμενε πάνω στο βράχο, περιμένοντας τη βοήθεια και υπομένοντας τους φρικτούς πόνους, αγχωνόταν και σκεφτόταν μόνο τούτο: πώς η μάνα θα τα αντέξει όλα αυτά! Πρώτα, είχε σκοτωθεί ο πατέρας. Τώρα ανατινάχτηκε από νάρκη ο γιος. Πώς θα το αντέξει;

Όταν έφτασε στο νοσοκομείο, η κατάστασή του ήταν τραγική. Το ένα πόδι κόπηκε επί τόπου. Από το δεύτερο έμεινε μόνο ένας σωρός από σάρκα και οστά. Στο δεξί χέρι, λίγο πιο πάνω από τον αγκώνα, υπήρχε τρύπα σε μέγεθος κέρματος που έσταζε αίμα. Στη διάρκεια της εγχείρησης, είχε τρία επεισόδια στα οποία ήταν κλινικά νεκρός. Οι ιατροί από θαύμα κατάφεραν να σώσουν το χέρι. Αναγκάστηκαν, όμως, να του κόψουν τα πόδια.

Όπως διηγείται: «Όταν το πρωί, μετά τον τραυματισμό και το χειρουργείο, συνήλθα, ήμουν ξαπλωμένος και σκεπασμένος με σεντόνι. Το δεξί μου χέρι ήταν σε γύψο. Με το αριστερό χέρι τραβάω το σεντόνι και διαπιστώνω ότι εκεί που ήταν τα πόδια υπήρχαν απομεινάρια των ποδιών μου σε γύψο. Μπροστά μου, ξαφνικά, λες και ήταν εικόνα, εμφανίστηκε το πρόσωπο του Αλεξέϊ Μαρέσιεβ, του πιλότου και ήρωα του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου. Σκέφτηκα: "Αυτός είναι πιλότος και εγώ είμαι πιλότος. Αυτός είναι Σοβιετικός πολίτης και εγώ το ίδιο. Γιατί πρέπει να είμαι χειρότερος; Κουνώντας το χέρι μου, είπα μέσα μου: Σιγά! Θα μου φτιάξουν καινούργια πόδια!" Και τότε ένιωσα πως η αγωνία μου κόπηκε σαν με μαχαίρι. Ήμουν απόλυτα σίγουρος ότι θα παραμείνω στο Στρατό, θα επιστρέψω σε γραμμή μάχης».

Ο Βαλέριϊ Μπουρκόβ, εκείνη την περίοδο, περπατούσε ήδη με τεχνητά πόδια, όταν, μια μέρα, ήρθε να τον επισκεφτεί εκείνος ο φίλος στον οποίον είχε εκμυστηρευτεί το όνειρό του. Ο φίλος του τού λέει: «Λοιπόν, θα αυτοπυροβοληθείς;». «Όχι, βέβαια!», του απάντησε ο Βαλέριϊ. Όπως ο ίδιος παραδέχεται, το όνειρο αποδείχθηκε, τελικά, αληθινό και ήταν από εκείνα τα «χτυπήματα» απ΄ τον άλλο κόσμο. Τέτοιες συμπτώσεις γεννούσαν ερωτήματα, όπως: από πού προέρχονται οι πληροφορίες που ξαφνικά πραγματοποιούνται; Άλλο ένα τέτοιο «χτύπημα» ήταν η εμπειρία της μεταθανάτιας ζωής. Όσο ήταν κλινικά νεκρός, έβλεπε τον εαυτό του έξω από το σώμα του. Κινούνταν μέσα σε φως, σε Άκτιστο φως, προς την πηγή του φωτός, που τον γέμιζε με ανείπωτη χαρά, ευτυχία και αγάπη...

Όσο ήταν στο νοσοκομείο, σκεφτόταν ποιο είναι το νόημα; Ο πατέρας έχει σκοτωθεί. Ο γιος έχασε και τα δύο του πόδια. Για ποιο λόγο, όλα αυτά; Ο Βαλέριϊ Μπουρκόβ, αργότερα, έδωσε την απάντηση στον εαυτό του με ένα τραγούδι:

«Τι μπόρεσα να καταλάβω,

πώς να απαντήσω, τι να πω;

Ναι, για την ευτυχία των παιδιών,

κι ας είναι παιδάκια άλλης χώρας,

αξίζει να ζεις και να πεθαίνεις».

