Στο δικαστήριο με τον γιο μου και τη νύφη μου

Αυτό το γεγονός έλαβε χώρα πριν από μερικά χρόνια σε ένα δικαστήριο της πρωτεύουσας. Συμμετέχοντες: η σύζυγος, ο σύζυγος και η μητέρα του. Θεατές: το κοινό στην αίθουσα του δικαστηρίου, οι δικαστές και μερικοί δικηγόροι. Το θέμα της δίκης: μια ηλικιωμένη, μοναχική γυναίκα, η οποία μπορεί να είναι και άρρωστη, απαιτεί από τον μοναχογιό της, έναν άνδρα στο άνθος της ηλικίας του, υγιή και δυνατό, να τη βοηθήσει ώστε να μπορέσει να ζήσει τη ζωή της με αξιοπρέπεια. Αυτό απαιτούν οι άγραφοι νόμοι της ανθρωπότητας.

Η γυναίκα προσέφυγε στο δικαστήριο για να υποχρεώσει τον γιο της, ο οποίος έχει μια καλή αμειβόμενη δουλειά, να συντηρεί τη μητέρα του

Πράγματι, η γυναίκα πήγε στο δικαστήριο για να ζητήσει δικαιοσύνη. Δηλαδή, για να υποχρεώσει τον γιο της, έναν καλοπληρωμένο μηχανικό, να συντηρεί τη μητέρα του. Όπως θα περίμενε κανείς, το δικαστήριο έκανε δεκτό το αίτημα της μητέρας του.

Μέχρι εκείνο το σημείο, δεν φαίνεται να έχουν συμβεί πολλά πράγματα. Μια συνηθισμένη υπόθεση, όπως πολλές άλλες υποθέσεις. Οι δικαστές, συνηθισμένοι στον κύκλο των εργασιών, έσπευσαν να προχωρήσουν σε άλλη υπόθεση, θεωρώντας ότι αυτή η υπόθεση είχε επιλυθεί. Από εδώ λοιπόν ξεκινάει η διήγηση της ιστορίας μας.

Μόλις άκουσε την απόφαση του δικαστηρίου, η υπέροχη νύφη εξοργίστηκε, θεώρησε κατάφωρη αδικία το γεγονός ότι ο σύζυγός της έπρεπε να δίνει από το μισθό του τόσα όσα ακριβώς το δικαστήριο έβγαλε απόφαση για τον γιο να πληρώνει κάθε μήνα στην ηλικιωμένη μητέρα του. Και η σύζυγος, μπροστά σε όλους, άρχισε να φωνάζει στην πεθερά της, να την προσβάλλει και να την κατηγορεί για απληστία.

Οι παρευρισκόμενοι, έκπληκτοι από την όλη κατάσταση, την παρακολουθούσαν με περιφρόνηση. Στο τέλος, βέβαια, το δικαστήριο την αναγκάστηκε να ηρεμήσει ώστε να συνεχιστεί η διαδικασία. Τα μάτια του κόσμου στράφηκαν τώρα στον άνδρα.

Πολλοί τον έκριναν για την τόσο ανάξια μεταχείριση της μητέρας του, άλλοι τον συμπόνησαν, αντιλαμβανόμενοι ότι απλώς είναι κάτω από τη φούστα της γυναίκας του, ο ίδιος βέβαια παρέμεινε σιωπηλός. Και, αν οι τρεις τους είχαν φύγει από την αίθουσα εκείνη τη στιγμή, η υπόθεση θα είχε τελειώσει εκεί, αφήνοντας στους παρευρισκόμενους το πικρό υπόλειμμα ότι έγιναν μάρτυρες μιας υπόθεσης που δεν υπήρχε καμία τιμή μπροστά στην ανθρώπινη φύση.

