Παρακαλούσα τον Θεό να μου αποκαλύψει την αλήθεια

Ντμίτρι Ζλόντορεβ: Η Τατιάνα Σεμίγκοροντ-Γιαροστσιούκ γεννήθηκε στη Ναχόντκα, αλλά πέρασε σχεδόν όλη της τη ζωή στις ΗΠΑ. Η οικογένειά της ήταν Πεντηκοστιανή, αλλά στα νιάτα της ένιωσε σαν να είχε φτάσει σ’ ένα αδιέξοδο και άρχισε να ζητάει από τον Θεό να της αποκαλύψει την Αλήθεια. Μετά από πολλά χρόνια τη βρήκε στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, την οποία οι Πεντηκοστιανοί θεωρούσαν διώκτη του Χριστιανισμού. Στην πορεία, έπρεπε να υπομείνει τον θάνατο του πρώτου της συζύγου, τον καρκίνο, τις διαφωνίες με την οικογένειά της και πολλά άλλα εμπόδια. Και τώρα, έξι χρόνια αφ’ ότου ξεκίνησε την αναζήτησή της για την Αλήθεια, βρήκε ξανά την αγάπη και παντρεύτηκε σε ορθόδοξη εκκλησία. Η συζήτησή μας έμοιαζε περισσότερο με εξομολόγηση παρά με συνέντευξη και μάλιστα ήρθα σε αμηχανία, άλλωστε είμαι δημοσιογράφος, όχι ιερέας. Ή, μάλλον, δεν επρόκειτο για συζήτηση, αλλά για μονόλογο.

Την ημέρα του βαπτίσματος

– Πριν μοιραστώ την ιστορία μου, κατ’ αρχάς θέλω να πω ότι δεν κρίνω σε καμία περίπτωση τους Πεντηκοστιανούς ή τους Προτεστάντες. Ολόκληρη η οικογένειά μου και πολλοί από τους φίλους μου παραμένουν Πεντηκοστιανοί. Τους σέβομαι πάρα πολύ, τους αγαπώ πάρα πολύ, αν και βαθιά μέσα μου πιστεύω ότι κάνουν λάθος. Αλλά δεν θα ήθελα να τους πληγώσω ή να τους προσβάλω.

Δεν ήρθα στην Ορθοδοξία αμέσως. Δεν συνέβη σε μια μέρα ή έστω σ’ έναν μήνα. Ήταν ένα μακρύ ταξίδι, που ξεκίνησε όταν ήμουν 18 ετών. Τότε ένιωσα ξαφνικά ότι κάτι έλειπε από την πίστη μου, ότι ήταν σαν να υπήρχε παντού γύρω μου ένα ψέμα. Ήταν σαν να είχα φτάσει σ’ ένα αδιέξοδο και δεν ένιωθα μια συγκεκριμένη σύνδεση με τον Θεό.

Φυσικά, ήξερα πολλά γι’ Αυτόν. Οι Προτεστάντες μελετούν τον Λόγο του Θεού πολύ σοβαρά από νεαρή ηλικία, τον αποστηθίζουν κυριολεκτικά, και αυτό είναι υπέροχο. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τους Ρώσους Προτεστάντες, επειδή στη Σοβιετική Ένωση ήταν δύσκολο ν’ αποκτήσει κανείς Βίβλο και οι άνθρωποι την αποστήθιζαν, ώστε σε περίπτωση διώξεων να γνωρίζουν τον Λόγο του Θεού και να τους βοηθάει.

Γνωρίζοντας όλη την Αγία Γραφή, εξακολουθούσα να αισθάνομαι ότι δεν είχα πραγματική σχέση με τον Θεό

Έτσι διδάχτηκα και γνώριζα τον Λόγο του Θεού κυριολεκτικά από την αρχή μέχρι το τέλος, από τη Γέννηση έως την Αποκάλυψη. Πρόσφατα βρήκα τη Βίβλο μου, την οποία διάβαζα στα νιάτα μου: Έχει πάρα πολλές χειρόγραφες σημειώσεις μου. Παρά ταύτα, γνωρίζοντας όλη την Αγία Γραφή, εξακολουθούσα να αισθάνομαι ότι δεν είχα πραγματική σχέση με τον Θεό. Ένιωθα ότι ήταν Φίλος μου, προσευχόμουν σ' Αυτόν όσο μπορούσα, αλλά δεν ένιωθα την ενότητα μαζί Του, την πραγματική παρουσία Του στη ζωή μου. Και ακόμη και αν το ένοιωθα, συνειδητοποίησα αργότερα ότι επρόκειτο γι’ αυθυποβολή.

