«Θα ήθελα να ξεκινήσω μια καινούργια ζωή»

Η αυτόνομη μη κερδοσκοπική οργάνωση «Υπό τη Σκέπη» της Επισκοπής Ποκρόβσκαγια βοηθά τους πρόσφυγες από τις περιοχές των πολεμικών επιχειρήσεων. Καταλαβαίνοντας πολύ καλά τι έχουν περάσει αυτοί οι άνθρωποι, η οργάνωση κάνει κάθε τι δυνατό για να τους βοηθήσει, συμπεριλαμβανομένων ανθρωπιστικής βοήθειας, στέγασης, δουλειάς και ψυχολογικής υποστήριξης.

Δεν είναι η πρώτη φορά, που η Γιελένα Μαξίμοβα έρχεται στο κέντρο για βοήθεια και πάντοτε ευχαριστεί τους εθελοντές για τη φροντίδα και την καλοσύνη τους

Ο δρόμος προς τη Ρωσία

Το ρολόι δείχνει μεσημέρι και το ορθόδοξο κέντρο γεμίζει σιγά-σιγά με κόσμο, που ήρθε να λάβει βοήθεια. Όλοι καταγράφονται στο βιβλίο ελέγχου, σημειώνονται τα προσωπικά τους στοιχεία, παρέχονται τα σετ τροφίμων. Κάθε σακούλα περιέχει δημητριακά, τσάι, ζάχαρη, σπορέλαιο, κονσέρβες, κρέατα, είδη καθαρισμού. Στη συνέχεια οι εθελοντές κουβεντιάζουν με τους ανθρώπους αναλυτικά και προσπαθούν να μάθουν τι έχουν πρωτίστως ανάγκη. Καμιά φορά, κάποιος άνθρωπος μπορεί να πει: «Αυτά που φοράω τώρα είναι τα μόνα ρούχα που έχω». Τότε τον οδηγούν στην αποθήκη με τα ρούχα, για να επιλέξει την κατάλληλη ενδυμασία.

Οι ιστορίες τους μοιάζουν η μία με την άλλη: Όταν ξεκίνησαν οι πολεμικές επιχειρήσεις, έπρεπε να εγκαταλείψουν βιαστικά τα σπίτια τους και να το σκάσουν

Οι ιστορίες τους μοιάζουν η μία με την άλλη: Όταν ξεκίνησαν οι πολεμικές επιχειρήσεις, έπρεπε να εγκαταλείψουν βιαστικά τα σπίτια τους και να το σκάσουν. Η Γιελένα Μαξίμοβα, μητέρα τριών παιδιών, θυμάται πως στις 9 Μαΐου, στην πόλη Σλάβιανσκ της περιοχής του Ντονέτσκ, δίπλα στο σπίτι της, έπεσε ένας πύραυλος. Στη συνέχεια ακολούθησαν ήχοι εκρήξεων, ένα δυνατό ωστικό κύμα και η κατάρρευση κτηρίων.

Μετά από μερικές μέρες, τα πυρά με βλήματα διασποράς στοίχισαν τις ζωές πολλών κατοίκων», λέει η κυρία Γιελένα, με τρεμάμενη φωνή και τα μάτια γεμάτα δάκρυα. «Όταν η κατάσταση έγινε εντελώς αβίωτη, εγώ μαζί με όλη την οικογένειά μου μετακομίσαμε σε μια γυναικεία σκήτη και τον περισσότερο χρόνο εκεί τον περνούσαμε στο υπόγειο, μαζί με τις μοναχές της σκήτης. Κοιμόμασταν σε πάγκους, βγαίναμε έξω από τη σκήτη με τη σειρά, φέρνοντας φαγητό και νερό. Στα τέλη Μαΐου, όταν έρχονταν αυτοκίνητα για να πάρουν τους τραυματισμένους, παρακαλέσαμε να μας πάρουν μαζί τους. Θέλαμε να πάμε στην πόλη Ένγκελς, γιατί εκεί μένουν οι γονείς του άντρα μου. Αλλά οι περιπέτειές μας δεν έληξαν εκεί, επειδή σύντομα πέθανε ο πεθερός μου, η καρδιά του οποίου δεν άντεξε όλες τις στενοχώριες, καθώς και ο συζυγός μου αρρώστησε σοβαρά».

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Γιελένα έρχεται για βοήθεια στο κέντρο και πάντοτε ευχαριστεί τους εθελοντές για τη φροντίδα και την καλοσύνη τους. Ομολογεί πως δεν τρέφει αυταπάτες, αν κι έχει την ελπίδα να γυρίσει πίσω στο σπίτι της.

