Ιεροδιάκονος Ηλιόδωρος: "Εκεί «ψηλά», το πρώτο που θα μάς ρωτήσουνε θα είναι: «έζησες σαν άνθρωπος στην γή;» Μέρος B.

Δεν θα σταματήσει ο Θεός;

Ιεροδιάκονος Ηλιόδωρος (Γκαριγιάντς) Είμαστε ικανοί να ρημάξουμε τα πάντα στην ζωή. Αλλά να στραφούμε στον Θεό – με τίποτε! Από υπερηφάνεια. Και πώς αλλιώς να ήταν αφού η σοβιετική εξουσία μάς διαστρέβλωσε τόσο πολύ. Και όταν τέτοιοι άθεοι βρίσκουν τον δρόμο τους στην εξουσία - εγρήγορση!

Ακούστε τι λένε: Θα σάς δώσω αυτό, θα σάς εξασφαλίσω το άλλο... Και ποιος είσαι, εσύ που μιλάς έτσι;! Μήπως έχεις δημιουργήσει φυσικούς πόρους; Tα έχουμε ξαναδεί όλα αυτά, και γνωρίζουμε πολύ καλά πώς ξέρετε να πουλάτε υποσχέσεις για λαμπρό μέλλον και τα τοιαύτα. Μάς έδωσαν (ή καλύτερα πήραν) τόσα πολλά που ακόμη υποφέρουμε. Αύριο, αυτός που υποσχέθηκε, θα πεθάνει, και μαζί του κι όλες οι υποσχέσεις του. Ο κόσμος έχει δει τέτοιους: και Χίτλερ, και Λένιν ... και από δαύτους δεν έχει μείνει κανένας.

Και ο Θεός, ήταν, είναι και θα είναι - αυτό είναι αξίωμα. Είναι ο Παντοδύναμος.

Και η δύναμη χαλάει τον άνθρωπο, αφού ο άνθρωπος είναι αδύναμος. Ας πάρουμε ένα παράδειγμα από τούς Γέροντες τής Όπτινα: πόσο ήπιοι ήταν πάντα. Και οι ισχυροί αυτού τού κόσμου υπακούαν στις εντολές τους, αλλά οι ίδιοι οι Γέροντες παρέμειναν πάντα ταπεινοί. Και οι κομμουνιστές ανακήρυξαν τους Γέροντες τής Όπτινα «εχθρούς του λαού». Αλλά, ποιος ήταν σε τελική ανάλυση ο εχθρός;

Στη χώρα μας, όπως και να ΄χει το πράμα, όσο δεν καταδικάζουμε όλο το κακό που συνέβη στον 20ο αιώνα, όλα αυτά τα εγκλήματα του κομμουνιστικού καθεστώτος απέναντι στον λαό, και δεν ξηλώνουμε όλα αυτά τα είδωλα στη χώρα, δεν απαλείφουμε τα ονόματα των εκτελεστών - τρομοκρατών από τις ονομασίες δρόμων, πλατειών, μετρό, βιβλιοθηκών κ.λπ. – για ποια αναγέννηση μιλάμε τότε; Πού οδεύουμε; Μήπως νομίζουμε ότι ο Θεός δεν θα βάλει φρένο σε όλα αυτά; Να διαρκέσει πολύ αυτό, δεν πρόκειται. Αυτά συνέβαιναν και πριν την επανάσταση. Και ακόμη και σήμερα δεν έχουμε ξεμπερδέψει με την κληρονομιά της...