Η Τατιάνα στα παιδικά της χρόνια

Ξεκίνησα την αναζήτησή μου στην ηλικία των 18 ετών, κάτι που συνεχίστηκε για πολλά χρόνια. Τελικά, βρήκα την πίστη σε ηλικία 37 ετών, όταν βρέθηκα στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Ήταν ένα πολύ μακρύ ταξίδι και κάθε φορά που πίστευα ότι είχα βρει κάτι, αποδεικνυόταν ότι δεν ήταν ακόμα το ζητούμενο.

Την άνοιξη του 2016 ήρθε μια στιγμή που ένιωσα ότι δεν αντέχω άλλο έτσι. Ένιωσα ότι δεν γνωρίζω καθόλου την Αλήθεια και βρίσκομαι σε απόλυτη πνευματική «χρεοκοπία». Και μόνο τότε συνειδητοποίησα ότι ο Προτεσταντισμός οδηγεί τελικά μόνο σε μια τέτοια κατάσταση, δηλαδή στην πώρωση.

Πήγαινα από τη μια εκκλησία στην άλλη. Επισκέφτηκα Πρεσβυτεριανούς, Μεθοδιστές, Βαπτιστές, δηλαδή πήγα σε όλα τα είδη των εκκλησιών. Έκανα ό,τι μου έλεγαν να κάνω: Να γεμίσω με πνεύμα, να μιλάω διάφορες γλώσσες, να προσεύχομαι, να ζητώ από τον Θεό. Τα έκανα όλα. Ήμουν πολύ επιμελής μαθήτρια. Και όμως, μέσα μου εξακολουθούσα να αισθάνομαι άδεια.

Τελικά, σταμάτησα να πηγαίνω σε εκκλησίες και απλά είπα: «Κύριε, δεν μπορώ να συνεχίσω έτσι. Σε παρακαλώ, αποκάλυψέ μου την Αλήθεια, ό,τι και αν μου κοστίσει, με όποιον τρόπο και αν θέλεις να με οδηγήσεις σε αυτήν. Δεν μπορώ να ζήσω πια χωρίς αυτήν την Αλήθεια, δεν βλέπω κανένα νόημα στη ζωή μου».

Θυμάμαι ότι έκλαιγα πικρά τότε, ήταν μια περίοδος πλήρους πνευματικής εξάντλησης για μένα. Αφού είπα αυτήν την προσευχή, συνέχισα την αναζήτησή μου, διαβάζοντας πολύ. Ακριβώς τότε γεννήθηκε η τρίτη μου κόρη. Όταν τα παιδιά και ο πρώτος μου σύζυγος, τεθνεώς πλέον, κοιμόντουσαν, εγώ διάβαζα ακόμη και βαθιά μέσα στη νύχτα. Και σιγά-σιγά κάποια πράγματα άρχισαν ξαφνικά ν’ αντηχούν στην ψυχή μου. Τα βιβλία εκείνα ήταν γραμμένα από Ορθόδοξους συγγραφείς-θεολόγους, ιερείς, ιστορικούς.

Το άρθρο για το πόσοι ορθόδοξοι πιστοί σκοτώθηκαν από τους Μπολσεβίκους ήταν πολύ σημαντικό για μένα, επειδή μεγάλωσα ανάμεσα σε Πεντηκοστιανούς, οι οποίοι διώχθηκαν πολύ. Ο προπάππους μου πέρασε 20 χρόνια σε στρατόπεδα της Σιβηρίας. Η σύζυγός του και τα οκτώ παιδιά τους ζούσαν σ’ ένα αμπρί. Επέζησαν μετά βίας, τρώγοντας φλούδες πατάτας, όμως τέσσερα από τα παιδιά πέθαναν.