Αν και σε μια από τις συνεντεύξεις του ο πατήρ Κυπριανός είπε ότι ο πόλεμος στο Αφγανιστάν δε χρειαζόταν, για έναν αξιωματικό του Στρατού υπάρχουν αξίες όπως η Πατρίδα και το χρέος. Αυτός και ο πατέρας του είχαν μεγαλώσει με αυτές τις αξίες: «Η πατρίδα είπε: “Ο αφγανικός λαός χρειάζεται βοήθεια” και εμείς πηγαίναμε να βοηθήσουμε τον αδελφό αφγανικό λαό».

Το 1985, ο Βαλέριϊ Ανατόλιεβιτς Μπουρκόβ πράγματι επιστρέφει στο Στρατό, μετά από ένα χρόνο στα νοσοκομεία, όπου παρέμεινε μέχρι το 1997. Τον στέλνουν να σπουδάσει στη Σχολή Πολεμικής Αεροπορίας Γκαγκάριν. Και συναντάει εκεί τη μελλοντική του σύζυγο, την Ειρήνη.  

Τότε, έφυγαν και οι τελευταίες αμφιβολίες, για τις οποίες ανησυχούσε ακόμα και στο νοσοκομείο: «Σκεφτόμουν, πώς θα με βλέπουν τα κορίτσια με ένα τέτοιο τραύμα; Ήμουν ανύπαντρος τότε. Πολύ γρήγορα κατάλαβα πώς. Φυσιολογικά!»

Μετά το πρώτο έτος των σπουδών τους, παντρεύτηκαν.

Μετά από χρόνια, η γυναίκα του θα του δώσει άδεια για τη μοναχική κουρά του.

Ο Μητροπολίτης Πιτιρίμ και ο Πατριάρχης Αλέξιος

Το 1991 και το 1992, ο Βαλέριϊ Μπουρκόβ, ως Πρόεδρος Συντονιστικής Επιτροπής Αναπήρων παρά τω Προέδρω της Ρωσίας, επικεντρώνεται σε θέματα αναπήρων. Από το 1992 έως το 1993, είναι Σύμβουλος του Προέδρου της Ρωσίας για υποθέσεις ατόμων με ειδικές ανάγκες.

Και ο Κύριος συνεχίζει να χτυπάει την πόρτα… Μια φορά, ο Βαλέριϊ Μπουρκόβ, ως επικεφαλής αντιπροσωπείας από τη Ρωσία, πήγε σε Συνέδριο για προβλήματα αναπήρων στη Ρώμη. Στην αντιπροσωπεία συμμετείχε και ο Μητροπολίτης Πιτιρίμ (Νετσάεβ). Στον ελεύθερο χρόνο, ο Σεβασμιώτατος μιλούσε στον Βαλέριϊ για την Ορθοδοξία, για τις διαφορές της από τον καθολικισμό, τον πήγαινε σε ναούς, καθολικούς και ορθόδοξους, συζητούσαν πολύ. Αλλά, όπως λέει ο πατήρ Κυπριανός, από το ένα αυτί έμπαιναν και από το άλλο έβγαιναν. Είχε και συνάντηση με τον Πατριάρχη Μόσχας και πασών των Ρωσιών Αλέξιο Β΄. Οπότε, «τα χτυπήματα ήταν πολύ δυνατά!»  

Ένα άλλο «χτύπημα» ήταν η ανάμνηση από την παιδική του ηλικία. Στη γειτονιά του ζούσε μια γιαγιά που φορούσε πάντα μαύρα και κρατούσε μια χοντρή παλαιά Βίβλο, την οποία διάβαζε ακατάπαυστα. Μια φορά είχε ρωτήσει: «Τι κάνει η γιαγιά;» και άκουσε την απάντηση: «Προσεύχεται. Μιλάει με τον Θεό». Δεν κατάλαβε τι σημαίνει αυτό, αλλά από τότε είχε πολύ μεγάλη επιθυμία να διαβάσει εκείνη τη μυστηριώδη Βίβλο. Αλλά, λέει, όπως συνήθως συμβαίνει, όλο δεν είχε χρόνο.

