«Έγινε πράγματι θαύμα; Συνέβη όντως σε…μένα;»

Θαύμα. Λοιπόν, καταλαβαίνεις το εξής: σου συνέβη ένα θαύμα και εσύ στέκεσαι και κοιτάς σαν πρόβατο μπροστά από καινούργιες πύλες και δεν ξέρεις τι να κάνεις. Και δεν το περιμένεις, φυσικά, και μάλιστα… ποτέ δεν έλεγες παλιότερα ένα «Δόξα τω Θεώ για όλα», – ειλικρινά δεν τύχαινε να το πω και δεν ήθελα να πω ψέμματα – , αλλά ξαφνικά ειπώθηκε μόνο του «Δόξα τω Θεώ για όλα, δόξα τω Θεώ για όλα» επαναλαμβάνεις στον εαυτό σου.

Πώς ήταν η κατάσταση; Όλα άρχισαν να καταρρέουν. Προβλήματα στη δουλειά, προβλήματα στην οικογένεια. Και όπως ήταν φυσικό, ξαφνικά η υγεία μου πήρε την κάτω βόλτα. Πάντοτε ήμουν υγιής και γεμάτη ζωντάνια. Οι γιατροί δε με παράτησαν, αλλά είχα τέτοιους πόνους! Φοβερούς! Και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα χωρίς τη βοήθεια των γιατρών. Και τα φάρμακα τώρα κοστίζουν. Eίδες πόσο πολύ;

Ο παπάς λέει: «Ο Θεός δε νουθετεί με χτυπήματα, αλλά με αγάπη». Και εγώ σκέφτομαι: «μάλλον ο παπάς δεν τα καταλαβαίνει όλα».

Η ασθένεια, φυσικά, με καταρράκωσε. Δεν έκλαψα ποτέ, το θεωρούσα ντροπή, αλλά τώρα ουρλιάζω. Λέω «τι είναι όλα αυτά, τόσα πολλά προβλήματα, τόσα και άλλα τόσα, σαν τούβλα πάνω στο κεφάλι μου, για ποιο λόγο μου το κάνει αυτό ο Κύριος;» Ο κόσμος μού λέει «μα τι είναι αυτά που λες; Ο Θεός δεν έχει καμία σχέση με αυτό, όλοι αρρωσταίνουμε. Αντιθέτως, ο Θεός ο Ελεήμων σε βοηθά, και γιατρούς βρήκες έγκαιρα και η πληγή σου εντοπίστηκε έγκαιρα και θεραπεύεσαι.» Όμως εγώ κλαίω συνέχεια και λέω «έτσι είναι ο Θεός μαζί μου». Και στον παπά στην εξομολόγηση λέω «τι είναι αυτό, υποφέρω εδώ και μετά υποφέρω εκεί, επειδή είμαι αμαρτωλή. Αχ, για ποιο λόγο!» Και ο παπάς μού μιλάει για την υπομονή και την ταπεινοφροσύνη και για το ότι ο Θεός θα με παρηγορήσει. Αλλά εγώ δεν έχω ελπίδα για τίποτα πια, «όλα είναι άσχημα» λέω «και θα γίνουν ακόμη χειρότερα» Και ο παπάς λέει «ο Θεός δε νουθετεί με χτυπήματα, αλλά με αγάπη.» Και εγώ σκέφτομαι «μάλλον ο παπάς δεν τα καταλαβαίνει όλα».

Εκείνη τη μέρα, όλα ήταν απαίσια. Τη νύχτα είχα πολύ δυνατούς πόνους, τους υπέμεινα, και το πρωί σύρθηκα ως τον γιατρό.

«Προς το παρόν» έλεγαν αυτοί, – που ο υπολογιστής τους είχε παγώσει και είχαν καλέσει τεχνικό να το φτιάξει – «πώς μπορούμε τώρα να γράψουμε χωρίς υπολογιστές;» Απαιτούνται, λένε, πρόσθετες εξετάσεις και αυτές που ήδη ήθελαν να μου κάνουν, θα γίνουν ύστερα από μια βδομάδα. Σχεδόν ούρλιαξα σαν λύκος. Άραγε δε θα απαλλαγώ από αυτό;

Φεύγω από την κλινική. Σκέφτομαι «θα γυρίσω σπίτι και θα αγοράσω τσιγάρα» Και ναι, καπνίζω πάλι, τελευταία. Όχι πολύ, αλλά καπνίζω. Αλλά δεν έχω δύναμη για τίποτα. Μια φίλη από τη δουλειά λέει γελώντας «καλύτερα να πιείς λίγο κονιακάκι.» Τι κονιακάκι, όταν έχω τόσους πόνους και το απαγόρεψε και ο γιατρός. Όχι ότι έπινα πριν, δε μου αρέσει να πίνω.

Και να, πώς γαντζώθηκα από μια τέτοια σκέψη, προκειμένου να παρηγορήσω τον εαυτό μου. Να πάω να αγοράσω τσιγάρα.