Ο Πεντηκοστιανός προπαππούς μου, ο οποίος θυσίασε τη ζωή του για τον Χριστό, αποτέλεσε πρότυπο πίστης για μένα. Νόμιζα ότι η Αλήθεια πρέπει να είναι μαζί του, στην πίστη του, αφού είχε υποφέρει τόσο πολύ γι’ αυτήν. Ταυτόχρονα, δεν γνώριζα απολύτως τίποτα για τους διωγμούς των oρθοδόξων πιστών. Αλλά όταν διάβασα ότι οι Μπολσεβίκοι είχαν σκοτώσει εκατομμύρια Ορθόδοξους, μεταξύ των οποίων και σπουδαίους κληρικούς, αληθινούς Αγίους, έκλαιγα με λυγμούς και δεν μπορούσα να το πιστέψω: Πώς ήταν δυνατόν να μην το γνωρίζω αυτό; Είχα διδαχθεί από τους Πεντηκοστιανούς ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία ήταν ο εχθρός της πίστης μας, επειδή τη θεωρούσαν «παράρτημα της KGB». Όμως όταν διάβασα όλ’ αυτά, τα μάτια μου άρχισαν ν’ ανοίγουν. Έμαθα πολλά για τη δολοφονία της οικογένειας του Τσάρου Νικολάου Β΄, πόσο αφοσιωμένοι ήταν στον Θεό, τι ιερή ζωή ζούσαν, πώς δυσφημίστηκαν από τη σοβιετική προπαγάνδα, ώστε ο λαός να τους μισεί. Αγαπώ πολύ την ιστορία και όλ’ αυτά τα πράγματα άρχισαν να μου αποκαλύπτονται. Η ίδια η Ρωσία άρχισε να μοιάζει με μια εντελώς διαφορετική χώρα. Συνειδητοποίησα πόσα πολλά είχε υποστεί ο λαός μας, συμπεριλαμβανομένων των ορθόδοξων πιστών, από τον Διάβολο και τους κομμουνιστές.

Όλ’ αυτά τα πράγματα άρχισαν να μου αποκαλύπτονται σταδιακά, σιγά-σιγά, συμπεριλαμβανομένων των ιστορικών γεγονότων. Διάβασα πολλά για το γνήσιο της Ορθοδοξίας κατά την εποχή των Μπολσεβίκων, για το πώς οι ιερείς τούς αντιστάθηκαν. Διάβασα για τον Όσιο Ιωάννη της Κροστάνδης και γι’ άλλους Αγίους. Και ξαφνικά ήρθε μια τέτοια στιγμή, που, έχοντας μάθει όλ’ αυτά, ρώτησα: «Τι πρέπει να κάνω στη συνέχεια;».

Ομολογώ πως δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι, ζητώντας από τον Κύριο να μου δείξει την Αλήθεια, θα με οδηγούσε στην Ορθοδοξία

Ομολογώ πως δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι, ζητώντας από τον Κύριο να μου δείξει την Αλήθεια, θα με οδηγούσε στην Ορθοδοξία. Ήμουν έτοιμη να βρεθώ σε οποιοδήποτε χριστιανικό δόγμα, αλλά όχι εκεί. Φοβήθηκα κιόλας: Πώς να προδώσω τον Πεντηκοστιανισμό και τον παππού μου, που υπέφερε για την πίστη;

Για αρκετές εβδομάδες αγωνιούσα γι’ αυτό. Υπήρχε ένας σοβαρός αγώνας στην ψυχή μου, μια αγωνία. Ήξερα ότι θα είναι δύσκολο για την οικογένειά μου να δεχτεί τη μεταστροφή μου στην Ορθοδοξία.

Εκείνην την εποχή δεν είχα εμπιστοσύνη στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά στην πόλη Σάρλοτ της Βόρειας Καρολίνας, όπου ζούσαμε, υπήρχε μια ελληνική εκκλησία του Αγίου Νεκταρίου. Αποφάσισα να πάω εκεί και να μιλήσω με τον ιερέα. Είχα μία μακρά λίστα ερωτήσεων, που κάνει κάθε Προτεστάντης: Σχετικά με τη λατρεία της Παναγίας, την προσευχή για τους νεκρούς, την προσκύνηση των εικόνων. Στα μισά περίπου της λίστας, κάτι μου συνέβη ξαφνικά. Ρώτησα τον ιερέα: «Πού στη Βίβλο λέγεται ότι μπορείς να προσευχηθείς για τους νεκρούς;». Δεν θα ξεχάσω ποτέ πώς ο ιερέας με κοίταξε στα μάτια και μου απάντησε ήρεμα: «Ποιος σου είπε ότι είναι νεκροί;». Εκείνην τη στιγμή, θυμήθκα τα λόγια από τη Βίβλο: «Ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνη, ζήσεται» (Ιω 11:25). Ένιωσα ότι οι υπόλοιπες ερωτήσεις δεν χρειαζόταν καν ν’ απαντηθούν. Με κατέκλυσαν δάκρυα συγκίνησης και ταπεινότητας. Ήταν ένα θαύμα: Συνειδητοποίησα ξαφνικά, βαθιά μέσα στην ψυχή μου, ότι αυτό είναι, ότι δεν έχω άλλες ερωτήσεις και ο Κύριος με οδήγησε στην Αλήθεια.

