Αλεξέι Ζάροφ: «Το επάγγελμά μου, μού επιτρέπει να βλέπω πολλά θαύματα»

Το Δεκέμβριο συμπληρώνεται η 120ή επέτειος του νοσοκομείου του Αγίου Αλεξίου και Μητροπολίτη της Μόσχας. Την παραμονή της επετείου, ο επικεφαλής ιατρός του νοσοκομείου, μίλησε για τις ασυνήθιστες ιστορίες που του συνέβησαν εδώ.

Το Κεντρικό Κλινικό Νοσοκομείο του Αγίου Αλεξίου και Μητροπολίτη της Μόσχας, δέχεται ταυτόχρονα 280 ασθενείς, ανεξάρτητα από την δήλωση κατοικίας, την εθνικότητα και το θρήσκευμά τους, ενώ οι ίδιοι υποβάλλονται σε όλες τις εξετάσεις και το πρόγραμμα θεραπείας, δωρεάν. Ο επικεφαλής ιατρός, Αλεξέι Ζάροφ, μοιράστηκε με το περιοδικό «Θωμάς», εκπληκτικές ιστορίες, που σχετίζονται με την εργασία, το λειτούργημα και την πίστη του.

Το επάγγελμά μου, μού επιτρέπει να βλέπω πολλά θαύματα.

Όταν ένας ασθενής με καρκίνο έρχεται σε εμάς και οι εξετάσεις δείχνουν μεγάλο αριθμό μεταστάσεων, καταλαβαίνουμε ότι το άτομο πιθανότατα δεν θα αναρρώσει. Αυτό συμβαίνει συχνότερα, αλλά μερικές φορές, αυτοί οι άνθρωποι ζουν πολύ περισσότερο, από ό,τι αναμένουμε. Και αν έρθετε στη μονάδα παρηγορητικής φροντίδας μας, θα διαπιστώσετε ιδίοις όμμασι τα θαύματα.

Πρόσφατα, κατά τη διάρκεια των επισκέψεών μου, είδα μια νεαρή γυναίκα, αδυνατισμένη, χλωμή, αλλά με τόσο χαρούμενο πρόσωπο! Με χαμόγελο και λαμπερά μάτια. Μπορεί να ένιωσε τον Θεό, τόσο κοντά της εκείνη τη στιγμή, όπως δεν το είχε καταφέρει ποτέ πριν.

Συχνά, εδώ, μας φέρνουν πολύ νεαρά κορίτσια, ακόμη και πολύ ταλαντούχα! Μα γιατί η ασθένεια τα επιλέγει; Θυμάμαι ιδιαίτερα ένα από αυτά. Το όνομά της ήταν Ανίτα. Ζωγράφιζε όμορφα και υπέγραφε τα έργα της με το ψευδώνυμο «Άβις», που σημαίνει «πουλί», στα λατινικά. Κατά τη διάρκεια της ασθένειάς της, ήρθε κοντά στον Θεό και έφερε μαζί και τους γονείς της. Σήμερα, οι πίνακές της κρέμονται στους τοίχους του νοσοκομείου μας. Περισσότερο απ’ όλα, της άρεσε να ζωγραφίζει αγγέλους.

Κατά τη διάρκεια της ασθένειας, η ασθενής της μονάδας παρηγορητικής φροντίδας Ανίτα και ήρθε η ίδια στον Θεό φέρνοντας μαζί και τους γονείς της. Σήμερα οι πίνακές της διακοσμούν τους τοίχους του νοσοκομείου

Το νοσοκομείο, σημαίνει σχεδόν τα πάντα, στη ζωή μου. Σχεδόν — επειδή υπάρχει ακόμα μια οικογένεια και παιδιά. Αλλά, οι περισσότερες από τις σκέψεις μου, πάντα σχετίζονται με το νοσοκομείο.