«Το μέτωπο είναι πολύ κοντά, οι γονείς μου είναι στο Αρτιόμοβσκ, υπάρχουν επίσης συγγενείς που βρίσκονται τώρα σε κέντρα προσωρινής φιλοξενίας. Ίσως κάποτε να μπορέσουμε να επανενωθούμε, θα ήθελα να ξεκινήσω μια καινούργια ζωή. Η ψυχολόγος του κέντρου με ενθάρρυνε, λέγοντας ότι πρέπει να ξεπεράσουμε όλες τις δυσκολίες, ν’ αφήσουμε πίσω τα άσχημα και να σκεφτόμαστε το μέλλον. Καταλαβαίνουμε πως δεν είμαστε μόνοι μας και αυτό μας δίνει δυνάμεις», λέει η Γιελένα.

Καταλαβαίνουμε πώς δεν είμαστε μόνοι μας και αυτό μας δίνει δυνάμεις

Για την οικογένεια της Κριστίνας Ντέμτσενκο, που ήρθε μαζί με τον γιο της, τη μητέρα και τη γιαγιά της από την περιοχή του Λουγκάνσκ, η προοπτική της επιστροφής στο σπίτι τους είναι μάλλον απίθανη. Στην πόλη Ρουμπέζνι, όπου γίνονταν οι μάχες, αυτοί κρύβονταν στα υπόγεια πάνω από έναν μήνα. Μετά την άφιξη των ρωσικών στρατευμάτων τα πράγματα έγιναν πιο ήρεμα και οι άνθρωποι άρχισαν να βγαίνουν έξω.

«Φύγαμε πέρσι τον Απρίλιο και ήρθαμε στο Ένγκελς. Κατάφερα αμέσως να πιάσω δουλειά σ’ ένα κολέγιο, ως βοηθός εργαστηρίου. Μας έδωσαν δωμάτιο στην εστία», λέει η κυρία Ντέμτσενκο.

Στην Επιτροπή κοινωνικής προστασίας του πληθυσμού έμαθε ότι μπορεί να λάβει βοήθεια από το ανθρωπιστικό κέντρο «Ελεημοσύνη».

Νόμιζε ότι πρέπει να κάνει υπομονή λίγο ακόμη και όλα θα πάνε καλά, αλλά ήρθε μια άλλη δυστυχία: Κατά τη διάρκεια μιας εξέτασης στο νηπιαγωγείο, ο επτάχρονος γιος της διαγνώστηκε με καρδιακό πρόβλημα.

«Στην Ουκρανία κανένας δεν μας έδινε σημασία, η ιατρική εκεί είναι σε άθλια κατάσταση, γι’ αυτό μάθαμε για το πρόβλημα μόνο εδώ. Τώρα πρέπει να επισκεπτόμαστε τα νοσοκομεία και ν’ αγοράζουμε ακριβά φάρμακα», μοιράζεται τις ανησυχίες της η Κριστίνα και ρωτά πότε η ψυχολόγος του κέντρου δέχεται τους ασθενείς.

Μέχρι τώρα η Κριστίνα έχει εφιάλτες λόγω των πολεμικών επιχειρήσεων, αλλά η μεγαλύτερη ανησυχία της είναι για τον γιο της, ο οποίος φοβάται τους δυνατούς ήχους. Οι εθελοντές λένε πώς συχνά οι πρόσφυγες, που μετέβησαν υπό αντίξοες συνθήκες σε άλλη χώρα, βρίσκονται σε κατάσταση άγχους και τα παιδιά είναι φοβισμένα. Και μόνο ψυχολόγος μπορεί να βοηθήσει στην ανακούφιση της χρόνιας έντασης.

Οι συμφορές των άλλων δεν μένουν απαρατήρητες

Στο Ένγκελς και σε άλλες πόλεις της Ρωσίας πάνε όσοι δεν μπορούν πλέον να ζήσουν κάτω από το «ουρλιαχτό» των οβίδων και τη λάμψη των πυρκαγιών. Πολλοί άνθρωποι, που έρχονται στη χώρα μας, έχουν μόνο ένα διαβατήριο μαζί τους. Χωρίς λεφτά προς το ζην, χωρίς δουλειά, χωρίς να έχουν πού να μένουν. Οι περισσότεροι δεν έχουν σχεδόν τίποτα από την προηγούμενή τους ζωή, εκτός από μια μικρή τσάντα με κάποια ρούχα. Γι’ αυτόν τον λόγο, ο κύριος σκοπός τώρα είναι να τους εφοδιάσουμε με πράγματα πρώτης ανάγκης και τρόφιμα.

