Γιατί ο χριστιανός καλείται να υπομένει μέχρι θανάτου

Φωτογραφία: sasharules on Flickr

Ο τέταρτος από τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος, που αναφέρεται στον Απόστολο (Γαλ.5: 22), είναι η μακροθυμία. Στο λεξικό βρίσκουμε για την αντίστοιχη ελληνική λέξη σημασίες όπως: «μακροθυμία, μεγαλοψυχία, υπομονετικότητα, ανθεκτικότητα, καρτερικότητα». Αλλά, με σημείο αναφοράς τη Βίβλο, αυτή η λέξη σημαίνει, πρώτον, ετοιμότητα να υπομένει κανείς με μεγαλοψυχία τις αμαρτίες και τα ελαττώματα των άλλων και, δεύτερον, καρτερικότητα ενώπιον των δοκιμασιών.

Σήμερα, στην καθομιλούμενη γλώσσα η λέξη «υπομονή» έχει παθητική απόχρωση: ο άνθρωπος είναι αναγκασμένος να υπομένει, πού να πάει άλλωστε. Αν είχε λίγο παραπάνω δυνάμεις, ανδρεία, αποφασιστικότητα, τότε δε θα υπέμενε, θα σηκωνόταν και θα άλλαζε κάτι. Η βιβλική μακροθυμία, αντιθέτως, είναι ενεργητική: ο άνθρωπος αποφάσισε να ακολουθήσει το δρόμο της σωτηρίας και σταθερά μένει σε αυτόν, ό, τι και αν συμβεί.

Ο Σέργιος Χουντίεβ Όπως πρόσφατα είπε σε κήρυγμά του ο Αρχιεπίσκοπος Γκόρλοβκα και Σλαβιάνσκ κ.Μητροφάνης: «Καμιά φορά, ο άνθρωπος, σε κάποιο διάστημα της ζωής του, υπομένει, κάνει καλές πράξεις, πράττει σωστά, αλλά μετά, κάποια στιγμή λέει: «Τέλος, δεν έχω πλέον υπομονή» κι αρχίζει να στρέφεται στο κακό και στην αδικία. Αυτό μοιάζει με το καράβι που έπλεε μια χαρά και πριν μπει στο λιμάνι, ναυάγησε και βυθίστηκε. Στην Αγία Γραφή διαβάζουμε ότι «ὁ δὲ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται» (Μτ. 10: 22). Η Μητέρα του Θεού υπέμενε τόσο όσο ο Κύριος είχε ορίσει μέχρι την αγία εκείνη ημέρα, που ο Υιός Της Την πήρε μαζί Του. Η Παναγία μας με το παράδειγμά Της μας λέει ότι πρέπει να υπομένουμε μέχρι τέλους και όχι μόνο για ένα χρονικό διάστημα».

Ο χριστιανός καλείται να αποφεύγει την αμαρτία όχι μόνο όταν δεν τον ελκύει και πολύ, αλλά πάντοτε. Καλείται να είναι πιστός όχι μόνο όταν η ζωή του είναι γεμάτη από πνευματικές παρηγοριές, αλλά πάντοτε. Και στις στιγμές θλίψης και στις στιγμές απογοήτευσης.

Καλείται να πράττει σωστά όχι μόνο, όταν βλέπει μπροστά στα μάτια του τα ωραία παραδείγματα αγιότητας, αλλά και όταν οι άνθρωποι γύρω του στρέφονται σε βδελύγματα και ανομίες. Καλείται να συγχωρεί τους εχθρούς όχι μέχρι εκεί όπου οι εχθροί δεν παραβιάζουν ορισμένα όρια, αλλά πάντοτε, όπως ο Χριστός συγχώρεσε τους σταυρωτές Του. Καλείται να απαρνείται το μίσος και την εκδίκηση όχι μόνο όταν δεν τον πληγώνει και τόσο πολύ κανείς, αλλά και όταν πραγματικά του κάνουν μεγάλο κακό. Δηλαδή, καλείται να υπομένει όχι μέχρι εκεί που μπορεί να υπομένει, αλλά μέχρι θανάτου.

Αυτό είναι πάνω από τις ανθρώπινες δυνάμεις. Αυτό είναι το υπέρ φύσιν δώρο του Αγίου Πνεύματος. Και αυτό το δώρο χαρίζεται μαζί με ένα άλλο δώρο, την ελπίδα. Ελπίδα που υπάρχει σε κάθε χριστιανό προσωπικά και στον κόσμο ολόκληρο.