Και κατέληξα εδώ, ως ορθοπεδικός τραυματιολόγος, το 2009. Περίπου τέσσερα χρόνια νωρίτερα, κατόπιν αιτήματος του Πατριάρχη Αλεξίου, ο πατέρας Αρκάντι Σάτοφ, ο σημερινός επίσκοπος Παντελεήμων, άρχισε την ανοικοδόμηση του νοσοκομείου και την πρόσληψη προσωπικού. Γνωριζόμαστε από τη δεκαετία του 1990, όταν εργαζόμουν στο Πρώτο Δημοτικό Νοσοκομείο, γι' αυτό και με προσκάλεσε. Και συμφώνησα.

Νομίζω ότι ο επικεφαλής γιατρός, πρέπει να αντιμετωπίζει το έργο του, ως λειτούργημα.

Ήμουν πολύ νέος, όταν ανέλαβα αυτή τη θέση, ανησυχώντας, ότι οι συνάδελφοί μου, οι οποίοι ήταν πολύ πιο έμπειροι από μένα, μπορεί να μην το δεχτούν, και αποφάσισα να το αντιμετωπίσω με τον τρόπο που είπε ο Ιησούς Χριστός: «Όποιος θέλει να είναι ο πρώτος, θα γίνει ο τελευταίος από όλους και υπηρέτης για όλους (Κατά Μάρκον, κεφ 9:35)». Και μου φαίνεται, ότι χάρη σε αυτήν την προσέγγιση, οι σχέσεις μου με τους συναδέλφους, δεν άλλαξαν προς το χειρότερο. Μετά από όλα αυτά, παραμένεις ο ίδιος γιατρός, μόνο που αναλαμβάνεις πρόσθετες υπηρεσίες. Όλοι στην ομάδα καταλαβαίνουν πλέον, ότι έχουμε έναν στόχο, για την επίτευξη του οποίου, όλοι είναι σημαντικοί.

Από την αρχή, ο επίσκοπος Παντελεήμων, μας είπε: «Ακολουθήστε έναν κανόνα: μην αρνηθείτε σε κανέναν.»

Ταυτόχρονα, η ποιότητα της περίθαλψης πρέπει να παραμείνει σε υψηλό επίπεδο. Ο επαγγελματισμός των γιατρών και η άνεση των ασθενών είναι αυτό που εύχομαι ειλικρινά για το νοσοκομείο μας και αυτό, για το οποίο εργαζόμαστε καθημερινά.

Εκτός από τα θαύματα, βλέπεις συνεχώς και τραγωδίες που δεν μπορούσες καν να φανταστείς.

Ήρθα για πρώτη φορά στη Μαριούπολη τον Απρίλιο του 2022. Αυτό το ταξίδι ήταν το πιο αξέχαστο και τρομακτικό. Είδαμε μια πραγματική ανθρωπιστική καταστροφή. Τα εξαντλημένα πρόσωπα των ανθρώπων με τα μάτια τους, τόσο αποσπασμένα όσο και εστιασμένα. Προσπαθούσαν να διατηρήσουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Εκεί γνωρίστηκα με έναν ιερέα, τον πατέρα Μιχαήλ. Κάποτε μοιράστηκε με μένα τις σκέψεις του, για αυτό που έβλεπε: «Πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται, ότι γινόμαστε πραγματικοί άνθρωποι, μόνο όταν έρχεται το πρόβλημα. Η στρατιωτική πραγματικότητα, μας ώθησε να είμαστε πιο κοντά στον Θεό, ο ένας στον άλλο, να είμαστε καλύτεροι. Μόλις όλα ηρέμησαν εδώ, επιστρέψαμε στο σημείο να μην είμαστε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας». Και νομίζω, ότι είναι η πραγματική αλήθεια! Κανείς δεν θέλει να υποφέρει, αλλά για κάποιο λόγο, μόνο κάτω από αυτές τις συνθήκες αρχίζουμε να αναζητούμε τον Θεό, να αγαπάμε και να φροντίζουμε. Δεν λέω, ότι τα βάσανα συμβαίνουν για να γίνουμε όλοι καλύτεροι. Αλλά δείχνουν την πραγματική κατάσταση της ψυχής μας.