Κινούνται στην Γη τού Θεού, αναπνέουν τον αέρα τού Θεού, ζεσταίνονται από τον ήλιο τού Θεού ... Κι αυτοί κάθονται και δοξάζουν ένα είδωλο; Υποκλίνονται στην σορό του στο Μαυσωλείο, βάζουν στεφάνια; "Κοίτα την συνταξούλα μου. ..", σού λέει μετά ο άλλος. Για ποια σύνταξη μιλάμε όταν αυτό το είδωλό σας έχει οδηγήσει σε μαρασμό εκατομμύρια ανθρώπους; Ποια να είναι η σύνταξή σου, άμα έχει χυθεί τόσο πού αίμα;

Κάθονται και υπερασπίζονται αυτήν την ιδεολογία. "Ξέρεις, τουλάχιστον, τι σημαίνει κομμουνισμός στην πράξη;" - ρωτώ έναν καθώς πρέπει και καλοντυμένο κύριο. «Λαμπρό μέλλον», - απαντά. Και ούτε που ντρέπεται.

Εμείς από την πλευρά μας συμπεριφερόμαστε ειρηνικά. Δεν πιστεύει ο άνθρωπος στον Θεό δεν πιστεύει. Δεν τού «έλαχε». Τι να κάνουμε; Ρωτάς έναν κομμουνιστή: «Δεν πιστεύεις στον Θεό, έτσι δεν είναι;» - "Δεν πιστεύω". - "Είσαι κομμουνιστής;" - "Ναι, κομμουνιστής". - «Ε, ο Θεός να σού δώσει χίλια χρόνια. Εγώ πιστεύω".

Εντάξει, είναι ό,τι είναι; Και τι, είναι σωστό να λες: «εγώ δεν πιστεύω, και θα ξεριζώσω την πίστη κι από σένα». Άντε τόλμησε να πιστέψεις κι ο Φέλιξ Εντμούντοβιτς (ΣτΜ: Ντζερζίνσκι, 1877-1926, ηγετικό στέλεχος τού Πολωνικού/ρωσικού επαναστατικού κινήματος, αρχηγός τής “Πανρωσικής Έκτακτης Επιτροπής για την Καταπολέμηση τής Αντεπανάστασης και τού Σαμποτάζ παρά το Συμβούλιο Λαϊκών Επιτρόπων της ΡΣΟΣΔ”) θα σε εκτελέσει. «Εχθρός του λαού», θα πει.

Θυμάμαι που ρωτώ τους κομμουνιστές "Καλά λοιπόν, .., πιστεύετε;" - "Δεν πιστεύουμε, έχουμε τα δικά μας ιδανικά." - "Ναι, ναι, και βέβαια. Η πίστη είναι στην ελεύθερη επιλογή τού ατόμου. Τι λέτε, λοιπόν, πρέπει να βάλουμε τα παιδιά να πιστέψουν στον Θεό με το ζόρι; " - "Όχι". - "Και τούς ενήλικες;" - "Φυσικά και όχι". - "Αλλά, μπορείς να τούς εξαναγκάσεις να μην πιστέψουν;". Κοιτάζω, κοκκινίζουν... «Κακόμοιρε, νομίζεις ότι ο Θεός δεν υπάρχει, κι εσύ υπάρχεις;» Είναι ανώφελο να συζητάς μαζί τους.

Να αγαπάμε όλους και τον καθένα ξεχωριστά

Εμείς οι Χριστιανοί πρέπει να ακολουθούμε το το παράδειγμα τού Χριστού, και να είμαστε σταθεροί. Ό,τι κι αν έκαναν στον Κύριο, ακόμη και που τον πρόδωσαν, ή που τον περιγελούσαν, Αυτός συνέχισε να αγαπά όλους. Και οι ένοχοι θα τιμωρηθούν. Οι ίδιοι θα τιμωρήσουν εαυτόν. Και δεν πρέπει να απαντάμε στο κακό με κακό. Ακόμα περισσότερο, καλούμαστε να λυπούμαστε αυτούς τούς κακομοίρηδες. Τούς έχει διαφύγει το κυριότερο. Όλοι οι νεομάρτυρες, τούς οποίους εξεδίωξαν και θανάτωσαν, προσεύχονταν για τούς εκτελεστές τους: «οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιοῦσι» (Λουκάς 23, 34).

