H αρχή του Απείρου

Δόξα τω Θεώ, είμαι ζωντανός, υγιής, γεμάτος ενέργεια, κάνω μια δουλειά που με ευχαριστεί, έχω μια αγαπημένη σύζυγο, μια γλυκειά κορούλα, μια εγγονούλα. Θα έλεγες ότι έχω όλα όσα χρειάζονται σε έναν απλό άνθρωπο για να είναι ευτυχισμένος.. Ωστόσο, δε μπορώ να πω ότι είμαι απόλυτα ικανοποιημένος με τη ζωή μου. Γιατί; Επειδή όλα αυτά είναι φευγαλέα, βέβαια, εύθραυστα, εφήμερα, φθαρτά, θνητά τελικά.

Οποιαδήποτε διαδικασία στη γη, ό,τι κι αν κάνεις, έχει αρχή και τέλος. Η μέρα ξεκινά το πρωί, με το που ξυπνάμε, με τη σύνοψη του ονείρου μας. Τρέχεις, πηδάς, απολαμβάνεις το φως του ήλιου, oπ, ήδη βράδιασε, το φινάλε μιας μέρας, η οποία δε θα επαναληφθεί. Και αύριο, όλα από την αρχή. Η ζωή μετρά σε τμήματα την κίνησή μας προς τα εμπρός σε ολόκληρο τον πλανήτη και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα γι’ αυτό. Η αρχή αυτού του «μοιράσματος» είναι η γέννηση σε αυτόν τον κόσμο και το τέλος είναι ο θάνατος, η έξοδος από αυτόν τον κόσμο. Μεταξύ αυτών των μεγάλων σημείων του μοιράσματος της ζωής, τα τμήματα είναι μικρότερα ή μεγαλύτερα: η πρώτη φορά στην πρώτη τάξη του σχολείου, η αποφοίτηση, η εισαγωγή και αποφοίτηση από το πανεπιστήμιο ή το τεχνικό ίδρυμα, ο γάμος, το πρώτο παιδί, νέα δουλειά, ανακαίνιση, μετακόμιση, τα χόμπι, οι συγκεντρώσεις γύρω απ’ τη φωτιά, δημιουργικότητα και…και… Όλα αρχίζουν, καλά και άσχημα, μα όλα τελειώνουν κάποτε. Και οι άνθρωποι, επίσης παύουν να υπάρχουν.

Όλα αρχίζουν, καλά και άσχημα, μα όλα τελειώνουν κάποτε. Και οι άνθρωποι, επίσης παύουν να υπάρχουν. Είστε συνηθισμένοι σε αυτό; Εγώ δεν μπορώ να το συνηθίσω.

Είστε συνηθισμένοι σε αυτό; Εγώ δεν μπορώ να το συνηθίσω. Όλα μέσα μου επαναστατούν! Πώς γίνεται! Ότι κι εγώ μπορώ να πάψω να υπάρχω. Δεν το πιστεύω! Δε θέλω να το πιστέψω! Αλίμονο, η ζωή φαίνεται να ρίχνει σκόπιμα δολοφονικά γεγονότα κάθε μέρα: εκεί πέθαναν άνθρωποι από έκρηξη βόμβας, εκεί μαχαίρωσαν κάποιον πάνω σε καβγά, εδώ πνίγηκαν, εκεί έπεσαν από έναν γκρεμό, εκεί έγινε δυστύχημα. Σαν να μας κοροϊδεύει μια κοκαλιάρα γριά κουνώντας κάθε λεπτό το τρομερό δρεπάνι της και κόβοντας ώριμα και άγουρα καλαμπόκια.

Τι είναι αυτό που προκαλεί μέσα μου την επιθυμία να διαμαρτυρηθώ; Η αθάνατη ύπαρξή μου! Η άφθαρτη ψυχή μου! Αυτό είναι για μένα το άπειρο! Σε αυτό δεν υπόκειται η πεπερασμένη ύλη! Η ψυχή ζητάει, απαιτεί επίμονα: δώστε μου το αιώνιο αντί για το εφήμερο, το ανεξάντλητο αντί αυτού που εξαντλείται, το αθάνατο αντί του θνητού! Και ποιος μπορεί να προσφέρει αυτά στην ψυχή; Μόνο ο Κύριος…Η θεϊκή πνοή συμπληρώνει τον κόσμο παντού!

Ορίστε, κοιτάξτε…Οποιεσδήποτε λέξεις, φράσεις ή προτάσεις λέμε έχουν αρχή και τέλος. Είπαμε κάτι, τα λόγια μας πέταξαν απ’ το στόμα μας, έφτασαν στα αυτιά του συνομιλητή και προκάλεσαν την τελική απάντηση. Για παράδειγμα, «πάω μια βόλτα», «δώστε μου νερό να πιω», «σήμερα θα αργήσω», «δώστε μου, παρακαλώ, το αλάτι». Αυτές οι φράσεις με αρχή και τέλος, που εξυπηρετούν την επίγεια καθημερινότητά μας, τις ξεχνάμε με την πάροδο του χρόνου.

