Πώς ο Μαργκάντ-Ιζουμρούντ σκαπούλαρε από τους Μορμόνους στη Μογγολία

Πρόσφατα, ο πληθυσμός της κοινότητας της Εκκλησίας της Αγίας Τριάδας στο Ουλάν Μπατόρ έχει αυξηθεί ελαφρώς – το βάπτισμα έγινε αποδεκτό από το νεαρό Μαργκάντ, ο οποίος δεν ξέρει καμία ρωσική λέξη, αλλά δεν ανησυχεί πολύ γι αυτό: «Εδώ», λέει, «είμαι πιο κοντά στο Χριστό. Γι αυτό θα μείνω μαζί σας. Δεν είστε αντίθετοι σε αυτό;» Κανείς, φυσικά, δεν αντιτίθεται. Και ο πατήρ Αντώνιος Γκούσεφ, τοποτηρητής και εφημέριος του ναού, ευχαρίστησε το παλικάρι: πρώτον, η πλειοψηφία της κοινότητας μιλάει μογγολικά, δεύτερον, ο Χριστός ήρθε για όλους μας, συμπεριλαμβανομένων και των Μογγόλων και τρίτον, για εσένα προσωπικά.

Μιλούν με τον Μαργκάντ κατά διαστήματα. Την κατάλληλη στιγμή, στο παλικάρι που βαφτίστηκε και ονομάστηκε Πέτρος, συνυπάρχει ο δικός του συμβολισμός: «Πέτρος» – «πέτρα», «Μαργκάντ» – «σμαράγδι». Επιπλέον, ο σεβάσμιος και δίκαιος Τσάρεβιτς της Ορδής (σ.τ.μ. Χρυσής Ορδής) Πέτρος, που ήταν εγγονός του Τζένγκις Χαν, είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα για τους συμπατριώτες του να ακολουθήσουν. Ποιος ξέρει, ίσως θα έχει οπαδούς στην πατρίδα του. Θεού θέλοντος.

Ο πατέρας Αντώνιος Γκούσεφ με νέους ενορίτες της Εκκλησίας της Αγίας Τριάδας στο Ουλάν Μπατόρ. Στο κέντρο δίπλα στον ιερέα, ο Πέτρος-Μαργκάντ

Η Βίβλος του παππού, το ένα εκατομμύριο τουγκρίκια και οι Μορμόνοι

Να, τι διηγήθηκε ο Μαργκάντ στον ιερέα, για το ταξίδι του στον Χριστό, που ήδη είχε αρχίσει.

– Πέρυσι, τον Ιούλιο, άρχισα να ενδιαφέρομαι για τη θρησκεία. Ο παππούς μου, πέθανε τον περασμένο χρόνο, και πριν πεθάνει, μου έδωσε μια Βίβλο, η οποία είχε περάσει χέρι-χέρι στην οικογένεια για τρεις γενιές, και μου είπε: «Διάβασε αυτό το βιβλίο και θα βρεις την αλήθεια». Μέχρι το τέλος του, δεν έμαθα πλήρως αν ήταν Χριστιανός, τι ομολογούσε, διότι ο παππούς μου και εγώ δεν ζούσαμε μαζί. Μετά το θάνατο του παππού μου, μετάνιωσα πραγματικά που δεν μπόρεσα να περάσω περισσότερο χρόνο μαζί του και δεν του έδινα σημασία. Μετά την κηδεία, άρχισα να διαβάζω τη Βίβλο, που μου έδωσε ο παππούς μου. Έψαξα στο Διαδίκτυο και άρχισα να μελετώ τον Χριστιανισμό, τι είναι κι από πού προήλθε. Και το καλοκαίρι, μετά το Ναντόμ (μογγολ. «Νάανταμ», μια εθνική γιορτή συναγωνισμού, αφιερωμένη στους μογγολικούς αγώνες πάλης, ιπποδρομίας και τοξοβολίας, που πραγματοποιείτο στα μέσα του καλοκαιριού) άρχισα να πηγαίνω σε διάφορες χριστιανικές κοινότητες. Εν πάσει περιπτώσει, σε εκείνους που δήλωναν για τον εαυτό τους, ότι ήταν Χριστιανοί.

