Αφήστε με να σας βοηθήσω

Φωτο: travelsoul.ru

Έπρεπε να πετάξουμε για οχτώ ώρες. Αυτή ήταν μία από αυτές τις νυχτερινές πτήσεις, στις οποίες ταξιδεύουν επιβάτες που επιστρέφουν από θερινά θέρετρα του νότου, και γι’ αυτό υπήρχαν πολλά παιδιά στην καμπίνα. Ήταν, κατά κύριο λόγο, ήσυχα, όμως ένα αγόρι, δύο-τριών ετών στην πρώτη σειρά δεν είχε καλή διάθεση και προσπαθούσε να το δείξει σε όλους μας. Φώναζε, και όλες οι προσπάθειες τις μητέρας του να τον ηρεμήσει -στην αρχή πιο συγκρατημένα, έπειτα εκνευρισμένα- απέτυχαν. Φαίνεται ότι δεν ήταν τόσο η κραυγή του παιδιού που την ενοχλούσε, όσο η όλο και αυξανόμενη δυσαρέσκεια των επιβατών, που αν και σιωπηλή, ωστόσο ήταν αισθητή.

Ύστερα από ένα ακόμη ξέσπασμα του παιδιού, η μητέρα δεν μπόρεσε να συγκρατηθεί, το χαστούκισε και άρχισε να το ταρακουνάει. Εκείνη τη στιγμή, από τη διπλανή σειρά σηκώθηκε μια κοπέλα. Οι επιβάτες πάγωσαν, περίμεναν ότι θα γίνει σκάνδαλο. Κάποιοι σηκώθηκαν… κάποιοι ενδιαφέρθηκαν. Η κοπέλα πλησίασε τη γυναίκα με το παιδί και με αποφασιστικότητα πήρε το παιδί στην αγκαλιά της. Η γυναίκα δεν άφηνε τον γιο της, αλλά η κοπέλα της είπε: «Είστε κουρασμένη. Αφήστε με να σας βοηθήσω.»

Αυτό ήταν κάτι απρόσμενο για όλους. Η μητέρα άφησε το παιδί. Η κοπέλα κρατώντας το παιδί που ούρλιαζε, πήγε στο business-class, όπου δεν υπήρχε κανένας επιβάτης. Κάθισε κάπου στο πλάι, και κανένας από την οικονομική θέση δεν μπορούσε να τη δει. Το παιδί ούρλιαζε για κάποια λεπτά ακόμα, και στη συνέχεια ηρέμησε απότομα, σαν να «έκλεισαν το ραδιόφωνο». Η μητέρα ανησύχησε. Πετάχτηκε πάνω και πήγε στο business-class να δει τι γίνεται, αλλά μετά από δύο δευτερόλεπτα, καθησυχασμένη, επέστρεψε στη θέση της.

Ύστερα από πέντε λεπτά η κοπέλα με το παιδί φάνηκαν στο διάδρομο. Το αγόρι ήταν ήσυχο, χαρούμενο και με καλή διάθεση. Η μητέρα προσπαθούσε να τον καθίσει πάλι στα γόνατά της, αλλά η κοπέλα της είπε: «Αφήστε. Θα μείνω εγώ μαζί του.» Και μαζί, έκαναν βόλτα στην καμπίνα.

//«Τραγουδούσε ένα μεγάλο, παλιό νανούρισμα, και μαζί με το αγόρι αποκοιμήθηκαν και οι επιβάτες της καμπίνας.»

Τι έλεγε η κοπέλα στο αγόρι που ούρλιαζε, στο σκοτεινό business class, πώς τον ηρεμούσε, παραμένει μυστήριο. Όμως εκείνο αισθανόταν μαζί της σαν να ήταν με έναν καλό γνωστό του άνθρωπο.

Ύστερα από λίγη ώρα, έχοντας κουραστεί, ζήτησε να τον πάρει αγκαλιά. Η κοπέλα τον σήκωσε και το αγόρι ακούμπησε το μάγουλό του στον ώμο της. «Αα, θες να κοιμηθείς» είπε η κοπέλα. «Έλα, ξάπλωσε». Το αγόρι ξάπλωσε. «Κλείσε τα μάτια», τα έκλεισε υπάκουα. Και η κοπέλα περπατούσε στον διάδρομο, σιγομουρμουρίζοντας. Οι αεροσυνοδοί, βλέποντας το σκηνικό από τις οθόνες, έσβησαν τα φώτα της καμπίνας.

Τραγουδούσε κάποιο μεγάλο, παλιό νανούρισμα και μαζί με το αγόρι αποκοιμήθηκαν και οι επιβάτες της καμπίνας. Βασίλεψε τέτοια ησυχία, σαν αυτή στην τάξη του παιδικού σταθμού, όταν αρχίζει η ώρα της ησυχίας: αναστεναγμοί και ξεφυσήματα. Ήταν, ίσως, η πιο γαλήνια πτήση της ζωής μου. Και νομίζω, όχι μόνο της δικής μου.

Η κοπέλα επέστρεψε το αποκοιμισμένο αγόρι στην αγκαλιά της μητέρας του και κάθισε στη θέση της. Έπειτα, καθώς πλησίαζε η ώρα της προσγείωσης, άνοιξαν πάλι τα φώτα στην καμπίνα. Οι επιβάτες άρχισαν να ετοιμάζονται, αλλά αυτή η διάχυτη ηρεμία δε χάθηκε: όλοι ήταν καλοσυνάτοι και περιποιητικοί ο ένας με τον άλλο. Νομίζω πως όλοι ήθελαν να κρατήσει παραπάνω αυτή η αίσθηση της γαλήνιας χαράς και ησυχίας.

Η κοπέλα αυτή, απλώς, βοήθησε έναν ξένο. Και ήταν τόσο υπέροχη και ανιδιοτελής η καλοσύνη και η βοήθεια, που μεταμόρφωσε και όσους βρίσκονταν δίπλα.

Και όλοι, πιστεύω, θυμόνταν για καιρό αυτή τη μεταμόρφωση. Εγώ, πάντως, τη θυμόμουν.