Απ΄ έξω μια χαρά αλλά από μέσα το κενό

Το 2003, ο Βαλέριϊ Μπουρκόβ επανέρχεται στην πολιτική, ως επικεφαλής του κόμματος «Ρως», στις εκλογές στην Κρατική Δούμα (Βουλή) της Ρωσίας. Το 2008, εκλέγεται βουλευτής της Περιφερειακής Δούμας της Περιφέρειας Κουργκάν. Και συνεχίζει να εργάζεται άοκνα και να βοηθάει τους ανθρώπους.

Το 2009, ο Βαλέριϊ Μπουρκόβ έχει όλα όσα ονειρεύεται ένας απλός άνθρωπος. Η καριέρα του έχει σημειώσει σημαντική πρόοδο, και στο γραφείο του Προέδρου τον βλέπουν ως φαβορί για τη θέση του Περιφερειάρχη. Έχει οικογένεια, μεγάλωσε και ο γιος, έχει χρήματα, έχει σεβασμό, τα έχει καταφέρει όλα και έχει πετύχει στη ζωή του. Αλλά, όπως διηγείται ο πατήρ Κυπριανός: «στην ψυχή είχα κενό. Στην κοσμική μου ζωή βρέθηκα σε αδιέξοδο. Μέσα μου ένιωθα κενό και μοναξιά. Ήταν ολοκληρωτική η απογοήτευσή μου από τη ζωή. Αν και απ΄ έξω έδειχνα, αντίθετα, πολύ επιτυχημένος».

Και το 2009, ο Βαλέριϊ Μπουρκόβ βρήκε το δρόμο του προς τον Θεό. Με επιμονή και επιμέλεια άρχισε να μελετάει την Καινή Διαθήκη, πνευματικά βιβλία, τους Αγίους Πατέρες.

Για την πρώτη του εξομολόγηση ο πατήρ Κυπριανός μιλάει με ειρωνεία και γελάει με τον εαυτό του:

«Πήγα για εξομολόγηση, έχοντας γράψει επτά σελίδες. Η αναφορά των τετελεσμένων αμαρτιών ήταν τέλεια! Το αντιμετώπισα ως στρατιωτικός, ως αναλυτής. Τα ανέλυσα όλα, σημείωνα τα συν και τα πλην, όπου χρειάζεται, δηλαδή, όπως πρέπει!»

Είναι για μένα σαν παιδιά μου!

Το 2010, ο Βαλέριϊ Μπουρκόβ παραιτήθηκε από τις βουλευτικές αρμοδιότητες.

Σταματάει να δίνει συνεντεύξεις, αρνείται να συμμετέχει σε ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές: «Αυτός που γνωρίζει τον Θεό, δεν ενδιαφέρεται για αυτά τα μάταια». Αρνήθηκε, επίσης, και όλες τις συνήθεις, όλα αυτά τα χρόνια, εκδηλώσεις και ομιλίες, μπροστά σε μαθητές, επειδή δεν ήξερε πλέον τι να τους λέει. Παλαιότερα, τους μιλούσε για τον πατριωτισμό, για την αγάπη προς την Πατρίδα, για την ηθική, και μετά κατάλαβε ότι όλα αυτά είναι μάταια χωρίς τον Θεό. Ακόμα και η αγάπη, χωρίς τον Θεό, δεν είναι αγάπη. Είναι απλώς συναισθήματα, και τα συναισθήματα είναι ευμετάβλητα. Άρχισε η νέα φάση της ζωής του: «Γνώριζα τον Θεό, την Αγία Γραφή, παρακολουθούσα μαθήματα και διαλέξεις Θεολογίας. Ασχολούμουν με την αλλαγή του νου, με τη μετάνοια, με όλους τους τρόπους που μας έχουν αποκαλυφτεί». Ωστόσο, επειδή η πίστη χωρίς έργα είναι νεκρή, αρχίζει και το νέο έργο...   