Η πρώτη, ήταν μια κοινότητα που ονομάζεται «Αμνός του Θεού», που είναι οι Μορμόνοι. Άκουσα τι αυτοί κήρυτταν. Υπάρχει ο Θεός-Πατέρας, ο Θεός-Μητέρα, και αυτοί δίνουν την ψυχή στον άνθρωπο. Και εκείνη την εποχή, πήγαινα εκεί μετά τη σχολή του τζούντο και με κράτησαν εκεί για πολύ καιρό. Κάποιος εξηγούσε κάτι, αρπάζοντας τα χέρια μου: «Περίμενε, περίμενε, θα σου το εξηγήσω ξανά, ακόμα 10 λεπτά.» Κυριολεκτικά με ακινητοποίησαν, δεν ήθελαν να με αφήσουν να φύγω, μου μιλούσαν για την πίστη τους. Μου έδειξαν, επίσης, όλα τα είδη των βίντεο διδασκαλίας. Βαρέθηκα να πηγαίνω σε άλλες εκκλησίες και μετά ήρθα σε εσάς, τους ορθόδοξους, κοίταξα το πρόγραμμα των λειτουργιών και αναρωτήθηκα αν θα μπορούσα να έρθω σε εσάς ή αν αυτή η Ορθοδοξία είναι μόνο για Ρώσους. Αποδείχθηκε ότι ήταν για όλους, πράγμα για το οποίο θα μπορούσα να χαρώ.

Μογγολία

Όσο για την επικοινωνία μου με τους Μορμόνους, συνέβη ως ακολούθως. Έχω έναν πολύ στενό και καλό φίλο τον οποίο συμβουλεύομαι σε διάφορα θέματα. Του είπα, ότι είχα ένα μυστηριώδες βιβλίο, τη Βίβλο και τον ρώτησα τι πρέπει να κάνω με αυτό και μου είπε: «Έλα σε μας, ίσως αυτή η Βίβλος να ταιριάζει στο σχήμα μας». Ο φίλος μου πηγαίνει στην εκκλησία των Μορμόνων, ενώ εκεί τον έφεραν οι γονείς του. Ήμουν εκεί για τρεις εβδομάδες. Όχι για πολύ, αλλά ήταν αρκετό. Παρευρέθηκα στην πρώτη λεγόμενη ακολουθία ενός ξένου ιεροκήρυκα, που έφερε ένα σήμα στο στήθος του. Αυτός ο ιεροκήρυκας, άρχισε να μιλάει για τις έξι ημέρες της δημιουργίας του κόσμου, ενώ εις ανάμνησίν αυτών των ημερών παρέθεσαν τρία κύπελλα νερού και επίσης τρία ψωμιά, ώστε με αυτά να ενθυμούνται τις ημέρες της δημιουργίας. Αυτά τα ψωμιά ευλογούνται από τον αρχιερέα τους.

Έχουν μια ιεράρχηση: από την ηλικία των 12 μέχρι 18 ετών, ο νεαρός ιερέας και από την ηλικία των 18 ετών και άνω, κάποιο είδος ανώτερου ιερέα. Ο κατέχων το βαθμό του διακόνου, μοιράζει το ευλογημένο νερό από την ηλικία των 12 ετών. Ο ανώτερος ιερέας, που είναι ο «διδάσκαλος», μπορεί να ευλογήσει τα πάντα, και επιπλέον, όταν προσέρχεται κάποιος, συνοδεύει τους νεοεισερχόμενους. Μετά την ακολουθία, χωριστήκαμε σε δύο ομάδες: τους πρεσβύτερους και τους νέους και σε κάθε ομάδα ανατέθηκε ο δικός της ιερέας, ο ιεροκήρυκας. Τα Σάββατα, αυτή είναι η κύρια γιορτή τους, είχαν επίσημα δείπνα, πήγαιναν για περίπατο και συνομιλούσαν μεταξύ τους. Οι Μορμόνοι έλεγαν, ότι υποστηρίχθηκαν πολύ από το κράτος: λένε ότι πολλοί Μογγόλοι πολιτικοί προσέφεραν κάποιες δωρεές προς αυτούς. Και για να γίνει κάποιος μέλος της κοινότητας, πρέπει να κάνει μια αρχική πληρωμή: ένα εκατομμύριο τουγκρίκια. Αλλά, αυτό εντάξει. Και τότε, κατά τη διάρκεια ενός από αυτούς τους περιπάτους στη φύση, έπρεπε να φοβηθώ λίγο: υπήρχε μια «τράπεζα των αδελφών», όπου εκεί τα «αδέλφια» άρπαζαν κυριολεκτικά το φαγητό ο ένας από τα χέρια του άλλου – «Δώσε μου! – «Όχι, θα το κάνω!» ήταν τόσο άγριο που ένιωσα τόσο αηδιασμένος, όσο και φοβισμένος. Τι ενδιαφέρουσα «αδελφική αγάπη»... σκέφτηκα, ότι ίσως είναι καιρός να φύγω από εδώ. Μίλησα με μια γυναίκα αργότερα, η οποία μου είπε, ότι η διαφθορά είναι ανεξέλεγκτη μεταξύ των ηγετών αυτής της κοινότητας των Μορμόνων και ότι δεν είναι όλα τόσο όμορφα στην πραγματικότητα όσο φαίνονται στα φυλλάδια και στις εκπαιδευτικές ταινίες. Όμως, τη ρώτησα γιατί συνεχίζει να πηγαίνει στις συγκεντρώσεις τους. Η γυναίκα άρχισε να κλαίει και μου είπε: «Ο Θεός βλέπει τα πάντα. Αυτός μόνο στους Μορμόνους υπάρχει. Όταν έρθει η συντέλεια του κόσμου, Αυτός θα τα επιδικάσει όλα σύμφωνα με τις πράξεις τους».