Δε θα περάσει πολύς καιρός που οι δοκιμασίες μας θα τελειώσουν. Η αποστολή μας θα εκπληρωθεί, θα μας πάνε στο σπίτι μας, οι άγγελοι θα πάρουν τις ψυχές μας και θα μας φέρουν σε εκείνη την Πόλη, η οποία «οὐ χρείαν ἔχει τοῦ ἡλίου οὐδὲ τῆς σελήνης ἵνα φαίνωσιν αὐτῇ· ἡ γὰρ δόξα τοῦ Θεοῦ ἐφώτισεν αὐτήν, καὶ ὁ λύχνος αὐτῆς τὸ ἀρνίον» (Αποκ. 21: 23).

Εκεί θα βρεθούμε για πάντα στο σπίτι μας. Τώρα, όμως, έχουμε μια πολύ σημαντική και εξαιρετικά επίτιμη αποστολή: να είμαστε πρεσβευτές του Κυρίου (Β΄ Κορ. 5: 20) σε αυτόν τον ταραγμένο κόσμο. Να κάνουμε το θέλημά Του, να εργαζόμαστε για την αιώνια σωτηρία των ψυχών, να είμαστε το φως Του στο σκοτάδι, όπως λέει ο Ίδιος: «Υμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου. οὐ δύναται πόλις κρυβῆναι ἐπάνω ὄρους κειμένη· οὐδὲ καίουσι λύχνον καὶ τιθέασι αὐτὸν ὑπὸ τὸν μόδιον, ἀλλ᾿ ἐπὶ τὴν λυχνίαν, καὶ λάμπει πᾶσι τοῖς ἐν τῇ οἰκίᾳ. οὕτω λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσι τὸν πατέρα ὑμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (Μτ. 5: 14-16).

Φωτογραφία: Emmanuel Frezzotti

Ο Άγιος Απόστολος, μέσα σε διωγμούς, βάσανα και καταδιώξεις, προβλέποντας τον βίαιο θάνατό του, έγραφε: «τὸν ἀγῶνα τὸν καλὸν ἠγώνισμαι, τὸν δρόμον τετέλεκα, τὴν πίστιν τετήρηκα· λοιπὸν ἀπόκειταί μοι ὁ τῆς δικαιοσύνης στέφανος, ὃν ἀποδώσει μοι ὁ Κύριος ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ, ὁ δίκαιος κριτής, οὐ μόνον δὲ ἐμοί, ἀλλὰ καὶ πᾶσι τοῖς ἠγαπηκόσι τὴν ἐπιφάνειαν αὐτοῦ» (Β΄Τιμ. 4: 7,8).

Η μακροθυμία και η καρτερικότητα στην πίστη οδηγεί σε τόσο σπουδαίο έπαθλο που δεν τολμούμε καν να φανταστούμε. Ταυτόχρονα, όμως, γνωρίζουμε ότι το έπαθλο μας περιμένει στο τέλος του δρόμου, φτάνει να μην λοξοδρομήσουμε.

Όμως, βλέπουμε ήδη ουράνιο φως, ακούμε ήδη τους χαρούμενους χορούς των αγίων και των αγγέλων. Καθώς παραμένουμε στην Εκκλησία, είμαστε ήδη με το ένα πόδι εκεί, στο σπίτι, είμαστε πολίτες της Ουράνιας Πόλης, οι οποίοι έχουμε σταλθεί σε αυτόν τον κόσμο του πόνου και της αναταραχής, ώστε να πράττουμε το αγαθό και σωτήριο θέλημα του Κυρίου μας.

Όσο ταξιδεύουμε εδώ, στη γη, ο Κύριος, η Μητέρα του Θεού, οι άγγελοι και οι άγιοι αόρατα παραμένουν μαζί μας και μας βοηθάνε να προχωράμε.

Καλούμαστε να υπομένουμε μέχρι τέλους, να διαφυλάττουμε την πίστη, να μένουμε σταθεροί στο δρόμο μας, και τότε σύντομα θα βρεθούμε στο σπίτι, και μετά από κάποιο ακόμα χρονικό διάστημα θα δούμε τον Κύριο να έρχεται εν δόξη, για να κρίνει ζώντες και νεκρούς, να σώσει και να θεραπεύσει τελεσίδικα το κτίσμα Του.