Και τι συνέβαινε στην ψυχή της ηλικιωμένης; Δεν είχε ξαναπάει ποτέ στο δικαστήριο. Παρατηρούσα τα πρόσωπα εκείνων που κάθονταν στην αίθουσα, παρατηρούσα και τους δικαστές, όλοι έκριναν με το βλέμμα τους τον γιο της. Και τότε ένιωσε οδυνηρό πόνο που ντράπηκε ο γιος της. Κάτι μέσα της γύρισε ανάποδα: δεν ήθελε η υπόθεση να τελειώσει έτσι, δεν ήθελε αυτοί οι άγνωστοι να θεωρούν τον γιο της έναν κακομοίρη, ένα κάθαρμα. Και ζήτησε τον λόγο για να τον υπερασπιστεί απέναντι σε τέτοιες άδικες κατηγορίες:

– Συγχωρέστε με, σας παρακαλώ", ξεκίνησε να λέει, "αλλά μη θεωρείτε τον γιο μου κακό, σας παρακαλώ. Τον ξέρω καλύτερα από τον καθένα σας. Δεν μου έχει κάνει τίποτα απάνθρωπο, και δεν παραπονιέμαι στο δικαστήριο γι' αυτόν. Δεν θα έκανα καμία μήνυση, αν δεν με είχε βάλει εκείνος να το κάνω. Και θα καταλάβετε το γιατί.

Στην αίθουσα επικράτησε απόλυτη ησυχία. Ο μηχανικός κατέβασε από ντροπή το κεφάλι του, ενώ η σύζυγός του ηρέμησε και άκουγε με προσοχή.

– Είμαι μια απλή γυναίκα, συνέχισε η ηλικιωμένη να λέει με το κουράγιο που είχε. Δούλεψα πολύ και σκληρά για να επιβιώσω και να τον βάλω στον ίσιο δρόμο. Οι καιροί ήταν δύσκολοι τότε, γινόταν πόλεμος. Και ζούσα μόνη μου όλη μου τη ζωή, δεν είχα ποτέ σύζυγο. Και τώρα θα καταλάβετε το γιατί.

Ο γιος μου πάντα μου φερόταν καλά: ήταν καλό παιδί, με άκουγε, διάβαζε σκληρά για να προχωρήσει στη ζωή του, και ήταν εξαιρετικός μαθητής, δεν μπορείς να διαφωνήσεις με αυτό. Και στη συνέχεια, όταν μεγάλωσε, άρχισε να εργάζεται και να με φροντίζει. Και όταν παντρεύτηκε, νόμιζα ότι θα μπορούσα να τους βοηθήσω στο σπίτι, να φροντίζω τα παιδιά τους. Είμαι συνηθισμένη στην δουλειά. Αλλά σύντομα συνειδητοποίησα ότι η νύφη μου δεν μπορούσε άλλο μαζί μου, παρόλο που είχαν ένα καλό, ευρύχωρο σπίτι. Όσο για τα παιδιά... δεν ήθελε να τα γεννήσει.

Ανέχτηκα την κακομεταχείρισή της για λίγο καιρό. Δεν του είπα τίποτα. Έβλεπα ότι δούλευε, ότι ήταν πάντα απασχολημένος. Ήξερα ότι τον σέβονταν στη δουλειά του και ήμουν χαρούμενη γι' αυτόν. Δεν ήθελα να τον αναστατώσω.

Η νύφη μου όμως δεν συμπεριφερόταν με τον ίδιο τρόπο μαζί του. Έφευγε το πρωί και επέστρεφε μόνο το βράδυ. Μερικές φορές πήγαινε σε επαγγελματικά ταξίδια. Και τότε μέναμε μόνοι με τη νύφη μου, διότι δεν εργαζόταν. Αφού τακτοποιούσα την κουζίνα, κρυβόμουν στη γωνιά μου για να μην την ενοχλήσω με κανέναν τρόπο. Όλη την ημέρα αμείλικτη, σκεπτόμενη ότι τα πράγματα θα καλυτερεύσουν. Αλλά ποτέ δεν έγινε έτσι.

