«Θα γίνει έτσι όπως το θέλω!»

«…Δε λέω ότι σε όλους όσους έκαναν εξωσωματική γονιμοποίηση συνέβη ό,τι συνέβη σε μένα», τελείωσε η συνομιλήτριά μου την ιστορία της. «Αυτή είναι η προσωπική μου ιστορία. Και ακριβώς για εμένα έβγαλα αυτά τα συμπεράσματα. Και τι άλλο θα μπορούσα να κάνω;»

Τη συνάντησα πρόσφατα στην ενορία μας. Εκείνη μερικές φορές διαβάζει άρθρα μου και έτσι μου το ζήτησε η ίδια. Ακόμη, ζήτησε να αλλάξω το όνομά της. Επειδή αποφάσισε να μοιραστεί κάτι πολύ προσωπικό. Και οι άνθρωποι είναι τόσοι. Ας είναι μια Ιρίνα, για παράδειγμα.

«Αλλά η ιστορία μου κάποιον θα παρακινήσει να σκεφτεί» μου έλεγε.

«Η ζωή μου ήταν πολύ καλά προγραμματισμένη»

Σε λιγότερο από ένα χρόνο από το γάμο της, η Ιρίνα έκανε έκτρωση. «Απρόσμενη» εγκυμοσύνη (ενώ εκείνοι έκαναν τα πάντα για να μη συμβεί) δεν ήταν καθόλου στα σχέδια του ζευγαριού. Τα σχέδιά τους ήταν μεγαλεπήβολα.

Και οι δυο τους είχαν μια πολύ πετυχημένη καριέρα, ταξίδευαν, ήθελαν με την αύξηση από τη δουλειά να μετακομίσουν σε μεγαλύτερο σπίτι.

«Ακριβώς εκείνη την περίοδο ετοιμαζόμασταν να πάμε διακοπές στη Γαλλία», έλεγε η Ιρίνα.

«Παιδί; Kαι θα αρχίσουν και όλα αυτά τα συμπτώματα. Ενώ εμείς για τουλάχιστον μια δεκαετία αποφασίσαμε να ζούμε για τον εαυτό μας. Η κολλητή μου φίλη, εκείνη την περίοδο είχε μυηθεί στη θρησκεία (έτσι έβλεπα) και προσπαθούσε να με πείσει ότι η εγκυμοσύνη μου ήταν δώρο Θεού… Αλλά για μένα κυρίαρχος του κόσμου ήταν μόνο ο άνθρωπος. Και δεν υπήρχε κανένα δώρο από το Θεό, στον Οποίο δεν πίστευα, και δεν ήμουν διατεθειμένη να πιστέψω, δεν ήθελα. Η ζωή μου ήταν πολύ καλά προγραμματισμένη. Εντάξει, να κάνεις παιδιά, αλλά αργότερα.

Προκειμένου να μη χαλάσει η σχέση της με τη φίλη της, η Ιρίνα της είπε ότι απέβαλε.

Κατόπιν, η Ιρίνα και ο άντρας της ζούσαν όπως ήθελαν. Έτσι, ταξίδευαν σε όλο τον κόσμο, εργάζονταν. Καθόλου δεν λυπόντουσαν για την έκτρωση, ούτε που το σκέφτονταν πια.

Μα τι να σκεφτώ; Εμείς ήμασταν προοδευτικοί. Για εμάς αυτό ήταν απλώς ένα σύνολο κυττάρων, όχι άνθρωπος. Όπως όταν αφαιρείς τη σκωληκοειδή απόφυση. Κάποια στιγμή άκουσα ή διάβασα ότι κάποιος είπε πως η έκτρωση είναι δολοφονία. Αλλά αυτό με έκανε να χαμογελάσω.

Ύστερα από οχτώ χρόνια ο σύζυγός της άρχισε να αναφέρει το ενδεχόμενο ενός παιδιού. Όχι ότι το ήθελε αμέσως, αλλά ότι στο περιβάλλον τους όλοι είχαν παιδιά πια. Ωστόσο ήταν μια περίοδος που δεν βρίσκονταν σε γενική ευημερία.