Πρέπει να φτάσω μέχρι τη στάση ακόμα. Κοντά στον αυτοκινητόδρομο έχει χτιστεί ένας ναός. Εκεί υπάρχουν λείψανα αγίων, ακόμη και της Μαρίας της Μαγδαληνής, – γιατί το θυμήθηκα – πλησίασα αμέσως και το έγραφε εκεί. Ναι, πήγα. Όπως ήμουν, με παντελόνι και μπουφανάκι με κουκούλα, πήγα με κουκούλα στο κεφάλι – ελπίζω να μη με διώξουν. Δε με έδιωξαν. Προσκύνησα, όσο μπορούσα, και προσευχήθηκα. Αλλά πονούσα! Ακόμη και η υπόκλιση ήταν επώδυνη. Αλλά δεν πειράζει, σκέφτομαι. Θα χαλαρώσω ,σύντομα, όταν γυρίσω σπίτι. Στάθηκα μπροστά από τις εικόνες εκείνων των αγίων, των οποίων τα τροπάρια τα θυμάμαι απέξω – όπως τα είχα μάθει από μικρή – και προσεύχομαι πάντα. Στην αγία Ματρόνα, στην αγία Ξένια, στον όσιο Λουκά. Βλέπω με την άκρη του ματιού μου ότι υπάρχει μια εικόνα αφιερωμένη στον άγιο Παντελεήμονα, πόσο όμορφη. Και είναι κρεμασμένη στην έξοδο. Την άφησα για το τέλος. Και να, λοιπόν, την πλησιάζω.

Κάθομαι στο λεωφορείο σκεφτική. Διάβασα το τροπάριο. Και ξαφνικά, τα πόδια μου αρχίζουν να τρέμουν. Ξέρεις έτσι, όχι από αδυναμία, αλλά όπως συμβαίνει στην παιδική ηλικία, όταν χαίρεσαι, κάνεις σαν να χοροπηδάς. Μόνο που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν ήμουν χαρούμενη για κάτι, έτρεμαν από μόνα τους.

Πλησιάζω την εικόνα του αγίου Παντελεήμονα. Διάβασα το τροπάριο. Και ξαφνικά…ο πόνος εξαφανίστηκε. Εξαφανίστηκε! Όχι! Και σαν να απελευθερώθηκε κάτι μέσα μου.

Αμέσως μετά από αυτό το τρέμουλο, ο πόνος εξαφανίστηκε. Ο πόνος που με βασάνιζε όλη τη νύχτα μέχρι και το πρωί, εξαφανίστηκε! Και σαν να απελευθερώθηκε κάτι μέσα μου. Όχι, δεν υποχώρησε ο σπασμός, για τον οποίο μου είχε μιλήσει ο γιατρός, αλλά κάτι άλλο. Πώς να το εξηγήσω; Σαν να πέρασε όλη αυτή η κακουχία. Στέκομαι έτσι ανοίγοντας το στόμα. Τι είναι αυτό; Έγινε πράγματι θαύμα; Και όντως αυτό συνέβη…σε μένα; Έτσι απλά;

Στέκομαι και δε θέλω να φύγω ακόμα. Όχι, από ενθουσιασμό, αλλά δε θέλω να φύγω έτσι απλά, σαν να μη συνέβη τίποτα. Παράλληλα, η σκέψη μου γαλήνεψε. Θαύμα; Θαύμα. Αλήθεια; Αλήθεια, ορίστε είμαι εδώ και δεν πονάω πια.

Έπειτα αποφάσισα πια να φύγω. Και ξαφνικά συνειδητοποιώ το εξής: και τώρα τι θα κάνω με το κάπνισμα; Πώς να καπνίσω ύστερα από ένα τέτοιο αληθινό θαύμα; Δε θα πω ψέματα ότι δεν ήθελα να καπνίσω. Ήθελα. Όμως, ταυτόχρονα καταλαβαίνω ότι δεν θα μπορέσω να το κάνω. Επειδή ο Θεός με άγγιξε.

Και τότε, λοιπόν, κατάλαβα, για ποιο πράγμα μιλούσε ο παπάς. Πράγματι ο Κύριος με χτύπησε; Πράγματι συνέβη κάτι κακό; Αντιθέτως. Προσευχήθηκα στον άγιο Του και Εκείνος με απάλλαξε από τον πόνο. Τώρα, λοιπόν, κι εγώ δεν πρόκειται να ξανακαπνίσω. Από ευγνωμοσύνη, όχι από φόβο μήπως «τιμωρηθώ». Εκείνος με λυπήθηκε και εγώ θα απαντήσω στην αγάπη Του. Απίστευτο! Αμέσως όλα ξεκαθάρισαν και μπήκαν στη θέση τους. Το μυαλό μου, βέβαια, είναι αδιόρθωτο, βρέθηκα δίπλα σε ένα μαγαζί με τσιγάρα, και μόνο που δεν έγλειψα τη χείλη μου. Σου φαίνεται αστείο, αλλά για εμένα δεν είναι, σαν σκυλάκι έκανα. Αλλά δεν μπόρεσα να μπω. Δεν μπορώ. Εκείνος έκανε το θαύμα Του και εγώ θα αμαρτήσω σαν να μη συνέβη τίποτα; Όχι δα, αδύνατον.

Μου φαίνεται ακόμη και τώρα περίεργο, ότι προσπαθούσα να παρηγορηθώ αμαρτάνοντας. Η υγεία μου ήταν ήδη σε κακή κατάσταση και εγώ ήθελα να τη χαλάσω κι άλλο. Χαζομάρα.

Μέχρι σήμερα δεν καπνίζω. Μα, πώς θα εξελιχθούν οι ασθένειες, δεν ξέρω. Σαν να υπάρχει μια ανακούφιση. Άρχισα να ελπίζω ότι θα θεραπευτώ. Επομένως, ο Κύριος δε μου έδωσε κουράγιο χωρίς λόγο.

Προσευχήσου για μένα. Και εγώ μάλλον θα προσεύχομαι πλέον περισσότερο στον άγιο Παντελεήμονα. Ίσως, με τη χάρη του Θεού, γίνει ακόμη ένα θαύμα για μένα.

Εσύ τι πιστεύεις, θα γίνει;