Ακόμα και ο Τσάρος Νικόλαος ζήτησε: «πείτε τους, κανένας να μην εκδικηθεί για μένα»... "Όλους τούς συγχώρεσε και για όλους προσεύχονταν, να μην εκδικηθούν γι΄αυτόν, και να θυμούνται ότι το κακό που είναι τώρα στον κόσμο θα δυναμώσει ακόμη πιο πολύ, αλλά δεν είναι το κακό που θα θριαμβεύσει έναντι τού κακού, αλλά μόνο η αγάπη ... "- αναφέρει η Μεγάλη Δούκισσα Όλγα Νικολάγιεβνα της Ρωσίας... Αυτό θα πει μεγαλείο! Και όλη αυτή η κακεντρέχεια, το μίσος, είναι όλα, φυσικά, μια ασθένεια. Όταν κάποιος αρνείται τον Θεό, δεν βλέπει τον ήλιο, δεν θαυμάζει την ομορφιά τού ουρανού, τής φύσης, δεν έχει συναισθήματα, τρυφερότητα απέναντι στους άλλους, στα παιδιά ... Οι κομμουνιστές άφησαν τα παιδιά χωρίς γονείς ή τούς βάζαν όλους έξω στο ψύχος, ή τούς μετέφεραν στην Σιβηρία χωρίς πράγματα, χωρίς φαγητό. Γυναίκες με μωρά στην αγκαλιά τους, ηλικιωμένοι που βρέθηκαν από την πια μέρα στην άλλη στο μέσο τού πουθενά ... Άνθρωπος που δεν έχει συμπόνια, τι σόι άνθρωπος είναι; Χειρότερος κι από τα ζώα.

Κάποιος που δεν έχει συμπόνια, τι σόι άνθρωπος είναι;

Κι όμως, ακόμη και τα αρπακτικά ζώα ξέρουν τι είναι συμπόνια. Πόσες περιπτώσεις είναι γνωστές όπου ακόμη και λύκαινες που έχουν αρπάξει τα μικρά από άλλα είδη ζώων, τα σώζουν, τα γλείφουν, τα ταΐζουν με το γάλα τους. Τι να πεις για εκείνους για τούς οποίους οι νόμοι τής Φύσης είναι άκυροι; Αυτοί οι άνθρωποι είναι ήδη ζωντανοί νεκροί. Μόνο λύπηση μπορείς να έχεις γι΄αυτούς. Και Άγιοι, και Γέροντες προσευχήθηκαν για αυτούς.

Η Μεγάλη Δούκισσα Ελιζαβέτα Φιόντοροβνα περπατούσε από δω κι από κει κι όποιον φτωχό κι ανήμπορο έβρισκε, τον φρόντιζε . Έψαχνε παντού να τούς βρει ... Ποιές από τις φασιονίστες τής εποχής μας (ΣτΜ: η Δούκισσα ήταν τέτοια) θα ήταν ικανή για κάτι τέτοιο; Σήμερα κοιτά πόσο μακριές είναι οι βλεφαρίδες και τα νύχια ... Αυτά τις απασχολούν .. Βέβαια, υπάρχουν και σήμερα ασκήτριες, στο ίδιο νοσοκομείο τού Αγίου Αλεξίου. Νοσοκόμες με καρδιά.

Μόνο αυτούς που δεν έχουν καμιά ελπίδα και τούς έτοιμους, παίρνουν από εδώ

Θυμάστε που ο Αββάς Μακάριος ο Αιγύπτιος είπε στον υποτακτικό του να προπορευθεί (ΣτΜ: καθ΄οδόν, από την Σκήτη στο όρος τής Νιτρίας); Ο υποτακτικός συνάντησε στον δρόμο έναν ειδωλολάτρη ιερέα, τον οποίο και επέπληξε (ΣτΜ: «πού τρέχεις έτσι βρε διάβολε;»), κι ο ειδωλολάτρης ξυλοκόπησε αυτόν τον στομφώδη νεόφυτο. Λίγο αργότερα, ο Γέροντας εκεί που περπάταγε, είδε και λυπήθηκε τον κακομοίρη που έτρεχε ... Τον αποκάλεσε «σκληρό εργάτη» και αυτός γαλήνεψε. Ομολόγησε ότι είχε μόλις ξυλοκοπήσει αυτόν που μόλις τον είχε αποκαλέσει «δαίμονα» ... Σε αυτόν είδε ο αββάς Μακάριος τον μαθητή του ...

