«Το πρωί μετά την κηδεία του Ανδρέα, η πιο τρομερή μέρα στη ζωή μου»: Πώς κατάφερα να ξεπεράσω τον πόνο της απώλειας του αγαπημένου μου

Είχαμε ζήσει με τον άντρα μου επτά υπέροχα χρόνια. Ταξιδεύαμε, γυρίζαμε ταινίες, ασχολούμασταν με τη δημοσιογραφία. Ήμασταν πραγματικά ευτυχισμένοι και αγαπούσαμε πολύ ο ένας τον άλλον. Κάποια στιγμή, δύο χρόνια μετά τη γέννηση της κόρης μας Σεραφείμας, ο Ανδρέας άρχισε να νιώθει αδιάθετος. Κάναμε εξετάσεις και μας ενημέρωσαν ότι πάσχει από μια σοβαρή ασθένεια. Στην αρχή δεν ανησυχούσα πάρα πολύ, επειδή νόμιζα ότι στο άνδρα μου σίγουρα δεν μπορεί να συμβεί κάτι κακό. Ωστόσο, η κατάστασή του, δυστυχώς, χειροτέρευε γρήγορα. Προέκυψε ανάγκη ο Ανδρέας να παραμένει συνέχεια στο νοσοκομείο, και αργότερα να χειρουργηθεί.

Νίνα Μιλοβίντοβα, Διευθύντρια Δημοσίων Σχέσεων του Νοσοκομείου «Άγιος Ιεράρχης Αλέξιος» Την ημέρα, που είχε οριστεί η εγχείρηση, πήγα να μεταλάβω των Αχράντων Μυστηρίων στην Ιερά Μονή της Νέας Ιερουσαλήμ, στην πόλη Ίστρα. Ένιωθα ότι αυτή η Θεία Κοινωνία χρειαζόταν και για τους δυο μας. Βγήκα από την εκκλησία, μετά την ακολουθία, και ένιωσα μια απέραντη ηρεμία. Δύσκολο να το περιγράψω με λόγια. Λίγα λεπτά αργότερα, τηλεφώνησα στην εντατική για να μάθω πώς είναι η κατάσταση του άντρα μου. Μου είπαν ότι ο Ανδρέας πέθανε από καρδιακή ανεπάρκεια μετά το χειρουργείο. Περίπου την ίδια στιγμή που έβγαινα από την εκκλησία, μετά την Θεία Κοινωνία…

Το πρωί, μετά την κηδεία του Ανδρέα, ήταν η πιο τρομερή μέρα στη ζωή μου. Ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι, δεν είχα δυνάμεις ούτε να μιλάω ούτε να κινούμαι. Μια οριακή κατάσταση ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο. Κάποια στιγμή από την καρδιά μου βγήκαν τα λόγια: «Ιησούς, Ιησούς…». Δεν μπορούσα να προσεύχομαι. Το μόνο που είχα δυνάμεις να κάνω ήταν απλώς να επαναλαμβάνω συνέχεια το όνομα του Κυρίου. Μετά από λίγο, ένιωσα λίγο καλύτερα και μπόρεσα να σηκωθώ. Έπρεπε να φροντίσω την κόρη μας.

Την σαρακοστή ημέρα μετά το θάνατο του άντρα μου, η Σεραφείμα ξύπνησε με δάκρυα. Μου είπε: «Ήρθε ο μπαμπάς για να με αποχαιρετήσει». Η μάνα μου την ρώτησε: «Έκλαιγε;» - «Όχι, ο μπαμπάς δεν κλαίει. Μόνο εγώ στεκόμουν και έκλαιγα».

Αρκετούς μήνες ζούσα σε αυτό το σκότος…

Σταδιακά κατάλαβα ότι η πλήρης απόγνωση δε θα έβγαζε σε τίποτα καλό. Αποφάσισα να αλλάξω δουλειά και να το στρίψω από το καημό μου στο να προσφέρω βοήθεια σε άλλους ανθρώπους.

Τότε ήταν που έμαθα για την Ορθόδοξη Φιλανθρωπική Υπηρεσία «Miloserdie» (Ελλ: Ευσπλαχνία), την οποία είχε ιδρύσει ο Σεβασμιώτατος Παντελεήμων (Σάτοβ). Έμαθα και ότι ο ίδιος εκάρη μοναχός, όταν έχασε τη γυναίκα του. Ο πατήρ Αρκάδιος – έτσι τον λέγανε πριν την κουρά – έμεινε χήρος με μικρά παιδιά. Πέρασε και αυτός αυτόν τον τρομερό πόνο της απώλειας αγαπημένου ανθρώπου.  