Όλοι μεγαλώσαμε σε καιρό ειρήνης, ενώ οι κύριες ανησυχίες μας ήταν, κάποιος να έχει ένα διαμέρισμα, κάποιος άλλος ένα αυτοκίνητο... Και πόσες ιστορίες, που λόγω διαφορών ιδιοκτησίας, συγγενείς σταματούν να επικοινωνούν για το υπόλοιπο της ζωής τους! Και μετά έρχεσαι στη Μαριούπολη και βλέπεις ανθρώπους σαν εσένα, που έχουν μια τρύπα στο έδαφος, αντί για ένα σπίτι, ενώ ταυτόχρονα οι ίδιοι να συνεχίζουν να ζουν και να χαμογελούν πιο συχνά κι από εσένα τον ίδιο.

Η ιατρική, είναι μια δραστηριότητα, όπου ένα άτομο, απλώς με τη δύναμη των επαγγελματικών του καθηκόντων, πρέπει να τελεί πράξεις ελεημοσύνης και να είναι και ευγενικό.

Υπάρχουν διαφορετικά επαγγέλματα και δεν απαιτούμε από όλα αυτά, όλοι εμείς, ζεστασιά, φροντίδα και κατανόηση. Αλλά το νοσοκομείο είναι ένα θεάρεστο ίδρυμα, όπου όλοι οι εργαζόμενοι ενώνονται με έναν στόχο — να βοηθήσουν.

Όταν αντιμετωπίζουμε πόνο, είτε προέρχεται από τον πόλεμο, είτε από την ασθένεια, το πιο σημαντικό είναι να μην το εκλάβουμε ως τιμωρία.

Τι έκαναν αυτό το παιδί ή αυτή η γυναίκα στο άνθος της νιότης τους; Γιατί αρρωσταίνουν και εμείς όχι; Όταν η γυναίκα μου αρρώστησε από καρκίνο, το πήρα πολύ σοβαρά. Και μου έλεγε: «μέχρι να αρρωστήσεις μόνος σου, μην αναφέρεσαι καν σε αυτό το θέμα». Δεν έχουμε ιδέα, τι αισθάνεται ένα άτομο, όταν ανακαλύπτει ότι πάσχει από καρκίνο, ότι η ζωή του έχει σχεδόν τελειώσει. Μπορεί να προσπαθήσετε να πείτε κάτι στη σκέψη, ότι η «ασθένεια δίνεται για να καθαρίσει την ψυχή», αλλά νομίζω, ότι απλά δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να το ισχυριστούμε αυτό. Μερικοί άνθρωποι θυμώνουν, πιστεύουν ότι ο Θεός τους έχει τιμωρήσει άδικα. Αλλά αν καταφέρετε να αποδεχτείτε τα βάσανα σας και να τα μετατρέψετε σε κάτι καλό, ενθυμούμενοι τη μέλλουσα ζωή που έρχεται, αυτό θα είναι μεγάλη ευτυχία.

Μια ημέρα, έγινε προσωρινή ανακομιδή των αγίων λειψάνων του Αγίου Λουκά (Βόινο-Γιασενιέτσκι) στο νοσοκομείο μας. Θυμάμαι ακόμα εκείνη την ημέρα.

Μόλις που έφτασαν, ήρθε μια κλήση από τον οργανισμό διαχείρισης: υπάρχει η δυνατότητα να διατεθούν χρήματα για την αγορά ιατρικού εξοπλισμού. Γνωρίζαμε ήδη, τι θα έπρεπε να παραγγείλουμε, αλλά ξαφνικά θυμήθηκα μια ιστορία που σχετίζεται με τον Άγιο Λουκά. Ένα από τα παραρτήματά μας στο Περεσλάβλ-Ζαλέσσκι, φέρει το όνομά του — ο ίδιος ο Άγιος κάποτε εργάστηκε εκεί ως επικεφαλής γιατρός και ήθελε πραγματικά να αγοράσει ένα μηχάνημα ακτινογραφιών, αλλά άρχισε ο Πρώτος παγκόσμιος πόλεμος, και δεν πραγματοποιήθηκε. Και τότε μου ήρθε στο μυαλό: Μα στο παράρτημά μας στο Περεσλάβλ-Ζαλέσσκι, χρειαζόμαστε επίσης ένα «σύγχρονο ακτινογραφικό»—μια συσκευή ΑΤ (σ.τ.μ. Αξονικού Τομογράφου). Μόνο που είναι ακριβό. Κοίταξα τη λειψανοθήκη, που βρισκόταν στο γραφείο μου, σκέφτηκα και ... έκανα την αίτηση στην εφαρμογή, παρά το υπερβολικό ποσό. Και το βράδυ, ξαφνικά ανακαλύπτω, ότι «τυχαία», υπήρχε η ευκαιρία να διαθέσω επιπλέον χρήματα. Και ακριβώς, όσα χρειάζονταν, για να αγοραστεί ο αξονικός τομογράφος. Με αυτόν τον τρόπο, ο Άγιος μας βοήθησε να πραγματώσουμε εμείς, αυτό που ήθελε ο ίδιος, χωρίς να περιμένει.