Πέρασαν μερικοί μήνες ακόμη, δεν καταλάβαινα πολλά πράγματα, αλλά σιγά-σιγά αυτά τα πράγματα άρχισαν ν’ αποκαλύπτονται. Η ίδια η Παναγία μού αποκαλύφθηκε. Τη ρώτησα: «Μητέρα του Θεού, με δίδαξαν ότι είναι αδύνατο ν’ απευθυνόμαστε σ’ Εσένα, είναι αδύνατο να πούμε ακόμα και τ’ όνομά Σου, ότι όλες οι αιτήσεις μας μπορούν ν’ απευθύνονται μόνο στον Πατέρα, στον Υιό και στο Άγιο Πνεύμα. Δεν Σε είχα στη ζωή μου. Σε παρακαλώ, φανέρωσέ μου τον εαυτό Σου». Και ξέρετε, σιγά-σιγά, μετά από πολλές εβδομάδες, άρχισα να καταλαβαίνω τη σπουδαιότητά Της, ποια είναι για την πίστη μας και πόσο σημαντικό είναι να Την αναγνωρίζουμε.

Είναι ένα τέτοιο θαύμα! Άλλωστε, οι Προτεστάντες, ειδικά εκείνοι που ήταν από την πρώην Σοβιετική Ένωση, πολύ σπάνια μεταστρέφονται στην Ορθοδοξία. Εν πάση περιπτώσει, δεν γνωρίζω ούτε ένα τέτοιο άτομο. Όλ’ αυτά συμβαίνουν επειδή στη σοβιετική εποχή η Ορθόδοξη Εκκλησία θεωρούταν εχθρός και διώκτης.

Είχα συνηθίσει ότι οι Προτεστάντες πάντα καλούν και προτρέπουν τον κόσμο να έρχεται στην εκκλησία τους. Στην Ορθοδοξία δεν υπάρχει κάτι τέτοιο και ήταν σαν να συνειδητοποίησα ότι δεν είναι μόνο ένα άτομο που φέρνει ένα άλλο άτομο στην πίστη, αλλά ο ίδιος ο Θεός, με θαυμαστούς τρόπους, που είναι ακατανόητοι για εμάς. Κανείς δεν με κάλεσε σε αυτήν την Εκκλησία, ούτε ένα άτομο. Όταν συνειδητοποίησα ότι η Αλήθεια θα μπορούσε να βρίσκεται στην Ορθοδοξία, δεν ήξερα καν πού να πάω: Απλώς άρχισα να ψάχνω ναούς στην πόλη μου, μέσω του Διαδικτύου. Δεν είχα κανέναν να ρωτήσω και κανένας δεν με οδήγησε εκεί παρά ο ίδιος ο Θεός!

Κανείς δεν με κάλεσε στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Δεν είχα κανέναν να ρωτήσω και κανένας δεν με οδήγησε εκεί, παρά ο ίδιος ο Θεός!

Όταν είπα στον Κύριο ότι είμαι πρόθυμη να κάνω τα πάντα για την Αλήθεια, δεν ήξερα το τίμημα που θα έπρεπε να πληρώσω γι’ αυτό. Μόλις λίγες εβδομάδες αργότερα διαγνώστηκα με καρκίνο του μαστού. Τότε αποφάσισα: «Πρέπει να πάω σύντομα στην εκκλησία, για να γίνω δεκτή στην Ορθοδοξία».

Νόμιζα ότι θα πεθάνω. Ένας λόγος παραπάνω για να βρω την Αλήθεια το συντομότερο δυνατό. Αλλά μόλις έξι ημέρες αργότερα πέθανε ο σύζυγός μου, όχι εγώ. Ο άνδρας μου σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Εκείνος ήταν μόλις 38 ετών, εγώ ήμουν 37 και οι κόρες μας ήταν 9,5 και 1 έτους.

