«Ο Άγιος Ιωάννης έλεγε ότι ο Κύριος μάς στέλνει τις ασθένειες για το καλό μας»

Πώς πρέπει ν’ αντιμετωπίζουμε τις αρρώστιες, τις οποίες είμαστε αναγκασμένοι να περνάμε οι ίδιοι και οι συγγενείς μας; Πώς να μη γογγύζουμε γι’ αυτά που γίνονται και πώς να δούμε το θέλημα του Θεού; Πώς να μάθουμε να ευχαριστούμε για τις δοκιμασίες και να καταλάβουμε ότι «τοις αγαπώσι τον Θεό πάντα συνεργεί εις αγαθόν» (Ρωμ. 8, 28); Πρέπει να ομολογήσω ότι αναρωτιέμαι γι’ αυτά εδώ και καιρό και γι’ αυτό αποφάσισα να ρωτήσω έναν Ρώσο ιερέα από τις ΗΠΑ, τον Γεώργιο Λάριν, τον άνθρωπο που, Δόξα τω Θεώ, έζησε πολύ και είδε πολλά. Ο παπάς μοιράστηκε μαζί μου την εμπειρία του και τις ιστορίες από τη ζωή του Αγίου Ιωάννη της Σαγκάης και του Σαν-Φρανσίσκο, τον οποίο γνώριζε στα παιδικά του χρόνια.

– Πάτερ Γεώργιε, μου είχατε πει ότι τα τελευταία χρόνια υπάρχουν περισσότερες περιπτώσεις ανάγκης να βρίσκεστε στα νοσοκομεία. Τι σας δίδαξε αυτή η εμπειρία; Επειδή συχνά, όταν εμφανίζονται κάποια προβλήματα υγείας, αρχίζουμε να γογγύζουμε. Πώς πρέπει ν’ αντιμετωπίζουμε το γεγονός ότι ο Θεός μάς στέλνει τις αρρώστιες;

– Αυτό βοηθά πολύ. Ξέρετε ότι τα τελευταία χρόνια ήμουν συχνά άρρωστος, έμενα στα νοσοκομεία και μου έκαναν πολλές εγχειρήσεις. Όμως ήμουν πάντα σε καλή διάθεση, γιατί αισθανόμουν ότι είναι το θέλημα του Θεού και είναι προς όφελός μου. Δεν απελπίστηκα ποτέ, ποτέ δεν βαρέθηκα και ποτέ δεν πόνεσα. Υπήρχαν περιπτώσεις που βρισκόμουν στα νοσοκομεία επί τρεις μήνες, υπεβλήθην σε σοβαρές εγχειρήσεις, συμπεριλαμβανομένης και μίας ανοιχτής καρδιάς: Οι χειρουργοί έβγαλαν την καρδιά μου και δούλευαν επί 8 ώρες, για να επισκευάσουν κάποιες βαλβίδες εκεί.

Δεν αισθανόμουν όμως κανέναν πόνο. Αυτό ήταν χάρη στις προσευχές του Αγίου Ιωάννη της Σαγκάης. Πάντοτε αισθανόμουν την παρουσία του. Και πάντοτε ήξερα ότι εκείνος στερούσε εκούσια τον εαυτό του ακόμα και από τις πιο μικρές απολαύσεις του. Αυτό αφορούσε ακόμη και στην τροφή. Γενικά έτρωγε λίγο και μόνο νηστίσιμο φαγητό. Του μαγείρευαν ένα ζωμό, κάτι γλυκό κι εκείνος τ’ ανακάτευε όλα μαζί.

Πολλοί ήθελαν να τον προσκαλέσουν σπίτι τους και να τον κεράσουν, αυτός όμως δεν έμενε ποτέ σε κάποιες γιορτές, γιατί του ήταν ξένα όλ’ αυτά. Αλλά όταν κάποιος αρρώσταινε, ερχόταν οπωσδήποτε να τον εξομολογήσει και να κοινωνήσει. Έτσι ζούσε και δεν σκεφτόταν τον εαυτό του καθόλου, πάντα τους άλλους.

