Γιατί πρέπει να επισκεπτόμαστε ιερoύς τόπους;

Το Αυλάκι της Παναγίας, Ντιβέεβο

Έχω την βαθιά πεποίθηση ότι η πλειονότητα των ανθρώπων στον πλανήτη έχουμε κοινή, παρόμοια ιδέα περί προσευχής. Αυτό το «έργο» είναι σχεδιασμένο να συνοδεύει οποιαδήποτε κατάσταση στη διάρκεια της ζωής, -καλή ή κακή ενώπιον του Χριστού- με την οποία απλώς δεν τη συγχέουμε. Μια επίμονη επιθυμία να εκπληρώσει κανείς το θέλημά του, μάταιες και ειλικρινά κακές απαιτήσεις «για το σύμπαν», κατάρες, κακίες, διαλογισμοί, αισθησιακή ευχαρίστηση από τους ήχους των εκκλησιαστικών Ψαλμών κ.λ.π Αυτό συμβαίνει από την έλλειψη παραδειγμάτων προσευχής στη γύρω πραγματικότητα. Δεν υπάρχει εμπειρία και η πνευματική λογοτεχνία των Πατέρων της εκκλησίας θεωρείται αρχαϊσμός ή πολιτιστικό μνημείο.

Ακόμα και ο πιο απλός και μη σχετικός με την πνευματική ζωή άνθρωπος μπορεί εδώ να αισθανθεί τον παλμό της προσευχής

Το Ντιβέεβο είναι ένας σύντομος δρόμος προς την κατανόηση της ουσίας των πραγμάτων. Ακόμα και ο πιο απλός και μη σχετικός με την πνευματική ζωή άνθρωπος μπορεί εδώ να αισθανθεί τον παλμό της προσευχής, περπατώντας κατά μήκος του Αυλακιού της Υπεραγίας Θεοτόκου. Θα έλεγα ότι αυτό είναι ένα είδος πόρτας στον άλλο κόσμο.

Τι συμβαίνει εκεί; Γιατί η πλειονότητα των ανθρώπων περιδιαβαίνουν αργά κατά μήκος ενός μονοπατιού καλυμμένου με δέντρα, περιφραγμένο και στις δύο πλευρές με ένα πλέγμα από σφυρήλατο σίδερο, μετρώντας κομποσκοίνια, κοιτάζοντας το προσευχητάρι ή την οθόνη του κινητού, ή και απλώς ψιθυρίζοντας προσευχές; Περπατούν παιδιά και ενήλικες, μεταφέρουν μωρά σε καροτσάκια…

Εγώ η αμαρτωλή, συνειδητοποιώντας ότι θα βρεθώ στην καρδιά των Ορθόδοξων αγίων της Ρωσίας, ετοίμασα πολλά αιτήματα προς τον Θεό, τα οποία επρόκειτο να του εκφράσω. Αλλά μπαίνοντας στην αυλή, πρέπει να ομολογήσω ότι δε θυμήθηκα μερικά από αυτά που φαίνονταν σημαντικά. Αυτό που με στεναχωρούσε και με βασάνιζε, εδώ φάνηκε ασήμαντο και χωρίς νόημα. Και το βασικό ήταν η ευχαριστία, η ψυχή ξεχείλισε από χαρά! Υπήρχε μια έντονη αίσθηση πληρότητας καθαρού αέρα, ειρήνης, αγάπης. Και μία προσευχή: «Θεέ μου, καθάρισε την ψυχή μου, ώστε αυτή η χαρά να συνεχίζει να ζει μέσα σε αυτό το κλίμα!», χαρά άνωθεν.

Ο κόσμος μεταμορφώνεται. Ένα συνηθισμένο βράδυ μετατρέπεται σε εικόνα Παραδείσου, ο άνεμος γίνεται μια πνοή, ο αέρας γίνεται μια ευωδία, ακόμα και το σώμα αισθάνεται αλλιώς, αναπνέει προσευχή!

Η Μητέρα του Θεού, με το μεγάλο έλεός της σε εμάς, άφησε ένα ίχνος στη γη, στο οποίο περπατώντας, αισθάνεσαι ότι δε βρίσκεσαι στη γη. Ο κόσμος μεταμορφώνεται. Ένα συνηθισμένο βράδυ μετατρέπεται σε εικόνα Παραδείσου, ο άνεμος γίνεται μια πνοή, ο αέρας γίνεται ευωδία, ακόμα και το σώμα αισθάνεται αλλιώς, αναπνέει προσευχή!

Στο αυλάκι ανάμεσα στους ανθρώπους περιφέρονταν κάποιες γάτες που ήταν προσηλωμένες εκεί, που από την εμφάνισή τους ήταν σαφές ότι έχουν κάποια ειδική αποστολή, σοβαρή και ανυπέρβλητη. «Για την προσπάθεια να διαταράξει αυτό τη διαδρομή, μπορεί να αξίζει μια αυστηρή τιμωρία!» Μπροστά στα μάτια μου, ένας ασπρόμαυρος προσκυνητής με ουρά, θυμωμένος πήδηξε στο κάτω μέρος του Αυλακιού της Παναγίας, πάνω από την οποία περνούν οι προσκυνητές. Εμείς οι άνθρωποι απαγορεύεται να πάμε εκεί, οι γάτες όχι.

Ντιβέεβο. Φωτογραφία της συγγραφέως Είναι πολύ λίγο να περάσεις μόνο μία φορά από αυτό το μονοπάτι. Θέλεις να επιστρέψεις αμέσως και να μην ξαναφύγεις. Απλώς να συνεχίζεις να περπατάς, διαβάζοντας το «Χαίρε, Παναγία Παρθένε». Σαν να μη χρειάζεσαι τίποτα περισσότερο για να είσαι ευτυχισμένος. Θυμάστε τη διαφήμιση: «Και αφήστε όλο τον κόσμο να περιμένει…». Μόνο που εδώ δε μιλάμε για γιαούρτι. Ο κόσμος πραγματικά κάπου περιμένει. Και αυτό το Αυλάκι που ρέει σαν ρυάκι, είναι πολύ μεγαλύτερο από όλο τον κόσμο!

Εδώ πρέπει να ερχόμαστε για να δούμε την εικόνα της προσευχής, να νιώσουμε την ουσία της. Αυτό το ζεις τόσο ξεκάθαρα που ακόμα και μετά την έξοδο από το μοναστήρι Αγίου Σεραφείμ-Ντιβέεβο, οποιαδήποτε έκκληση προς τον Θεό και την Υπεραγία Θεοτόκο, θα σας επιστρέψει ακριβώς εδώ, στη σύντομη αυτή διαδρομή, για τον οποία ο άγιος Σεραφείμ είπε ότι η Ίδια η Ουράνια Βασίλισσα το μέτρησε με τη ζώνη Της. Και ότι το Αυλάκι αυτό φτάνει μέχρι τον ουρανό. Θα είναι τείχος και προστασία από τον αντίχριστο. «Όποιος περνάει από το Αυλάκι κάνοντας προσευχή, υμνώντας εκατόν πενήντα φορές τη Θεοτόκο, γι’ αυτόν υπάρχουν όλα εκεί: ο Άθως, και η Ιερουσαλήμ και το Κίεβο!»