Ένα θαύμα, που θα θυμάμαι για όλη μου τη ζωή.

Τα λείψανα της Αγίας Νίνας στο Μπόντμπε

Η 14^η/27^η Ιανουαρίου είναι η ημέρα εορτασμού της μνήμης της Αγίας Ισαποστόλου Νίνας, της προστάτιδος της Γεωργίας. Αυτήν την ημέρα -ημέρα της κοιμήσεως της Αγίας- και την 1^η Ιουνίου -ημέρα αφίξεως της Αγίας στη Γεωργία- στον Καθεδρικό Ναό του Σιόνι στην Τιφλίδα, ένας σταυρός, ο οποίος διατηρείται ως πολύτιμο ιερό κειμήλιο, κοντά στις βόρειες πύλες της Αγίας Τράπεζας, εντός μίας αργυρόδετης εικονοθήκης, τοποθετείται στο κέντρο του ναού για προσκύνηση από τον πιστό λαό. Επί της εικονοθήκης βρίσκονται σφυρήλατες μινιατούρες, που απεικονίζουν τη ζωή της Αγίας Νίνας. Ο περί ου ο λόγος σταυρός είναι κατασκευασμένος από ξύλο κληματαριάς και της παραδόθηκε από την Υπεραγία Θεοτόκο, η οποία εμφανίστηκε σ’ ένα όνειρό της, λέγοντας: «Πήγαινε στη γη των Ιβήρων και δίδαξε το Ευαγγέλιο του Κυρίου Ιησού Χριστού εκεί». Η Αγία Νίνα συνέπλεξε τα μαλλιά της πέριξ του σταυρού, ως χειρονομία πλήρους απαρνήσεως του εαυτού της και αφοσίωσης ολόκληρης της ζωής της στην υπηρεσία του Θεού.

Η Αγία Νίνα συνέπλεξε τα μαλλίά της πέριξ του σταυρού, ως χειρονομία πλήρους απαρνήσεως του εαυτού της και αφοσίωσης ολόκληρης της ζωής της στην υπηρεσία του Θεού.

Μεταβήκαμε στο μέρος που βρίσκεται ο σταυρός στις 8 Ιανουαρίου. Καθώς περιμέναμε στην ουρά για να τον προσκυνήσουμε, προσευχήθηκα στη Αγία Νίνα, να βοηθήσει τον γιο μου, ο οποίος πήγαινε τότε στο Δημοτικό και αντιμετώπιζε δυσκολίες με το γράψιμο. Φτάνοντας στο σπίτι, εξεπλάγην, όταν είδα ότι ο γιος μου έκανε τις ασκήσεις στα Γεωργιανά, γράφοντας τόσο όμορφα όσο ποτέ πριν. Απλά, δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ο γιος μου έγραφε τα δύσκολα γεωργιανά γράμματα με τόσο καλλιγραφικό τρόπο!

Η Αγία Νίνα με κατέστησε μάρτυρα κι ενός άλλου θαύματος, το οποίο θα θυμάμαι για το υπόλοιπο της ζωής μου. Εγώ, η μητέρα μου και η πνευματική μου αδελφή σχεδιάζαμε επί μακρόν να πάμε στο Μπόντμπε, στο μοναστήρι όπου βρίσκονται τα λείψανα της Αγίας Νίνας. Έτσι, τις παραμονές του ταξιδιού μας, η μητέρα της καλύτερής μου φίλης αρρώστησε πολύ σοβαρά. Εισήχθη στο νοσοκομείο σε οξεία κατάσταση και τοποθετήθηκε σε αναπνευστήρα. Η κατάστασή της δεν βελτιώθηκε, η δωρεάν παραμονή της ως συνταξιούχου έληξε και έπρεπε να καταβάλει πολλά χρήματα, για κάθε μέρα που εξακολουθούσε να παραμένει εκεί. Τέτοιοι νόμοι υπήρχαν στη Γεωργία στα μέσα του 2000. Η φίλη μου δεν μπορούσε πλέον να έχει τη μητέρα της στο νοσοκομείο, ελλείψει χρημάτων, κι έτσι τη μετέφερε -υπ’ ευθύνη της- στο σπίτι. Όταν πήγα σε αυτούς, η Λίλια Λεονίντοβνα, αυτό ήταν το όνομα της μητέρας της φίλης μου, βρισκόταν σε κακή κατάσταση, τελούσε εν παραλληρήματι και δεν αναγνώριζε κανέναν. Η φίλη μου προσπαθούσε να φανεί δυνατή και να μην ενδώσει στην απελπισία, αλλά ήταν φανερό ότι όλο αυτό ήταν πολύ δύσκολο για εκείνη. Εγώ, που όλον αυτόν τον καιρό προσευχόμουν για τη Λίλια Λεονίντοβνα, την οποία και γνώριζα επί πολλά έτη, παρείχα την υποστήριξή μου στη φίλη μου, στο μέτρο του δυνατού, και ήλπιζα στην πραγματοποίηση του ταξιδιού στο μοναστήρι, στα λείψανα της Αγίας Νίνας.

Τελικά, το από καιρού προσδοκώμενο ταξίδι μας πραγματοποιήθηκε. Φτάσαμε στο μοναστήρι πολύ νωρίς το πρωί. Η απόκοσμη σιωπή του μας «χτύπησε» έντονα.