Κάθε ανθρώπινη ψυχή αγωνίζεται για καλοσύνη με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Ακόμα και όταν είμαστε αιχμάλωτοι της αμαρτίας, έχουμε ανάγκη να υπηρετούμε και να αγαπάμε τους άλλους ανθρώπους.

Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τους γιατρούς, επειδή το ίδιο το επάγγελμα συνεπάγεται συνεχή εξυπηρέτηση προς τους ανθρώπους.

Έχω έναν συνάδελφο με τον οποίο γνωρίζομαι από το Ινστιτούτο. Μετά την αποφοίτησή του, ασχολήθηκε στον επιχειρηματικό τομέα. Αλλά σύντομα συνειδητοποίησε, ότι δεν μπορούσε πλέον να ζήσει έτσι — χωρίς χρήσιμη εργασία, χωρίς να βοηθάει άλλους. Έτσι ήρθε στο νοσοκομείο μας και άρχισε να ταξιδεύει ως εθελοντής-ιατρός στη Μαριούπολη. Και παρόλο που τώρα κερδίζει επτά φορές λιγότερο από πριν, λέει με σιγουριά: αυτή η δουλειά είναι η καλύτερη!

Νομίζω, ότι το νόημα της ζωής μας εδώ, είναι να αγαπάμε αυτό που θα συμβεί στη Βασιλεία των Ουρανών. Έτσι ώστε, όλα τα ιερά και τα αγαθά να γίνουν φυσικά, οικεία και επιθυμητά για μας.

Μερικές φορές πηγαίνεις σε ένα ναό και αισθάνεσαι καλά! Άλλες φορές δεν το κάνεις. Αλλά η λειτουργία είναι η ίδια. Πιθανόν, για να ζήσεις, πρέπει πάντα να αισθάνεσαι καλά στη λειτουργία. Τότε, η χαρά θα γίνει ο συνεχής σύντροφός σου, όπου κι αν βρίσκεσαι και ανεξάρτητα από τις περιστάσεις σου.

Κατέγραψαν οι: Σαμπίνα Κουχαρτσούκ, Ελισαβέτα Λεγκόιντα, Μαρία Μπλίνοβα

Κεντρικό Κλινικό Νοσοκομείο του Αγίου Αλεξίου και Μητροπολίτη της Μόσχας

Είναι ο κύριος ιατρικός οργανισμός της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Στην κλινική νοσηλεύονται άνθρωποι ανεξάρτητα ανεξαρτήτως θρησκεύματος, από όλες τις περιοχές της Ρωσίας. Το νοσοκομείο είναι ένα πολυεπιστημονικό ιατρικό ίδρυμα με 280 κλίνες και τρία υποκαταστήματα: στις περιοχές του Ιβάνοβο, του Γιαροσλάβλ και της Μόσχας.

Υπάρχουν δύο ναοί στο χώρο του Νοσοκομείου: του Αγίου Αλεξίου, Μητροπολίτη της Μόσχας, και του ναού αφιερωμένου στην εικόνα της Θεομήτορος του Τίχβιν καθώς και ένα παρεκκλήσι προς τιμήν της εικόνας της Παναγίας Κοζελσάνσκαγια

Το νοσοκομείο είναι εξοπλισμένο με σύγχρονο εξοπλισμό υψηλής τεχνολογίας.

