Ηγουμένη Ξένια (Οσεπκόβα): «Η Αγία Ξένια με βοηθά, σαν να είναι ζωντανή»

Η Ξένια (Οσεπκόβα), ηγουμένη της Ιεράς Μονής της εικόνας της Παναγίας του Καζάν και του Αγίου Τρύφωνος (Βιάτσκι), μοιράζεται με τους αναγνώστες τα περί της πνευματικής επικοινωνίας με την αγαπημένη της Αγία.

Η πορεία προς τον μοναχισμό

Η ηγουμένη Ξένια (Οσεπκόβα) με την εικόνα της Αγίας Ξένιας της Αγίας Πετρούπολης Η πορεία μου προς τον μοναχισμό, με τη χάρη του Θεού, αποδείχθηκε σύντομη. Εκάρην μοναχή όταν ήμουν ακόμη έφηβη. Όλα αυτά έγιναν με το εξής τρόπο: Νεαρή κοπέλα πήγαινα στο κατηχητικό σχολείο του Μητροπολιτικού Ναού της Αγίας Τριάδος στο Περμ. Είχαμε εξαιρετικούς δασκάλους, που όχι μόνο μας μιλούσαν για τον Θεό, αλλά ζούσαν μέσα Του. Ο πατήρ Δημήτριος, ένας από τους δασκάλους μας, ήταν πνευματικό τέκνο του πατρός Ιωάννη (Κρεστιάνκιν) και, όταν έλεγε κάτι, τα λόγια του έπεφταν κατ' ευθείαν στην καρδιά μου, επειδή κατείχαν τη δύναμη της προσωπικής του εμπειρίας.

Το 1992, στο τέλος της ακαδημαϊκής χρονιάς, οι δάσκαλοι του κατηχητικού σχολείου αποφάσισαν να διοργανώσουν προσκυνηματική εκδρομή στον Ναό Πάντων των Αγίων, στο Βερχνετσιουσοβσκίε Γκοροντκί. Εκείνα τα χρόνια ο δρόμος προς τα εκεί ήταν πολύ δύσκολος. Πρώτα έπρεπε να αλλάξουμε δύο τρένα, ύστερα να πάρουμε το πλοίο –διασχίζοντας τον ποταμό Τσιουσοβάγια- και στο τέλος ανεβήκαμε με τα πόδια στο βουνό. Πήγαμε πέντε άτομα: Εγώ, η δασκάλα μας και άλλοι τρεις άνθρωποι.

Όχι μόνο μας μιλούσαν για τον Θεό, αλλά ζούσαν μέσα Του

Όταν κατεβήκαμε σ’ ένα μικρό σταθμό, στην απέναντι όχθη του ποταμού Τσιουσοβάγια, είδαμε μια εκκλησία, η οποία μου φάνηκε εντυπωσιακά όμορφη και θαυμαστή. Βρισκόταν εκεί μοναχική, πάνω στο βουνό, ανάμεσα σε δάση και λιβάδια. Φτάσαμε στην εκκλησία κι εκεί μας υποδέχθηκε ο προϊστάμενός της, ο πατήρ Σαββάτιος (Ρουντακόβ), ο μελλοντικός μου πνευματικός. Ο πατήρ Σαββάτιος έχτισε εκεί ένα γηροκομείο για μόνες και αδύναμες γιαγιάδες, καθώς επίσης συνέστησε μια αδελφότητα, οι αδελφές της οποίας φρόντιζαν τις γιαγιάδες.

Προς τιμήν της Αγίας Ξένιας της Αγίας Πετρούπολης

Οι πρώτες αδελφές της Μονής μαζί με τον ηγούμενο Σαββάτιο (Ρουντακόβ)

Τον Οκτώβριο του 1992 μπήκα στην αδελφότητα και το 1993 εκάρην ρασοφόρος με το όνομα Ξένια, προς τιμήν της Αγίας Ξένιας της Αγίας Πετρούπολης. Είχαν περάσει τότε λίγα χρόνια μετά από την καταχώρηση της Αγίας στο μηνολόγιο και μόλις είχαν εκδοθεί οι Χαιρετισμοί της. Η χοράρχης του Μητροπολιτικού Ναού της Αγίας Τριάδος στο Περμ, η Ταμάρα Τσελεμπρόβσκαγια, που ήταν δασκάλα χορωδίας στο κατηχητικό σχολείο μου, μου έκανε δώρο ένα βιβλιαράκι, που περιείχε έναν σύντομο βίο της Αγίας και τους Χαιρετισμούς.

