"Φύγε από εδώ!" Οπότε γιατί είμαστε ακόμα εδώ;

Ο Νεμάνια Μίτροβιτς και ο πατέρας του στο νοσοκομείο. Κοσσυφοπέδιο και Μετόχια

Ένας μοναχός από το Βισότσκι Ντετσάν μου είπε σε εμένα και στον σύζυγό μου όταν επισκεφθήκαμε πρόσφατα αυτό το μοναστήρι: "Πάντα λέγαμε στους ανθρώπους να μείνουν στο Κοσσυφοπέδιο και τα Μετόχια - Δέσποτα, αδελφοί μου, είμαι αμαρτωλός. Έλεγαν ότι το να φύγουμε από το Κοσσυφοπέδιο ισοδυναμεί με προδοσία. Στο κελί μου αναρωτιόμουν τι πραγματικά σήμαινε για τους Σέρβους το να παραμείνουν στη πατρίδα τους. Είναι εύκολο για εμάς τους μοναχούς, ζούμε σε ένα μοναστήρι, και γενικά δεν έχουμε πουθενά αλλού να πάμε, αλλά πώς είναι, για παράδειγμα, για έναν άνδρα με την γυναίκα του και έχουν πολλά παιδιά και χωρίς προοπτικές με την γενική έννοια του όρου; Φυσικά, είμαι πάντα στο πλευρό εκείνων που μένουν, ό,τι κι αν συμβεί, αλλά ποτέ, μα ποτέ δεν τόλμησα να πω μια λέξη καταδίκης εναντίον εκείνων που έφυγαν από το Κοσσυφοπέδιο. Έχω, ομολογώ, μια πολύ καλή ιδέα για το τι συμβαίνει στους Σέρβους έξω από τα τείχη του μοναστηριού, οπότε δεν έχω δικαίωμα να καταδικάζω".

"Χθες στο Κοσσυφοπέδιο, στο χωριό Μπάμπιν Μόστ, μια ομάδα Αλβανών πραγματοποίησε ένοπλη επίθεση εναντίον ενός νεαρού άνδρα που βρισκόταν έξω από το σπίτι του. Ο νεαρός άνδρας μαχαιρώθηκε αρκετές φορές. Ο πατέρας του βγήκε από το σπίτι για να προστατέψει τον γιο του, ο οποίος τραυματίστηκε επίσης. Και οι δύο υπέστησαν σοβαρούς τραυματισμούς. Οι επιτιθέμενοι αφέθηκαν ελεύθεροι μετά από 48 ώρες υπό αστυνομική κράτηση και οι συγγενείς των Σέρβων θυμάτων ανέφεραν πολλά άλλα περιστατικά βίας και επιθέσεων στο χωριό τους. Σέρβοι αξιωματούχοι και οργανώσεις καταδίκασαν την επίθεση. Ο πατέρας του νεαρού ανέφερε ότι δεν ήταν η πρώτη φορά που οι ίδιοι άνθρωποι προσπάθησαν να απαγάγουν την κόρη του καθώς και ο μικρότερος γιος του είχε επίσης ξυλοκοπηθεί. Παρόμοια περιστατικά συμβαίνουν συνεχώς εναντίον άλλων ορθόδοξων Σέρβων στο χωριό και όλοι τα γνωρίζουν.

Έτσι ξεκινά μια συνηθισμένη μέρα για εμάς στο Κοσσυφοπέδιο και τα Μετόχια - με τέτοιες ειδήσεις.

Πραγματικά, τι μπορούμε να κάνουμε; Εμείς, οι μητέρες, κρατάμε το ένα χέρι του παιδιού, ενώ το άλλο είναι μέσα στην καρδιά μας. Τα μάτια που βλέπουν τους γιους τους να μαχαιρώνονται - και εσείς τρέχετε να τους προστατέψετε, να υποφέρετε μαζί τους. Επειδή δεν έχετε καμία βοήθεια. Μόνο ο Κύριος: ελπίζουμε στη βοήθειά Του, μόνο στην αυλή Του μπορούμε να τρέξουμε, να βρούμε σωτηρία εκεί. Όλες οι άλλες πόρτες είναι κλειστές μπροστά μας, τα λόγια είναι γεμάτα με ψέματα και οι υποσχέσεις είναι κενές. Δεν υπάρχει λόγος να ψάχνουμε για την αλήθεια, είμαστε παράνομοι. Είμαστε οι Σέρβοι του Κοσσυφοπεδίου και των Μετοχίων: αυτό είναι δικό μας λάθος, και μάλιστα τρομερό λάθος.