Όλοι οι άνθρωποι είμαστε πλάσματα του Θεού. Εάν ο Κύριος αφήνει κάποιον να ζει πιο πολύ, αυτό σημαίνει ότι η σωτηρία του είναι ακόμη δυνατή. Μόνο αυτούς που δεν έχουν καμιά ελπίδα και τούς έτοιμους (εάν δεν έχουν ειδική αποστολή εδώ) τούς «παίρνουν» από δω. Όλη η ζωή μας είναι στα χέρια του Θεού.

Εάν ο Κύριος δίνει ακόμα ζωή σε κάποιον, αυτό σημαίνει ότι η δυνατότητα σωτηρίας είναι ακόμη υπαρκτή για αυτό το άτομο.

Είμαστε όλοι άνθρωποι. Γι΄αυτό και πρέπει να φερόμαστε ανθρώπινα ο ένας απέναντι στον άλλον. Αυτό είναι θεμελιώδες για την συνύπαρξη. Τουλάχιστον ως τρόπος οικοδόμησης μιας κοινωνίας. Να μην εξαπατάμε, να μην κλέβουμε, να μην σκοτώνουμε ο ένας τον άλλον - αυτή μιλάμε για μια πανανθρώπινη ηθική. Όπως έλεγε κι ο Χριστός με απλά λόγια: «Πάντα οὖν ὅσα ἂν θέλητε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, οὕτω καὶ ὑμεῖς ποιῆτε αὐτοῖς·» (βλ. κατά Ματθαίον κεφ. 7, εδ. 12) - αυτό είναι όλο. Το να αγαπάς όλους, αυτό είναι τελειότητα.

Αλλά εμείς οι Χριστιανοί καλούμαστε να φτάσουμε στην τελειότητα (βλ. Ματθαίος 5:48 [ΣτΜ: Ἔσεσθε οὖν ὑμεῖς τέλειοι, ὥσπερ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς τέλειός ἐστιν.]). Είμαστε «το φως τού κόσμου» (βλ. κατά Ματθαίον κεφ. 5, εδ.14). Καθώς ο ήλιος λάμπει για όλους, ανεξάρτητα από το αν είμαστε καλοί ή κακοί, έτσι πρέπει κι εμείς να προσπαθήσουμε να κάνουμε καλό σε όλους. Δεν μπορούμε να προσευχηθούμε μαζί με μη Ορθόδοξους Χριστιανούς, ή με αλλόθρησκους: αυτό θα ήταν έγκλημα κατά της πίστης. Μπορούμε, όμως, και πρέπει, να κάνουμε καλό σε όλους: και στους Μουσουλμάνους, και στους Καθολικούς, και στους Εβραίους, και στούς άθεους και στους κομμουνιστές. Να τούς αντιμετωπίσουμε όλους απλά ανθρώπινα.

Γέννηση στην αιωνιότητα και η πρώτη κραυγή τής ψυχής

Ιεροδιάκονος Ηλιόδωρος (Γκαριγιάντς) Όταν ο καθένας από μάς φτάσει εκεί ψηλά, το πρώτο που θα τον ρωτήσουν θα είναι: ήσουν άνθρωπος στη γη; "Η πρώτη εντολή είναι να είσαι άνθρωπος". Αυτό είναι που θα μας ρωτήσουν πρώτα απ 'όλα, έτσι νομίζω. Όταν η ψυχή εισέρχεται στο βασίλειο τής αιωνιότητας, βλέπει τον Δημιουργό, και το πρώτο πράγμα που κάνει είναι να αναφωνήσει: "Κύριε, ελέησον!". Πίστεψες κατά τη διάρκεια της ζωής σου, ή δεν πίστευες, απλά κραυγάζεις προς τον Χριστό ... Το μωρό όταν γεννιέται, ξεσπάει αυθόρμητα σε κραυγή! Έτσι και η ψυχή, είναι Χριστιανή, βλέπετε.