Πριν από έναν μήνα η Ιούλια Μιχαϊλουσένκο ήρθε μαζί με την οικογένειά της από το Σεμπέκινο Η οργάνωση «Υπό τη Σκέπη» της Επισκοπής Ποκρόβσκαγια από τον Μάρτιο του περασμένου χρόνου βοηθά όσους βρέθηκαν σε δύσκολη κατάσταση, λόγω της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης στην Ουκρανία.

«Από τον Οκτώβριο του 2022 εμφανίστηκε η δυνατότητα να συνεχίσουμε αυτήν τη δραστηριότητα στο πλαίσιο του πρότζεκτ «Είμαστε μαζί!», το οποίο εφαρμόζεται με πόρους του Προεδρικού Ταμείου Επιχορηγήσεων. Παρέχουμε πληροφοριακή, κοινωνικο-νομική, υλική, ψυχολογική και πνευματική υποστήριξη σε πρόσφυγες, που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους στις περιοχές της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονέτσκ, της Λαϊκής Δημοκρατίας του Λουγκάνσκ και της Ουκρανίας. Υπάρχει χώρος προσωρινής φροντίδας για μητέρες με μικρά παιδιά. Ενώ οι μεγάλοι προσπαθούν να λύσουν τα προβλήματά τους, τα παιδιά κάνουν μαθήματα με μια εξειδικευμένη δασκάλα», λέει η Γιελένα Γκράνκινα, επικεφαλής του κέντρου. «Έχουμε πάρα πολλά αιτήματα από τον κόσμο τώρα. Προσπαθούμε να παρέχουμε πολύπλευρη στήριξη. Πρώτον, να τους ενημερώσουμε για τα μέτρα κοινωνικής υποστήριξης που δικαιούνται στη Ρωσία. Τα λέμε πολύ αναλυτικά και μοιράζουμε φυλλάδια με χρήσιμες διευθύνσεις και τηλέφωνα. Δεύτερον, πρέπει να τους δώσουμε τ’ απαραίτητα ρούχα και παπούτσια. Τρίτον, τόσο οι μεγάλοι όσο και τα παιδιά συχνά παθαίνουν κατάθλιψη και γι’ αυτό πρέπει να τους παρέχουμε έναν ψυχολόγο. Έτσι οι άνθρωποι σιγά-σιγά λαμβάνουν κάποια βοήθεια. Υπάρχει ήδη μια οικογένεια, η οποία, χάρη στις συμβουλές του δικηγόρου μας, έλαβε πιστοποιητικό στέγασης και σύντομα θ’ αποκτήσει το σπίτι της. Είχαμε επίσης μια οικογένεια, το παιδί της οποίας γεννήθηκε τη στιγμή που περνούσε τα σύνορα της Ρωσίας. Δεν είχαν τίποτα για το μωρό, ούτε παιδικές τροφές ούτε πάνες, κι εμείς τους τα παρείχαμε όλα. Το πρότζεκτ αυτό είναι αρκετά αποτελεσματικό και περίπου 140 άτομα έχουν ήδη λάβει βοήθεια».

Μερικοί, όμως, κλαίνε, λέγοντας: “Είχα τα πάντα και τώρα δεν έχω τίποτα”

Ανάμεσα σ’ αυτούς που φτάνουν, υπάρχουν και οι συμπατριώτες μας από το Σεμπέκινο της περιοχής Μπέλγκοροντ, που έφυγαν από ’κεί λόγω των συνεχών βομβαρδισμών από την ουκρανική πλευρά. Η Βαλεντίνα Γιάκοβλεβα ήρθε μαζί με την οικογένειά της πριν από έναν μήνα. «Έχεις ένα τρομερό συναίσθημα, όταν το σπίτι σου σείεται», μας λέει. Κατά τον ίδιο τρόπο, νύχτα εγκατέλειψε το σπίτι της και η οικογένεια της Γιούλια Μιχαϊλουσένκο. Στο Ένγκελς βρίσκονται εδώ και δύο εβδομάδες και η Γιούλια είναι πολύ ευχαριστημένη με το πώς τους υποδέχθηκε η πόλη:

«Όλοι ανταποκρίνονται ευγενικά στα αιτήματά μας, ο άντρας μου βρήκε δουλειά ως συγκολλητής σε μια βιομηχανία. Μας έδωσαν κιόλας σπίτι για προσωρινή διαμονή, αυτό είναι το κύριο ζητούμενο, τις άλλες δυσκολίες θα τις ξεπεράσουμε».

Οι καταδιωγμένοι χρειάζονται πιάτα, ηλεκτρικούς βραστήρες, σεντόνια. Προς το παρόν, το κέντρο διαθέτει όλα όσα χρειάζονται για τον πρώτο καιρό.