Και τότε αναρωτήθηκα: «Πώς να τον θάψω;». Δεν μπορούσα πια να πάω σε προτεσταντική εκκλησία. Και δόξα τω Θεώ που μερικές εβδομάδες νωρίτερα είχαμε γνωρίσει εκείνον τον Έλληνα ιερέα. Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να του τηλεφωνήσω. Μπορείτε να φανταστείτε πώς τα κανόνισε όλα ο Θεός;

Ο σύζυγός μου, αν και προσηλυτίστηκε στον προτεσταντισμό, στα παιδικά του χρόνια είχε βαπτιστεί στην Ορθοδοξία. Και ο ιερέας είπε: «Εντάξει, θα τον θάψουμε ως Ορθόδοξο Χριστιανό».

Όλα έγιναν ως εκ θαύματος.

Στη συνέχεια έγιναν κι άλλα γεγονότα. Σε λίγες εβδομάδες έπρεπε να μπω στο νοσοκομείο, για να μου αφαιρέσουν τον έναν μαστό. Μόλις τρεις μέρες πριν από αυτό, οι τρεις κόρες μου είχαν βαπτιστεί στην Ορθόδοξη Εκκλησία κι εγώ είχα χριστεί με μύρο. Πήγα στο νοσοκομείο για την επέμβαση την ημέρα των γενεθλίων του μακαριστού συζύγου μου.

Αποκτήσαμε εικόνες στο σπίτι μας. Για τους γονείς και τ’ αδέλφια μου αυτό ήταν ένα σοκ. Νομίζουν ότι έχω τρελαθεί λίγο, εξ αιτίας όλων αυτών των τραγικών γεγονότων και γι’ αυτό έχω απομακρυνθεί από την αληθινή τους πίστη. Ένας από τους αδελφούς μου (έχω οκτώ αδελφούς και μια ακόμη αδελφή) είπε: «Δεν είσαι πλέον αδελφή μου, είσαι αιρετική». Και ξέρω ότι οι συγγενείς μου εξακολουθούν να σκέφτονται έτσι και προσεύχονται να επιστρέψω στο δόγμα τους. Κι εγώ προσεύχομαι γι’ αυτούς, να έρθουν στην αληθινή πίστη.

Στη συνέχεια, στη Σάρλοτ βρήκα μια μικρή ρωσική εκκλησία της εικόνας της Παναγίας «Παντάνασσας» και άρχισα να πηγαίνω εκεί. Ο προϊστάμενος εκεί ήταν ένας καταπληκτικός ιερέας, ο πατέρας Αλέξανδρος Λογκουνόφ, ο οποίος παλιά λειτουργούσε στον καθεδρικό ναό της εικόνας της Παναγίας «Πάντων των θλιβομένων η Χαρά» στο Σαν Φρανσίσκο, όπου βρίσκονται τα λείψανα του Αγίου Ιωάννη της Σαγκάης και του Σαν Φρανσίσκο.

Η Τατιάνα σ’ έναν ρωσικό ορθόδοξο ναό της Βοστόνης

Περίπου την ίδια εποχή, πριν από μερικά χρόνια, οι κόρες μου κι εγώ μετακομίσαμε στη Βοστόνη κι εδώ βρήκαμε τον ρωσικό καθεδρικό ναό των Θεοφανείων. Σύντομα μετά απ’ αυτό άρχισε η πανδημία και για μεγάλο χρονικό διάστημα δεν μπορούσα να βρω φίλους. Πηγαίναμε μόνο στις λειτουργίες και δεν γνωρίζαμε κανέναν εκεί. Όμως, αργότερα, η ενορία μας οργάνωσε ένα μεγάλο πικνίκ, όπου τελικά γνωρίσαμε άλλους πιστούς από την εκκλησία μας. Τα παιδιά εγγράφτηκαν στο κατηχητικό σχολείο κι εγώ, μάλλον για πρώτη φορά, ένιωσα μέλος της τοπικής ορθόδοξης κοινότητας.