Όταν άρχισα να πηγαίνω στην Ορθόδοξη Εκκλησία, παραλίγο θα με σκότωναν, απειλούσαν να σκοτώσουν, να στραγγαλίσουν έναν άθεο

Και όταν άρχισα να πηγαίνω στην Ορθόδοξη Εκκλησία, παραλίγο θα με σκότωναν, κι ακόμη και σήμερα, σε τυχαίες συναντήσεις, απειλούν να σκοτώσουν, να στραγγαλίσουν έναν άθεο – να, τέτοια είναι η φιλανθρωπία τους. Μπορώ να σας πω πολλά από την εμπειρία μου με τους Μορμόνους, όπως για τις απόψεις τους για τον Χριστό, ο οποίος δεν είναι Θεός γι' αυτούς, για τη σχέση τους απέναντι στον γκουρού τους, τον «δάσκαλο» Τζόζεφ Σμιθ, αλλά, ξέρετε, φτάνει πια: δεν θέλω. Και το κεφάλι μου άρχισε να πονάει πολύ, αφού γνώρισα τον Μορμόνο, συγγνώμη, την “αίρεσή” τους. Και όταν συνέκρινα τη «Βίβλο» των Μορμόνων με τη Βίβλο που μου άφησε ο αείμνηστος παππούς μου για να διαβάσω, είδα ότι όχι μόνο τα κείμενα διαφέρουν, αλλά και το πνεύμα ήταν εντελώς διαφορετικό.

Πώς ο Ιζουμρούντ (το Σμαράγδι) «έσμιξε» με τη στέπα

Υπάρχουν πολλά αγόρια και κορίτσια της Μογγολίας στην ηλικία μου, ανάμεσα στους Μορμόνους. Όπως αντιλήφθηκα, πρόκειται για έναν οργανισμό με αρκετά αυστηρό έλεγχο των μελών του – τόσο ιδεολογικό, αν μπορώ να το πω, όσο και οικονομικό. Σε γενικές γραμμές, ο «ηθικός χαρακτήρας» σου θα παρακολουθείται, όπως και το πορτοφόλι σου. Για τη συμμετοχή ως «μέλος της λέσχης» υπόσχονται συμμετοχή σε διάφορες εκδηλώσεις, μαθήματα αγγλικών, ταξίδια στο εξωτερικό και άλλες απολαύσεις – απλώς μόνο πρέπει να συμπληρώσεις τη φόρμα και να συμφωνήσεις να γίνεις ένας από αυτούς. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος, ότι οι νέοι πηγαίνουν στους Μορμόνους αναζητώντας τον Θεό. Ο κύριος λόγος, κατά τη γνώμη μου, είναι τα κοσμικά οφέλη, η ευκαιρία να επιλυθούν γρηγορότερα οι κοσμικές δυσκολίες κάθε είδους. Μια ικανοποίηση ακόμα, για να είμαι ειλικρινής. Η ελευθερία είναι πιο πολύτιμη για μένα και ευτυχώς που δεν έχασα το κεφάλι μου. Αν και, μόλις τώρα το καταλαβαίνω αυτό, ο Θεός με αποτράβηξε μακριά. Πράγματι, πολλοί συνομηλίκοί μου δεν έχουν τη δύναμη να ξεφύγουν από την παγίδα. Προσπάθησε να φύγεις αν έχεις παγιδευτεί από τέτοια οφέλη! Και επιπλέον από τον ασφυκτικό έλεγχο και την καταπίεση…