Και τώρα ξεφωνίζει και σπαράζει: "Κύριε, ελέησον!" Και σε απάντηση - όλα αυτά αναφέρονται στο Ευαγγέλιο: έλεος για τους άλλους είχες; Έδωσες να πιούν, τάϊσες, έδωσες καταφύγιο, επισκέφτηκες, βοήθησες όταν είχαν προβλήματα; Ακόμα κι αν είσαι Σαμαρείτης – ή αν δεν πίστευες με εντελώς ορθό τρόπο – το σημαντικό είναι, μπόρεσες να φερθείς ανθρώπινα απέναντι στους άλλους;

Και στον B’ Παγκόσμιο Πόλεμο, για παράδειγμα, ένας Μουσουλμάνος, βάζοντας σε ρίσκο την ίδια του την ζωή, κουβαλάει τούς συντρόφους του έναν προς έναν από το πεδίο της μάχης, σέρνεται να κουβαλήσει τον επόμενο και εκεί σκοτώνεται. Μήπως δεν πέθανε «για τούς φίλους του»; Μήπως δεν ξεπλήρωσε την εντολή; Και εσύ ένας Ορθόδοξος, περιμένεις την ευλογία σε κάποια κατάσταση έκτακτης ανάγκης ... Ποιος από τούς δυο σας ήταν πραγματικός χριστιανός;

Αυτό που θα μάς ρωτήσει πρώτο απ 'όλα ο Κύριος είναι η ΑΝ-ΘΡΩ-ΠΙΑ. Στη δεύτερη θέση θα έρθει το ζήτημα της πίστης. Θα έρθει κι αυτό. Το πρώτο, όμως, θα είναι: αυτό τής ανθρωπιάς. Γιατί; Γιατί είμαστε άνθρωποι.

Φανταστείτε τώρα, έρχεται ένα σκυλί: "Aρρρρ" – σού κάνει "Κάτσε εκεί", τού λες. Κάθεται τρώει, δεν τρώει τα πάντα και σηκώνεται και φεύγει. Και μετά, έρχεται κι άλλο σκυλί, τρώει, αλλά όχι περισσότερο από αυτό που μπορεί να φάει: τρώει αυτό που χρειάζεται και φεύγει. Έτσι κάνουν τα σκυλιά. Κι από την άλλη, ο άνθρωπος που ξέρει ότι έχει, ότι δεν πεινά: ότι έχει για σήμερα και για αύριο και για τις δεκαετίες που θα έρθουν ... Και αρπάζει ό,τι βρεί, και δώστου και πιο πολλά. Τι λέει επ΄αυτού το Ευαγγέλιο: «ἄφρον, ταύτῃ τῇ νυκτὶ τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ· ἃ δὲ ἡτοίμασας τίνι ἔσται;" (βλ. κατά Λουκά κεφ. 12, εδ. 20).

Στην ζωή τού καθενός από εμάς, συμβαίνουν κάθε είδους «κατακλυσμοί»: την μια είσαι στην κορυφή τού «κύματος» και την επόμενη στιγμή πού θα βρίσκεσαι άραγες; Σκέφτηκες τούς άλλους όταν ζούσες στην αφθονία; Ηρεμία σήμερα, καταιγίδα αύριο ...