Αν αισθάνθηκα ότι ήμουν Ορθόδοξη; Να πω το εξής: Ο Προτεσταντισμός έχει ένα είδος ανθρώπινης υπερηφάνιας, που θεωρούν ότι η πίστη τους είναι η πιο σωστή και όλες οι άλλες είναι αυταπάτες. Εκεί δεν υπάρχει ταπεινοφροσύνη. Δεν αναρωτιούνται μήπως κάνουν κάποιο λάθος; Μήπως η αλήθεια είναι κάπου αλλού; Το να ξεπεράσουν αυτήν την υπερηφάνεια είναι πολύ δύσκολο. Ένας Προτεστάντης είναι τόσο βυθισμένος σε αυτό και νιώθει την ιδιαιτερότητά του, που νομίζει ότι είναι στην αληθινή εκκλησία του Χριστού. Και πάντα αισθάνεται ότι έχει ήδη σωθεί: «Μετανόησα μια φορά και ο Χριστός θα με σώσει μόνο και μόνο επειδή πιστεύω». Θα έλεγα ότι είναι μια τολμηρή και περήφανη βεβαιότητα ότι αυτός θα παραμείνει με τον Χριστό ό,τι και αν κάνει στη ζωή του. Το σχέδιο σωτηρίας στον Προτεσταντισμό πραγματοποιείται μέσω της πίστης και μόνο, όχι μέσω της προσπάθειας (των έργων).

Στην Ορθοδοξία έχεις εντελώς διαφορετικά συναισθήματα. Αναγνωρίζεις την πεπτωκυία αμαρτωλή ανθρώπινη φύση σου, την «αναξιοπρέπειά» σου. Και παραδίνεσαι ολοκληρωτικά στον Κύριο για το έλεός Του. Η προσευχή «Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», που λέμε κάθε μέρα, μου θυμίζει ότι έχω ανάγκη το έλεος του Θεού. Δεν έχω την ίδια υπερήφανη αυτοπεποίθηση που έχουν οι Προτεστάντες. Συνειδητοποιώ ότι η σωτηρία απαιτεί προσπάθεια. Όπως λέει η Αγία Γραφή, η Βασιλεία του Θεού αποκτάται με προσπάθεια. Ο Προτεσταντισμός δεν το έχει αυτό, αλλά στην Ορθοδοξία ξέρω ότι χρειάζομαι τον αγιασμό, τον εκκλησιασμό, τη μετάληψη των Αγίων Δώρων, τη λειτουργία –όλ’ αυτά τα πράγματα είναι σημαντικά για τη σωτηρία. Όπως μας διδάσκει η πίστη μας, ο Χριστός μάς έσωσε, μας σώζει κι ελπίζουμε ότι θα μας σώσει. Δηλαδή, ο τρόπος της σωτηρίας είναι θέμα παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος, όχι κάποια στιγμή που αναγεννιέσαι και τέλος -δεν μπορείς να χάσεις τη σωτηρία τώρα.

Το πιο σημαντικό είναι ότι τίποτα απ’ όλ’ αυτά δεν είναι δικό μου επίτευγμα. Όλ’ αυτά με εκπλήττουν και αυτό μου δίνει ακόμη μεγαλύτερη σιγουριά ότι το έκανε ο ίδιος ο Θεός. Δεν το περίμενα καθόλου αυτό, δεν είχα σκεφτεί μια τέτοια επιλογή και μόνο ο Θεός θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο. Ακόμα και τώρα, αρκετά χρόνια μετά τη μεταστροφή μου στην Ορθοδοξία, βλέπω ότι αυτό που μου συνέβη είναι απλώς ένα θαύμα του Θεού. Το εκτιμώ τόσο πολύ! Ο Χριστός λέει ότι η Βασιλεία του Θεού είναι σαν κάτι πολύτιμο. Και κάθε φορά που διαβάζω την παραβολή γι' αυτό το θέμα, είτε πρόκειται για ένα μαργαριτάρι είτε για έναν θησαυρό που βρέθηκε σ’ ένα χωράφι, συνειδητοποιώ ότι γι’ αυτό το κόσμημα πληρώθηκε πάντα ένα τίμημα. Ένας άνθρωπος εγκατέλειψε τα πάντα γι’ αυτό το μαργαριτάρι κι ένας άλλος για ν’ αγοράσει αυτό το χωράφι. Η Βασιλεία του Θεού είναι πάντα ακριβή, πολύτιμη, δεν δίνεται εύκολα και συχνά απαιτεί θυσίες.