Σαν κάποιος πολύ καλός και δυνατός να στάθηκε δίπλα μου και να μου υποσχέθηκε την παντοτινή προστασία του

Όταν διάβασα τους Χαιρετισμούς για την πρώτη φορά, ένιωσα εσωτερική παρηγοριά: Σαν κάποιος πολύ καλός και δυνατός να στάθηκε δίπλα μου και να μου υποσχέθηκε την παντοτινή προστασία του.

Το όνομα «Ξένια» δεν μου άρεσε και πολύ πριν, όμως όταν διάβασα τον βίο της Αγίας, την αγάπησα με όλη μου την καρδιά. Γενικά μ’ αρέσουν οι μακάριοι και οι διά Χριστόν σαλοί Άγιοι. Έκαναν ένα πολύ φωτεινό αγώνα! Οποία δύναμη διαθέτει ο άνθρωπος, που θεωρεί τον εαυτό του κατώτερο από άλλους;!

«Η σιωπή που βουίζει»

Σχεδόν όλες οι αδελφές μας δεν ήταν θρήσκες απ’ τα παιδικά τους χρόνια. Την πίστη μάς την έδωσε ο Κύριος, με τις πρεσβείες των προπαππούδων μας

Τη δεκαετία του 1990 δεν υπήρχε ένας καλός δρόμος προς το μοναστήρι μας και γι’ αυτό οι προσκυνητές ήταν σπάνιοι και οι τουρίστες δεν ερχόντουσαν καθόλου. Η ζωή μας κυλούσε ήσυχα. Θυμάμαι πως μια φορά στάθηκα δίπλα στον ναό και άκουσα το βούισμα των αυτιών μου. Βούιζε η σιωπή! Όπως φανερώθηκε, συμβαίνει και κάτι τέτοιο! Δεν είναι απλώς λόγια, αλλά γεγονός!

Τα πρώτα χρόνια της ζωής μας στο μοναστήρι, στην απομόνωση και στην ησυχία, εμείς, οι πρώτες αδελφές, είχαμε τη δυνατότητα να εξοικειωθούμε με την προσευχή, ώστε αυτή να γίνει εσωτερικός μας άξονας και να στερεώσει την πίστη μας. Το λέω επειδή σχεδόν όλες οι αδελφές μας δεν ήταν θρήσκες απ’ τα παιδικά τους χρόνια. Την πίστη μάς την έδωσε ο Κύριος, με τις πρεσβείες των προπαππούδων μας, ώστε να διατηρήσουμε τη σχέση μεταξύ των γενεών.

Πώς η Αγία Προστάτιδα μού βάζει τη σωστή σκέψη και με νουθετεί

Ιερά Μονή της εικόνας της Παναγίας του Καζάν και του Αγίου Τρύφωνος, ανάμεσα στα δάση και τα λειβάδια

Όταν διάβασα τους Χαιρετισμούς της Αγίας Ξένιας μια-δυο φορές, συνειδητοποίησα πως αυτή μου δίνει τη σωστή σκέψη και με νουθετεί.

«Χαίρε, ότι ονομάσθηκες με το αρσενικό όνομα και απαρνήθηκες τη θηλυκή αδυναμία». Η σοφή Ξένια επιβεβαίωσε τα λόγια του Αγίου Παϊσίου Αγιορείτη, για το ότι μια μοναχή για να προκόψει πρέπει να εγκαταλείψει τη ζήλια, ν' αντριεύσει πνευματικά, καθώς και η «υγιής» λογική πρέπει να επικρατεί έναντι των συναισθημάτων της. Διαβάζοντας μαθαίνεις, και προσευχόμενος εμπεδώνεις.

Η Οσία Ξένια «μέσα στη φασαρία μεγάλης πόλεως ζούσε σαν ερημήτρια». Ερχόμενη σ' επαφή με διάφορους ανθρώπους, πάντοτε είχε τη σκέψη της στραμμένη στον Θεό, σύμφωνα με τον Απόστολο Ιωάννη Θεολόγο: «...η κοινωνία δε η ημετέρα μετά του Πατρός και μετά του Υιού αυτού Ιησού Χριστού» (Α Ιω 1,3).

«Χαίρε εσύ, που αγάπησες με όλη σου την καρδιά την πορεία του Χριστού. Χαίρε, που σήκωσες με χαρά τον Σταυρό του Χριστού». Θυμάμαι μια από τις πρώτες αδελφές μας, τη σχι-μοναχή Βαλεντίνα (Μορόζοβα), την ψαλμωδό μας, που την είχαμε πολλή ανάγκη. Πάντα φερόταν υπεύθυνα στις ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδας και πάντα τις άκουγε με δάκρυα.