Ήρθα στα λογικά μου, το ξανασκέφτηκα ορθά, ξεκουράστηκα και κατέληξα στο συμπέρασμα: όχι, παιδιά, έχετε λάθος πνεύμα

...Μετά από οκτώ συναντήσεις αφιερωμένες στη γνωριμία με την αίρεση των Μορμόνων, μου δόθηκε μια ημερομηνία για το «βάπτισμα», αλλά, έγκαιρα, όπως φάνηκε «έσμιξα»: πήγα στους συγγενείς μου στη στέπα – πού να με βρεις. Τότε μου τηλεφώνησαν και όλοι με ρωτούσαν, πότε θα έρθω τελικά σε αυτούς. Στη στέπα, κάπως ήρθα στα λογικά μου, το ξανασκέφτηκα ορθά, ξεκουράστηκα και κατέληξα στο συμπέρασμα: όχι, παιδιά, έχετε λάθος πνεύμα. Μα εκείνοι δεν υποχωρούσαν: «έλα σε μας», κι όλα ως εδώ. Πήγα στον πατέρα μου: «Μπαμπά, βοήθησέ με τον ανόητο!» Σήκωσε το τηλέφωνο και είπε σε αυτούς τους ενοχλητικούς ανθρώπους, ότι αν προσπαθούσαν να εμπλέξουν εμένα, έναν ανήλικο, στην οργάνωσή τους χωρίς την άδεια των γονιών του, θα τους κανόνιζε μια χαρούμενη ζωή με την εισαγγελία, την αστυνομία, τους συγγενείς και οτιδήποτε άλλο. Έκαναν πίσω.

Χαρωπός φόβος

Μετόχι της Αγίας Τριάδας, Ουλάν Μπατόρ

Και μετά ήρθα στην Ορθόδοξη Εκκλησία και παρέμεινα σε αυτήν. Ένιωσα, ότι ήταν η δική μου, η γονική.

Τότε ήρθα στην Ορθόδοξη Εκκλησία και παρέμεινα σε αυτήν. Ένιωσα ότι ήταν η δική μου, η γονική

Καταλαβαίνετε, ότι εδώ δεν είδα, ότι ο σκοπός του Θεού είναι να ικανοποιήσει τις εγκόσμιες «επιθυμίες» μας, διότι εδώ το κύριο πράγμα είναι κάτι άλλο. Είναι δύσκολο για μένα να διατυπώσω τι ακριβώς, αλλά στο ναό κοιτάς ψηλά, επιζητάς τον ουρανό. Θυμάμαι, όταν ήρθα για πρώτη φορά εδώ, δεν μπορούσα να ανοίξω την πόρτα της εκκλησίας με κανέναν τρόπο – μπήκα από τη βόρεια είσοδο, που είναι κλειστή για το χειμώνα. Νομίζω, ότι δεν είναι τόσο εύκολο να μπεις σε αυτή την Εκκλησία. Έπειτα κοιτάζω, έρχονται οι γιαγιάδες, μπαίνουν στο ναό από τα δυτικά και τις ακολουθώ. Φοβόμουν στη λειτουργία, ναι, γιατί ακόμα δεν κατανόησα πού ήμουν – στο σπίτι, στη Μογγολία ή ακόμα και στον παράδεισο. Ξέρετε, υπήρχε ένα τόσο χαρούμενο δέος. Είδα τον ιερέα να φεύγει από το ιερό με ένα μεγάλο χρυσό βιβλίο και μετά να μπαίνει στο ιερό με αυτό – αποδείχθηκε ότι αυτό ήταν το ίδιο Βιβλίο που η οικογένειά μας είχε διασώσει για τρεις γενιές, το οποίο μου κληροδότησε ο παππούς μου να διαβάσω. Λοιπόν, πού πρέπει να πάω;