Μοναχή

Μια φορά, στην Ιερά Μονή Ντραγκομίρνα, έξω από την πόλη Σουτσάβα (Ρουμανία – ΣτΜ), είχα δει μια μοναχή που ξεπερνούσε σε ομορφιά την Κλόντια Σίφερ. Το ότι βρισκόταν εκεί, ανάμεσα σε μοναχές, που έμοιαζαν με μαυρισμένα από την πολλή βροχή αγάλματα, μου φαινόταν αδιανόητο.

Μια φορά, είχα δει μια μοναχή που ξεπερνούσε σε ομορφιά την Κλόντια Σίφερ

Μορφωμένη και προικισμένη με ευχέρεια λόγου, αυτή η Μις μοναχικής ζωής είχε λάβει εντολή από την ηγουμένη να την εκπροσωπεί στην επικοινωνία της με τους επισκέπτες της Μονής.

Μελετούσα προσεκτικά την όμορφη μοναχή για όσο, σχεδόν μια ώρα, συζητούσαμε. Στην ταπείνωσή της δεν υπήρχε τίποτα το επιτηδευμένο. Η κοπέλα ήταν μοναχή μέχρι του μυελού των οστών της. Η αφοσίωσή της στον Θεό δεν ήταν για αυτήν μια αγόγγυστη απραξία στη μοίρα της, αλλά πηγή ατέλειωτης εμψύχωσης.

Εγώ, με την κοσμική πονηριά μου, κατάφερα να της αποσπάσω πληροφορίες για το πώς και κάτω από ποιες συνθήκες βρέθηκε στο μοναστήρι. Και να τι έμαθα.

Τέσσερα χρόνια πριν, αυτή η κοπέλα σπούδαζε στη Σχολή Χημείας του Πανεπιστημίου Ιασίου. Είχε και φίλο, με τον οποίον σχεδίαζαν να παντρευτούν. Όμως, αρρώστησε με καρκίνο η μητέρα της, μια απλή χωρική γυναίκα. Οι ιατροί από το Ιάσιο, που την εξέτασαν, συμπέραναν ότι δεν μπορούν να κάνουν κάτι. Και με τρόπο συμβούλεψαν την κόρη να ετοιμάζεται για κηδεία.

Τότε αυτή, μέσα στην απόγνωση, επειδή αγαπούσε πολύ τη μητέρα της, έτρεξε στον Ιερό Ναό των Τριών Ιεραρχών και άρχισε να ικετεύει τον Θεό να κρατήσει τη μητέρα της ζωντανή. Και κάποια στιγμή είπε στον Παντοκράτορα:

– Αν θεραπεύσεις τη μαμά μου, θα γίνω μοναχή. Θα Σε υπηρετώ όλη μου τη ζωή.

Προς έκπληξη των ιατρών, η μητέρα της πράγματι θεραπεύτηκε! Και η κοπέλα τήρησε την υπόσχεσή της.

Προς έκπληξη των ιατρών, η μητέρα της πράγματι θεραπεύτηκε! Και η κοπέλα τήρησε την υπόσχεσή της

Και όχι μόνο τήρησε την υπόσχεση, αλλά, για να μη έχει ενοχές η μητέρα της, της έκρυψε κιόλας το λόγο για το οποίο αναχωρεί για το μοναστήρι. Την αλήθεια την είπε μόνο στον αγαπημένο της, πριν χωρίσουν.

Με ζέση που εξέπληξε και εμένα τον ίδιο, άρχισα να πείθω την Ευδοκία (έτσι έλεγαν τη διακόνισσα του Θεού) ότι δεν υπάρχει καμία αιτιότητα ανάμεσα στο τάμα που είχε δώσει στο Ναό των Τριών Ιεραρχών και τη θεραπεία της μητέρας της. Ότι όλα αυτά ήταν μια απλή σύμπτωση. Αλλά δεν κατάφερα τίποτα. Τότε άρχισα να εφευρίσκω άλλα επιχειρήματα για να την πείσω να φύγει από το μοναστήρι, αλλά μάταια. Μου εξήγησε με τρόπο ότι ο αγαπημένος της, ο οποίος είχε πολλούς λόγους να την ικετεύει πιο θερμά, είχε εξαντλήσει όλα τα επιχειρήματα που υπήρχαν, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Οπότε, δεν είχα κανένα λόγο να επιμένω άλλο.