Δεν θα σας πω όλα όσα συνέβησαν. Θα σας πω μόνο, ότι μετά από λίγο άρχισαν να τσακώνονται. Και εγώ ήμουν η αιτία όμως δεν μου το έλεγαν, μετά σταμάτησαν να μου το κρύβουν. Η νύφη ήταν μόνο για τα χρήματα. Και κάποτε είπε: «Ή εγώ ή η μητέρα σου! Διάλεξε!»

Η νύφη κατέβασε τα μάτια της κάτω από τα εχθρικά βλέμματα του κοινού.

– Λοιπόν, συνέχισε η ηλικιωμένη να λέει, «δεν αντέχω άλλο». Ο γιος μου την αγαπούσε και δεν θα ήθελε να την αποχωριστεί εξαιτίας μου. Φυσικά και θα ήθελα μια άλλη γυναίκα γι' αυτόν. Αλλά τι θα μπορούσα να κάνω; Βρήκα κάπου ένα διαμέρισμα και τους άφησα.

Πόσο μόνη ένιωθα τώρα! Δεν μπορούσα να δουλέψω πια: γέρασα. Αλλά και πάλι δεν καθόμουν με σταυρωμένα χέρια: έβρισκα κάτι να πλέξω, κάτι να ράψω, απλά για να ηρεμήσει η ψυχή μου. Σπάνια πήγαινα στο σπίτι τους.

Για τον γιο μου, δεν μπορώ να πω τίποτα, με βοηθούσε. Αλλά ήξερε τι μισθό έπαιρνε. Σύντομα άρχισε να απαιτεί από εκείνον αναφορά για το που ξόδευε τον μισθό του, και τότε άρχισαν τα σκάνδαλα. Τότε, αποφασίζοντας ότι θα ήταν καλύτερα, ο γιος μου μου ζήτησε να κάνω καταγγελία στο δικαστήριο. Έτσι ώστε η σύζυγός του να μην μπορεί να του πει τίποτα, γιατί αν το αποφασίσει ο νόμος, δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά. Αλλά όταν είδα τον τρόπο που τον παρατηρούσατε όλοι, μετάνιωσα που τον άκουσα.

Μην νομίζετε ότι είναι κακός. Ίσως δεν θα σας το έλεγα αυτό, αλλά η καρδιά μου δεν άντεχε να ακούει τη γυναίκα του να ουρλιάζει.

Η ηλικιωμένη γυναίκα δίστασε για μια στιγμή. Έπειτα σκούπισε τα δάκρυά της με το χέρι και, σαν να θυμήθηκε κάτι από πολύ παλιά, και συνέχισε με μια σαφή αίσθηση ανακούφισης:

– Θα ήθελα να σας πω και κάτι άλλο... κάτι που δεν έχω πει ποτέ σε κανέναν μέχρι τώρα. Ούτε καν στο γιο μου, γιατί δεν ήθελα να τον αναστατώσω.

Ήμουν περίπου 18 ετών, δεν θυμάμαι ακριβώς. Οι γονείς μου μας είχαν πολλούς. Και μια μέρα πήγα στο δάσος να μαζέψω μερικά ξεραμένα κλαδιά και ξαφνικά άκουσα κάτι λυγμούς. Στην αρχή φοβήθηκα, χωρίς να ξέρω τι ήταν, και έτρεξα να φύγω από εκεί. Αλλά μετά κατάλαβα ότι ήταν ένα μωρό. Ήταν μόλις λίγων εβδομάδων. Και δεν υπήρχε ψυχή τριγύρω. Τι να κάνω; Το πήρα στην αγκαλιά μου και σταμάτησε να κλαίει. Και έτσι, πήρα το καλάθι με τα ξεραμένα κλαδιά φορτωμένο πίσω στην πλάτη μου και το μωρό στο στήθος μου, πήραμε το δρόμο για το σπίτι.