Θα ήθελα, επίσης, να πω ότι από τότε που έγινα Ορθόδοξη Χριστιανή, έχω χάσει εντελώς το αίσθημα κενότητας και «πνευματικής χρεοκοπίας» που είχα

Θα ήθελα, επίσης, να πω ότι από τότε που έγινα Ορθόδοξη Χριστιανή, έχω χάσει εντελώς το αίσθημα κενότητας και «πνευματικής χρεοκοπίας» που είχα. Αντίθετα, αισθάνομαι σαν ένα δοχείο που γεμίζει σιγά-σιγά με τα χρόνια. Κάθε φορά που πηγαίνω στην εκκλησία, εξομολογούμαι, λαμβάνω τα Άγια Δώρα, διαβάζω, γεμίζω όλο και περισσότερο. Και, ειλικρινά, νιώθω ότι δεν θα σταματήσω ποτέ να γεμίζω, γιατί η πίστη μας είναι ανεξάντλητη. Ποτέ δεν μπορούμε να φτάσουμε στην αίσθηση ότι την έχουμε ανακαλύψει πλήρως.

Έχω, επιτέλους, ειρήνη στην καρδιά μου μετά από 20 χρόνια απόγνωσης, φόβου, άγχους, κενότητας. Αισθάνθηκα πεπεισμένη ότι βρίσκομαι στον σωστό δρόμο, ο Κύριος είναι πραγματικά μαζί μου, είμαι μέρος της Εκκλησίας και του Σώματός Του. Δεν είχα αυτό το συναίσθημα στο παρελθόν: Κατηγορούσα τον εαυτό μου ότι κάτι δεν πήγαινε καλά μαζί μου, προσπαθούσα να πω στον εαυτό μου ότι έφταιγε η αδύναμη πίστη μου. Υπήρχε ένα συνεχές αίσθημα ενοχής μέσα μου, επειδή η πίστη απλώς δεν υπήρχε.

Τώρα όλα είναι διαφορετικά. Δεν χρειάζεται να επιβάλλω στον εαυτό μου την πίστη μου και την αίσθηση της ειρήνης. Όλ’ αυτά προέρχονται πραγματικά από την Εκκλησία, από τον Θεό, από το Σώμα Του και από τον Λόγο Του. Και το γεγονός ότι επέζησα μετά από μια σειρά τραγωδιών, που μου συνέβησαν, οφείλεται στην Ορθόδοξη πίστη και στην Εκκλησία! Βρισκόμουν στο πνευματικό σημείο μηδέν και θα είχα χαθεί, αν δεν είχα βρει την Αλήθεια, λίγες εβδομάδες πριν απ’ όλες τις «αναταράξεις» που πέρασα.

Αν και ήταν μόνο η αρχή του ταξιδιού μου στην Εκκλησία, μου δόθηκε δύναμη κι ελπίδα για να επιβιώσω. Όταν όλα κατέρρευσαν στη ζωή μου, η Ορθόδοξη πίστη μου έγινε σαν μια ακτίνα φωτός, που έλαμψε κάπου βαθιά μέσα στο σκοτάδι και μου έδωσε ελπίδα ότι όλα θα πάνε καλά. Είχα την εξής σκέψη: Αν ο Κύριος με οδήγησε στην Αλήθεια, τότε δεν θα με άφηνε να χαθώ. Μου έδινε δύναμη η σκέψη ότι Εκείνος ήταν μαζί μου κι εγώ ήμουν μαζί Του. Πριν βρω την Ορθοδοξία, δεν είχα τέτοιο συναίσθημα, ένιωθα εντελώς χαμένη. Τώρα, όμως, είδα πώς ο Κύριος μου αποκάλυψε με θαυμαστό τρόπο την Αλήθεια, πράγμα που σημαίνει ότι θα με οδηγήσει στη σωτηρία και της ψυχής και του σώματος. Και αυτό μου έδωσε κι εξακολουθεί να μου δίνει ειρήνη και χαρά.

Η Τατιάνα με τις κόρες της και τον δεύτερο σύζυγό της, Ιλιά Γιαροστσιούκ, μαζί με την Εικόνα της Παναγίας του Κουρσκ «Κορενάγια»

ΥΓ. Ντμίτρι Ζλόντορεβ: Νόμιζα ότι αυτή η ιστορία είχε ήδη τελειώσει, αλλά είχε μια απροσδόκητη συνέχεια. Όταν έγραψα το άρθρο και το έστειλα στην Τατιάνα για να το ελέγξει, αποδείχτηκε ότι ήταν η επομένη της επετείου του θανάτου του πρώτου της συζύγου. Ο νυν σύζυγός της μου είπε ότι όλη η οικογένεια συγκινήθηκε μέχρι δακρύων από αυτό.