Το εξοχικό του, στην Περιφέρεια Μόσχας, γίνεται, κατά κάποιον τρόπο, κέντρο αποκατάστασης, όπου καταφτάνουν άνθρωποι με σοβαρά προβλήματα ζωής: αλκοολικοί, άνθρωποι που υπέφεραν από διάφορες αιρέσεις, πρώην μάγοι, μέντιουμ, και άλλα απολωλότα.

Ο πατήρ Κυπριανός διηγείται: «Έρχονταν άνθρωποι που είχαν φτάσει σε σημείο να μισούν τα πάντα. Να μισούν τη Ρωσία, τους ανθρώπους, τα παιδιά, όλα αυτά που θα έπρεπε να τα χαίρονται. Η ζωή τους ήταν σκέτη κόλαση, ένας ασταμάτητος πόνος, ασταμάτητο μίσος και τίποτα άλλο. Ο άνθρωπος δεν φτάνει γρήγορα σε μια τέτοια κατάσταση, τον έχουν φτάσει στα όριά του… Και το μίσος νικιέται μόνο με αγάπη: είναι μια μακρόχρονη, εξαντλητική διαδικασία».

«Όλοι αυτοί είναι για μένα σαν παιδιά μου». Με λένε: "Πατερούλη!"»

Ο πρώην βουλευτής τούς εξασφάλιζε φαγητό και στέγη. Μαζί με αυτούς μελετούσε την ορθοδοξία, συμβούλευε τι να διαβάζουν, τι να ακούν. Και παρατηρούσε το πώς άλλαζαν οι άνθρωποι:

«Θαυμάζω το έλεος του Θεού! Πώς ο Κύριος αλλάζει τους ανθρώπους! Αργότερα, αυτοί με έπαιρναν τηλέφωνο και μου λέγανε: "Ευχαριστούμε, πάτερ Κυπριανέ, με τις προσευχές σας όλα άλλαξαν". Εγώ είμαι έτοιμος να με καταπιεί η γη! Ποιες δικές μου προσευχές! Δεν ξέρω καν να προσεύχομαι κανονικά. Για μένα είναι προφανές ότι το θαύμα το κάνει ο Κύριος. Εγώ είμαι μόνο αναμεταδότης.

Έτσι πέρασαν 7 χρόνια κοσμοκαλογερικής ζωής.

Αλλά κάτι έλειπε… «Έλειπε η υπακοή!» - λέει ο πατήρ Κυπριανός. Είχε ανάγκη από κάτι μεγαλύτερο. Είχε την αίσθηση ότι πρέπει να του συμβεί και κάτι άλλο στη ζωή του. Δίπλα του έμεναν συνέχεια 3 με 9 άτομα. Αυτός, όμως, αναζητούσε απομόνωση.  

Είναι θέλημα του Θεού να γίνω μοναχός;

Ο Αρχιμανδρίτης Ηλίας (Νοζντρίν), Μεγαλόσχημος

Κάποια στιγμή, το 2015, είχε προκύψει απρόσμενα μια επίσκεψη στον γέροντα Ηλία (Νοζντρίν). Δεν ήξερε τι να ρωτήσει τον πατέρα Ηλία. Σκέφτηκε ότι αφού είναι γέροντας, μάλλον, ο ίδιος θα του μιλήσει για το θέλημα του Θεού.

Όταν έφτασε η σειρά του Βαλέριϊ Μπουρκόβ, ο Ήρωας της Σοβιετικής Ένωσης δε βρήκε τίποτα άλλο να ρωτήσει εκτός από τούτο: «Είναι θέλημα του Θεού να γίνω μοναχός;» Ο γέροντας προσευχήθηκε για λίγο και μετά τον χτύπησε ελαφρά στο κεφάλι και τον ευλόγησε.

Πέρασαν έξι μήνες και απροσδόκητα τον παίρνει τηλέφωνο ο Ιερομόναχος Μακάριος (Εριόμενκο), από την εκκλησιαστική επαρχία Μπισκέκ και Κιργιζστάν: «Δες το ηλεκτρονικό σου ταχυδρομείο. Σε ευλογούμε να γίνεις δόκιμος. Θα είσαι επικεφαλής της κοινότητας της Κιργιζίας, στη Ρωσική Ομοσπονδία. Θα ασχολείσαι με κατήχηση και θα προσφέρεις κοινωνικό έργο».