Απορούσα: «Γιατί είναι έτσι;». Εμένα, που μεγάλωσα σ' ένα εντελώς κοσμικό περιβάλλον, μου ήταν δύσκολο να καταλάβω, «...ότι ο Παντοδύναμος, ο Παντογνώστης Δημιουργός της Οικουμένης τόσο αγαπά και λυπάται τον άνθρωπο, τόσο νοιάζεται για αυτόν, ‟ώστε τον Υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν” (Ιω. 3, 16) στον εξευτελισμό, στον Σταυρό και στον θάνατο» (ο ηγούμενος Νίκων Βορομπιόβ). Αλλά και σ’ αυτό με βοήθησε η Οσία Ξένια. Με τις πρεσβείες της, με τα λόγια για τον Σταυρό, σιγά-σιγά άρχισε να παρηγορείται η ψυχή μου. Και τώρα πρέπει εγώ να παρακαλώ, ώστε να θυμάμαι αυτά τα λόγια όχι μόνο με τον νου μου, αλλά και με την καρδιά μου.

«Στους ανθρώπους, που χάνονται στην τρέλα της αμαρτίας, έδειξες τον δρόμο για τη σωτηρία, καλώντας όλους να μετανοηθούν». Μια φορά ρώτησα κάποιους προσκυνητές: «Τι είναι το πιο σημαντικό στην πνευματική ζωή;». Και μου απάντησαν το εξής: «Η αγάπη και η ευσπλαχνία». Ναι, αλλά αυτές είναι αρετές, που μας δόθηκαν ήδη άνωθεν και για να τις αποκτήσουμε πρέπει να καθαρίσουμε την ψυχή μας με τη μετάνοιά μας. Όπως έλεγε ο ηγούμενος Νίκων (Βορομπιόβ): «Η πνευματική ζωή συνίσταται στο να φτάσεις στην κατάσταση ενός τελωνή». Και αυτό θέλει πάρα πολλά χρόνια. Να μας βοηθήσει ο Κύριος!

«Χαίρε εσύ, που γεύτηκες τη γλυκύτητα του Παραδείσου μέσα σε φτώχεια του πνεύματος. Χαίρε εσύ, που εγκατέλειψες όλα τα γήινα». Είναι γνωστό ότι ο καθένας μας έχει τη δύναμη της ψυχής του, τη δική του διάνοια, τα δικά του ταλέντα. Μπορούμε να λύνουμε πολλά θέματα, να δημιουργούμε κάτι και να κάνουμε κάτι. Για τον Θεό, όμως, είναι πολύ πιο πολύτιμο, όταν εμείς τα αρνούμαστε, υποτάσσουμε τη βούλησή μας και πράττουμε σύμφωνα με τη συμβουλή ενός πνευματικού. Επιπλέον, διαβάζοντας στην προσευχή προς τον Άγγελο Φύλακα: «Μα πώς να μπορέσεις να με πλησιάσεις, που είμαι βρομερό σκυλί;», το σκεφτόμαστε όντως; Ή το λέμε απλώς με τη γλώσσα μας και όχι με την καρδιά μας; Επειδή όταν μας προσβάλει κανείς, αγανακτούμε: «Πως τόλμησε να πειράξει την μεγαλειότητά μου!».

Όταν ένας άνθρωπος προσεύχεται, αποκτά νουθεσία και παρηγοριά, όλα τα γεγονότα γύρω του τα βλέπει μέσα από το φως της φροντίδας του Θεού για τον άνθρωπο

«Χαίρε, λαμπάδα ακατάσβεστη, στις προσευχές προς τον Θεό φλεγόμενη δυνατά». Παλιότερα, πριν το μοναστήρι, νόμιζα ότι η προσευχή είναι μόνο για τις γιαγιάδες. Στην πραγματικότητα, όμως, είναι όλα διαφορετικά. Όταν ένας άνθρωπος προσεύχεται, αποκτά νουθεσία και παρηγοριά, όλα τα γεγονότα γύρω του τα βλέπει μέσ' από το φως της φροντίδας του Θεού για τον άνθρωπο. Καταλαβαίνεις ότι ο Θεός υπάρχει και το αίτημά σου δεν μένει αναπάντητο. Στους προσκυνητές συνήθως λέω το εξής: «Αν ξέρατε τι ωφέλεια έχει η προσευχή, θα την κάνατε το πιο βασικό έργο της ζωής σας!»