Σταμάτησα στο τέλος του δάσους. Φοβήθηκα. Τον άφησα στο έδαφος και αμέσως έβαλε τα κλάματα ακόμα πιο δυνατά από ότι πριν. Έτρεξα μακριά για να μην το ακούω. Αλλά σύντομα σταμάτησα: το κλάμα του με ακολουθούσε. Γύρισα πίσω. Και με κοίταξε με τόσο στεναχωρημένα μάτια που δεν μπορούσα να τον αφήσω εκεί.

Στο σπίτι, όταν με είδε ο πατέρας μου, έμεινε άναυδος. Τότε άρχισε να μου φωνάζει να αφήσω το μωρό όπου θέλω μακριά από το σπίτι, ότι δεν το χρειαζόταν. Ο μπαμπάς ήταν αυστηρός και ακάθεκτος. Και όταν με είδε να τον λυπάμαι, υποψιάστηκε κάτι. Νόμιζε ότι ήταν δικός μου και ότι του είχα κρύψει την αλήθεια. Ίσως είχε πιει εκείνη τη μέρα, γιατί έπεσε με τις γροθιές του σε μένα και τη μητέρα μου. Τότε ήταν που έγινα ράκος.

Προσκολλήθηκα στο παιδί και δεν ήξερα τι να κάνω στη συνέχεια. Στο τέλος αποφάσισα να τον πάρω και να φύγω από το σπίτι. "Ό,τι κι αν συμβεί!" Είπα στον εαυτό μου.

Δεν ήταν εύκολο για μένα! Δεν με δεχόντουσαν πουθενά με ένα μωρό. Πλέον δεν μπορούσα να τον εγκαταλείψω. Και το να λέω ότι το παιδί δεν ήταν δικό μου ήταν κάπως άβολο. Και ποιος θα με πίστευε; Τελικά βρήκα ευγενικούς ανθρώπους που με φιλοξένησαν μαζί με το παιδί μου, και ήμουν έτοιμη να δουλέψω αν το απαιτούσαν, μόνο και μόνο για να ταΐσω τον εαυτό μου και το παιδί και να έχω μια στέγη πάνω από το κεφάλι μου.

Τον μεγάλωσα μόνη μου. Δεν ήμουν και τόσο όμορφη. Και ποιος θα με κοιτούσε, μια δυστυχισμένη φτωχή γυναίκα με «ένα επιπλέον βάρος στα χέρια μου»; Έτσι, κανένας δεν ήθελε να με παντρευτεί. Αλλά είχα αυτόν, τον αγγελάκι μου! Και μεγάλωσε τόσο καλός, μπορείτε να το δείτε και μόνοι σας!

Τότε η ηλικιωμένη γυναίκα ταλαντεύτηκε και σιώπησε. Δεν μπορούσε να μιλήσει άλλο. Τα δάκρυα την έπνιξαν. Μπορούσε να προσθέσει μόνο ένα πράγμα:

– Αν αυτή η γυναίκα λυπάται τόσο πολύ για το κομμάτι ψωμί που μου δίνει ο γιος μου, δηλώνω ότι δεν θέλω πλέον να λαμβάνω τίποτα από αυτόν και παίρνω πίσω το αίτημά μου.....

Στην αίθουσα επικράτησε απόλυτη ησυχία. Οι άνθρωποι σκούπιζαν κρυφά τα δάκρυά τους. Αυτή είναι όλη η ιστορία.

Ο γιος γεμάτος συναισθήματα πλησίασε την ηλικιωμένη γυναίκα και έβαλε το πρόσωπό του στις παλάμες της. Η σύζυγος, σε σύγχυση, σηκώθηκε και έφυγε από την αίθουσα του δικαστηρίου. Δεν ξέρω αν θα ζήσει με έναν σύζυγο που θα της φέρνει μικρότερο μισθό, αλλά ένα πράγμα ξέρω σίγουρα, ότι το παιδί που βρέθηκε στο δάσος δεν θα μπορέσει να ζήσει χωριστά από τη ηλικιωμένη γυναίκα που τον ανέθρεψε σαν πραγματική του μητέρα.