Και 8 μήνες αργότερα, τον Ιούνιο του 2016, παρόμοιο τηλεφώνημα: «Έλα την περίοδο της νηστείας των Αγίων Αποστόλων για κουρά. Ο Σεβασμιώτατος ευλόγησε!»

Ο πατήρ Κυπριανός θυμάται: «Σκέφτομαι, τι γίνεται τώρα! Αποφάσισαν για μένα, χωρίς εμένα! Αλλά, έχω μια αρχή: να μην αρνούμαι τίποτα, εκτός και είναι αμαρτία, βεβαίως. Πόσο μάλλον, όταν η πρόταση ή η έκκληση έρχεται από ιερέα. Και να μην ζητάω ο ίδιος τίποτα. Αλλά, όπως και να χει, ήταν πολύ απροσδόκητο. Είχα αμφιβολίες. Σκεφτόμουν, μήπως γίνει η κουρά μου στην επόμενη νηστεία…»

Όμως, ο Σεβασμιώτατος είχε ήδη υπογράψει την απόφαση. Δεν υπήρχε δυνατότητα για αναβολή. Έτσι, χωρίς δική του πρωτοβουλία, ο Βαλέριϊ είχε γίνει πρώτα δόκιμος και μετά μοναχός Κυπριανός.

Και ένας άνθρωπος που σε όλη τη ζωή του διοικούσε, έδινε εντολές και είχε εξουσία, διέθεσε τον εαυτό του σε πλήρη υπακοή.

Μοναχός με το Παράσημο του Ήρωα

Το 2016, την επόμενη μέρα της κουράς, τον μοναχό Κυπριανό τον ευλόγησαν να φορέσει το Παράσημο του Ήρωα της Σοβιετικής Ένωσης. Ξαφνιάστηκε! Νόμιζε ότι είχε τελειώσει με την κοσμική ζωή και τα παράσημα, ότι δε θα χρειαστεί να ξαναφορέσει το κοστούμι του. Αλλά του εξήγησαν ότι το να φοράει το Παράσημο είναι κήρυγμα. Στην αρχή δεν κατάλαβε: πώς γίνεται; Και μετά από λίγους μήνες ταξιδιών στη Ρωσία, όλα μπήκαν στη θέση τους.

Από το φθινόπωρο του 2016 ταξιδεύει σε όλη τη χώρα. Παραδέχεται ότι, ακόμα και όταν ήταν πολιτικός, δεν μίλαγε τόσο πολύ όσο μιλάει τώρα. Τώρα, βέβαια, είναι διαφορετικά, είναι κήρυγμα.

Ο πόλεμος στη ζωή του Βαλέριϊ Μπουρκόβ συνεχίζεται, αλλά είναι τελείως διαφορετικός. «Ο στρατός είναι παιχνίδι μπροστά στο μοναχισμό!» - χαμογελάει ο συνταγματάρχης απόστρατος, και νυν μοναχός. Ο εσωτερικός πόλεμος και ο πόλεμος με τα πονηρά πνεύματα είναι πιο δύσκολος:

«Ξέρετε τι θέλω να πω. Υπάρχουν τριών ειδών αγώνες: ο αγώνας στον πόλεμο, ο αγώνας στον κόσμο, στην καθημερινή ζωή, και ο αγώνας των μοναχών. Έχω εμπειρία και από τα τρία. Υπήρξα στον πόλεμο, έζησα στον κόσμο, ήμουν παντρεμένος και τώρα είμαι σε μοναστήρι. Θα σας πω ότι ο αγώνας του μοναχού είναι πολύ πιο δύσκολος από τους άλλους. Ως προς τη δυσκολία θα τον έβαζα στην πρώτη θέση! Θα τον έβαζα, όμως, στην πρώτη θέση και ως προς τη χαρά… Όπως λένε, αν οι άνθρωποι ήξεραν τι δυσκολίες έχει ο μοναχισμός, κανένας δε θα πήγαινε σε μοναστήρι. Αλλά, αν ήξεραν τι χαρά έχουν οι μοναχοί, θα πήγαιναν όλοι!»