«Θα μείνω έγκυος, σε πείσμα όλων!»

Όμως δεν προέκυπτε εγκυμοσύνη. Σε αντίθεση με την πρώτη. Ένα χρόνο δεν τα καταφέραμε.

«Δεν μπορώ να πω ότι ονειρευόμουν αμέσως ένα παιδί», παραδέχτηκε η Ιρίνα. «Αλλά δεν ήθελα να αισθάνομαι ελαττωματική. Εφόσον κιόλας είχαμε την οικονομική δυνατότητα. Και ένα μικρό παιδάκι δε θα μας ενοχλούσε, ήλπιζα. Θα παίρναμε νταντά.»

Ύστερα από μια σειρά από ανεπιτυχείς προσπάθειες να μείνει έγκυος, η Ιρίνα απευθύνθηκε σε γιατρούς. Αποδείχτηκε πως αιτία ήταν η έκτρωση.

«Ήταν σοκ για μένα» είπε η Ιρίνα. «Η γιατρός με διαβεβαίωσε ότι η επιστήμη πλέον έχει προχωρήσει. Το να διακόψεις μια κύηση δεν είναι πιο δύσκολο από το να αφαιρέσεις ένα κονδύλωμα. Και με τις σύγχρονες τεχνολογίες, οι άνθρωποι δεν έχουν καμία παρενέργεια. Μάλλον το αντίθετο, ο οργανισμός θεραπεύεται. Μα…αυτό ήταν! Στειρότητα!»

Ωστόσο και πάλι, η Ιρίνα στεναχωρήθηκε όχι τόσο που δεν μπορεί να κάνει παιδιά. Φοβόταν πρώτον, ότι θα χάσει τον άντρα της και δεύτερον, δεν αισθανόταν ολοκληρωμένη ως γυναίκα.

«Σκεφτόμουν μέσα μου…Μπορεί να μη γεννήσεις, αλλά ξέρεις ότι μπορείς… Είναι κατά κάποιο τρόπο θέμα αρχής…»

Λόγω πεποίθησης η Ιρίνα αποφάσισε να κάνει εξωσωματική, πείσμωσε, ‘θα μείνω έγκυος, τελείωσε’

Και ακριβώς λόγω πεποίθησης η Ιρίνα αποφάσισε να κάνει εξωσωματική. Και για χάρη του άντρα της που όλο και περισσότερο επιθυμούσε να γίνει πατέρας. «Είναι περιττό να πω πόσες φορές προσπάθησα με εξωσωματική» θυμάται η γυναίκα. «Πολλές! Ανάρρωσα από τις ορμόνες. Αισθανόμουν χάλια. Μια φορά μου έτυχε εξωμήτρια κύηση… Πώς έγινε αυτό, δεν μπορώ να καταλάβω. Η ίδια μου η κολλητή μού είπε πάλι: λένε ότι αν ο Θεός δε δίνει παιδιά, δεν πρέπει να πας ενάντια στο θέλημά Του. Αλλά βέβαια, και τους γιατρούς ο Θεός τους δημιούργησε. Έτσι και εγώ πείσμωσα, θα μείνω έγκυος, τελείωσε! Σε πείσμα των εχθρών!»

Η Ιρίνα βασανιζόταν με αυτό το χρέος. Και θα είχε επηρεάσει εντελώς την υγεία της ίσως, αλλά τελικά η εγκυμοσύνη επετεύχθη…

«Αυτό δεν είναι παιχνιδάκι. Είναι άνθρωπος!»

Περπατούσε με δυσκολία. Η Ιρίνα έπρεπε να είναι ξαπλωμένη.

