Ἄγγελοι ὑμνοῦσιν ἐν οὐρανοῖς…

Τη διήγηση που ακολουθεί την άκουσα από ενορίτη της Εκκλησιαστικής Επαρχίας Μπρατσκ, τον οποίον συνάντησα, όταν εκείνος ήρθε να προσευχηθεί για το γιο του στο εκκλησάκι της ενορίας του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, όπου δούλευα. Το παιδί του ήταν στην εντατική σε βαριά κατάσταση. Ο άντρας κάθισε στο παγκάκι και πιάσαμε κουβέντα. Τη διήγησή του θα προσπαθήσω να την αποδώσω σχεδόν κατά λέξη:

– Κάποτε ένας φίλος μου και εγώ βρεθήκαμε στην πόλη Ιρκούτσκ για δουλειές και αποφασίσαμε να επισκεφτούμε το ναό σας. Η ιερή ακολουθία είχε τελειώσει. Πήγαμε στην πηγή, πήραμε λίγο αγίασμα, περπατήσαμε λίγο και επιστρέψαμε. Η εκκλησία ήταν άδεια και ο φίλος μού ζήτησε την κάμερα για να βιντεοσκοπήσει την εκκλησία. Ξαφνιάστηκα: για ποιο λόγο; Αφού δεν έχει ιερή ακολουθία. Αλλά αυτός, γνωρίζοντας ότι εδώ υπήρχε σκήτη και παλαιός ναός, θέλησε να καταγράψει τις εικόνες και το εσωτερικό του Ναού. Τον περίμενα μέχρι να τελειώσει τη βιντεοσκόπηση και ξεκινήσαμε για το σιδηροδρομικό σταθμό, καθώς θα επιστρέφαμε στην πόλη μας, στο Μπρατσκ.  

Την επόμενη μέρα, όταν επέστρεψα από τη δουλειά, με υποδέχτηκε η κόρη μου. Με έκπληκτα μάτια με ρωτάει: «Μπαμπά, τι βίντεο ήταν αυτό από το Ιρκούτσκ; Τι υπέροχη χορωδία που είναι αυτή!»

Άρχισα να φέρνω αντιρρήσεις για την παρουσία οποιουδήποτε στη διάρκεια της βιντεοσκόπησης, λέγοντάς της ότι η εκκλησία ήταν εντελώς άδεια. Αλλά αυτή, χωρίς να με ακούει, με τράβηξε από το χέρι στο δωμάτιο, έβαλε την κάμερα και ξαφνικά άκουσα μια θαυμαστή ψαλμωδία. Χωρίς να καταλαβαίνω τι συμβαίνει, παρακολούθησα ξανά ό, τι είχαμε γυρίσει στην κάμερα. Ο Ναός ήταν άδειος, όπως ακριβώς ήταν και στη διάρκεια της παραμονής μας εκεί, αλλά ακουγόταν ψαλμωδία. Δεν είχα τι να απαντήσω στην κόρη μου.  

Ο Ναός ήταν άδειος, όπως ακριβώς ήταν και στη διάρκεια της παραμονής μας εκεί, αλλά ακουγόταν ψαλμωδία

Εγώ άκουγα τον άντρα χωρίς να τον διακόπτω. Αυτός συνέχιζε:

– Δεύτερη φορά που επισκεφτήκαμε το Ναό σας, ήταν στη γιορτή του Αγίου Ιννοκεντίου του Ιρκούτσκ, όταν είχαμε έρθει μαζί με άλλους προσκυνητές. Είχαμε αποφασίσει να διανυκτερεύσουμε στα κελλιά του Ναού. Το βράδυ, οι γυναίκες έμειναν στα κελλιά να διαβάζουν τον κανόνα και εμείς κατευθυνθήκαμε προς τα λουτρά, όπου μας επέτρεψαν ευγενικά να πλυθούμε. Συζητούσαμε διάφορα πράγματα και δεν καταλάβαμε πώς πέρασε η ώρα. Όταν ακούσαμε να χτυπούν την πόρτα, συνήλθαμε και σπεύσαμε να τελειώσουμε το μπάνιο μας. Όταν βγήκαμε, μας περίμενε μια από τις συνταξιδιώτισσές μας που μας επέπληξε:

– Τι κάνετε; Αφού αύριο πρέπει να σηκωθούμε νωρίς!

– Δεν πειράζει, θα προλάβουμε.

Είχε βραδιάσει. Περπατούσαμε προς το μέρος των κελλιών μας και ξαφνικά ακούμε σιγανή ψαλμωδία.

– Τι είναι αυτό; – ρώτησε η προσκυνήτρια που μόλις μας είχε μαλώσει.   

– Μάλλον, ο χορός κάνει πρόβα.

– Ο χορός; Έχεις κοιτάξει το ρολόϊ;

– Τι ώρα είναι;

– Δώδεκα και κάτι.

Σιωπήσαμε. Και εγώ που θυμήθηκα την εμπειρία μας με τις βιντεοσκοπήσεις στο Ναό, δεν εξεπλάγην.

Όταν αργότερα συναντήθηκα με τον εφημέριό σας, τον πατέρα Κ., άθελά μου του έκανα την εξής ερώτηση:

– Παππούλη, ψέλνουν Άγγελοι εδώ στο Ναό σας;

Ο παππούλης χαμογέλασε και απάντησε, λες και επρόκειτο για συνηθισμένα πράγματα:

– Ναι, καμιά φορά.

Εσείς έχετε ακούσει ποτέ αγγελική ψαλμωδία; Σας καλούμε να μας επισκεφτείτε. Μήπως σταθείτε τυχεροί.