Ιδιαίτερη προσοχή δίνεται στην ανάπτυξη της παρηγορητικής φροντίδας στις περιοχές της Ρωσική Ομοσπονδίας και σε νέες περιοχές. Από το 2022, το νοσοκομείο παρέχει εξωτερική και εσωτερική ιατρική περίθαλψη σε εξ ανάγκης εκτοπισμένα άτομα και παθόντες από τη ζώνη ΕΣΕ (σ.τ.μ. Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης).

Από το 2016, στο νοσοκομείο λειτούργησε μια μονάδα παρηγορητικής φροντίδας. Η αποστολή της βοήθειας των βαρέως ασθενών καθιερώθηκε από τα θεμέλια ίδρυσης ακόμη του Νοσοκομείου.

Αρχικά, το νοσοκομειακό συγκρότημα ονομάστηκε Μεντβεντνικόφσκι, επειδή χτίστηκε με τα φιλανθρωπικά κεφάλαια των εμπόρων Αλεξάνδρας και Ιβάν Μεντβέντνικοφ. Μέχρι το 1917, στεγάζε ένα νοσοκομείο για τους ασθενείς και ένα πτωχοκομείο. Το αρχιτεκτονικό σύνολο δημιουργήθηκε σύμφωνα με το έργο ενός από τους καλύτερους αρχιτέκτονες της σύγχρονης εποχής, του αρχιτέκτονα Σεργκέι Σολοβιόφ. Στην πανηγυρική αυλαία λειτουργίας του νοσοκομείου στις 17 Δεκεμβρίου (30 Δεκεμβρίου 1903 με το παλαιό) παρευρέθησαν η Μεγάλη πριγκίπισσα Ελισαβέτα Φιόντοροβνα και ο Μεγάλος πρίγκιπας Σεργκέι Αλεξάντροβιτς. Η ιερή ακολουθία πραγματοποιήθηκε από τον μελλοντικό ιερομάρτυρα μητροπολίτη Βλαντιμίρ (Μπογκογιαβλένσκι).

Μονάδα Παρηγορητικής Φροντίδας

Φωτογραφία: Γιούλια Μακοβέιτσουκ

Υπάρχουν άνθρωποι, με σοβαρές και ανίατες διαγνώσεις, εδώ. Απαλλάσσονται από τον πόνο και την ταλαιπωρία και τους παρέχεται ειδική φροντίδα. Και αυτοί οι άνθρωποι χρειάζονται πραγματική επικοινωνία, ενώ, πρέπει να αισθάνονται, ότι δεν είναι μόνοι. Στο τμήμα απασχολούνται αδελφές ελεημοσύνης, τις οποίες επικουρούν εθελοντές. Κάθε ασθενής μπορεί να καλέσει έναν ιερέα, να επικοινωνήσει και να κοινωνήσει.

Μαριούπολη. Ανθρωπιστική αποστολή

Φωτογραφία που παρέχεται από την υπηρεσία Τύπου του Νοσοκομείου

Από τις αρχές του 2023, το Νοσοκομείο του Αγίου Αλεξίου, με την υποστήριξη του Συνοδικού Τμήματος Εκκλησιαστικής Φιλανθρωπίας, ίδρυσε Κέντρο Ιατρικής και Κοινωνικής Βοήθειας στη Μαριούπολη. Σε αυτό περιλαμβάνονται, ένα κινητό νοσοκομείο και ένα κέντρο κοινωνικής βοήθειας, όπου οι άνθρωποι μπορούν να λάβουν ανθρωπιστική βοήθεια. Για την υποδοχή των ασθενών στη Μαριούπολη, οι γιατροί του Νοσοκομείου του Αγίου Αλεξίου εργάζονται σε βάρδιες, ενώ και οι εθελοντές που έχουν εκπαιδευτεί στο νοσοκομείο, βοηθούν στη φροντίδα των σοβαρά ασθενών και τραυματιών.