Το πώς ζούσε ο Δεσπότης μια τέτοια ζωή μού είναι δύσκολο να το συνειδητοποιήσω. Ήταν σαν Άγγελος στη γη. Θεωρούσε ότι είναι υπεύθυνος για το ποίμνιό του μπροστά στον Θεό και πως το έργο του είναι να επιβλέπει τους ανθρώπους, τους οποίους ο Θεός τού εμπιστεύτηκε, να προσεύχεται γι’ αυτούς και να τους επισκέπτεται.

– Συνοδεύατε τον Δεσπότη κατά τη διάρκεια των επισκέψεών του στα νοσοκομεία;

Άγιος Ιωάννης (Μαξίμοβιτς) – Εγώ ο ίδιος δεν πήγαινα, γιατί ήμουν πολύ μικρός τότε. Κάποιοι άλλοι άνθρωποι μου διηγήθηκαν για το πώς τους επισκεπτόταν στη Σαγκάη και πώς τους ερχόταν αναπάντεχα. Κανείς δεν του έλεγε ότι κάποιος άνθρωπος είναι άρρωστος, αλλά ο Δεσπότης ερχόταν μόνος του. Τον ρωτούσε κάποιος ασθενής: «Δέσποτα, πώς μάθατε ότι είμαι άρρωστος;». Εκείνος δεν απαντούσε, απλώς προσευχόταν μαζί του, τον κοινωνούσε κι έφευγε. Τέτοια πράγματα συνέβαιναν συνέχεια και όλοι απορούσαν από πού έμαθε ότι κάποιος είναι άρρωστος.

– Μια φορά ο ίδιος ο Δεσπότης βρέθηκε στο νοσοκομείο, αλλά «δραπέτευσε» από ’κεί, προκαλώντας μεγάλη ταραχή. Θυμάστε αυτό το γεγονός;

– Ναι! Μου το διηγήθηκαν οι γονείς μου. Ο μπαμπάς μου έλεγε ότι ο Δεσπότης έπρεπε να μπει στο νοσοκομείο, αλλά ο ίδιος δεν το ήθελε. Τελικά τον πίεσαν, όμως, όταν όλο το προσωπικό έλειπε, ο δεσπότης ντύθηκε κι έφυγε (χαμογελά). Τον έψαχναν για πολλή ώρα και μετά τον βρήκαν.

– Ο Δεσπότης το... έβαλε στα πόδια. Αλλά αυτό είναι ανυπακοή, έτσι δεν είναι;

– Κανείς δεν του έλεγε να μείνει εκεί και αυτός σκέφτηκε, αφού δεν ήθελε να είναι εκεί, να φύγει. Εκεί δεν κρατάνε κανέναν με τη βία.

Άλλη μια φορά ο Μητροπολίτης τού απαγόρευσε να περπατά στους δρόμους ξυπόλυτος και του είπε να φορά μπότες. Ο Δεσπότης τον υπάκουσε και την άλλη φορά ήρθε, κρατώντας τις μπότες στα χέρια (χαμογελά). Κατ’ αυτόν τρόπο εκπλήρωσε τη διαταγή.

– Έχω ακούσει από πολλούς ανθρώπους ότι ο Δεσπότης Ιωάννης τούς εμφανιζόταν στα νοσοκομεία και μετά τον θάνατό του. Μήπως κι εσείς είχατε μια τέτοια εμπειρία;

– Όχι, σ’ εμένα δεν ερχόταν, όμως αισθάνομαι την παρουσία του. Κάθε μέρα προσεύχομαι σ’ αυτόν και νιώθω ότι είναι κοντά μου. Αλλά το να φανερωθεί στον ξύπνιο μου, αυτό δεν έλαβε χώρα.