...Και όταν ένα σερβικό παιδί δέχεται επίθεση από τον όχλο - όπως συνέβη τις προάλλες, στην πραγματικότητα κάθε μέρα - κλεινόμαστε στα σπίτια μας και ελπίζουμε ότι αυτό δεν θα συμβεί στο παιδί μας. Άδικα ελπίζουμε. Κάθε Σέρβος εδώ είναι ένας πατέρας από το χωριό Μπάμπιν Μόστ, του οποίου ο γιος πρόκειται να μαχαιρωθεί μέχρι θανάτου μπροστά στο σπίτι του, και κάθε Σέρβος εδώ στο Κοσσυφοπέδιο και στο Μετόχι είναι ο Νεμάνια Μίτροβιτς από το χωριό Μπάμπιν Μόστ, που βρίσκεται στο νοσοκομείο με μαχαιριές δίπλα στον πατέρα του. Του λένε επανειλημμένα: "Φύγε από εδώ. Τα πάντα εδώ είναι δικά μας και δεν θα μας κάνετε τίποτα. Θα σας σκοτώσουμε.

...Δύο λεπτά σε ένα δελτίο ειδήσεων, μια βαρετή φωνή του εκφωνητή, μερικά σχόλια, ένα στιγμιότυπο - αυτό είναι όλο, αυτή είναι όλη η αντίδραση στην υπόλοιπη Σερβία. Σαράντα οκτώ ώρες σε ένα αστυνομικό τμήμα με εγκληματίες. Και γονείς που δεν ξέρουν πώς να συνεχίσουν την ζωή τους.

Αγωνία, αβεβαιότητα, φόβος - αυτή είναι η καθημερινότητά μας για περισσότερα από 20 χρόνια. Οι Σέρβοι στο Κοσσυφοπέδιο και τα Μετόχια δεν μπορούν να "προγραμματίσουν τη μέρα τους" - Όταν ακούτε για νέες επιθέσεις το πρωί, δεν υπάρχει χρόνος για σχέδια: να είστε ευγνώμων που είστε ζωντανοί. Η ζωή εδώ είναι χτισμένη διαφορετικά, πολύ διαφορετικά. Όταν οι ειδήσεις μεταδίδουν άλλη μια τραγωδία σε ένα γειτονικό χωριό, απλώς αναστενάζουν και αλλάζουν κανάλι.

Ενώ η "μεγάλη πολιτική" χτίζεται πάνω από τα κεφάλια μας, έτοιμες βαλίτσες είναι στους διαδρόμους μας - σε περίπτωση που φύγουμε. Τι μας κρατάει σε εγρήγορση; Η έμφυτη βεβαιότητα ότι η γη σας είναι ιερή. Ναι, πρόκειται για πολύ ισχυρές ρίζες. Χάρη σ' αυτές εξακολουθούμε να αγωνιζόμαστε - τόσο ενάντια σε φανερούς εχθρούς όσο και ενάντια σε κρυφούς "φίλους", των οποίων το όνειρο ή το καθήκον είναι να εξαλείψουν τόσο εμάς όσο και ακόμη και τη μνήμη των Χριστιανών μας από προσώπου γης. Εκείνοι που δεν πιστεύουν στον Χριστό, που ειρωνεύονται με "κάποια ψυχή" που υπάρχει στον άνθρωπο, δεν θα καταλάβουν ποτέ την επιμονή και τα κατορθώματά μας. Αλλά όσοι γνωρίζουν ότι υπάρχει Θεός μπορούν, νομίζω, να είναι υπερήφανοι: έτσι και αλλιώς θα παραμείνουμε εδώ και θα προσευχόμαστε. Χωρίς το δικαίωμα στην ελευθερία, ζώντας έξω από το νόμο, χωρίς το κράτος μας... Μόνο με πίστη στην αλήθεια του Θεού, η οποία είναι ισχυρότερη από την ανθρώπινη αλήθεια.