«Πολλές φορές μετάνιωσα που μπήκα σε αυτή τη διαδικασία. Πολλοί άνθρωποι ζουν και χωρίς παιδιά, θα ζούσαμε και εμείς» μου έλεγε. «Και ακόμα, άρχισα να φοβάμαι για κάποιο λόγο ότι θα γεννηθεί άρρωστο. Αλλά ο άντρας μου έλεγε: ‘ω, μακάρι να γεννηθεί τουλάχιστον. Όλοι έχουν και ατυχίες. Χρήματα έχουμε, θα το θεραπεύσουμε’…»

Ήρθε στον κόσμο πρόωρα ένα αγοράκι. Αλλά οι γιατροί δεν εντόπισαν τίποτα περίεργο.

«Ήμασταν χαρούμενοι, μα καταλάβαινα ότι δεν ήμασταν έτοιμοι για γονείς. Πράγματι, από πεποίθηση τα έκαναν όλα αυτά. Όπως τα είχαν προγραμματίσει, προσέλαβαν νταντά να μένει στο σπίτι και εκείνοι εξαφανίζονταν στη δουλειά. Όλα αυτά τα παιδικά σάλια, οι πάνες, τα μπιμπερό, τα κλάματα μας ενοχλούσαν πολύ. Φοβόμουν ότι αν δεν κάνω παιδί ο άντρας μου θα με αφήσει, μα τελικά μετά το παιδί δεν τον έβλεπα σχεδόν καθόλου. Δε χρειαζόμασταν αυτό το παιδί. Ακούγεται φρικτό, αλλά έτσι ήταν.

Δε χρειαζόμασταν αυτό το παιδί. Ακούγεται φρικτό, αλλά έτσι ήταν

Δεν είναι ότι οι γονείς δεν αγαπούσαν καθόλου το παιδί τους. Αλλά η Ιρίνα φοβόταν να παραδεχτεί ακόμα και στον εαυτό της ότι αν γυρνούσε το χρόνο πίσω, δε θα υπέβαλε ποτέ τον εαυτό της σε τόσες εξωσωματικές προκειμένου να αποκτήσει παιδί.

«Δεν ήμουν έτοιμη ν’ αλλάξω τη ζωή μου και τα θυσίασα όλα για τη μητρότητα» έλεγε. «Και η φίλη πάλι ανακατευόταν: «Λοιπόν, πετύχατε τον στόχο σας χάρη στο Θεό, έστω και με αυτές τις ηλίθιες τις εξωσωματικές, τουλάχιστον έτσι μπορείς να έχεις και να ασχολείσαι με τον γιο σου. Αυτό δεν είναι παιχνιδάκι. Τώρα θέλω να το πάρω, τώρα θέλω να το πετάξω. Είναι άνθρωπος!» Με κατέκρινε: «Για ποιο λόγο γέννησες αυτό το παιδί;» Και συνέχεια με καλούσε να πάω στην εκκλησία. Αλλά εγώ δεν πήγαινα. Έπειτα οι ηθικολογίες της άρχισαν πραγματικά να με ενοχλούν και τσακωθήκαμε.»

Σε γενικές γραμμές, έτσι ήταν η ζωή τους. Μοιάζουν να είναι οικογένεια, αλλά μοιάζουν να είναι και αυτόνομοι ο ένας από τον άλλον…

Το αγόρι μεγάλωσε… Με τα χρόνια γινόταν σαφές ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Πήγαν στους γιατρούς. Αυτισμός. Και βαρύς.

«Θα γίνει όπως το θέλω!»

«Τότε η νταντά μας είχε ήδη εγκαταλείψει, σταμάτησε να προσπαθεί να χειρίζεται την κατάσταση» είπε η Ιρίνα. «Μου ήρθε να αφήσω τη δουλειά και να μείνω με τον γιο μου. Ωστόσο μετά έφυγε και ο άντρας μου. Μου είπε ότι δεν περίμενε να κάνω τέτοιο παιδί. Του θύμισα ότι εκείνος είχε πει: «τουλάχιστον να γεννηθεί ένα παιδί» αλλά εκείνος με έβρισε, βρόντηξε την πόρτα, και αυτό ήταν! Όχι, τη διατροφή την πλήρωνε, και μάλιστα καλή. Ωστόσο τώρα έχει δημιουργήσει καινούργια οικογένεια.»