– Και πώς δίδασκε ο Δεσπότης ότι πρέπει οι άνθρωποι ν’ αντιμετωπίζουν τις αρρώστιες τους;

– Έλεγε ότι ο Θεός τις στέλνει για το καλό μας. Είναι κάτι ωφέλιμο και πρέπει να κάνουμε υπομονή. Με υπομονή και κόπο ο άνθρωπος μπορεί να ξεπεράσει τα πάντα. Είναι σημαντικό να μην παραπονιέται για τη λεγόμενη μοίρα του.

Ο Δεσπότης δεν πίστευε στο πεπρωμένο. Θεωρούσε ότι το πεπρωμένο δεν υπάρχει. Ο Θεός μάς έδωσε απόλυτη ελευθερία, κάθε άνθρωπος διαλέγει τον δρόμο μόνος του και ο Κύριος δεν επεμβαίνει. Θες να ζεις έτσι τη ζωή σου, ζήσε έτσι.

– Πριν από μερικά χρόνια περάσατε στο νοσοκομείο πολύ καιρό και η περίπτωσή σας ήταν πολύ σοβαρή. Εκείνην την περίοδο σχεδόν σε όλες της ενορίες της Ρωσικής Εκκλησίας στο Εξωτερικό προσεύχονταν για εσάς. Τι νιώθατε τότε;

– Αισθανόμουν εκείνες τις προσευχές. Αισθανόμουν ότι είναι θέλημα Θεού. Και αν είναι θέλημα Θεού, τότε είναι για το καλό μου. Ναι, τώρα δεν είμαι καλά, αλλά μετά θα είμαι καλύτερα. Έτσι έβλεπα τα πράγματα και δεν απαιτούσα τίποτα: Γιατί έτσι και όχι αλλιώς; Ούτε καν ερχόταν στο μυαλό μου μια τέτοια σκέψη. Είμαι άρρωστος, άρα είναι θέλημα του Θεού και πρέπει να υπακούσω. Το «Γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης» είναι μια απλή προσευχή. Δεν πρέπει ν’ ανησυχούμε για τίποτα, ο Κύριος θα τα τακτοποιήσει όλα.

Ο πατήρ Γεώργιος Λάριν μαζί με την οικογένειά του και τους ενορίτες του

Ο Χριστός έλεγε στους ανθρώπους: «Μη μεριμνάτε τη ψυχή υμών τι φάγητε και τι πιήτε [...]. Εμβλέψατε εις τα πετεινά του ουρανού, ότι ου σπείρουσιν ουδέ θερίζουσιν ουδέ συνάγουσιν εις αποθήκας και ο πατήρ υμών ο ουράνιος τρέφει αυτά [...]» (πρβλ. Ματθ. 6, 25-26).

Κι εγώ σκέφτηκα: Όντως, δισεκατομμύρια ζώα ζουν και κανένα δεν πεθαίνει από την πείνα, ενώ οι άνθρωποι πεθαίνουν.

– Πώς εμείς, οι απλοί άνθρωποι, ν’ αντιμετωπίζουμε τα όποια προβλήματα υγείας, τι να ζητάμε από τον Θεό και τι να περιμένουμε από τους γιατρούς;

– Να λέτε απλώς την προσευχή, που μας έδωσε ο ίδιος ο Κύριος: «Γενηθήτω το θέλημά σου». Μην παρακαλάτε να σας δώσει υγεία. Προς τι; «Γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης». Και θα είναι έτσι, μην ανησυχείτε. Όλα θα πάνε σύμφωνα με το θέλημά Του και θα είναι καλά.

Εάν θέλει να πεθάνουμε, θα πεθάνουμε, τι να κάνουμε; Κάποια στιγμή όλοι πρέπει να πεθάνουμε. Ο Κύριος μάς επιβλέπει, ανησυχεί για εμάς και όλα θα πάνε καλά.