Στον Όσιο Σέργιο του Ραντονέζ

Η Λαύρα της Αγίας Τριάδος του Οσίου Σεργίου ήταν το πρώτο ενεργό, μη κατεστραμμένο, αλώβητο μοναστήρι στη ζωή μου. Πηγαίναμε εκεί με τους γονείς μου με το Μοσκβίτς μας, και ο ανηφορικός δρόμος πρόσφερε μια θαυμάσια θέα των τειχών και των καθεδρικών ναών, των τρούλων, του καμπαναριού από πίσω τους. "Ακριβώς όπως στο παραμύθι με τον Τσάρο Σαλτάν", σκέφτηκα. - Τι ομορφιά!" Από όσα άκουσα και διάβασα, κατάλαβα ότι εδώ, πάντα μαζί μας, υπάρχει ένας μεσολαβητής, ένας άνθρωπος που προσεύχεται, ένας που φροντίζει για τη ρωσική γη. Και για τον καθένα μας.

Αργότερα επισκέφθηκα τη Λαύρα με την τάξη μου, και μάλιστα περισσότερες από μία φορές. Αλλά θυμάμαι ένα περιστατικό από τη φοιτητική μου ζωή.

Τη νύχτα δεν μπορούσα να κοιμηθώ λόγω της αγανάκτησης, και την αυγή του Μαΐου έφυγα από το σπίτι και πήγα στη Λαύρα ως το τελευταίο καταφύγιο για την επαναστατημένη ψυχή μου

Εκείνη την εποχή είχαμε ήδη γνωριστεί με τον μελλοντικό μου σύζυγο και βλεπόμασταν καθημερινά στο πανεπιστήμιο, ενώ τα Σαββατοκύριακα συναντιόμασταν ξανά για να βγούμε έξω ή απλώς να περάσουμε το χρόνο μαζί. Αλλά η υπερηφάνεια μου ήταν ακόμα τόσο μεγάλη, και ήμουν τόσο ωμή και δεν ήμουν ντυμένη με την ταπεινότητα που είναι απαραίτητη για τον έγγαμο βίο, που συχνά έβρισκα λόγους να προσβάλλομαι.

Ο εχθρός του ανθρώπινου γένους μου είχε δώσει είτε με χαρά είτε με θυμό μια τέτοια αφορμή, και προσβλήθηκα πολύ. Τη νύχτα δεν μπορούσα να κοιμηθώ εξαιτίας της αγανάκτησης, έστελνα συνεχώς μηνύματα και τις πρώτες πρωινές ώρες του Μαΐου έφυγα από το σπίτι και πήρα τον ηλεκτρικό για το Σέργκιεβ Ποσάντ ως τελευταίο καταφύγιο για την επαναστατημένη ψυχή μου.

Είχα χρήματα μόνο για ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή και το τηλέφωνό μου δεν είχε πολύ μπαταρία μετά τα μηνύματα της νύχτας. Αλλά το πολύ πρωί, η Λαύρα και η μοναχική προσευχή (δεν το ήξερα ακόμα τότε) ξύπνησαν την βυθισμένη, εγωιστική ψυχή μου και τη γεμίσαν με χαρούμενη ελπίδα. Και τότε πήγα στα λείψανα του Οσίου και ρώτησα: "Προσευχήσου, πάτερ Σέργιε, να γίνει αυτός ο άνδρας σύζυγός μου, αλλιώς άφησέ με στο μοναστήρι".

Βγήκα από την εκκλησία στην ηλιόλουστη πλατεία και τότε χτύπησε το τηλέφωνο. Ο Γιούρας με ρώτησε πού ήμουν και του είπα ότι ήμουν στη Λαύρα. "Πού;" - "Στη Λαύρα της Αγίας Τριάδος του Οσίου Σέργιου". Και απενεργοποιήθηκε το τηλέφωνο μου. Δεν θυμάμαι πόση ώρα περιπλανιόμουν στη Λαύρα και προσευχόμουν με νεοφώτιστο τρόπο, αλλά ο Γιούρας ήρθε και με βρήκε, χαμογέλασε και μου έδωσε ένα μήλο. Όπως αποδείχθηκε, πεινούσα πολύ.

Όταν είχαμε κάνει ήδη οικογένεια και μάλιστα παντρευτήκαμε, η ψυχή μου μερικές φορές λαχταρούσε για λόγους που δεν καταλάβαινα. Με ωθούσε να πάω στη Λαύρα, για ζητήσω βοήθεια και στήριξη. Και στη συνέχεια στρεφόμουν νοερά στον Όσιο Σέργιο του Ραντονέζ. Και πήρα μια σαφή απάντηση, ένιωθα ότι με άκουγε και ότι όλα θα πάνε καλά. Ήθελα να τον ευχαριστήσω και γι' αυτό ήθελα να έρθω. Αλλά, χωρίς την υποστήριξη της προσευχής και της Θείας Κοινωνίας, δεν μπορούσα να βρω τη δύναμη να πάω στο Ποσάντ, με απορροφούσε ξανά και ξανά η πολυάσχολη ζωή μου. Έτσι ήταν μετά τη γέννηση της πρώτης μου κόρης και μετά τη γέννηση της δεύτερης κόρης μου. Μέχρι που ξαφνικά συνειδητοποίησα: ή τώρα ή ποτέ. Έτσι πήγαμε στον Άγιο Σέργιο. Είχαμε μια συνάντηση προσευχής μαζί του.

Και τώρα ο σύζυγός μου... εξ αποστάσεως σπουδάζει στη Λαύρα.

Δύο φορές το χρόνο ερχόμαστε με όλη την οικογένεια στην εξεταστική. Ξεφεύγοντας από τη φασαρία της Πρωτοχρονιάς, περνάμε την Πρωτοχρονιά εδώ, βουτώντας στη κολυμπήθρα το χειμώνα και το καλοκαίρι. "Κι εγώ!" - ουρλιάζει η πεντάχρονη κόρη, και παντού γύρω μας χιόνια. Ο αριθμός των παιδιών μας αυξάνεται. Το ίδιο ισχύει και για τον αριθμό των Κινέζων τουριστών. Λατρεύουν καθώς κοιτάζουν τα παιδιά μας: δεν μπορούν να έχουν τόσα πολλά στη χώρα τους!

Περιμέναμε το μπορς με ψωμάκια από σκόρδο στην τραπεζαρία, και δίπλα μας στο τραπέζι καθόταν μια νεαρή Κινέζα με την κόρη της. Και οι δύο φορούσαν φορέματα, όχι άνετα αθλητικά παπούτσια και παντελόνια όπως οι άλλοι τουρίστες εδώ. Στέκονταν κοντά στο τραπέζι, κάναν τον σταυρό τους και διαβάζαν το "Πάτερ ημών". Νομίζω ότι εκεί με έχει οδηγήσει και η λαχτάρα μου για τον ουρανό! "οὓς δὲ προώρισε, τούτους καὶ ἐκάλεσε, καὶ οὓς ἐκάλεσε, τούτους καὶ ἐδικαίωσεν..." - Από τα λόγια του Αποστόλου Παύλου.