Φτάσαμε στο μοναστήρι πολύ νωρίς το πρωί. Η απόκοσμη σιωπή του μας «χτύπησε» έντονα.

Προς έκπληξή μας, υπήρχαν πολλοί προσκυνητές και μια μεγάλη ουρά μπροστά από τα λείψανα της Αγίας, παρά του ότι ήταν τόσο νωρίς. Λόγω της πολυκοσμίας, το να προσευχηθώ για τη μητέρα της φίλης μου για μεγάλο χρονικό διάστημα και ήρεμα μπορούσε και να μη συμβεί. Στάθηκα στην ουρά για τα λείψανα για πολλή ώρα, περιμένοντας ότι ίσως η ουρά θα μίκραινε. Προς μεγάλη μου χαρά, κάποια στιγμή, δεν είχε απομείνει σχεδόν κανείς παρά τα λείψανα κι έτσι κατάφερα να προσευχηθώ επί μακρόν, γονατιστή, για τη μητέρα της φίλης μου. Ευρισκόμενη εγγύς των λειψάνων, αισθάνθηκα τέτοια καλοσύνη, τέτοια γαλήνη, που η προσευχή ανάβλυζε από μόνη της. Μετά την προσευχή, ένοιωθα τον εσωτερικό μου κόσμο πιο ανάλαφρο, το βάρος είχε εξαφανιστεί και είχα τη δυνατότητα να προσκυνήσω αρκετές εικόνες στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, περιλαμβανομένης της Παναγίας των Ιβήρων. Πρόκειται περί θαυματουργής εικόνας, το πρωτότυπο της οποίας βρίσκεται στο Άγιον Όρος. Καλείται, επίσης, και Πορταΐτισσα. Το 1924 οι σοβιετικές αρχές έκλεισαν το μοναστήρι και το μετέτρεψαν σε νοσοκομείο. Ο άθεος χειρουργός του χρησιμοποιούσε ως χειρουργική τράπεζα τη μεγάλη εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου και, ως εκ τούτου, η εικόνα φέρει πολλαπλά κοψίματα από νυστέρι. Οι νοσοκόμες προσπάθησαν να λογικέψουν τον χειρουργό, αλλά εκείνος παρέμενε αμετάπειστος. Τις νύχτες, κρυφίως, σέρνονταν κάτω από την χειρουργική τράπεζα και προσεύχονταν, αντικρύζοντας το ταλαιπωρημένο πρόσωπο της Παρθένου. Η καταχάρακτη εικόνα της Παναγίας των Ιβήρων ευωδίαζε μύρο μερικές φορές.

Αφού προσευχηθήκαμε επιπλέον, θαυμάσαμε την ασυνήθιστα όμορφη θέα της Κοιλάδας Αλαζάνι από τα τείχη της μονής -οι κορυφογραμμές του Καυκάσου είναι ορατές από εκείνο το σημείο- και αναχωρήσαμε για το ταξίδι της επιστροφής.

Λίγες ημέρες αργότερα, όταν επισκέφθηκα τη φίλη μου, ένα πραγματικό θαύμα με περίμενε. Την πόρτα άνοιξε η ίδια η Λίλια Λεονίντοβνα! Με αναγνώρισε, κάτι το οποίο δεν ήταν λιγότερο εκπληκτικό, λέγοντάς μου: «Ιρινούλα, τι καλά που ήρθες! Πέρασε μέσα». Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι η μητέρα της φίλης μου στεκόταν μπροστά μου και μου μιλούσε, όπως κατά το παρελθόν, πριν ν’ αρρωστήσει, καθώς και ότι με αναγνώρισε, επειδή μετά την έξοδό της από το νοσοκομείο δεν μπορούσε ν’ αναγνωρίσει ούτε την κόρη της! Καθήσαμε στον καναπέ, ξεκίνησα να τη ρωτάω πώς ήταν, πώς αισθανόταν. Και η Λίλια Λεονίντοβνα απάντησε με χαρά: «Όλα καλά, όπως βλέπεις. Αργά αλλά σταθερά αναρρώνω». Επρόκειτο περί θαύματος, το οποίο δεν μπορούσα να πιστέψω, ενθυμούμενη σε πόσο άσχημη κατάσταση βρισκόταν, μόλις πρόσφατα!

Έσπευσα στην εκκλησία, για να ευχαριστήσω την Αγία Νίνα και την Υπεραγία Θεοτόκο.

Αφού συνομίλησα για λίγο με τη φίλη μου και μοιραστήκαμε την αγαλλίασή μας για το γεγονός της τόσο ταχείας ανάνηψης και του μεγέθους του ελέους του Θεού, έσπευσα στην εκκλησία, για να ευχαριστήσω την Αγία Νίνα και την Υπεραγία Θεοτόκο. Εγώ, με αδύναμη πίστη, ανέμενα τόσο πολύ ένα θαύμα και αυτό όντως συνέβη!

Η Λίλια Λεονίντοβνα έζησε μερικά χρόνια ακόμη, προς μεγάλη χαρά της κόρης της, και όποτε πηγαίνω στην εκκλησία, πηγαίνω στην εικόνα της Αγίας Νίνας και πάντοτε θυμάμαι το ταξίδι μας στο μοναστήρι και την άμεση βοήθεια του Θεού, διά της μεσολάβησης αυτής της υπέροχης Αγίας.