Οι άνθρωποι δεν διαβάζουν παραμύθια; Δεν ξέρετε την ιστορία;

Πρέπει να γυρίσουμε πίσω στον παραδοσιακό τρόπο ζωής. Όταν υπάρχει ομόνοια στην οικογένεια, δεν χρειάζονται ούτε θησαυροί ούτε τίποτε άλλο. Η γυναίκα πρέπει να είναι στην θέση της. Πόσα παιδιά γεννιόντουσαν πριν; Επειδή υπήρχε ταπεινότητα. Και οι Μπολσεβίκοι, με τη χειραφέτησή τους, κατέστρεψαν τις γυναίκες. Και να΄σου: «Δεν θέλω να είμαι μια “ αρχόντισσα κυρία”, αλλά θέλω να είμαι μια “πανίσχυρη τσαρίνα”...» - «Δεν θέλω να είμαι “ πανίσχυρη τσαρίνα ”, θέλω να γίνω βασίλισσα τής θάλασσας... ». (ΣτΜ: όπως στο παραμύθι τού Πούσκιν «Ο ψαράς και το χρυσόψαρο» ). Κι οι άντρες τι ρόλο παίζουν, δηλαδή, να τρέχουν πίσω από χρυσόψαρα;

Ιδού, σωθήσεται δὲ διὰ τῆς τεκνογονίας [,ἐὰν μείνωσιν ἐν πίστει καὶ ἀγάπῃ καὶ ἁγιασμῷ μετὰ σωφροσύνης]. (βλ., Α΄ προς Τιμόθεο επιστολή Παύλου κεφ. 2, εδ.15). Πού είναι αυτά τα παιδιά, λοιπόν;

Αυτοί είναι όλοι οι κρίκοι μιας και τής ίδιας αλυσίδας: η ασέβεια στα Θεία οδηγεί στην εξαφάνιση. Ποιος ήταν ο πρώτος στην ανθρώπινη ιστορία που νομιμοποίησε τις αμβλώσεις; Ο Λένιν. Στην χώρα μας. Το έθνος μας τώρα αργοπεθαίνει και από την άλλη τον τιμούμε κι από πάνω;

Έτσι είναι και με τα μετα-επαναστατικά χρόνια: «Kάτω η ντροπή!» και όλα αυτά. Θεός δεν υπάρχει, κάντε ό,τι θέλετε. Παντρέψου την μία, μετά πάρε μια άλλη, και αργότερα πάρε και μια νεαρούλα. Κι από πάνω, έχεις κι όλες τις ομοφυλοφιλικές διαστροφές. Ελευθερία, σού λέει, τα πάντα είναι δυνατά. Άντε, Ρώσε, όρμα!

«Τι, σού φωνάζει η μαμά; Είπε ο μπαμπάς σου κάτι που δεν έπρεπε; Τηλεφώνησε αμέσως (ΣτΜ: στις Αρχές). Να θυμάσαι, το δικαστήριο ανηλίκων είναι εδώ για σένα ". Την έχουμε δει την ιστορία τού Πάβλικ Μορόζοφ! (ΣtΜ: ιστορία ενός μικρού παιδιού το οποίο κατέδωσε τον κουλάκο πατέρα του στις Σοβιετικές Αρχές. Την πράξη τού νεαρού, οι Αρχές λανσάρανε, ακολούθως, ως παράδειγμα πρoς μίμηση).

Τι, δηλαδή, οι άνθρωποι δεν διαβάζουν παραμύθια; Δεν ξέρουν την ιστορία; Δεν έχουν διαβάσει Ευαγγέλιο, άλλα πράματα δεν διαβάζουν; Ποιήματα, π.χ.:

Aγοράκι τόσο δoύλι

στον μπαμπά του πάει και λέει.