Έτσι η Ιρίνα αλυσοδέθηκε με τον άρρωστο γιο της. Τη βοηθάει, βέβαια, η μαμά της και η φίλη της -τα ξαναβρήκανε-. Όμως η ζωή πλέον δεν είναι σε καμία περίπτωση αυτή που σχεδίαζε και την οποία αναζητούσε.

Η Ιρίνα αλυσοδέθηκε με τον άρρωστο γιο της. Η ζωή της τώρα δεν είναι σε καμία περίπτωση αυτή που σχεδίαζε

«Ήδη άρχισα να πηγαίνω και στην εκκλησία, ο παπάς είναι καλός μαζί μου, συμπάσχει, στηρίζει. Δε με κατακρίνει για αυτά που έκανα. Αλλά εγώ μόνη μου κοιτάζω τη ζωή μου και καταλαβαίνω: εκτός από μένα, κανένας δεν ευθύνεται για τα προβλήματά μου. Έζησα όπως ήθελα, σκεφτόμουν τον αγαπημένο μου εαυτό. Ο Θεός, τότε δικαίως μου χάρισε ένα παιδί, αλλά εγώ το αρνήθηκα, το σκότωσα. Σκεφτόμουν ότι έλυσα το πρόβλημα, ενώ κατέστρεψα και την υγεία μου και την ψυχή μου. Μα και αυτό δεν ήταν αρκετό. Και στη συνέχεια πάλι σκεφτόμουν τον εαυτό μου. Δεν μπορώ να μείνω έγκυος, δε μου δίνει ο Θεός και άλλο παιδί, έτσι θα τα καταφέρω μόνη μου. Θα γίνει έτσι όπως το θέλω! Και όχι επειδή δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή χωρίς παιδιά, αλλά από εγωισμό, από καπρίτσιο. Άρπαξα αυτές τις…εξωσωματικές…και έπειτα πήγα να ζήσω τη ζωούλα μου. Πάλι όπως ήθελα εγώ! Όλα αυτά, για ποιο λόγο; Είναι σαν να έχω παιδί, «παιχνιδάκι», αλλά φαίνεται και σαν να μην έχω, δεν ενοχλεί, έχω νταντά… Τότε ήταν που ο Θεούλης δεν άντεξε: ‘Ήθελες να γίνεις μητέρα, έτσι θα είσαι!’ Ο γιος αποδείχτηκε ότι ήταν άρρωστος, και ήμουν αναγκασμένη να είμαι μαζί του σχεδόν συνέχεια… Και ο άντρας μου με άφησε… Αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω, δε θα έκανα ποτέ έκτρωση. Ούτε εξωσωματική. Ο Κύριος θα μού έδινε, αν χρειαζόταν… Μα αν δε χρειαζόταν, τότε για ποιο λόγο…Αλλά ήθελα να κάνω τα πάντα σύμφωνα με τη δική μου βούληση. Ναι, αγαπώ τον γιο μου. Αλλά έπρεπε να περάσω όλο αυτό, και το κυριότερο να το περάσει ο γιος μου. Ο οποίος αισθανόταν τα πάντα…»

Η Ιρίνα μιλούσε και έκλαιγε. Και εγώ δεν έβρισκα λόγια να την παρηγορήσω. Και τι μπορείς να πεις; Ο άνθρωπος βλέπει τη ζωή του όπως στην παλάμη του. Τα καταλαβαίνει όλα ο ίδιος. Και αυτό, μου φαίνεται, αποδεικνύει ήδη τη χάρη του Θεού. Και ύστερα; Και ύστερα πιστεύω ότι ο Θεός είναι Αγάπη. Και θα βρει πώς θα παρηγορήσει την Ιρίνα, τον γιο της και όλους όσους είναι στο πλάι της και τη βοηθούν.