Ιερά Μονή της εικόνας της Παναγίας του Καζάν και του Αγίου Τρύφωνος

«Χαίρε εσύ, που μας προτρέπεις για πνευματική εργασία». Γιατί οι άνθρωποι, που αναζητούν τον Θεό, συχνά γίνονται μέλη αιρετικών κοινοτήτων; Επειδή εκεί το μόνο που χρειάζεται είναι το να πιστεύεις, δηλαδή χωρίς πράξεις. Ενώ στην Ορθοδοξία ο άνθρωπος πρέπει να κοπιάσει, να μάθει να είναι εγκρατής. Είναι πολύ δύσκολο πράγμα. Γι’ αυτόν τον λόγο οι προσευχές των Αγίων είναι απαραίτητες, όταν κάποιος θέλει να κοπιάσει πνευματικά.

Η διατήρηση της πίστεως μπορεί να μας βοηθήσει ν' αποφύγουμε πολλές θλίψεις ή να δούμε την ωφέλειά τους

«Χαίρε εσύ, που αγάπησες με όλη σου την καρδιά τα ουράνια αγαθά». Κάποτε ο αρχιμανδρίτης Ναθαναήλ (Ποσπέλοβ), ένοικος της Μονής των Σπηλαίων του Πσκοφ, είπε το εξής:

«Όταν ο άνθρωπος ξεκινά οποιαδήποτε καινούργια πορεία [...] του δίνεται η ιδέα της ανταμοιβής, που θα λάβει στο τέλος. Και αυτό το γεγονός τον προσελκύει και τον δυναμώνει στην αρχή του δρόμου. Στη συνέχεια, όμως, αναπόφευκτα, αρχίζουν οι πειρασμοί [...]. Και ο άνθρωπος, που δεν είναι έτοιμος για μια τέτοια στροφή, μπορεί να πέσει σε απόγνωση».

Κι εδώ πάλι έχουμε ανάγκη κάποιον, που θα μας πει ότι η ευτυχία δεν συνίσταται στην απόκτηση των γήινων αγαθών, αλλά στην κληρονομιά της Ουράνιας Βασιλείας και στην ικανοποίηση με όλα όσα ήδη κατέχεις.

Στην άλλη όχθη του ποταμού Τσιουσοβάγια - Ιερά Μονή της εικόνας της Παναγίας του Καζάν και του Αγίου Τρύφωνος

«Χαίρε εσύ, που στους αδύναμους δυναμώνεις την πίστη». Στην εποχή μας πολύς κόσμος έρχεται στο μοναστήρι, με τις θλίψεις, τις ανησυχίες και τις σκοτούρες τους. Και συχνά εγώ καταλήγω στο συμπέρασμα ότι όλες οι δυστυχίες συμβαίνουν λόγω της απουσίας της πίστεως, επειδή παραβιάζουμε τον νόμο του Θεού. Ενώ ακόμη και οι κοσμικοί ξέρουν ότι η άγνοια του νόμου δεν απαλλάσσει από την ευθύνη. Η διατήρηση της πίστεως μπορεί να μας βοηθήσει ν' αποφύγουμε πολλές θλίψεις ή να δούμε την ωφέλειά τους.

Η Αγία με βοηθά σαν να είναι ζωντανή

Η ηγουμένη Ξένια (Οσεπκόβα) στον μοναστηριακό ναό Πάντων των Αγίων Έτυχε από τον καιρό της κουράς μου και μέχρι το 2008, δηλαδή επί 15 χρόνια, να μην έχω τη δυνατότητα να επισκεφθώ τα ιερά κειμήλια της Αγίας Πετρούπολης. Και με ρωτούσαν συχνά: «Έχεις πάει στο νεκροταφείο Σμολένσκοε, στο παρεκκλήσι της Οσίας Ξένιας, της ουράνιας προστάτιδάς σου;» Κι εγώ απαντούσα: «Όχι, αλλά η Αγία με βοηθά, σαν να είναι ζωντανή».

Κάθε φορά που διάβαζα τους Χαιρετισμούς στην Αγία, ένιωθα ότι μόλις μίλησα μ' ένα οικείο μου πρόσωπο, που είναι πάντα έτοιμο να έρθει να με βοηθήσει. Και αυτό είναι ένα μεγάλο θαύμα για μένα, όταν με την επικοινωνία με τον Αόρατο Κόσμο πραγματοποιείται η θεραπεία, όχι μόνο του σώματος, αλλά και της αθάνατης ψυχής. Το εξωτερικό μας περίβλημα μπορεί να θεραπευθεί με φάρμακα, αλλά την ψυχή μπορεί να τη γιατρέψει μόνο ο Κύριος και οι Άγιοί του.

Οσία μήτηρ ημών Ξένια, πρέσβευε ύπερ ημών!