Με πήραν στο Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων της Υπηρεσίας «Miloserdie». Σιγά-σιγά, αυτό άρχισε να με επαναφέρει στη ζωή. Παρακολούθησα εκπαιδευτικά σεμινάρια για βοηθούς ιερέων που επισκέπτονται νοσοκομεία και άρχισα να βοηθάω ανθρώπους, οι οποίοι είναι σε πολύ χειρότερη κατάσταση από μένα, δηλαδή τους ανίατους ασθενείς του Νοσοκομείου «Άγιος Ιεράρχης Αλέξιος» Μόσχας.

Πριν αρχίσω να δουλεύω εκεί, μου φαινόταν ότι η πτέρυγα ανιάτων ήταν ένα τρομερό και θλιβερό χώρος. Ευτυχώς που δεν είναι καθόλου έτσι. Το νοσοκομείο μας είναι αγάπη. Όλοι οι θάλαμοι και οι διάδρομοι είναι διαποτισμένοι με αγάπη. Οι ασθενείς απολαμβάνουν διπλή υποστήριξη, και ιατρική και πνευματική. Ιερείς βοηθούν στην πνευματική καθοδήγηση των ασθενών. Από έξω, μάλλον, είναι δύσκολο να το πιστέψει κανείς, αλλά στους θαλάμους κυριαρχεί μια ατμόσφαιρα χαράς.

Για να πω την αλήθεια, πλέον, τρέχω για τη δουλειά! Θέλω όσο το δυνατόν πιο γρήγορα να ξυπνάω και να αναλαμβάνω μια ατελείωτη λίστα από δουλειές. Πλέον, έχω αναλάβει στο νοσοκομείο και το κομμάτι των Δημοσίων Σχέσεων.

Καμιά φορά, στην ψυχή μου νιώθω σκότος και κρύο. Κάτι τέτοιες μέρες η επικοινωνία με τους ανίατους ασθενείς είναι σωτηρία. Πολλοί ασθενείς έγιναν για μένα πολύ αγαπητοί μου φίλοι. Αυτή η επικοινωνία γεμίζει, επαναφέρει την αίσθηση της ζωής. Συνειδητοποιείς ότι οι σημερινές δυσκολίες είναι ένα τίποτα μπροστά στην αιωνιότητα, στα πρόθυρα της οποίας βρίσκονται αυτοί οι άνθρωποι. Σε αυτό το λειτούργημα άρχισα να μαθαίνω να σιωπώ. Απλά, να είμαι με τον άνθρωπο που βιώνει δύσκολες καταστάσεις. Να παρίσταμαι μαζί τους ενώπιον του Θεού…  

Η πιο ευτυχισμένη ώρα είναι όταν επιστρέφω από τη δουλειά στην κορούλα μου. Αγκαλιαζόμαστε, μιλάμε, μοιραζόμαστε τα μυστικά μας. Αυτές οι 2-3 ώρες της επικοινωνίας δίνουν φτερά και στις δύο μας.

Όταν κοιτάζω πίσω σε όλα αυτά που είχα βιώσει, μπορώ να πω, ότι ο χρόνος πράγματι ιατρεύει. Στην αρχή, φαίνεται ότι ο πόνος του αποχωρισμού με τον αγαπημένο δε θα περάσει ποτέ. Όμως, κάπου δύο χρόνια μετά την απώλεια, τα κύτταρα της ψυχής μου σαν να αναγεννήθηκαν και η πλήρης απόγνωση έδωσε τη θέση της στην ταπεινή ελπίδα για συνάντηση. Συνειδητοποίησα ότι η αγάπη είναι το χαρακτηριστικό της αιωνιότητας. Δε φεύγει. Εξαφανίζεται ο ανείπωτος πόνος και θλίψη. Και η αγάπη μένει, γίνεται ακόμα πιο δυνατή και πιο ισχυρή. Ζω με την αίσθηση ότι η συνάντησή μου με τον άντρα μου θα γίνει οπωσδήποτε. Αυτό που πρέπει να κάνουμε όσο ζούμε είναι να προσευχόμαστε για τον κεκοιμημένο άνθρωπό μας. Ώστε να τον βοηθήσουμε να ενωθεί εκεί με τον θεό… Και μέσω της προσευχής να ανανεωθούμε και εμείς.