«Χάρη στις δραστηριότητες που ανακοινώσαμε, οι κάτοικοι της πόλης μας ανταποκρίθηκαν και συμμετείχαν στο να βοηθήσουν τους συμπατριώτες τους», λέει η Γιελένα Γκράνκινα. «Οι άνθρωποι έρχονται σ’ εμάς κυρίως σε ήρεμη κατάσταση και απλώς μας ευχαριστούν. Μερικοί, όμως, κλαίνε, λέγοντας: “Είχα τα πάντα και τώρα δεν έχω τίποτα”. Αλλά αυτοί ζουν με την ελπίδα και τις θετικές σκέψεις».

Οι πρόσφυγες και τα θαύματα του Αγίου

Οι πρόσφυγες ομολογούν πως χωρίς την πίστη και τη βοήθεια του Θεού δεν θα μπορούσαν ν’ αντέξουν όλες τις απώλειες

Τι πρόκειται να συμβεί από εδώ και πέρα; Είναι εξαιρετικά σημαντικό θέμα για τους πρόσφυγες.

«Σε τέτοιους δύσκολους καιρούς πρέπει να είμαστε δυνατοί πνευματικά. Και μπορούμε να το πετύχουμε μόνο με τη βοήθεια του Θεού. Η πίστη είναι η μόνη παρηγοριά και στήριγμα για έναν άνθρωπο. Είναι απαραίτητο να επισκεπτόμαστε την εκκλησία και να συμμετέχουμε στα Μυστήριά της», λέει ο πνευματικός του κέντρου, ο ιερέας Κύριλλος Παγκρασόβ.

Η συζήτησή μας γίνεται σ’ ένα άνετο δωμάτιο και όλοι πίνουν τσάι. Οι γυναίκες ενδιαφέρονται όχι μόνο για τα καθημερινά προβλήματα, αλλά και για την πνευματική υποστήριξη σε καινούργιες συνθήκες.

«Κοντά στο σπίτι μας, στο χωριό Πριβόλζσκι, όπου μένουμε τώρα, υπάρχει ο ναός της Εικόνας της Παναγίας «Ακένωτο Ποτήριο». Ο γιος μου βοηθά τον ιερέα στο Ιερό και η κόρη μου ψάλλει. Λόγω της αρρώστιας του συζύγου μου, δεν έχουμε δυνατότητα να επισκεπτόμαστε τον ναό συχνά, αλλά εγώ προσπαθώ να κοινωνώ και να εξομολογούμαι. Χωρίς πίστη και βοήθεια εκ Θεού δεν θα μπορούσαμε ν’αντέξουμε όλες τις απώλειές μας», είπε η Γιελένα Μαξίμοβα.

Θυμάται την περίοδο που όλη η οικογένειά τους ήταν ενορίτες της σκήτης του Αγίου Ιωάννη της Σαγκάης στο χωριό Αντάμοβκα, της περιοχής του Ντονέτσκ. Είναι η πατρίδα του Αγίου, γιατί ακριβώς εκεί πέρασε τα παιδικά του χρόνια.

Κατά τη διάρκεια της ζωής του, ο Επίσκοπος Ιωάννης ανταποκρινόταν στις ανάγκες των ανθρώπων, έχτιζε καταφύγια κι έδειχνε έλεος σε όλους τους απροστάτευτους. Βοηθούσε ιδιαίτερα τους Ρώσους πρόσφυγες, οι οποίοι τον 20^ο αιώνα σκορπίστηκαν σε όλες τις ηπείρους. Ο Σεβασμιώτατος ο ίδιος ήταν αναγκασμένος να εγκαταλείψει την πατρίδα του στα νιάτα του και γι’ αυτό πάντοτε φρόντιζε όσους είχαν ανάγκη. Στις δύσκολες περιόδους της ζωής, όταν καμία επίγεια δύναμη δεν μπορεί να βοηθήσει, η Γιελένα απευθύνεται στον Άγιο για βοήθεια. Από τη σκήτη η Γιελένα έφερε μια εικόνα του Αγίου και τη χάρισε στον πατέρα Κύριλλο. Μετά από μια σύντομη συνομιλία με τον ιερέα, εκείνος κάλεσε τους ενορίτες του να κάνουν παράκληση στον Άγιο. Οι πρόσφυγες είναι πρόθυμοι, γιατί, έχοντας εγκαταλείψει την πατρίδα τους, ξέρουν και πιστεύουν ότι ο Άγιος θ’ ακούσει τις αιτήσεις τους και δεν θα τους αφήσει χωρίς βοήθεια.