“Τι είν’ καλό και τι κακό;”    

(ΣτΜ: από το ποίημα «Τι είναι καλό και τι κακό» τού Β. Μαγιακόφσκι)

Ε, λοιπόν, τι είναι καλό και τι κακό; Πας στην ψειρού κι ακούς να σού λέει: "Μα δεν μάς διδάξαν ποτέ τις εντολές Δεν πήγαμε στην Εκκλησία ..." - "Λοιπόν, και τώρα τι; - ρωτάω. – Έπρεπε να κλέψεις; Να σκοτώσεις; Για ποιο λόγο σε έχουν εδώ;". Τότε κάθεται και σε κοιτάει, και σε μια τόσο άμεση ερώτηση απαντά ευθέως: "Για εγκλήματα" - απαντούν. «Και γιατί τα έκανες αυτά τα εγκλήματα; Επειδή δεν είχες το Ευαγγέλιο;! " Κάθεται σιωπηλός, γνέφει με τα μάτια. «Καλά, είσαι άνθρωπος ή τι; Έχεις συνείδηση;» Κουνάει το κεφάλι.

«Ναι, όλα καλά σε μάς! Δόξα τω θεώ! Και πώς είναι τα πράματα έξω στον κόσμο; .. "

Η αθεϊστική ιδεολογία, φυσικά, γεννά το έγκλημα - δεν χωρά αμφιβολία. Τον Τσάρο τον σκότωσαν, και ήταν και η Κεφαλή τού λαού. Και την εκκλησία την καταστρέψανε, και ήταν η ψυχή των ανθρώπων. Κόψαν την κεφαλή, πετάξανε την ψυχή – έμεινε το σώμα να βρωμάει. Έτσι «απλά». Γι΄αυτό το βρίσκω αστείο όταν ρωτούν: "Γιατί εγκαταλείψατε τον κόσμο και πήγατε σε ένα μοναστήρι;" Και τι δηλαδή, λέω με τον εαυτό μου, και τι άφησα πίσω μου, δηλαδή; Μελαγχολία και θλίψη. Δεν μπορείς να το παρακολουθήσεις (ΣτΜ: παλιό φιλμ) χωρίς να σε πιάσουν τα δάκρυα: "Σάσα! Βάσια εδώ. Tι καλά! Τι κάνεις;" - "Τι να κάνω. Kι εσύ;" - "Τι να κάνω κι εγώ". - "Άντε!" - "Άντε!" - «Γεια σου, Μάσα, γεια! Τι κάνεις;" - "Τίποτε. Τι να κάνω" - "Κι εγώ τίποτα." - "Άντε!" - "Άντε!". Και, τα ίδια και τα ίδια. Κινηματογράφος, κρασί, ντόμινο.. (ΣτΜ: κατά μια εκδοχή, η έκφραση αυτή αναφέρεται στο γεγονός ότι για πολλούς σοβιετικούς πολίτες δεν υπήρχε καμιά άλλη πηγή διασκέδασης από το να πιούν ένα κρασάκι και μετά να πάνε στον κινηματογράφο ή να παίξουν ντόμινο). Πολυλογία και πάει λέγοντας. Πλήξη και θλίψη ... Όλους αυτούς που ζουν στον κόσμο, τους αποκαλώ "μάρτυρες".

Ήρθα στο μοναστήρι, και όλα είναι μια χαρά. "Πατερούλη! Πώς είστε; " «Ναι, όλα καλά εδώ σε μάς! Δόξα τω θεώ! Και πώς είναι τα πράματα σε σάς που ζείτε έξω στον κόσμο; .. "-" Ω, ήρθαμε σε εσάς στην Όπτινα. Αλλά μόνο για δύο ημέρες. Τώρα πρέπει να φεύγουμε ήδη. Πρέπει να μαζέψουμε επειγόντως τα πράγματα. Πρέπει να βιαστούμε. Τι ωραία που είστε εδώ στην Όπτινα. Τι καλά ..." - "Ε, τότε, μείνετε εδώ". - «Όχι, όχι, όχι, βιαζόμαστε. Έχουμε δουλειές". Ναι, ξέρω τι δουλειές έχετε! Πάτε στις δουλειές σας .. Και μετά ξανάρχονται με γουρλωμένα τα μάτια. Δουλειές δεν θέλανε;.. Θεός φυλάξει!

Κάνε να μετανοήσουμε, Κύριε.