Ωστόσο υπάρχουν και φράσεις, οι οποίες άπαξ και γεννήθηκαν απ’ την καρδιά μας και απελευθερώθηκαν από το στόμα μας, δεν εξαφανίζονται και δεν ξεχνιούνται ποτέ. «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με, τον αμαρτωλό» «Δόξα Σοι, Κύριε, Δόξα Σοι» «Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς» «Άγγελε του Θεού, άγιε φύλακά μου, προσευχήσου στον Θεό για μένα». Αυτές οι απλές προσευχές πετούν αμέσως στον ουρανό και σαν νομίσματα τοποθετούνται στον αιώνιο κουμπαρά της μελλοντικής ουράνιας ευτυχίας μας. Αυτές οι φράσεις έχουν αρχή, δεν έχουν τέλος, επειδή μέσω αυτών εισερχόμαστε σε κοινωνία με τον Θεό και τους κατοίκους της Ουράνιας Ιερουσαλήμ. Αυτά τα λόγια προσευχής έχουν μια απόκοσμη δύναμη, άπειρη δυναμική. Και όχι μόνο αυτά…

Στο Σύμβολο της Πίστεως, σε αυτή την περίληψη των βασικών αρχών της ορθόδοξης πίστης, υπάρχουν αυτά τα λόγια: «και κρίναι ζώντας και νεκρούς, ου της Βασιλείας ουκ έσται τέλος». Η Βασιλεία του Θεού δεν έχει τέλος, θα είναι αιώνια, θα υπάρχει πάντα. Από πού ξεκινά αυτή η Βασιλεία του Χριστού; Από την καρδιά μας: «Η Βασιλεία του Θεού είναι μέσα σας» (Λκ, 17:21). Όπου βρίσκεται ο Χριστός, εκεί είναι και η Βασιλεία Του. Ερχόμενοι σε κοινωνία με τον Χριστό, συνδεόμενοι μαζί Του μέσω της Θείας Κοινωνίας, κάνοντας καλές πράξεις και με τις προσευχές μας, συμμετέχουμε στη Βασιλεία των Ουρανών, στο Άπειρο, στο Αιώνιο. Εντυπωσιακό! Θνητοί, πεπερασμένοι, συμπιεσμένοι στα πλαίσια του χωροχρόνου οι άνθρωποι μπορούν να εισέρθουν στη σφαίρα της διαχρονικότητας, του απείρου κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Ναι, ακόμα κι εδώ, σ’ έναν κόσμο γεμάτο αναλήθεια, πόνο και φόβο για τη ζωή σας, μπορείτε να βρείτε πραγματικά το αιώνιο, και αυτό είναι απόλυτα διαθέσιμο σε οποιονδήποτε χρειάζεται τον Χριστό.

Τι άλλο είναι άπειρο στον κόσμο; Θυμάστε το διάσημο τραγούδι;

Όλα περνούν, και η λύπη και η χαρά
Όλα περνούν, έτσι γίνεται το φως
Όλα περνούν, μόνο πίστη χρειάζεται
Ώστε η αγάπη να μη φύγει, όχι.

Η αγάπη δε φεύγει! Η αγάπη είναι αιώνια! Αλλά όχι η αισθηματική αγάπη μεταξύ γυναίκας και άντρα, αλλά η αγάπη προς τον Θεό, η χριστιανική αγάπη για τον πλησίον. Να πώς μίλησε με ποιητικό τρόπο για την αγάπη ο απόστολος Παύλος:

«Η αγάπη έχει μακροθυμία, έχει καλοσύνη, η αγάπη δε ζηλεύει, δεν κομπάζει, δεν περηφανεύεται, δεν είναι εγωίστρια, δε θυμώνει, δε σκέφτεται το κακό, δε χαίρεται με την αδικία, αλλά χαίρεται για την αλήθεια, πιστεύει τους πάντες, για όλα ελπίζει, όλα τα υπομένει. Η αγάπη ποτέ δε σταματά να υπάρχει, παρόλο που οι προφητείες θα σταματήσουν και οι γλώσσες θα σιωπήσουν και η γνώση θα καταργηθεί» (Κορ.13:4-8).

Γεννηθήκαμε, αρχίσαμε, ώστε ποτέ να μην σταματήσουμε να υπάρχουμε

Η αγάπη ποτέ δε σταματά να υπάρχει…Ας την αναζητάμε στη ζωή μας, ας τη γεμίζουμε, ας την αναπνέουμε, ας τη ζούμε. Ας αγωνιζόμαστε γι’ αυτό που χρειαζόμαστε, στο οποίο μπορούμε να δώσουμε τα πάντα, χάρη στη Ζωοδόχο αγάπη του Χριστού. Και τότε θα έχουμε την ευκαιρία να μην πεθάνουμε ποτέ, να μην τελειώσει η ύπαρξή μας ποτέ. Υπάρχει Κρίση μετά τον θάνατο του σώματος, αλλά ο Θεός είναι ελεήμων ειδικά σε όποιον Τον ομολόγησε στη γη, χωρίς να φοβάται τίποτα εξωτερικό, αλλά φοβούμενος μόνο το εσωτερικό του κακό. Γεννηθήκαμε, αρχίσαμε, ώστε ποτέ να μη σταματήσουμε να υπάρχουμε. Ας το θυμόμαστε αυτό, ξεκινώντας η μέρα, που μας ανοίγει ένα ευρύ πεδίο ενεργής αγάπης προς κάθε δημιούργημα του Θεού…